Hallo. Doodeng.

[Lika]

Aha...Sowhat, nee natuurlijk wil ik zoveel mogelijk met de kinderen. Maar mijn man geeft steeds aan geen co-ouderschap te willen. Dus ik voel me wat dat betreft onder druk staan. Ik zou gewoon een huisje zoeken waar de kinderen ook een plek kunnen hebben, dichtbij mijn man zodat ze er zelf heen kunnen fietsen. Zo oud zijn ze inmiddels al wel.

En het klopt dat ik goed moet kiezen. Maar ik durf niet!!!! Durf niet te kiezen voor en dus therapie en er echt voor gaan en niet te kiezen tegen en scheiden.....dat is het nu. En aan de andere kant. Ik ga alle kanten op met mijn gevoelens.

En door......droog. Droog. Droog. Verschrikkelijk vind ik het allemaal. Zit dagen met knopen in mijn maag. Daar had ik misschien minder last van gehad als ik niet jaren de boel verdoofd had.

22 november 2017 bewerkt door Lika

[bumperjim]

Gaat er ff lekker tusssenuit joh, een weekendje mediteren. Gun jezelf ff rust met die knopen in je maag. Tot je echt weet wat je wilt. 

Of weet je al wat je wil maar durf je het niet door te zetten?

[Lika]

Omdat ik nu net op mijn werk moest huilen, omdat ik niet naar huis wou....En mijn man gisteren vond dat ik niet gezellig thuis kwam. 

[Sowhat]

Dan heeft je man dikke pech! Daar zou ik me nu maar helemaal niets van aantrekken. Is het een optie om ergens een huisje te huren voor een week?

[bumperjim]

2 uur geleden zei Lika:

Omdat ik nu net op mijn werk moest huilen, omdat ik niet naar huis wou....En mijn man gisteren vond dat ik niet gezellig thuis kwam. 

Jeetje Liek wat balen voor je

Gezellig dat gaat nie altijd op commando helaas 

[Lika]

Ik kan het niet meer met hem denk ik. Voel me intens verdrietig.  Zou willen dat ik een knop kon omdraaien. Maar ik reageer bits omdat ik de nabijheid niet kan velen. Dit gaat verkeerd. Ik denk dat ik het niet durf toe te geven aan mezelf en daarom zo aan het vechten ben. 

[Lika]

Nu ik niet meer drink ervaar ik denk ik wat ik jaren heb verdoofd en weggestopt onder teveel werken. Daar komt zijn verslaving nog bij. Ik voel me op. Ik kan niet meer, maar ik ben zo bang..... zo bang. 

[Lika]

Zaterdag drink ik een jaar niet. Burnout is bijna voorbij. Ik voel druk om het samen te proberen, maar ik weet niet waar ik het vandaan moet halen. Heb geen hekel aan hem. Maar kan hem er niet bij hebben. Zo voelt het. 

[NickyLJ80]

Lika, ben je jezelf niet in een nieuwe burnout aan het werken zo? Lees zoveel onmacht en wanhoop. Heb jíj hulp? Niet júllie samen, maar jij?

[Lika]

Ja. Hypnotherapie.

[NickyLJ80]

Ik hoop zó voor je dat je snel wat rust vindt. Hoop dat de hypnotherapie je daarbij kan helpen. Ik vind het zo naar om te lezen dat je thuis niet meer veilig voelt en dat je daar liever niet meer wil zijn. Waar is je basis, je rustpunt. Waar kan Lika even Lika zijn? Dat weekend weg komt niks te vroeg denk ik...

[Sowhat]

Lika,kun je niet een weekje weg helemaal alleen om tot rust te komen?

[bumperjim]

17 minuten geleden zei Lika:

Nu ik niet meer drink ervaar ik denk ik wat ik jaren heb verdoofd en weggestopt onder teveel werken. Daar komt zijn verslaving nog bij. Ik voel me op. Ik kan niet meer, maar ik ben zo bang..... zo bang. 

