Klassement

Nou VM, goed getimed dan. Ik ben 3 kwartier bij Bol geweest en eigenlijk was dat al te vermoeiend voor haar. Ze gaat hard vooruit, beter dan gedacht toen ze binnengebracht werd. Oefent veel en is een taaie, onze Bol. Ik heb gewoon namens mezelf een grote bos vrolijke tulpen in een vaas meegenomen, zodat de vensterbank nu ook wat lente laat zien. En achter haar hangen jullie kaarten, waar ze erg blij mee was. Er kwamen er net 2 binnen die ik mooi op kon hangen, leuk! Het wordt een lang traject helaas, en zoals het nu lijkt 3 tot 6 maanden in een revalidatiecentrum. Hopelijk valt dat nog mee. Maar ze is niet depressief meer, krijgt veel aandacht, wordt verwend en er wordt goed voor haar gezorgd en ze kan de hele dag TV kijken☺ Op internet zal het niet gaan worden, dat moet per dag dik betaald worden en lukt ook niet gemakkelijk nog.

Tandarts heeft mijn uitgevallen kroon even klemvast gezet, want ik ga morgen t/m zondag ons jaarlijks volleyweekendje weg. Geen laptop mee, dus even niet hier. Nu met een mooie bos tulpen richting ziekenhuis/ Bol♥ Ik geef haar een dikke pakkerd namens jullie, dan weet je dat vast.

Ik ben weer geslaagd voor het dagpact.

Lieve mensen hier , Ik ga weer droog afsluiten hier. Dus dag pact weer binnen en dus tot morgen. Pfff das vrijdag dus gaan het weekend in . Maar aach gaat nu goed moet dan ook goed gaan . warme groet van mij

Dagpact gehaald. Welterusten lieve mensen

Ik hoor iemand denken... Yeah right!

Hallo, leuk jullie reactie op de "vermaanddag". Ja de dertiende LJ is nu een maal een bijzondere datum. Mijn eerste (overleden) vrouw was 13 januari jarig; mijn tweede (overleden) vrouw was 13 februari jarig. Nu ben ik wel niet op de dertiende jarig, maar van die datum begint mijn glorie van het niet meer drinken. Ik voel me er in ieder geval heel goed bij. Alle drie de data blijven voor goed in mijn geheugen en ik wil dat speciaal ook voor de laatste datum; het geeft me een steuntje om droog te blijven.

Als ik niets wil drinken zijn 2 flesjes teveel...zo zou het voor mij ook voelen. 2 of 1 het is de stap die mijn grens verlegd Voor een ander kan 2 weinig wezen...waar praat je over. Ergens nergens over als je niet de geschiedenis van de persoon kent. De gevolgen kent. Zelf heb ik weer gesprekken met psych. Ik zou Milder moeten zijn naar mezelf toe. Ik feite zou ik dat ook moeten zijn maar helaas op verslavingsgebied is er maar 1 baas . De verslaving of ik. Ik weet dat ik de baas moet blijven om niet terug tevallen daar ik vandaan kwam. Het idee benauwd me om te moeten drinken. Op de vlucht voor mezelf om maar niets te voelen En dan het gevecht om weer ruimte terug te winnen. Dan maar niet mild naar mezelf en dan maar zoeken hoe ik dit wel kan worden. Psych zei ook wat voor de 1 werkt ,werkt voor de ander niet. En ja ik moest hem gelijk geven. Dat ik was met drank ben ik nu absoluut niet. Alles wat ik was ben ik nu niet meer. Alles wat ik ben voelt rusteloos. Alles is weer lekker dubbel. En dat heeft weer onrust. En ja voor mezelf vluchten lukt niet heb ik al gedaan. Blijft een zoektocht naar mezelf❤

Akkordeon een half jaar, yihaaa! Maar je mag wel wat blijer kijken hoor

Btw Arie nummer weet ik veel.. Ik ken hier wel meer mensen met een onsamenhangend verhaal. De ene keer dit, de andere keer dat. Ik denk dat dat eigen is aan een forum en de mens in het algemeen. Ik kan zelf in extremen denken en voelen dus elke dag kan je me anders tegenkomen en kan ik een andere invulling aan een verhaal geven. Verder denk dat we allemaal best een hoop triestige verhalen hebben. Jij gebruikt het woord zielig. Dat geeft aan hoe jij erin staat. Dat is je goed recht. Maar ik stel voor dat je (verwijderd door moderator) mensen de ruimte geeft om te doen waar ze voor gekomen zijn.

