Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Jannigje]

Angst is een slechte raadgever, een bekend gezegde. Ik weet dat ik eigenlijk mijn hele leven bang ben geweest en me altijd heb laten beïnvloeden door die angst. Veel keuzes die ik wel of niet heb gemaakt waren ingegeven door angst. Of die angst gevolg of oorzaak was van depressie weet ik niet, van beide wat misschien.

 

Jaren geleden kwam ik bij een therapeut die mij vroeg waarvoor ik kwam. “Ik wil niet altijd bang zijn” was mijn antwoord. Nu, jaren later ben ik nog steeds heel veel en vaak bang. Echt bang, een angst die mij om het hart slaat. Voor veel mensen zou dit een complete verrassing zijn als zij dit zouden lezen. Ik heb namelijk geleerd om in het sociale verkeer die angst goed te maskeren. Meestal tenminste. En ondanks de angst ben ik veel dingen gaan doen: vrijwilligerswerk, zingen, sporten. Ik heb geleerd mij voor te doen als een capabele vrouw, een vrouw die vriendelijk is en haar werk goed doet en best zeker lijkt daarin. Maar altijd zit daaronder een vaak verlammende angst!   Die angst houdt mij ook al heel lang gevangen in mijn woonsituatie. Ik woon hier al heel lang niet meer fijn, ben erg geïsoleerd. Het wordt hier nu ook echt vies, ik kijk eroverheen omdat ik hier woon, maar anderen vonden en vinden het hier vreselijk. (Dat hoor ik nu ik ga verhuizen, nu durven ze het te zeggen denk ik.)

Maar ik had niet de moed en de energie er echt iets aan te veranderen. 

Tot nu toe.

 

Nu heb ik opeens een eengezinswoning gezien, er op ingeschreven en vervolgens gekregen. Doodeng vind ik het, verhuizen, andere buurt, plotseling moet ik over van alles beslissingen nemen. Ik moet bewegen, stappen zetten.

En dat in deze Coronatijd.

Ik ben dus drukker dan ooit, wel zowat de hele dag binnen,  maar dan op twee locaties.

De hulp die ik krijg is van mensen die nu niets anders te doen hebben omdat alles is afgezegd, dat geldt voor mijzelf ook. Tot mijn verbazing hadden meer mensen aangeboden om te komen helpen, maar dat heb ik ivm de Corona afgehouden. 

Dus wij klussen op afstand, het liefst allemaal in een aparte kamer, we drinken thee op meters afstand etc. Met maar een paar (steeds dezelfde) mensen tegelijkertijd in huis.

En over 1,5 week verhuis ik.

En dat allemaal in een tijd dat ik behoorlijk depressief was, daarom was ik hier ook weer niet aanwezig. Weggezakt. 

 

Angst om te veranderen, angst om te blijven, angst.

Maar als ik niets doe, verandert er ook nooit iets.

En wie weet help het mij om op de grond te wonen en een huis met een tuintje te hebben in een stille wijk.

Ik moet zelf stappen zetten, dat kan een ander niet voor mij doen.

En ik wil voor mijzelf kunnen zeggen dat ik echt alles heb geprobeerd om mijn situatie te veranderen.

 

Courage is the willingness to be afraid, but act anyway.

Die spreuk is een soort motto geworden.

Bang zijn en toch handelen.

Volgens die definitie ben ik een dappere vrouw.

En, ik zeg dat niet gauw van mijzelf, ik vind mijzelf, ondanks alles, nu ook reuze dapper.

Bang, regelmatig panisch (lees ‘s nachts), gespannen, in de war.

Maar ik heb stappen gezet.

Ik beweeg.

Maar mijn God, wat vind ik het eng.

[bumperjim]

Heel goed! Rustig doorgaan. 

[kruidenthee67]

[Reacher]

Jannigje! Jij dappere vrouw! Ik dacht de laatste tijd veel aan je, vreesde voor je. 

Soms is er dat moment he: dat je gewoon die stap zet en je laat vallen in de hoop dat er een net is. Dat heb je gedaan en dat net is er . 

En kan het echt erger dan waar je nu zat met de poepende duiven?

Ik hoop dat je heeeeeel veel eksters in je tuin zult treffen  Die van mij zijn al onderweg naar je 

 

[Jannigje]

Ja @Reacher, zoiets is het wel, de stap wagen en hopen op dat net.

