Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Maja]

Hoi @Jannigje, 

ik ben heel blij met mijn anti-somber pil Bupropion. Niet heel bekend, via neuroloog door de huisarts voorgeschreven. Gebruikte daarvoor citalopram. Deed niks, maar had veel bijwerkingen.
Vraag er eens naar bij de huisarts. Misschien is ook voor jou een goede oplossing. En je schamen omdat je een pil nodig hebt? Welnee, ik ben ik en jij bent jij, met of zonder pil(len).

succes!

[Pytje]

7 uur geleden zei Jannigje:

Maar jij hebt dus ook medicatie gevonden die je hielp. Ook nadat je gestopt was en later opnieuw begon? Ik ben ooit gestopt met Seroxat (wat bij mij toen goed werkte) omdat ik mij schaamde. Schaamde voor het feit dat ik het niet zelf kon, zwak vond ik het. Ik verweet het mijzelf. Dus ben ik gestopt, op eigen initiatief, zonder overleg met een arts. Toen ik later opnieuw dit middel kreeg werkte het niet meer. 

Het heeft bij mij vijf jaar geduurd voordat ik aan de medicatie wilde. Ik (over)leefde van depressie naar depressie en heb een heel alternatieve zorgcircuit bezocht. Alles hielp voor een korte duur. Totdat ik de energie niet meer op kon brengen om steeds opnieuw op te moeten krabbelen. Toen pas pillen gaan slikken. Voor het eerst kreeg ik weer vertrouwen in mezelf en het leven. Wat een goed besluit bleek het uiteindelijk. Had ik veel eerder moeten doen...

[Sowhat]

@Jannigje, ik slik ook Seroxat, heeft mij enorm geholpen. Misschien nog eens proberen? 

[Manou]

Heb het een aantal jaren vrij goed gedaan op mirtazapine.Nu al een tijd meer last van de bijwerkingen dan dat het wat oplevert door overgangsklachten.

[Manou]

Ook al word anders beweerd antidepressiva zijn verslavend.Al meerdere keren geprobeerd te minderen.Je krijgt afkickverschijnselen.

[bumperjim]

Ik zou haast zeggen...... alles wat helpt is verslavend. 

[bumperjim]

Alles wat helpt heeft het risico dat je er zo ver mee gaat dat je er niet meer zonder kunt.

Dit is misschien waar of misschien onzin. Ik heb het geschreven en ik kijk ernaar  

[Jannigje]

Vorige week wilde ik reageren op een aantal van jullie berichten, was opeens mijn bericht weg. 
We hadden een slechte tot geen internetverbinding, dus ik heb maar gewacht tot ik weer thuis was.

@Lika, ik kan me goed voorstellen dat je wilt weten of je zonder kunt, dat het niet meer nodig blijkt. Dat is een heel andere reden om te stoppen dan schaamte. 
Inmiddels ben Ik die schaamte al lang voorbij, maar helaas lukt het niet om  medicatie te vinden die echt helpt bij mij. Ik heb al van alles geprobeerd, elke keer weer opbouwen, bijwerkingen voor lief nemen, een tijd slikken want anders weet je niet of het werkt, weer afbouwen en met iets anders opnieuw beginnen.

Ik weet niet meer hoelang ik seroxat weer heb geslikt, in ieder geval lang genoeg volgens de arts. Citalopram heb ik ook geprobeerd, nu heb ik ook Bupropion @Maja, ik heb niet de indruk dat het iets doet. Wel liggen mijn darmen door die pillen zo goed als stil, heel vervelend.

@Sowhat, ik zal het eens vragen aan de psychiater, wie weet is het een optie om het toch nog eens te proberen.

Ik heb in 2016 een poosje Trazodon gekregen en daar reageerde ik geweldig op. Ik wist niet wat me overkwam, de zwaarte verdween. Het is dat ik het zelf heb meegemaakt, anders zou Ik het misschien niet geloven, maar ik voelde het gebeuren. Ik kan het niet omschrijven. Omdat ik ernstige bijwerkingen had stelde mijn psychiater voor om de dosering te splitsen, mogelijk zou dat de bijwerkingen iets verminderen. Had ik dat maar nooit gedaan. Hij kon het niet weten, ik ook niet, maar het bleek fataal. Zoals ik voelde dat de zwaarte minder werd, zo voelde ik hem ook weer op mij neerdalen. Ik weet nog waar ik was, in de auto , ik weet zelfs de bocht. Ik heb gesmeekt, gebeden, nee alsjeblieft, nee niet weer. Geen houden aan. Binnen een paar dagen was het volledig weg en het is nooit meer terug gekomen.