Ik wilde het draadje over daten updaten maar het werd zo een persoonlijk verhaal dat ik het hier neerzet. Mijn eerste date ervaring via een site was een paar weken terug. Wilde in die emotie die ik had, dat het bij een afspraak gebleven is, niet eerder schrijven. Wat er wel was, het was een erg leuke wandeling samen en wat drinken daarna. Konden het beide het over van alles hebben en in onderwerpen waren er echt raakvlakken. Vind zij ook. We waren beide merkbaar op ons gemak en ontspannen samen los van dat een eerste date spannend is. Daarna wilde zij het laten bezinken. Een dag later kreeg ik een berichtje dat het gezellig en erg leuke middag was maar verder geen klik verder richting relatie. Daar vind ik het allemaal zo geforceerd snel. Hoe kan je het na twee en een half uur denken over dat je gelijk kan kiezen klik geen klik als het om een relatie gaat. Als ik na die tijd kan voelen dat ik mij op mijn gemak en ontspannen voel bij iemand en eigenlijk nog tijden konden praten over van alles....we waren duidelijk merkbaar op ons gemak samen. Dit is natuurlijk maar een oordeel op een enkele ervaring maar wel in lijn met het beeld van datingsites. Het is zo snel en gericht op meteen een relatie. Ik wil liever iemand ontspannen leren kennen. Vorig weekend schreef iemand op fb over relaties en vrijgezel zijn. Haar volg ik met veel interesse al een tijd. Ze wist al heel veel van me. Oa mijn alcohol punt. Ze is iemand die ik heel erg vertrouw. Heel erg denkt en schrijft zoals ik waarbij zij echt goed kan schrijven en het haar werk is half. Zo kwamen we aan het chatten, weet ze van mijn interesse in haar. Niet dat ik verliefd ben en dit overhaast ga verkondigen.....Nee juist niet! Dit recente contact bevestigt voor mij wat de normale loop van dingen is en het bij mijn date ervaring omgekeerd was Het spontaan leren kennen het spontaan gaan chatten. Eerst de interesse in iemand in wat ze elke dag schrijft op fb. Ze kiest elke dag een onderwerp. Coaching zelfrealisatie zelfliefde... en schrijft hierover op een heel persoonlijke manier. Dat viel me op en vind ik mooi en herken ik veel in. Zo ga ik stapje voor stapje iemand leren kennen en op een dag spreek je iemand aan. Vergelijkbaar met hoe mensen vroeger iemand leerde kennen omdat ze beide naar de kruidenier op de hoek gaan. En via chatten ga je het van algemene dingen steeds meer hebben over wel relatie dingen. Rustig aftasten en in het proces iemand leren kennen. Wel is het zo dat ik het gevoel heb dat ze professioneel en persoonlijk verder is. Succesvoller in wat ze doet als ik nu. Niet dat ik mezelf onderuit haal dat ik dat ik daar niet kan komen maar ben nog niet waar zij staat. Ze is ook wat ouder als ik. Bij mijn eerste pb had ik wel zoiets van ik kijk naar haar op wat zou zij nu nu in mij zien om contact mee te hebben. Besefte dat dit zelfafwijzing is. Heb wel een pb gestuurd en had leuk contact... Gewoon doen dus en niet zo min over mezelf denken. En verder is zij denk ik gewoon een leuke kennis. Ik ga echt niet denken dat dit nu direct richting een date gaat. Daar zijn veel redenen voor. Maar draait het leven ook niet veel meer om verbinding met mooie open lieve mensen dan perse die date.......Dat is mijn houding nu. Daar word ik rustig en ontspannen en tevreden van. En daarom weet ik dat het goed is zoals het nu gaat.

meld me alsnog droog af van gisteren. nee , dit wordt dag 5 al voor daantje toch? Dagpact Momentum Rosa Gipsy Rapilos Agnieta Daantje leila

Dagpact: momentum

Heel even nog goedenacht zeggen Dochter moet morgen later naar het school dus ze is met vriendje nog een film in de bioscoop gaan zien. Net, tegen beter weten, een enge film gezien dus zit een beetje met een ei in mijn broek. Das ni goe hé..