En die duiven? Die ga ik NIET missen, Er zit wel een koppel houtduiven, maar die koeren prettig, dus die mogen blijven. . De ekster is ook welkom hoor.

Ik zag dat je vroeg naar het zingen. Wij zouden binnenkort één van de mooiste concerten ooit hebben, prachtige muziek, maar helaas. Het hele koor behoort tot de risicogroep geloof ik, het zal nog geruime tijd duren voor we weer samen kunnen komen.

[lady jane]

Courage is the willingness to be afraid, but act anyway.

mooie Jannig
dappere dodo
je krijgt niet zo maar zoveel aanbod voor hulp he meis
dan doe je toch heel veel goeds al, naast je bang zijn.

[nancy]

Ach Jannigje toch, ik heb zó vaak aan je gedacht! Wat een mooi stuk heb je geschreven. En wat een mooie stap gemaakt! Die tuin, hè Jannigje, die gaat het ' em doen! Let maar op, zó fijn! 

[Jannigje]

Ik heb altijd gezegd dat ik heel graag een tuin wilde met een boom erin, waar ik onder zou kunnen zitten, lekker in de schaduw. Die boom staat niet ín mijn tuin maar wel ernaast, op gemeentegrond zeg maar. En die boom is zo groot dat hij voor een heel groot deel over mijn tuin hangt.  
Soms wordt een wens op een wonderlijke manier toch vervuld. 
 

Dank voor jullie reacties, ik vind het fijn om dit met jullie te delen.

[Lonster]

Van een bovenwoning naar een benedenwoning met een tuintje, dat klinkt niet gek. Een verhuizing met alles wat er bij komt kijken is stressvol, maar wel fijn, om een eigen nieuwe plek te maken voor jezelf. 

[lady jane]

[Jannigje]

Wat een mooi lied @knakker, ik zie het helemaal voor me.

[Jannigje]

Ik schrijf maar even hier, want op de dagdraad schrijven voelt bijna ongepast. Mijn leven wordt zo in beslag genomen door mijn op handen zijnde verhuizing en alles wat daar mee te maken heeft. Het contrast met veel mensen is groot.

Ik heb het gevoel dat ik in een maalstroom terecht ben gekomen. Jarenlang heb ik hier op de flat gezeten en daar niets aan gedaan. Het voelde nooit echt als een thuis, wel als een vluchtoord waar ik me kon verschuilen. Maar ik had geen energie om te schilderen of te behangen, een nieuwe lamp of iets dergelijks te kopen. (Er hangt nog een lamp uit 1978, die ik al heel lang niet mooi meer vind). Ik had niet alleen niet de energie, ik gunde het mezelf ook niet denk ik. In mijn donkerste periodes zie ik het trouwens ook niet. Maar nu opeens wel.

En nu wil ik op graag een mooie plek creëren, een plek waar ik ook anderen in durf toe te laten, een plek waar ik me niet meer hoef te verschuilen, waarin ik me niet meer wíl verschuilen. Ik hoop dat ik dat kan. Ik ga het in ieder geval proberen.

 

[Maverick]

@Jannigje, wat spannend en ook mooi tegelijk! Afscheid nemen van het oude en iets nieuws beginnen voelt bij mij ook vaak dubbel en al helemaal met iets wezenlijks als een huis.

Ik hoop dat je nieuwe huis snel ook echt je thuis wordt, jouw huis met een mooie nieuwe lamp en fijne mensen over de vloer, die samen met jou in de schaduw van je (gemeente)boom gaan zitten.

Ik wens je succes met de verhuizing en het inrichten, maak er iets moois van want het is helemaal van en voor jou. 

Ik denk dat het vast goed komt  

 

 

23 april 2020 bewerkt door Maverick
Iets vergeten

[Jannigje]

“Maar sls een nieuwe woonplek goed vooelt. Dan ... doen. “

Dit vond ik het moeilijke, ik had nauwelijks de tijd om te voelen of het wel of niet “goed voelde”. Ik moest heel snel beslissen en ik voelde eigenlijk alleen angst en ongeloof. Ik heb grotendeels besloten met mijn verstand en deels vertrouwd op het gevoel van een paar vriendinnen die wel voelden hoe het daar was en hoe het daar voor mij zou kunnen zijn. Ik was bang dat ik door mijn angst de stap niet zou durven zetten, dus had ik mijn verstand nodig en hun vertrouwen.  

