Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

Dank je

[lady jane]

Ik voel hoe machteloos ik zou zijn in jouw positie Janngje. Mooi te lezen hoe eerlijk je schrijft. Mooi mens.

[Jannigje]

 Vannacht weer vaak wakker, toenemend gevoel van dreiging en paniek dichter naar de ochtend toe. Elke keer weer dat akelige begin van de dag. Weer een dag, wat moet ik daar nou weer mee? Ik heb vandaag afspraken, dus ik heb wat te doen. Geen zin, maar ik ga wel, want ja wat moet ik anders?

Elke dag, ik word er zo moe van! En ik voel me er zo alleen in, want dit kan ik niet elke keer zeggen. Dus ik zeg niets en hoop weer dat ik door het ergste heen kom en dan de dag weer aankan en als het lukt wordt de dag misschien zelfs nog wel oké. Hard werken dus weer.

Gisteren was er iets in het museum, ik ben gegaan want misschien was het wel interessant en zo niet dan was het in ieder geval afleiding, dagvulling. Er was een anderE vrijwilliger die ik een tijd niet had gezien. Zij is erg gelovig en voor haar ben ik een Godswonder. Dat zegt ze ook als ze me ziet. Ik ben zo blij dat je er nog bent zei ze. Ik reageerde vriendelijk glimlachend, zoals altijd maar inwendig schreeuw ik het bijna uit. Ík ben niet blij dat ik er nog ben, Ik bén geen Godswonder, ik heb hier niet om gevraagd, ik bén niet blij, ik voel me wanhopig. 

Maar zij gelooft in het wonder, zij is er blij om en mee, en ik zwijg.
En ik doe mijn best om toch met mensen te praten , want als ik mij terugtrek, wat mijn Innerlijke neiging wel is, ga ik mij alleen nog maar ellendiger voelen en werkt het helemaal niet.

Maar Oohh, wat vind ik het moeilijk. 

Nu naar een vriendin, we gaan niet wandelen met de honden want het is al te warm,zij heeft ze al uitgelaten. Ik ga tegen haar maar wel zeggen hoe ik me voel, in ieder geval ten dele, want ik moet het bij iemand kwijt kunnen. 

Dank voor het lezen.
Dank dat het hier mag. 

[Pytje]

Jannigje, ik lees je bericht en de zwaarte die jij voelt. Moeilijk om te delen is dat, hè? Waar vind je precies de woorden en wie wil ze horen? Misschien vind je wat sterretjes vandaag bij je vriendin, tijdens je wandeling, je weet maar nooit...gelukkig brengt iedere dag ook weer een beetje houvast. Toitoi

[Lieke7777]

Succes  vandaag '  fijn dat je het gsat proberen  bij iemand  kwijt te kunnen. 

[Lika]

Het mag hier en wat mij betreft mag het altijd als je je zo voelt. Je bent welkom. 

Hoe je het beschrijft brengt mij terug naar ooit. Ik kan het me weer herinneren. Die dreiging, paniek, naar de ochtend toe. Ja. 

Ik zou willen dat ik de toverknop kon vinden. Maar die is er niet. 

Wat goed dat je toch schrijft @Jannigje. Dat je dat opbrengt. 

[lady jane]

[Rosee]

[Jannigje]

Nee @Lika, die knop is er niet, helaas. Jij bent niet meer daar, bij de dreiging, bij de angst en paniek en dat vind ik bijzonder. Het is geen realiteit meer, een herinnering geworden. Wie weet voor mij ook, ooit.  VErtouwen heb ik niet, maar blijkbaar toch nog wel ergens iets van hoop, want ik probeer nog steeds, heb de handdoek nog niet in de ring gegooid (wel regelmatig even, maar niet definitief). Of ik ben extreem koppig, dat kan ook.

Dank voor vandaag allemaal, jullie hielpen me. 

[Lika]

 voor onder de riem. Voor vandaag. 