OK. Stel jezelf voor op je laatste dag op je sterfbed. 100 jaar oud. Kijk van daaruit terug naar deze dag. Wat zou je beslissen. Wat zou je van je eigen beslissing denken over 55 jaar. 

Ik weet het niet hè maar voor mezelf probeer ik soms dit soort andere gezichtspunten. 

Sterkte, ik heb het gevoel dat er nu iets geknapt is tussen jullie. 

[Lika]

dank.....

[Lika]

Weet niet waar ik heen moet, maar zal even gaan kijken. Kan misschien wel iets boeken, maar heb net een nieuwe baan..... ook lastig. Ga daar heel lekker en heb het super naar mijn zin. 

Ik ga even verder denken.

[Lika]

En ik ben bang voor mijn eigen gevoelens denk ik. Want ik mag niet weg willen. Dat doet een moeder niet. Maar ik wil ook niet weg van mijn kinderen. Dat is juist de reden dat ik er nog ben. Ik kan alleen niet meer... dan word ik zo bits en boos (ongemerkt) dat ik het hier heel moeilijk maak voor iedereen. Alleen omdat ik 'gewoon' mijn man niet om me heen kan hebben. En dat verwijt ik mezelf dan weer. Maar het is gewoon zo. 

[Reacher]

Dat is mij altijd de grens, als alle lichten op rood gaan en ik iets niet meer kan opbrengen. (Ha lieve Etty )  

Ik wens je heel veel kracht in deze moeilijke tijd 

[kruidenthee67]

Wat heb je een moeilijke tijd! En dan toch droog....petje af.

Tja, wat is wijsheid? 'Afstand nemen'...in welke vorm dan ook?

Letterlijk...uit de situatie? Elkaar even uit de weg gaan...

Maar ook figuurlijk...even niet het idee hebben dat je nu iets 'moet'.

 

Maar dat is interpretatie van mijn kant.

Kun je ook je verhaal bij iemand kwijt in real life? En die de zaak mee op een rij houdt?

Sterkte meid.

 

[Lika]

Tja, wat is wijsheid.... Even uit elkaar voelt voor hem als het begin van het einde. Ik heb morgen een belsafspraak met een hele goede vriendin. Maandag zie ik een andere. Hypnotherapie weer dinsdag.... 

Gevoelens over verbroken verliefdheid zitten ook nog dwars af en toe. Maar dat gaat wel lukken denk ik. Kwestie van afkicken. En dat kan ik! Soms denk ik de 'ware liefde' nu mis te lopen, maar dat is niet zo. Ik wil dat graag geloven. Lekker makkelijke ultieme ontsnappingsfantasie. Dus verbreken is het enige goede. Dat voelt echt zo. En ik zie nu wel hoe verliefdheid mijn gevoel van 'ik ben niet goed genoeg' en 'ik ben slecht' opheft. En het is natuurlijk heel prettig als 'iemand' dat voor elkaar krijgt... maar de sleutel zit in mezelf.

Gisteravond heb ik voor het eerst een enorme woede op mijn man kunnen toelaten. Alles uitgesproken. Alles. Ook gevoeld. Tjee. Wat heb ik lang gevraagd om een knuffel, maar niet gekregen. Letterlijk. En nu...? Nu.... moet ik er maar alles aan doen? Nu wel? 

1. Dat is boos.

ik voel me ook enorm in de steek gelaten. Ik ben iemand die veel bevestiging nodig heeft. Dat moet ik mezelf natuurlijk kunnen gaan geven. Ik weet het, maar de afgelopen jaren was dat nog niet zo. Ik ben alleen maar weggeduwd. Ik begrijp mijn verdovingsdrang achteraf heel goed. Dat heb ik ook zelf gedaan. Ik ben er zo mee omgegaan. Niemand anders. Ik heb gevraagd, ben afgewezen en heb verdoofd.... kop in het zand. 