O, ik schrijf nog wel even iets op het paniekdraadje!

Jannigje is....................... gewoon mooi.

Weer weggezweefd in cyberspace.. Afijn, ik meld me ook weer droog af en ploink op de bank.

Smart Ik merk dat ik mezelf vlug laat meeslepen op het desbetreffende draadje. En dacht er net aan dat, zelfs al is het met de beste bedoelingen, dat Lars niet echt kan helpen. In die zin dat ik de heisa op mijn manier levendig hou. Dus ik ga voor zover ik kan, je blijft wie je bent, daar een andere draai aan geven en me meer proberen te focussen op Lars.

maar wel lief hoor♥ hup Gipsy!! (mooie kaart van je gezien)

Kop op Smart. Ik kijk soms bij wie is wie. Kan het daar ook slecht volgen. Vaak lossen dingen zich wel weer op. Ga jij maar naar je meeting en laat een beetje los.

Mwah...vertaling? Allebei engels hahaha! En ik ben niet blond...hihi

En Lars z'n draad ook zijn draad laten? Goed idee.

Lars, hoe gaat ie??

Ik neem me steeds voor om niet te reageren:-) Moeilijk... Ik ga weer mijn best doen.

Dus...zijn er ondertussen forum'deelnemers' , die overduidelijk helemaal niet deelnemen, geen enkele interesse hebben in steun of enige andere interactie met anderen, behalve 1. Wie zijn deze lieden? Wat drijft hen? Ik word er eerlijk gezegd een beetje engig van.

Succes Lars! Dat wilde ik ook nog even zeggen;-)

Al dat geanalyseer, niemand is feilloos, dat is menselijk. En als je de draad kwijtraakt blijf hier dan gewoon weg of hou je achterdocht voor je.