In die periode van 4 weken begreep en voelde  ik waarom mijn heit het leven nog best de moeite waard vond, op zijn 93e in een verzorgingshuis. 
Op deze manier kan en wil ik het ook wel voelde ik. Mijn problemen, mijn gedoe waren niet veranderd, maar ik wel. 

Ik heb even geproefd hoe anders het leven kan zijn in maart 2016. Dat gevoel wil ik terug.

 

 

7 september 2020 bewerkt door Jannigje
Grammatica

[Maja]

28 minuten geleden zei Jannigje:

nu heb ik ook Bupropion @Maja, ik heb niet de indruk dat het iets doet. Wel liggen mijn darmen door die pillen zo goed als stil, heel vervelend.

@Jannigje: wat jammer dat je niet direct iets merkt, maar de inwerktijd is minstens enkele weken. Als ik na 6-8 weken niks merkte van een positieve werking, mocht ik naar 300 mg gaan. Net toen ik de dubbele dosering wilde aanvragen, merkte ik verschil. Ik moest echt van binnenuit lachen om een verhaal dat verteld werd. Niet gemaakt lachen omdat het verwacht werd, maar helemaal oprecht en onverwacht. Dat warme, ontspannen gevoel had ik jaren lang gemist. Daarna betrapte ik mijzelf ook op mee neuriën met een liedje op de radio. Wakker worden met een blok in je maag, met geen zin in de dag, opstaan omdat het moet, dat kwam steeds minder voor en is nu een zeldzaamheid. Zijn alle dagen hoezee en Jippie? Nee, maar er zijn genoeg momenten dat ik mij bewust ben van een veel betere stemming: kleine dingen merk ik op en maken mijn dagen beter: het roodborstje dat brutaal naast mij komt zitten om in de stapel gemaaid gras te wroeten, het buurjongetje dat achterop de fiets naar mij zwaait en enthousiast mijn naam roept, enz. Voorheen had ik daar geen oog voor, liet ik het ook niet toe. Ook met tegenvallers kan ik nu beter omgaan. Voorheen diep in de put; bevestiging dat ik niks waard ben, niemand om mij geeft. Nu baal ik wel, maar denk ik ook in oplossingen. Jannigje, ik hoop zo dat de bupropion ook bij jou gaat aanslaan. Hou vol en overleg anders na een week of zes met de huisarts of je een hogere dosering kunt proberen. 
Een uitgebreide reactie, niet om mijzelf centraal te stellen, maar als hart onder de riem voor jou, @Jannigje 

[Lika]

@Jannigje ik weet nog precies waar ik.was toen het omsloeg naar beter. Bij de bushalte. Ik.zag opeens echt hoe geel de bussen waren.

Moge maart 2016 zich maar weer snel aandienen voor je. Je bericht en dat van Maja ook,.ze raken me..We delen dit gevoel lijkt het. Het is zo oneerlijk dat nu niets lijkt te werken. Houd vol!!

[lady jane]

Door dat woordje transmitters moest ik even denken aan neuro feedback
www.pcs-neurofeedback.nl/brain/behandeling/depressie/

het loont om dit artikel, of andere hierover te lezen Janngje, ooit had mijn zoon
daar best veel baat bij. En ik lees dat het ook bij depressie wordt toegepast.
sterkte meis, wat kan karma toch een bitch zijn he.

[Jannigje]

Op 7-9-2020 om 20:31 zei Maja:

@Jannigje: wat jammer dat je niet direct iets merkt, maar de inwerktijd is minstens enkele weken. Als ik na 6-8 weken niks merkte van een positieve werking, mocht ik naar 300 mg gaan. Net toen ik de dubbele dosering wilde aanvragen, merkte ik verschil. Ik moest echt van binnenuit lachen om een verhaal dat verteld werd. Niet gemaakt lachen omdat het verwacht werd, maar helemaal oprecht en onverwacht. Dat warme, ontspannen gevoel had ik jaren lang gemist. Daarna betrapte ik mijzelf ook op mee neuriën met een liedje op de radio. Wakker worden met een blok in je maag, met geen zin in de dag, opstaan omdat het moet, dat kwam steeds minder voor en is nu een zeldzaamheid. Zijn alle dagen hoezee en Jippie? Nee, maar er zijn genoeg momenten dat ik mij bewust ben van een veel betere stemming: kleine dingen merk ik op en maken mijn dagen beter: het roodborstje dat brutaal naast mij komt zitten om in de stapel gemaaid gras te wroeten, het buurjongetje dat achterop de fiets naar mij zwaait en enthousiast mijn naam roept, enz. Voorheen had ik daar geen oog voor, liet ik het ook niet toe. Ook met tegenvallers kan ik nu beter omgaan. Voorheen diep in de put; bevestiging dat ik niks waard ben, niemand om mij geeft. Nu baal ik wel, maar denk ik ook in oplossingen. Jannigje, ik hoop zo dat de bupropion ook bij jou gaat aanslaan. Hou vol en overleg anders na een week of zes met de huisarts of je een hogere dosering kunt proberen. 
Een uitgebreide reactie, niet om mijzelf centraal te stellen, maar als hart onder de riem voor jou, @Jannigje 

