Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

Ik schrijf maar even hier, want op de dagdraad schrijven voelt bijna ongepast. Mijn leven wordt zo in beslag genomen door mijn op handen zijnde verhuizing en alles wat daar mee te maken heeft. Het contrast met veel mensen is groot.

Ik heb het gevoel dat ik in een maalstroom terecht ben gekomen. Jarenlang heb ik hier op de flat gezeten en daar niets aan gedaan. Het voelde nooit echt als een thuis, wel als een vluchtoord waar ik me kon verschuilen. Maar ik had geen energie om te schilderen of te behangen, een nieuwe lamp of iets dergelijks te kopen. (Er hangt nog een lamp uit 1978, die ik al heel lang niet mooi meer vind). Ik had niet alleen niet de energie, ik gunde het mezelf ook niet denk ik. In mijn donkerste periodes zie ik het trouwens ook niet. Maar nu opeens wel.

En nu wil ik op graag een mooie plek creëren, een plek waar ik ook anderen in durf toe te laten, een plek waar ik me niet meer hoef te verschuilen, waarin ik me niet meer wíl verschuilen. Ik hoop dat ik dat kan. Ik ga het in ieder geval proberen.

 

[Maverick]

@Jannigje, wat spannend en ook mooi tegelijk! Afscheid nemen van het oude en iets nieuws beginnen voelt bij mij ook vaak dubbel en al helemaal met iets wezenlijks als een huis.

Ik hoop dat je nieuwe huis snel ook echt je thuis wordt, jouw huis met een mooie nieuwe lamp en fijne mensen over de vloer, die samen met jou in de schaduw van je (gemeente)boom gaan zitten.

Ik wens je succes met de verhuizing en het inrichten, maak er iets moois van want het is helemaal van en voor jou. 

Ik denk dat het vast goed komt  

 

 

23 april 2020 bewerkt door Maverick
Iets vergeten

[Jannigje]

“Maar sls een nieuwe woonplek goed vooelt. Dan ... doen. “

Dit vond ik het moeilijke, ik had nauwelijks de tijd om te voelen of het wel of niet “goed voelde”. Ik moest heel snel beslissen en ik voelde eigenlijk alleen angst en ongeloof. Ik heb grotendeels besloten met mijn verstand en deels vertrouwd op het gevoel van een paar vriendinnen die wel voelden hoe het daar was en hoe het daar voor mij zou kunnen zijn. Ik was bang dat ik door mijn angst de stap niet zou durven zetten, dus had ik mijn verstand nodig en hun vertrouwen.  

Ik kom op een plek te wonen die ik nooit zelf zou hebben uitgekozen, die opeens op mijn pad kwam. Go with the flow, proberen mee te bewegen en niet in allerlei oordelen te schieten. Proberen de potentie te zien en het zien als een oprechte keuze, hoe onverwacht die ook , Dat is nu de opgave voor mij. Er zijn, ondervinden, voelen en niet vergelijken, niet oordelen.
 

Ik hou van metaforen: er zijn veel treinen langs gekomen in mijn leven, sneltreinen die niet stopten op mijn station,  Maar ook treinen die wel stopten. Ik heb vaak niet in durven stappen. Nu stopte er weer een trein. Een trein die ik niet zag aankomen en die met onbekende bestemming vertrok. Ik zag dat hij stopte en kon dus niet  doen alsof ik het niet wist. Welke keus ik ook zou maken, ik had de trein zien stoppen. Ik had de kans om in te stappen. Ik had de kans om naar een betere bestemming te gaan.  MAar dat wist ik vooraf niet, dat weet ik nog niet echt.  Misschien zou er nog eens z’on trein komen, maar misschien ook niet. Instappen, het onbekende tegemoet of blijven wachten. En dan in het ergste geval nog vervallen in zelfmedelijden dat ik ook nooit een echte kans heb gehad of Om niet te verzuipen in de angst had ik mijn verstand hard nodig. Dus weer “niet durven maar toch doen”

[Lika]

[Lika]

Schiet me net te binnen. Jij houdt van plantjes. Je balkon stond vol toch? Een tuin is wel echt heel fijn dan. 

Ik heb een kleintje. Vooral deze tijd is zo mooi. Je kunt alles zien groeien. 