[Jannigje]

Dat klopt wel @Jopie, er is niets meer vanzelfsprekend. Misschien geldt dat voor veel mensen in deze coronatijd, maar voor mij zeer zeker. Ik heb heel erg geknokt om een aantal dingen voor elkaar te krijgen, om ze te durven en te doen. En opeens valt bijna alles weg. Misschien komt een deel op den duur terug in een of andere vorm, maar voor het museum geldt dat zeker niet. De fijne mensen zijn weg en komen niet terug. Er is er nog een over en die gaat over een paar maanden met pensioen. Het is toch ongelofelijk dat juist de vijf mensen die ik heel graag mag, met wie ik iets had daar, allemaal zijn ontslagen.

Ik ben daar deels om ook sociale contacten te hebben, om uit mijn isolement te komen. Nu zal ik mijn werk doen en verder nauwelijks mensen spreken. Ik vind het echt vreselijk. 
Afgelopen dinsdag is mij gevraagd of ik ook werkzaamheden wil doen die eerder niet door vrijwilligers mochten worden gedaan, tja ....
Waar we eerst met zijn vieren waren per dienst zijn we nu met twee. Volgens mij is het niet verantwoord want als er iets met een bezoeker gebeurt kan het zijn dat er niemand in de buurt is. Het voelt (en is volgens mij ook ) onveilig. Het voelt ook bijna als verraad als ik nu werkzaamheden ga doen die mijn ontslagen collega’s deden. Vrijwilligers horen additioneel te zijn, maar worden nu opeens van levensbelang. 

Ik mis het zingen ook heel erg, meer dan ik had verwacht. Ik blijk het heel erg nodig te hebben, fysiek en mentaal. Zingen doet iets met je lijf én met je geest.  Ik draai nu al maanden het Requiem van Mozart in de auto, soms heel hard, meestal met een brok in mijn keel, soms in tranen, altijd meezingend.

En mijn huis is mijn huis nog niet, de buurt nog niet de mijne. Ik ben nog elke keer verbaasd dat ik hier woon, voel me ... Ja wat of hoe eigenlijk? Dat weet ik niet goed.
 

[lady jane]

ontheemd? komt op als ik je lees.
je hebt je leven teruggekregen destijds
maar het is je leven niet meer, zoals
je het kende.
en wat er gaat komen weet je ook nog niet
wat een driedubbele rare tijd is dit voor jou meis.

[nancy]

Jannigje 

[Jannigje]

Ik heb opgezocht wat het verschil is tussen ontheemd en ontworteld. Gevoelsmatig is er een verschil maar ik kan het niet goed benoemen.

Ontheemd: 1 Huis en haard ontvloden 2) Verdreven 3) Verlaten 4) Zonder tehuis 5) Zonder uit de vertrouwde omgeving verjaagd of weggevoerd, vluchteling in eigen land

Ontwortelen: 1.Met wortel en al uitrukken 2) Rooien 3) Uit de grond rukken 4) Uitroeien 5  met wortel en tak uit de grond rukken: de storm had de beuk ontworteld; een ontworteld mens uit zijn vertrouwde omgeving weggerukt
 

 

[Jannigje]

42 minuten geleden zei Jopie:

Niet ontheemd. Ontworteld. 

En als gewoon je leven leven al niet vanzelf gaat, betekent dat dat je niet meer kunt ontspannen of even niets doen zonder meteen gevaarlijk ver weg te zakken. 

En dat weet je dan ook....

Ja, dat klopt absoluut. Dat herken ik volledig. Ik merk dat ik hyper alert ben, me constant bewust van wat, waar, hoe op een nare manier. Wat ik ook doe, waar ik ook ben er is inderdaad geen ontspanning meer. Wel angst inderdaad, angst het toch niet te redden. Wanhopig proberen níet weg te zakken en daarbij dan nog om te gaan met de aannames “dat ik me nu natuurlijk  veel beter voel in mijn huis met tuin “  
 

 

[Rosee]

[Lika]

Dat is zwaar @Jannigje

[kruidenthee67]

[Manou]

Wilde je laten weten dat ik het herken.s'nachts wakker worden en opzien tegen de volgende dag.Ook bang zijn aan de dag te beginnen.Je bent niet de enige 

[Jannigje]

3 uur geleden zei Manou:

Wilde je laten weten dat ik het herken.s'nachts wakker worden en opzien tegen de volgende dag.Ook bang zijn aan de dag te beginnen.Je bent niet de enige 

Akelig hè Manou. Heb jij het ook elke dag en nacht?