Dank voor je uitgebreide reactie, ik ben er blij mee. Je beschrijft precies hoe het kan zijn in de goede momenten en hoe het is in de donkerte.  En die donkerte, die onmacht, die stroperigheid, die zwaarte is niet uit te leggen. Het is fijn voor mij om te lezen dat jij het vergrijpt, @Lika ook. Helaas betekent dat dat je het zelf hebt ervaren.

Ik slik inmiddels als maanden Bupropion. Doordat ik voor, tijdens en na de verhuizing niet durfde veranderen slik ik het nog steeds, in overleg met de psychiater. Door het hele Corona gebeuren is her contact met haar nogal in het water gevallen. Ik weet dat ik zelf actie moet ondernemen, maar het lukt me nu niet. 

 

Op 7-9-2020 om 23:18 zei Lika:

@Jannigje ik weet nog precies waar ik.was toen het omsloeg naar beter. Bij de bushalte. Ik.zag opeens echt hoe geel de bussen waren.

Moge maart 2016 zich maar weer snel aandienen voor je. Je bericht en dat van Maja ook,.ze raken me..We delen dit gevoel lijkt het. Het is zo oneerlijk dat nu niets lijkt te werken. Houd vol!!

Het is zó moeilijk om vol te houden. Ik was een weekje weg met een vriendin. Daar zie ik altijd tegenop (geen voorpret-endorfines helaas) omdat ik bang ben dat ik haar vakantie verpruts door somber te zijn. Zij weet het  en laat me ‘s ochtends zodat ik op gang kan komen. Maar door haar dwing ik mijzelf om mee te doen. Verder lift ik mee met haar structuur. Alleen lukt het me niet, samen wel. 
Door weg te zijn, samen dingen te ondernemen, kan ik meestal de somberte wegduwen. Onder de oppervlakte houden.

Maar dan moet ik ook weer naar huis. En dan komt de Zwaarte, de somberte, de eenzaamheid weer in volle heftigheid op me af. Ook de zelfverwijten. Je kon het wel met haar, waarom niet alleen? Het bekende verhaal.

Op 8-9-2020 om 10:21 zei lady jane:

 wat kan karma toch een bitch zijn he.

JA!

[Jannigje]

Op 8-9-2020 om 09:41 zei knakker:

Ik wens je dat ook toe. Het blijft voor mij een vreemde gewaarwording, dat je gevoelens, je geluk, in elk geval deels domweg worden bepaald of geremd door de aan- of afwezigheid van bepaalde stofjes. Vroeger maakte mij het altijd ook wat cynisch, in ieder geval in de tijd dat mensen die bijvoorbeeld xtc hadden gebruikt opeens heel aardig tegen je gingen doen, chemical happiness. Maar het is natuurlijk ook een groot scheikundig laboratorium onder je hersenpan met transmitters die de overdracht van bepaalde essentiële stofjes regelen enzo. Ik ben misschien gezegend met een natuurlijke overdosering. Maar de wetenschap is nog niet zover dat ik een deel ervan kan doneren aan mensen die er gebrek aan hebben. Het leven is bepaald niet altijd rechtvaardig. Ik hoop dat er voor jou wederom een pilletje gevonden gaat worden die de zwaarte kan verlichten Jannigje. Maar dan zonder bijwerkingen

Het is ook een vreemde gewaarwording, ik was ook echt geschokt toen het in 2016 gebeurde. En het bleek geen placebo effect te zijn. 
Tegelijkertijd voelde ik een enorme opluchting: zie je wel! Ik ben níet gek, ik ben zíek. Het is eigenlijk vreemd dat iedereen suikerziekte accepteert als ziekte, en een hoop mensen depressie niet. Natuurlijk spelen leefstijl ed mee, maar het spuiten van insuline omdat je lichaam dat niet aanmaakt is normaal. En verstoorde aanmaak of functie of wat dan ook van neurotransmitters niet? Omdat we het antwoord niet hebben denk ik.