Ik wens je al het mooie dat er is. Ik ben ook bang, één van mijn dochters ook. Heb ik wel eens gezegd. Anders dan jij natuurlijk. Iedereen is anders. 

De beweging erin houden, juist nu, is zó dapper. 

[Jannigje]

Ja Lika, ik hou inderdaad van plantjes. Gelukkig kunnen al mijn planten mee, dat is het begin van mijn tuin. Dan rustig aan na gaan denken hoe en wat ik wil en kan en dan langzaam aan een groot deel van die stenen verwijderen en een tuin creëren. 

[Jannigje]

  Vanavond zouden wij een prachtig concert hebben gezongen: het Magnificat van Rutter en het Requiem van Fauré. Zo mooi, die muziek, Helaas, ook dat gaat niet door.

Ik was vandaag echt buiten, op de fiets, ik moest even in de buitenlucht zijn na al dat binnenwerk. Ik vond het druk, daar raakte ik door in de war. Ik vond dat menigeen niet genoeg afstand hield, ik werd er onrustig van.

Na wat gedoe in een winkel (ze snapten niet wat ik bedoelde) ging ik weer naar buiten en wist opeens niet meer waar ik was. Dat was eng. Ik liep naar waar ik mijn fiets dacht te weten, maar nee, geen fiets, alleen maar onbekend terrein. Het was echt eng. Uiteindelijk vond ik mijn fiets weer en herkende ik ook weer waar ik was.  Kortsluiting in mijn hoofd, geen wonder, het is allemaal erg veel en heftig. Vanuit mijn isolement thuis, vanuit inactiviteit op het gebied van wonen, wordt ik nu op allerlei fronten in het diepe gegooid, alles komt tegelijkertijd en ik probeer overeind te blijven,  niet ten onder te gaan. En ondertussen ook nog  aandacht te hebben voor de mensen om me heen die mij helpen. Het is erg gemakkelijk om in deze fase in egocentrisme terecht te komen omdat ook nog aandacht voor anderen hebben er bijna niet meer bij kan. Maar dat vind ik niet goed, dus ik probeer het wel. Luk T niet altijd.

Nu echt slapen, morgen een telescoopl.addder ophalen, al vroeg.

25 april 2020 bewerkt door Jannigje

[Yvonne]

Wat gek, ik kijk eigenlijk zelden op 'wie is wie'.... doe ik het een keer, zie jou bovenaan staan lieve Jannigje..... 
Ik had de laatste dagen het gevoel dat het 'donkere' iets minder donker voor jou aan het worden was... 
Wat een verschrikkelijk grote en dappere stap ben jij aan het maken. 
Dat de angst je met regelmaat om het hart slaat... kan ik helemaal begrijpen. 
Maar wat heerlijk dat je nu een huis met een tuin krijgt. 
Ik hoop van harte dat het gevoel van paniek, angst steeds meer plaats zal maken voor een gevoel van blijdschap. 
Je mag trots zijn op jezelf, hartstikke trots, want de beslissing om te verhuizen is geen makkelijke, je hébt hem genomen. 
En straks de tuin stukje bij jóuw tuin maken, genieten van de vogelgeluiden, genieten van het groen, genieten van jou tuin dus. 
Voor nu... sterkte met de verhuizing en alles wat daarbij hoort.... 

           

[lady jane]

Herkenning hier Jannigje.
Ik merk dat ik ook meer chaos in mijn hoofd heb, en minder contact met mijn intuitie.
Alsof mijn brein meer overuren draait om me te kunnen handhaven in deze rare wereld momenteel.
En dan gaat er dus veel mis in hele practische dingen. Te impulsief gehandeld en geen idee hoe ik
het weer kan corrigeren om rust aan te brengen. Tijd voor meditatie moment misschien inlassen.
Een soort van anker creeren.
Misschien werkt het bij jou wel heel anders.
Maar gaan verhuizen is letterlijk je vastigheid even verliezen en er maar op vertrouwen dat je het
op je nieuwe stek weer (snel) vindt. Ik hoop dat je fijne buren krijgt, dat kan al iets geruststelling geven.
Die tuin zal ook belangrijk zijn. Lekker met je handen in de aarde en de kop even leeg maken.
Die stenen kunnen symbool staan voor alle troep in je hoofd en de plantjes voor je nieuwe Jannigje,
en die duiven toch maar achterlaten.
Maar voorlopig moet je nu veel extra werk verrichten om straks weer rust te vinden in je nieuwe huis.
Fijn dat er hulp krijgen bij mogelijk is, hoe corona-beinvloed ook. succes meis.