[Jannigje]

.@SanMiquel ik zal proberen je vragen te beantwoorden. Ik vind je helemaal niet zweverig,  Je reactie dwingt mij om te proberen helder te zijn in wat ik voel, ook voor mijzelf. Wat is er nou eigenlijk, wat maakt het leven zo moeilijk?

Angst speelt een erg grote rol in mij leven, al heel lang, eigenlijk al zolang ik me kan herinneren. Ik weet niet of ik me als kind bewust was dat ik bang was. Ik denk het niet. Ik voelde me onveilig, maar ook dat woord zal ik als kind niet hebben gebruikt. Er zijn veel gevoelens van voor de woorden.

Ik weet niet hoe ik die angst uit moet leggen. Het is een angst die voorbij gaat aan “bang zijn om terug te vallen” , of “bang voor verandering”. Het zit dieper, het is er al voordat er überhaupt sprake is van iets anders. Het gaat ook voorbij aan me niet thuis voelen in mijn eigen lijf. 

Mijn lichamelijke problemen vind ik akelig, soms heel akelig, maar zij zijn niet de oorzaak van de angst. Ze versterken die soms wel omdat het inderdaad rot is dat ik niet meer op mijn lichaam kan vertrouwen . En als lichaam en geest allebei niet willen kan dat zeker paniek geven. 

Tegelijkertijd is dit lichaam grotendeels hersteld van een heel zware en gevaarlijke operatie, dat is er ook.

Het is geen concrete angst, niet aan te wijzen, geen oorzakelijke verbanden. Ik was bang voor de operatie, dat is te snappen, dat verband is duidelijk te leggen. Maar ik was banger voor het leven daarna. Want ik moest dus verder, elke dag weer, maar hoe dan?
De angst om het niet te redden gaat ook dieper. Ik heb angst dat ik het leven niet red. De alcohol zal waarschijnlijk wel lukken, al sta ik nu niet meer helemaal voor mijzelf in. Ik doe heel veel dingen die ik eng vind, elke keer weer, maar ik doe ze (meestal) wel. 
 

Terwijl ik dit allemaal opschrijf realiseer ik me dat er iets niet klopt. Er is nog iets anders en dat is wanhoop. Angst als gevolg van wanhoop, of andersom? Ik weet het niet. De angst ga ik heel vaak wel aan omdat ik anders helemaal vereenzaam of aan de drank ga oid. Ik moet wel blijven bewegen. En dat brengt me ook best het nodige. Vooral het zingen, het vrijwilligerswerk. Maar daaronder zit de wanhoop. En die kan ik niet ........ Nu houden de woorden op. 

De wanhoop was er eerst, daardoor kwam en komt de angst. En de paniek. 

 

 

[Jannigje]

@Jopie dank voor het verwoorden van jouw definities.

VooR mij geldt allebei.
Ik kan daar veel over zeggen, maar ik heb al veel geschreven vandaag. 

3 uur geleden zei Jopie:

Voor mij is het verschil tussen ontheemd en ontworteld dit: ontheemd is (voor mij) dat er geen plek is die je als thuis ervaart, als veilig, als van jou, als basis waar je naar verlangt of kunt verlangen als je weg bent. 

Ontworteld is (voor mij) dat alles wat jou voedt in de meest brede zin, of dat nou liefde is of inkomen, rust, ruimte of structuur, plezier of veiligheid, beweging of voeding, of wat dan ook maar wat jij als basis (!) nodig hebt om minimaal te functioneren (en daarna pas dus invulling te geven aan je dagen) afgekapt is, niet meer vanzelfsprekend gaat. 

 

[lady jane]

[Jannigje]

Aaaaa, knuffel van Tijgetje, Knorretje en Winnie, fijn , die kan ik goed gebruiken 

[Manou]

Op dit moment moeite om de dag te beginnen.Vaak word het in de loop van de dag beter.Niet altijd dan moet ik proberen zo goed mogelijk de eindstreep (die dag) te halen.Gisteren rotdag.Kost me dan moeite niet te gaan drinken.Nu blij niet gedaan heb.