Sorry, ik ben misschien negatief, maar ik word zo moe van het onbegrip en de oordelen. 

 

[Lika]

Er rust nog steeds een taboe op. Het is eng, ongrijpbaar en dus nog enger. Een oordeel helpt anderen het van zich af te houden. Zo kijk ik er naar.

Deze week had ik het (een beetje) moeilijk. Ik merk dan bij mezelf de angst op dat het weer zo zal worden als toen. 

Ondanks dat ik nu wel weet wat ik voor mezelf kan doen om het niet verder te laten gaan dan nodig, zijn er een hoop factoren waar ik minder invloed op heb. Die me ook raken. Het blijft balanceren...

Wat zul je verlangen naar maart 2016...

[Jannigje]

Och @Lika, ik kan me je angst zo goed voorstellen. Er zijn inderdaad factoren waar we geen invloed op hebben en dat is soms erg beangstigend, zeker als het niet (zo) goed gaat.

@Cleo66, ja dat bagatelliseren is erg. Ik heb liever dat men niet weet wat te doen of zeggen en dat vervolgens zegt dan dat wegpoetsen. Ooit was er een vriendin die ik vertelde over mijn boulimia. Zij zei toen tegen mij “ik snap er niets van, maar ik geloof je wel”. Dat deed me zo goed! Want natuurlijk snapte ze het niet, ik snapte er zelf ook niets van, maar ze nam me wel serieus.

voor jullie allebei 

[Jannigje]

We hadden vanavond een bijeenkomst van ons koor, Corona proof, dus alles op gepaste afstand en níet zingen, want dat mag nog niet.. Het is nu officieel, alle concerten zijn voor dit jaar geannuleerd. 

Misschien gaan we in groepen zingen. Het bestuur stelt voor om bijvoorbeeld met de mensen met wie je in de rij zit een groep te vormen, want “dan zit je fijn bij je zangmaatjes”.  Leuk idee zou je zeggen.
Maar ik vind het vreselijk, ik ben namelijk vorig jaar zeer tegen mijn zin in een andere rij gezet, wel met een maatje gelukkig. Ik zit nu naast de enige vrouw met wie ik (en velen met mij maar die hielden meestal hun mond) problemen heb en ik voel me absoluut niet prettig in die rij. Er zijn drie fijne rijen en die willen natuurlijk graag bij elkaar blijven. Misschien valt het mee, maar ik kon/kan het vandaag niet hanteren.

Ik zat met al die koorleden maar voelde me zo vreselijk alleen, eenzaam. Ik zag hen maar kon geen verbinding voelen, had ook geen tekst. De Corona afstand kwam nu wel even goed uit.

Terug naar de auto liep iemand met me mee, zij weet dat ik ben verhuisd.
En, vroeg ze, woon je lekker in je nieuwe huisje?
Ik moet nog erg wennen zei ik. 
Wennen? Je woont er toch al een tijdje?
Ja dat klopt.
En je hebt nu toch fijn een huis met een tuin?
Ja, dat klopt.
Hoezo moet je dan nog wennen?
Ja, wat zeg je dan. 

 

 

[bumperjim]

Ja precies.

Veel mensen stellen de vraag pro forma zonder een echt antwoord te willen horen.

Ik selecteer ook de mensen aan wie ik iets persoonlijks vertel. 

[Maja]

@Jannigje: een nieuw huisje en een tuin kan leuk en heerlijk zijn, maar alles draait erom of je jouw huisje je past als een oude jas. Dat is vaak een groeiproces. Waar je deels aan kunt werken en wat je deels overkomt. Zo is mijn ervaring tenminste. 
Ik ben allang gestopt om eerlijk en/of uitgebreid te antwoorden op de zo holle vraag: Hoe gaat het? Terwijl ze de vraag stellen kijken ze al over je schouder wie ze verder zien die ze interessanter vinden of of ze uit alweer verder kunnen. Als je iets anders zegt dan ‘goed hoor’ dan is dat een hinderlijk oponthoud. De meesten hebben geen zin omzichtig te verdiepen in de hobbels die anderen op hun weg tegenkomen. Vluchtig moet het blijven. Uitzonderingen, zoals een hartsvriend(in), daargelaten. Je hierop instellen heeft mij al een hoop teleurstelling gescheeld. 
Klinkt misschien zuur, maar dat is het niet. Ik probeer zoveel mogelijk factoren die mijn welzijn negatief beïnvloeden af te vlakken of uit te schakelen. Dat houdt mij overeind, sterkt mij in mijn (wankele) zelfvertrouwen en helpt mij tegen depressieve gedachten. Ik probeer uit die gitzwarte modderpoel te blijven, natuurlijk ook geholpen door ad medicatie. Ben je nog steeds teleurgesteld over de werking van de bupropion of gloort er een sprankje hoop?