Dank voor jullie reactie, steun en complimenten Wat doe je of wie ben je? Een bijna standaardvraag als je je voor moet stellen is, wat doe je voor werk, of misschien nog wat doe je in het dagelijks leven, maar eigenlijk nooit: WIE BEN JE.? Toen ik mijn werk kwijtraakte was ik erg bang voor die vraag, wat moest ik zeggen? Soms probeerde ik er omheen te draaien door te zeggen dat ik op dat moment geen werk meer had, maar ja, dat leidde dan weer tot nieuwe vragen, Heel lang gebood “de eerlijkheid” mij te zeggen dat ik was afgekeurd. Wat een term, afgekeurd! Vreselijk vond ik dat! Maar het paste wel heel erg bij hoe ik mij voelde en hoe ik dacht over mijzelf: ik was afgekeurd, niet goed genoeg, ik had gefaald. Toen voelde ik de pijn van die woorden, nu voel ik de pijn van het al die jaren geloven van die woorden. In die periode had het trouwens niet veel uitgemaakt als ze me hadden gevraagd “wie ik was” i.p.v. “wat voor werk ik deed” Want ik zou hebben geantwoord: ik ben mislukt in dit leven, op alle fronten, ik heb gefaald. Ik heb geen werk meer Ik heb geen man meer Ik heb geen kinderen Ik ben eenzaam Ik woon in een flat waarin ik volledig geïsoleerd raak. Ik heb geen fijn huis met een tuin Etc. Wat ik nu opschrijf, voelde ik nog niet eens zo lang geleden, tot zo’n 2 jaar, min of meer standaard. Het was voor mij één van de redenen om vrijwilligerswerk te zoeken, want dan had ik in ieder geval een antwoord als men mij vroeg wat voor werk doe je? Ik had het nodig als een stuk identiteit, want dat kon ik mijzelf nog niet op een andere manier geven. Toen kwam het eerste museum op mijn pad. Doodeng, meteen alles moeten weten natuurlijk, overal een antwoord op moeten hebben, want stel je voor dat ik een vraag niet zou kunnen beantwoorden. Maar deze keer was ik me bewust van wat ik aan het doen was en hoe ik het deed. Elke dag in het museum was een les: wat doe ik, hoe doe ik het en vooral waarom doe ik het. Ben ik weer aan het proberen goedkeuring te krijgen, mag ik fouten maken, mag ik het anders doen dan mijn collega’s, kan ik het vergelijken met hen laten. Mag ik proberen te ontdekken hoe ik invulling wil en kan geven aan dit werk, op mijn manier i.p.v op de manier waarvan ik denk dat het van mij verwacht wordt? Ik was er maar druk mee. Met het werk in het museum, maar meer nog met het werk in en aan mijzelf. Ik kwam weer wat meer onder de mensen en ik had een reden om de deur weer uit te gaan. Én ik had een antwoord op de vraag: wat voor werk doe je? Dan zei ik trots, ik werk in een museum. Dat klinkt en voelt zo anders dan “ik werk niet want ik ben afgekeurd” Ik leerde en begon te ontdekken dat ik het kon en ook leuk vond. Vooral rondleidingen geven. Toen ging na bijna een jaar het museum dicht! Nee, dat kan niet! Wat nu! De anderen vonden het vervelend, maar ik zag mijn reddingsboei lek slaan. Ik realiseer me opeens dat ik die maanden (nov/dec 2015 weer alc ging gebruiken om mezelf te troosten) Inmiddels heb ik ander vrijwilligerswerk gevonden, gelukkig. Mijn zoektocht gaat verder. Het antwoord op de vraag “wat doe je” kan ik nu geven De vraag wie ben ik heeft, om met de politiek te spreken, mijn volledige aandacht. Het antwoord op de vraag “wie was ik” is in mijn eigen ogen luid en duidelijk en heel akelig, verdrietig en pijnlijk. De vraag “wie ben ik” houdt mij dagelijks bezig. Eén ding weet ik nu wel en voel ik ook steeds vaker: ik ben niet afgekeurd.

Dit word mijn 5e dag al weer Gipsy. tijd gaat best snel. dus 4 succes volle droge dagen . Nu snel klaar maken voor het werk. Tot later mensen

Ik meld me ook weer droog af voor het dagpact. Slaap lekker

En ook ik meld me droog af voor vandaag. sweet deams

Meld me droog af Welterusten

Hier ook weer een goede dag. Dochter is er ook met haar vriend. Vriendje gaat zo weer weg natuurlijk hahaha en mama krijgt nog even een schouder nek massage Lekker ontspannen dadelijk het bed in den k ik dan . Maar gaat tot nu vrij soepel moet ik zeggen op het slapen na dan. Nu gaan we nog even een lekker kop thee pakken. Slaap lekker voor wie al gaat slapen .

Gaat goed he Nadia ! Wat is het toch jammer, dat het zo vreselijk stil is de laatste tijd op het forum

De prak zit er weer in, kopje thee staat klaar en alweer een droge dag.

Jannigje, jouw schrijven draagt inderdaad bij. Niet alleen aan jezelf. Dank je wel dat je schrijft, en deelt.

