Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[smart]

Geef niet op: ik zou zeker met al jouw onzekerheden mbt de gezondheid extra ondersteuning wensen/willen. Aandringen.

Zijn er op dit moment dingen die je wel lichtheid geven? Muziek... het koor?

Er moet, moet meer zijn... wens ik je toe

[Lika]

Ik wil zo graag iets voor je kunnen doen. Maar dat kan niet hè? 

[Jannigje]

@smart, muziek helpt wel. Ik heb heel lang geen muziek kunnen luisteren, maar sinds ik zelf weer ben gaan zingen, kan ik er ook weer naar luisteren. Dat helpt wel. 

@Lika, dank je. Je kunt niet daadwerkelijk iets doen, maar het feit dat je het zou willen, doet me goed.

De afgelopen weken waren echt vreselijk, maar ik ben weer een beetje boven water gekomen de laatste dagen. Ik kan erg wegzakken terwijl ik erbij sta en er naar kijk en het toch niet kan tegenhouden. Het is dan alsof ik in drijfzand beland en alleen maar verder wegzak. 

Weer die naald van de platenspeler die blijft hangen in één groef van de plaat. Dan is soms een klein tikje, of in dit geval een grotere nodig om me weer aan de gang te krijgen. Dat is gebeurd afgelopen dinsdag. Pfffffff. Ik werd als het ware even buiten mijzelf gezet en zag wat ik deed en hoe ik gevangen zat. Tóen kon ik er iets aan doen. 

Het heeft o.a. Met mijn verjaardag te maken, elk jaar een moeilijke dag. Eigenlijk ben ik van de ballonnen en slingers, maar de laatste jaren ben ik meestal alleen en “doe ik er niets aan”. Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik niet meer (?) weet hoe het te organiseren. Ik doe dat voor mijzelf dus helemaal verkeerd, ook dat zie ik en toch doe ik het elke keer weer. Angsten, behoeftes niet uit durven spreken, allemaal onnodig ingewikkeld. 

Het hoofd weet het wel, weet het weer. Nu nog leren durven en doen.

Volgend jaar.

Toch heb ik ondanks alles wel goed voor mijzelf gezorgd en een redelijk goede dag gehad.

[Lika]

Lieve Jannigje, wat knap hoe je het doet. Het moet heel zwaar voor je zijn. Ik herinner me iets van mezelf van vroeger. Ik wil graag even een arm om je heen slaan. Ik denk aan je en ben zo een beetje bij je. Ik hoop tot steun. 

[Lika]

Foutje 

17 november 2017 bewerkt door Lika

[Reacher]

Alsnog gefeliciteerd toch Jannigje. Fijn dat je een redelijk goede dag had. 

[smart]

Dan kijk je vast ook naar Maestro?

[Sita2]

 voor je verjaardag lief mens!

[Lika]

[Jannigje]

Jazeker, Maestro, daar kijk ik ook naar.

Vorige week deed ik een ontdekking waar ik van schrok. Ik wist wel dat ik “ver weg” was geweest een flink aantal weken, maar nog niet “hoe ver” 

Een voor mij dierbaar persoon is begin oktober jarig, ik zes weken daarna. Op zijn verjaardag staan de bomen over het algemeen nog vol blad en elk jaar hoop ik dat de bomen op mijn verjaardag nog niet kaal zijn. Als ze nog bladeren hebben, voelt  dat als een soort cadeautje ( maar het is de opwarming van de aarde vrees ik ). Maar goed, elk jaar hou ik dat in de gaten en ben ik er me bewust van. Vorige week “zag” ik opeens de bomen weer en tot mijn schrik merkte ik dat veel bomen hun blad nog hadden, herfstkleuren en al. Dat had ik helemaal gemist! Niet gezien! Of wel gezien, maar niet waargenomen. 

Afwezig dus, echt ver weg. Tjonge........