 

[Lika]

Ik ben heel selectief aan wie ik wat vertel. Maar soms gebeurt het precies zoals je beschrijft.

Ik was vandaag in de stad van mijn verleden. Wat je schrijft vandaag, dat gevoel en die situaties; als ik daar loop, voel ik ze vaak weer. Zo eenzaam. Te midden van mensen die lijken te weten wat ze moeten doen en weten hoe. Het gevoel overvalt me daar vaak. 

Ik weet nog hoe het voelt @Jannigje. Daar ben je niet alleen in.

 

[bumperjim]

49 minuten geleden zei Lika:

mensen die lijken te weten wat ze moeten doen en weten hoe.

Ja dat ja, heel precies  

maar als je t van dichtbij bekijkt...

[Jannigje]

Ik doe dat ook meestal, dat sociaal gewenst antwoord, maar zij (of eigenlijk haar man) staat iets dichter bij mij. Gisteravond kon ik nauwelijks mijn tranen bedwingen en ik kreeg “goed hoor” niet voor elkaar. Om toch een antwoord te kunnen geven zei ik dat ik nog erg moet wennen, wat overigens ook zo is. Ik wilde tegen haar niet zeggen dat ik me vreselijk somber en eenzaam voelde. 
Daarna heb ik snel het gesprek op haar gebracht en wel doorgevraagd, toen ging het tenminste niet meer over mij.

Ik heb wel vaker gezegd dat ik de balans moeilijk vind, wat zeg ik wel en wat niet. Mijn buitenkant en binnenkant lopen vaak zo uiteen. Behalve als ik me erg depressief voel, dan zijn we wel dicht bij elkaar. Maar dan is het weer moeilijk om me onder mensen te begeven omdat die dan niet weten dat ik last heb van depressies. 
 

Helaas @Maja, als de pillen zouden werken zou ik me toch beter moeten voelen. Misschien moet ik naar 450 MG, daar heeft de psychiater het wel over gehad, maar dan vrees ik dat mijn darmen echt in de problemen komen. Heb jij daar geen last van?

[Jannigje]

1 uur geleden zei Lika:

Ik ben heel selectief aan wie ik wat vertel. Maar soms gebeurt het precies zoals je beschrijft.

Ik was vandaag in de stad van mijn verleden. Wat je schrijft vandaag, dat gevoel en die situaties; als ik daar loop, voel ik ze vaak weer. Zo eenzaam. Te midden van mensen die lijken te weten wat ze moeten doen en weten hoe. Het gevoel overvalt me daar vaak. 

Ik weet nog hoe het voelt @Jannigje. Daar ben je niet alleen in.

 

Ik zie het voor me en voel het in mijn buik, akelig . Geen goede plek voor jou dus,  hopelijk hoef je daar niet  vaak te zijn. 

[Maja]

41 minuten geleden zei Jannigje:

 

Helaas @Maja, als de pillen zouden werken zou ik me toch beter moeten voelen. Misschien moet ik naar 450 MG, daar heeft de psychiater het wel over gehad, maar dan vrees ik dat mijn darmen echt in de problemen komen. Heb jij daar geen last van?

Nee, geen last van darmen. In het begin wel last van droge mond. Slik je de medicijnen ook in de ochtend ivm mogelijke slapeloosheid als neven uitwerking? En let je op de dosering bij verhoging? Er is alleen ervaring opgedaan met 150 of 300 mg. 

Ik duim weer met je mee!

 

[Jannigje]

@GewoonDoen, Ik heb er wel over nagedacht, maar nog nooit geprobeerd. Ik zal het er opeens met de psychiater over hebben, mogelijk heeft zij er ervaring  mee. Ik weet van iemand die het ook gebruikte tegen de pijn, maar daar zat naast THC dat andere bestanddeel in, ik weet even niet hoe het heet.

Hoe wist jij welke dosering je moest hebben? Via de site die in jouw bericht staat? 
En geen zorg hoor, ik vind het wel fijn dat je erover begint, ik had er zelf niet meer aan gedacht.

[Jannigje]

@Maja, die droge mond had ik ook in het begin, dat is overgegaan. Ik slik het inderdaad ‘s ochtends.