Ik heb een kasteel, het heet Tournoël en het ligt in de Auvergne, in het gebied van de Puys de Domes. Niemand weet dat het van mij is, tot nu dan. Het is van mij in mijn hoofd. Waar mijn Fascinatie voor kastelen vandaan komt, weet ik niet, die bestaat al lang. Frankrijk is wat dat betreft een ideaal vakantieland, veel kastelen. In 1989 waren wij, mijn toenmalige echtgenoot en ik, daar op vakantie. Er was een klein kasteel in de buurt, daar wilde ik heen. Het lukte me om zo door het kasteel te bewegen dat ik steeds de enige persoon in één ruimte was, zo kon ik mij alleen wanen en mij verbeelden dat ik de kasteelvrouwe was. Boven op de donjon was het uitzicht prachtig, het weer was schitterend, dus aangenaam toeven. Ik zat daar een poosje en keek om me heen. Om het kasteel lagen allemaal stenen, grotere en kleinere brokken, oud zo te zien. Het kasteel was een ruïne, delen waren nog min of meer te gebruiken, andere nauwelijks. Zo is het met mij ook, dacht ik. Ik ben eigenlijk een soort ruïne, je kunt er nog in wonen, maar comfortabel is het niet. Er zijn stukken ingestort, andere stukken zijn hopeloos ouderwets. Er zijn ook delen in dat huis waarvan ik niet begrijp hoe die ooit gebouwd zijn, welke vreemde gedachten hebben daar achter gezeten? Ik keek naar de stenen, die beneden aan de muur van het kasteel lagen. Ze waren blijven liggen, om nog te gebruiken bij een eventuele restauratie? Of lagen ze er omdat niemand de moeite had genomen om ze te verwijderen? Ik vond het wel handig dat ze er nog lagen, wegdoen kon altijd nog. Dit kasteel en ik vertoonden voor mij grote overeenkomsten: onpraktisch, verouderd, kil hier en daar, onlogisch, maar ook mooi, sterk, niet verwoest, met enige aanpassing bewoonbaar. Wat als we nou eens al die ruimtes en stenen bekijken, één voor één en zien wat nog bruikbaar is? Als we nou eens restaureren wat kan, gebruiken wat nog te gebruiken valt en alle overig stenen opruimen. Als we nou eens proberen om het kasteel weer leefbaar te maken? Als ik nou eens probeer de puinhopen van mijn leven te schiften, de goede dingen bewaar en in mijn huis investeer en de onbruikbare, soms zelfs schadelijke dingen wegdoe? Kan mijn huis dan een thuis worden? Comfortabel, veilig, sterk, goed toeven? Dat dacht ik al in 1989. De restauratie heeft veel vertraging opgelopen doordat er allerlei “klussen” tussendoor kwamen die belangrijker waren, dat dacht ik tenminste. Veel vertraging, soms stilstand en voor mijn gevoel achteruitgang, maar nooit opgegeven Toch niet opgegeven. Nog steeds, of misschien wel, eindelijk met echte aandacht, ben ik aan het onderzoeken, puin aan het ruimen. De goede dingen wil ik bewaren en weer in mijn huis kunnen integreren. De, voor mij, niet goede dingen, moeten zo langzamerhand maar eens het veld ruimen. Het blijkt een project van decennia. Levenslang waarschijnlijk. Dat geeft niet, als er maar gebouwd wordt aan mijn huis. Geen villa misschien, maar ook geen ruïne meer. Mijn kasteel, waarin ik kasteelvrouwe kan en mag zijn.

Weer even mijn " dagboekje" bijwerken. Een goede dag gehad gisteren. De energie begint bij te trekken en de ergste vermoeidheid lijkt weg te zijn. Dingen krijgen weer meer kleur en de dagelijkse bezigheden waren dit weekend prettig te noemen. Met alcohol, de kater etc. was ik altijd in een donkere roes, maar dat had ik zelf niet door. Ik begin de laatste dagen positief aan de dag en zaken gaan vanzelf en ik geniet er zelfs van. Gisterenmiddag naar een AA meeting geweest, het huis gepoetst en de boodschappen gedaan. En dat alles fluitend. Vanochtend opgestaan met een dankbaar gevoel; dankbaar dat ik uit de gevangenis ben ontsnapt en langzaam aan weer kan leven. Geen zware ketting aan mijn voet die me steeds zachtjes die gevangenis alcohol intrekt op het moment dat ik iets denk, wil doen of aan het doen ben. Elke ochtend ben ik dankbaar als ik ontwaak; dankbaar dat ik weer vrij ben. Ik zal waakzaam moeten blijven voor het drankmonster wat nu even lijkt te slapen, maar het is heel prettig te merken dat ik ergens kom. Het werken op de dagbehandeling, de zingeving, meetings en het hier lezen zal onderdeel blijven van mijn toekomst. Want terug wil ik nooit weer naar de dagen die gevult waren met drinken, katers en bezig zijn met drinken en de donkere deken die er over mijn bestaan lag.

De Val, van August Willemsen. Kan het niet genoeg aanprijzen.