[Jannigje]

20 uur geleden zei Jannigje:

 

Er gaat iets mis. 

 

 

 

 

 

 

 

 

25 april 2020 bewerkt door Jannigje

[Lika]

O, jee, Jannigje. Een Grote Mis?

Vandaag geen krant die op de deurmat valt. Rijk gevoel is dat he? Ik ben opgegroeid in flats en bovenhuizen en voel me.nog altijd vereerd door die dagelijkse plof. (Al 20 jaar intussen...)

[Jannigje]

 

12 uur geleden zei Lika:

O, jee, Jannigje. Een Grote Mis?

Vandaag geen krant die op de deurmat valt. Rijk gevoel is dat he? Ik ben opgegroeid in flats en bovenhuizen en voel me.nog altijd vereerd door die dagelijkse plof. (Al 20 jaar intussen...)

De eerste keer dat ik de brievenbus hoorde stormde ik naar buiten, tot schrik van de postbode. Sorry hoor zei ik, maar dit is mijn eerste post hier. Ze keek me aan en zal wel gedacht hebben........

[Lika]

Ik zou zomaar precies hetzelfde gedaan kunnen hebben!

[Jannigje]

Op 23-4-2020 om 22:56 zei Maverick:

@Jannigje, wat spannend en ook mooi tegelijk! Afscheid nemen van het oude en iets nieuws beginnen voelt bij mij ook vaak dubbel en al helemaal met iets wezenlijks als een huis.

Ik denk dat het vast goed komt  

Afscheid nemen vind ik moeilijk, altijd al gevonden. Nu moet ik hier afscheid nemen  van meer dan de helft van mijn leven, ongelofelijk! We zijn hier samen gekomen, in 1986, met de bedoeling na een paar jaar te verhuizen naar buiten de stad. Wij kwamen allebei van het platteland en wilden daar naar terug. Maar na heel veel moeilijke en verdrietige jaren was er geen “wij” meer, ik moest alleen verder en durfde de grote stap naar buiten niet te nemen. Ik had een baan, een (beperkt) sociaal leven en angsten. Ik kan dat niet, ik durf dat niet.

De jaren in deze flat zijn niet gelukkig geweest, opeens dringt dat besef heel sterk tot me door. Ik ben hier niet gelukkig geweest!! Er ligt hier veel verdriet en eenzaamheid, pijnlijk afscheid ook. Afscheid van mijn echtgenoot van wie ik eens zielsveel hield, afscheid van werk  gedwongen door mijn gezondheid of eigenlijk mijn gebrek aan gezondheid. Depressies zijn hier tot uiting gekomen, deels ook hier ontstaan, deels al lang latent aanwezig. Het leven kwam op een manier die ik nooit had verwacht, die ik nooit zou hebben “gekozen”. 

In ieders leven gebeuren mooie en minder mooie dingen, verdrietige, pijnlijke, bijzondere. Eerlijk gezegd vind ik mijn portie “moeilijk” wel veel, het had minder gemogen,  Ik begreep van Lars zo goed dat hij niet meer kon.

Op 6 maart 2017 vertelde de oncoloog mij dat ik binnen afzienbare tijd dood zou gaan, een vergissing naar later bleek.                                     Op 6 maart 2020 is mijn nieuwe woning aan mij toegewezen. Dat vind ik wel heel bijzonder.

Terwijl ik, regelmatig de wanhoop nabij, orde probeer te scheppen in de chaos en probeer in te pakken neem ik afscheid. Afscheid van veel spullen die ik in de loop van de jaren heb verzameld, spullen die ik niet opgeruimd kreeg.

Ik neem ook afscheid van een een stuk verleden, dat hoop ik tenminste. Misschien lukt het me om een deel van “het moeilijke” hier achter te laten.

Misschien lukt het me om mijn leven nu echt een andere wending te geven, in ieder geval te blijven bewegen.

 

[lady jane]

[Jannigje]

 

Dit is mijn kasteel, heb ik daar wel eens over verteld? Het is nu al laat, ik stuur nu alleen het plaatje.