[Reacher]

Gevallen en je heup pijn gedaan?  Hoop dat t snel weer beter gaat 

[Jannigje]

@Reacher, helaas nog niet. Het is nu 8 dagen geleden en ik heb er nog behoorlijk last van. Een blauwe plek zo groot als een gebaksbordje en sinds afgelopen zaterdag heb ik het ook weer erg in mijn rug. Dat heb ik vaker, maar de laatste jaren wel erg vaak. Ik loop krom als een hoepel, maar hé, ik loop tenminste nog. Maar een ongelijkheid zo hoog als een lucifer voel ik, dus in stilte, of hardop, mompel ik nogal eens aaaauuuuwwww deze dagen.Gelukkig mag ik straks naar de fysio, ik hoop dat hij mij een beetje kan helpen. Het gaat wel hoor, maar ik ben beperkt en heb veel pijn en dat is vervelend. 

Verder hangt het hele levertumorgebeuren me als een molensteen om de nek. Vrijdag moet ik weer voor een scan en dan 2 weken later naar de chirurg. Dat vind ik heel spannend, want ik vrees dat ook deze behandeling niet heeft gewerkt. Ik verkeer in een soort vreemde spagaat: mijn lijf geeft aan dat de behandeling niet heeft gewerkt. Het kan zijn dat ik het niet goed voel en dat het wel effect heeft. In dat geval geeft mijn lichaam “verkeerde”signalen af. Als mijn lijf “gelijk” heeft en het inderdaad niet werkt, kan ik dus wel op mijn lijf vertrouwen, maar ben ik met de behandeling niets opgeschoten.

in beide gevallen verwarrend. Ik probeer kalm te blijven, maar “het” is altijd ergens in mijn bewustzijn, op de voor- of achtergrond aanwezig. Al met al ben ik nu bijna een jaar verder maar nog geen steek opgeschoten.

Ik ben bang voor een operatie, maar ik ben ook wel bang voor géén operatie. 

Dus ik doe maar zo goed mogelijk verder, zonder drank, zonder AD, in de donkere dagen voor kerst. En ook al sta ik krom, heb ik pijn en vind ik het allemaal moeilijk, ik sta nog wel. En dat vind ik wel een hele prestatie. 

[Lika]

Lieve Jannigje, sterkte en wat knap dat je nog staat!

[Sita2]

[Jannigje]

Inmiddels is het 22 december en de kortste dag weer voorbij, gelukkig. Ook de Messiahconcerten zijn achter de rug. Gisteren de laatste, ik kon er niet echt van genieten, ik was te moe en teveel van slag.

Want gisterochtend was ik bij de chirurg voor de uitslag. Die is niet echt goed, de tumor is een klein beetje geslonken, maar niet zodanig dat ik er iets van merk. Dat vreesde ik dus al. Lang verhaal kort: er zijn nu twee opties, die er een half jaar geleden ook waren voor de experimentele behandelingen begonnen, niets doen of opereren. Allebei geen “prettige” opties. Allebei onzeker.

De chirurg is nog steeds terughoudend, maar snapt ook wel dat ik zo niet door kan. Dus ja, het wordt waarschijnlijk toch een operatie. Eerst moeten er nog verdere onderzoeken gedaan worden om te zien of het deel van de lever dat achterblijft na een evt operatie goed functioneert.

Ik ben ontzettend bang en gespannen. Echt heel erg bang. Wat dat betreft is de missie van de chirurg om duidelijk te maken dat een operatie zeer risicovol is geslaagd. Maar stél nou dat het wél lukt en dat ik me uiteindelijk beter ga voelen?

Vertrouwen, ik heb het niet!! En toch ga ik het waarschijnlijk wel proberen. Ik weet het niet, moeilijk, moeilijk.

Gisteravond na het concert wilde iemand een glas wijn voor me halen, dat was niet eens een vraag. Hij ging er gewoon van uit dat ik wel wijn wilde! Hij was verbaasd en keek echt vies toen ik zei dat ik geen wijn wilde maar spa rood. Er werd behoorlijk gepimpeld en ik rook overal wijn, het was niet lekker. 