2. In de steek gelaten.

Daarnaast zit mijn man volop in al zijn eigen problematieken. En zijn verslaving. Ik heb mijn eigen lichaam 11 jaar uitgeschakeld. Het buitenland heeft mij laten ontwaken. Ik heb mezelf dat toe kunnen staan. Maar op basis van alles wat er ligt heb ik weinig vertrouwen in mij en mijn man om nog iets prettigs te kunnen ontwikkelen. Ik voel me niet veilig genoeg en niet geliefd genoeg. Geen gevoel van geborgdheid.

3. Gebrek aan vertrouwen . 

Tegen die achtergrond begrijp ik de drang naar verliefdheid heel goed. Moet er zelfs een beetje om glimlachen nu. Kan eindelijk met compassie naar mezelf kijken. Maar ik moet nu echt zelf gaan voelen en kijken. Dus dat ga ik doen. Ik heb voor het eerst wat vertrouwen in mezelf. Heeeeeeel voorzichtig. Ik heb bij mijn woede kunnen komen en mijn angst ging weg. Ik ben niet slecht omdat ik misschien het huwelijk ga verbreken. Ook geen slechte moeder. Zelfs uiteindelijk geen slechte echtgenote. Ik moet alleen wel heel zeker weten wat ik voel en wil. En vanuit die oprechtheid aan mezelf zal ik het beste voor iedereen kunnen handelen. Ook en juist voor mijn kinderen. Dat is mijn opdracht nu. 

Het voorbeeld van mijn eigen moeder is een vrouw met een woede ingehouden jegens haar man. Ongelukkig in haar huwelijk. Zichzelf wegcijferend. Het buitenland heeft met zoveel woorden gezegd niet zo te worden. Dat is inderdaad ook niet wat ik wil laten zien aan mijn dochters. 

-to be continued-

 

 

[Pelle2]

Ha Lika, ik zou je graag willen helpen, maar zou niet weten hoe. Ik heb afgelopen jaar zelf een scheiding achter de rug. En met name de kinderen maakt dat dat erg emotioneel is. Volgens mij zijn de mijne ongeveer even oud als die van jou. Toen we die maakten hadden we niet bedacht dat het zo zou lopen. We hebben de laatste twee of drie jaar eindeloos geprobeerd, maar dit is het geworden. Voor mij is het goed zo. Ik ga goed met mijn ex om, en dat is heel fijn. Maar het blijft nog wel verdrietig. Ik ken ook een stel dat eigenlijk klaar is met elkaar, maar oa voor de kinderen voorlopig bij elkaar blijft en daar tevreden mee lijkt te zijn. Kan ook natuurlijk. Maar als je bij elkaar blijft, moet dat denk ik wel goed voelen. Het moet geen opgave worden, maar de situatie accepteren. Net als niet meer drinken op feestjes. En je moet er ook wat aan hebben. 

Ik typ maar wat, ik weet helemaal niets over de relatie tussen jouw man en jou. Misschien kun je daar nog wel aan werken en wordt dat nog wat, want ik kan me voorstellen dat die verslavingen de boel behoorlijk vertroebelen en kapot maken. Het komt op mij over dat jullie daar niet hetzelfde in staan op dit moment. ik hoop dat je er uit komt. Dat jullie er uit komen. En de uitkomst... het is zoals het is. Als het nog kan is dat misschien heel gaaf, als het niet meer gaat moet je verder. Maar dat is een hele moeilijke keuze die je liever niet maakt.

Heel veel sterkte!

 

[Pelle2]

Ik lees nu je laatste stukje. Het lijkt me zo fijn als je man ook mee gaat in het proces waar jij in zit. Het lijkt me een onmogelijk opgave om dit alleen te doen. Of doet hij dat ook?

[Lika]

Ik probeer hem mee te nemen. Maar hij kan het niet volgen.

[Pelle2]

Zou hij het willen?

[bumperjim]

Wat wil hij überhaupt?

[Lika]

Bij elkaar blijven. Wat hem betreft was het allemaal niet zo erg. Kan alleen maar beter worden....