[Jannigje]

Vorige week wist ik opeens niet meer waar ik was,  vandaag bleek plotseling de brievenbus verdwenen. Echt hoor, hij was weg! Mijn hele verdieping trouwens. Ik woon er al zo lang en vandaag kon ik die brievenbus voor het eerst niet vinden, absurd! Toch ook weer wat angstig, het voelde alsof ik in een enge film was terechtgekomen. Na een tijdje bleek hij er natuurlijk wel te zijn. Het was naar, ik snap wel waarom het gebeurt,  maar toch.

Vanmiddag moest ik allerlei dingen opmeten, voor gordijnen ed. Tjonge dat duurde lang! Ik dacht dat ik geconcentreerd was, maar ik was nog niet bij mijn blaadje papier of ik was het alweer kwijt. Het duurde even, dat meten. 

Teveel druk, teveel spanning .

Nog 6 dagen.

Mijn kasteel komt een andere keer

[Lika]

Och wat een tijd nu voor jou. Ik ksn het invoelen denk ik. Herken veel uit stressperiodes. Het enIge wat ik weet ik weet te zeggen is dat het weer anders wordt. Ik schenk je mijn vertrouwen.

Er gebeurt veel nu. Maar je doet het. Dus je kunt het, want je doet het al. 

[lady jane]

[Jannigje]

22 uur geleden zei Jannigje:

 

Dit is mijn kasteel, heb ik daar wel eens over verteld? Het is nu al laat, ik stuur nu alleen het plaatje.

Nou zeg, nu is mijn kasteel weg, het moet niet gekker worden.

28 april 2020 bewerkt door Jannigje

[Jannigje]

Hoewel: vanochtend hoorde ik vrij vroeg geboor, het leek dichtbij. Gelukkig duurde het niet lang. Afijn, ik moest weer naar het nieuwe huis, dus ik ging de deur uit. Zie ik opeens een sleutelkastje aan mijn deurpost hangen! Hè? Wat is dit? Ik stapte net naar buiten, maar controleerde toch even of ik niet “uit de verkeerde flat” was gekomen. 
Dat geboor was dus naast mijn voordeur.

Zeker al voor de nieuwe bewoner(S). Voelt toch raar, ik ben nog niet eens verhuisd en nu zijn ze al voor anderen bezig aan wat nu nog mijn huis is. Ik voelde me weggestuurd, schiet op, wegwezen. Mijn gevoel, ik weet het.

28 april 2020 bewerkt door Jannigje

[Lika]

Hoewel jouw gevoel, toch heel voorstelbaar hoor. Zo gaan dingen helaas vaak. Terwijl, één klein extra stapje en het is niet nodig, denk je dan. Mij helpt het vaak om zoals jij doet, het op te schrijven en te bedenken dat het niet om.mij gaat. De ander doet 'zijn ding'. Maar als ik me kwetsbaar voel, moe ben, lukt dat niet zo goed.

Volgens mij zorg je goed voor jezelf @Jannigje. Wat knap nu. De laatste loodjes.

[Jannigje]

Regensluiers die uit de wolken naar beneden komen, in de verte, ik zal ze missen.

Onweersbuien in de verte, zover als mijn oog reikte, ik zal ze missen

Mijn uitzicht op alle mooie bomen, ik zal het missen.

Mooie zonsondergangen, ik zal ze missen.

Mijn eksters, ik zal ze missen.

Mijn pimpelmezen echtpaar, elke dag badderend, ik zal ze missen.

De koolmezen die dagelijks meermalen komen, ik zal ze missen. 

De dagelijkse vergaderingen der kraaien, ik zal ze missen.

Zitten op mijn balkon als het regent, ik zal het missen.

Bij oostenwind al in begin maart op mijn balkon kunnen zitten, ik zal het missen.

 

 

[nancy]

Maarrrr.......

er komt iets voor in de plaats...

en sommige dingen blijven toch wel hetzelfde.Het zal blijven regenen, luchten komen voorbij, vogels twinkelen straks ook in je tuin.

Maar ik snap je wel. Het is toch weer een overgang. Je weet wat je achterlaat,  nog niet wat je precies te wachten staat. Komt goed 

[lady jane]

ha Jannigje, je bent er weer
ik had je schrijven gemist♥