 

[Lika]

Och lieve Jannigje, heel moeilijk ja. Wat eng.

[lady jane]

Ach jannigje, wat een zwaar nieuws, en wat erg dat je nu alsnog geopereerd gaat worden. Ik snap dat je weinig vertrouwen hebt, en tegelijkertijd denk ik, kon je je maar eraan overgeven en dan daar misschien rust uit putten? Echt keus heb je niet want niets doen is ook iets doen he, en nu kun je jezelf vertellen dat je er in elk geval alles aan gedaan hebt later. Misschien valt het mee meis en wie weet, wat jij ook schrijft; stel dat het wèl lukt en je je beter gaat voelen. Daar maar op focussen dan. En lastig blijft het.

[kruidenthee67]

Sterkte Jannigje 

[smart]

Mijn like is wellicht misplaatst en ging eerder over die smerige wijnlucht...

Ik wens je veel sterkte! Blijf erin geloven meid

[Reacher]

Lieve Jannigje, wat een zware teleurstellingen! 

23 december 2017 bewerkt door Reacher

[Jannigje]

Vanavond vroeg de partner van mijn vriendin nogal door over hoek ik mij voorstel dat het zal gaan na een eventuele operatie. Na een paar weken ziekenhuis zal ik weer weg morgen cq moeten en dan.? Ik ben alleen maar kan niet alleen naar huis. Afijn verschillende mogelijkheden passeerden de revue, 

Op dergelijke momenten slaat de schrik me zo om het hart dat ik helemaal niet meer durf, dat ik denk “laat maar zitten” letterlijk. K werd zo verschrikkelijk bang! Ik ging er bijna vanhyperventileren. 

Kan en durf ik het allemaal wel aan? Veel pijn, een enorme wond, kans op bloedingen, immobiliteit met alle gevolgen vandien. Afhankelijkheid, zeer perkt zijn, zeer belemmerd zijn, Naar een. Verpleegtehuis na het ziekenhuis omdat ik niet alleen thuis kan zijn? Allemaal vragen, allemaal angsten,. Hoelang gaat het duren voor ik weer enigszins zelfstandig kan functioneren? En kan ik het aan.,Durf ik het aan?

Allemaal redenen om het niet te doen,

En toch, en toch.....

Want Stel , ik doe de operatie niet en stel dat ik 90 word, dan moet ik nog 27 jaar zo door ploeteren.

maar  stel, ik doe de operatie wel en het werkt en ik word 90 op een veel gezondere manier....... 

Hoe maak je in Godsnaaam zo,n keuze? (Retorische vraag hoor)

Ik denk heel vaak dat ik geen vertrouwen heb in de toekomst, ik kan me al bijna niet meer voorstellen dat ook voor mij nog andere, betere tijden aan kunnen gaan breken, En toch overweeg ik zeer sterk die operatie. Dan moet ik toch ergens een sprankje hoop hebben of een toorts van hoop, anders zou ik het toch niet doen, Tegen alle angsten in toch willen proberen omdat ik anders wil en anders hoop.

Wonderlijk.

Geen idee of jullie begrijpen wat ik bedoel.

 

 

17 januari 2018 bewerkt door Jannigje

[erik]

Heb je wel eens gepraat met een revalidatie arts hoe die de scenario's ziet.

Vind je sterk klinken met tegen alle angsten in toch die hoop. Het zit er diep van binnen toch die hoop en vertrouwen. Ik begrijp je denk ik goed dat je denkt van nog 37 jaar tot je 90 bent. Te jong om je neer te leggen bij de situatie.....succes met besluiten nemen.

[nancy]

Ja, moeilijke keuze. En toch, stapje voor stapje gaat het je lukken. Wat je ook besluit. Ik vind je moedig. 

[Lika]

Geen idee wat ik met zeggen. Het gaat mijn voorstellingsvermogen bijna te boven. Och Jannigje, wat te doen?

[Reacher]

Zo wordt duidelijk dat een klein sprankje hoop toch nog veel vermag in een mensenleven.