Ik kom op een plek te wonen die ik nooit zelf zou hebben uitgekozen, die opeens op mijn pad kwam. Go with the flow, proberen mee te bewegen en niet in allerlei oordelen te schieten. Proberen de potentie te zien en het zien als een oprechte keuze, hoe onverwacht die ook , Dat is nu de opgave voor mij. Er zijn, ondervinden, voelen en niet vergelijken, niet oordelen.
 

Ik hou van metaforen: er zijn veel treinen langs gekomen in mijn leven, sneltreinen die niet stopten op mijn station,  Maar ook treinen die wel stopten. Ik heb vaak niet in durven stappen. Nu stopte er weer een trein. Een trein die ik niet zag aankomen en die met onbekende bestemming vertrok. Ik zag dat hij stopte en kon dus niet  doen alsof ik het niet wist. Welke keus ik ook zou maken, ik had de trein zien stoppen. Ik had de kans om in te stappen. Ik had de kans om naar een betere bestemming te gaan.  MAar dat wist ik vooraf niet, dat weet ik nog niet echt.  Misschien zou er nog eens z’on trein komen, maar misschien ook niet. Instappen, het onbekende tegemoet of blijven wachten. En dan in het ergste geval nog vervallen in zelfmedelijden dat ik ook nooit een echte kans heb gehad of Om niet te verzuipen in de angst had ik mijn verstand hard nodig. Dus weer “niet durven maar toch doen”

[Lika]

[Lika]

Schiet me net te binnen. Jij houdt van plantjes. Je balkon stond vol toch? Een tuin is wel echt heel fijn dan. 

Ik heb een kleintje. Vooral deze tijd is zo mooi. Je kunt alles zien groeien. 

Ik wens je al het mooie dat er is. Ik ben ook bang, één van mijn dochters ook. Heb ik wel eens gezegd. Anders dan jij natuurlijk. Iedereen is anders. 

De beweging erin houden, juist nu, is zó dapper. 

[Jannigje]

Ja Lika, ik hou inderdaad van plantjes. Gelukkig kunnen al mijn planten mee, dat is het begin van mijn tuin. Dan rustig aan na gaan denken hoe en wat ik wil en kan en dan langzaam aan een groot deel van die stenen verwijderen en een tuin creëren. 

[Jannigje]

  Vanavond zouden wij een prachtig concert hebben gezongen: het Magnificat van Rutter en het Requiem van Fauré. Zo mooi, die muziek, Helaas, ook dat gaat niet door.

Ik was vandaag echt buiten, op de fiets, ik moest even in de buitenlucht zijn na al dat binnenwerk. Ik vond het druk, daar raakte ik door in de war. Ik vond dat menigeen niet genoeg afstand hield, ik werd er onrustig van.

Na wat gedoe in een winkel (ze snapten niet wat ik bedoelde) ging ik weer naar buiten en wist opeens niet meer waar ik was. Dat was eng. Ik liep naar waar ik mijn fiets dacht te weten, maar nee, geen fiets, alleen maar onbekend terrein. Het was echt eng. Uiteindelijk vond ik mijn fiets weer en herkende ik ook weer waar ik was.  Kortsluiting in mijn hoofd, geen wonder, het is allemaal erg veel en heftig. Vanuit mijn isolement thuis, vanuit inactiviteit op het gebied van wonen, wordt ik nu op allerlei fronten in het diepe gegooid, alles komt tegelijkertijd en ik probeer overeind te blijven,  niet ten onder te gaan. En ondertussen ook nog  aandacht te hebben voor de mensen om me heen die mij helpen. Het is erg gemakkelijk om in deze fase in egocentrisme terecht te komen omdat ook nog aandacht voor anderen hebben er bijna niet meer bij kan. Maar dat vind ik niet goed, dus ik probeer het wel. Luk T niet altijd.

Nu echt slapen, morgen een telescoopl.addder ophalen, al vroeg.

25 april 2020 bewerkt door Jannigje

[Yvonne]

Wat gek, ik kijk eigenlijk zelden op 'wie is wie'.... doe ik het een keer, zie jou bovenaan staan lieve Jannigje..... 
Ik had de laatste dagen het gevoel dat het 'donkere' iets minder donker voor jou aan het worden was... 
Wat een verschrikkelijk grote en dappere stap ben jij aan het maken. 
Dat de angst je met regelmaat om het hart slaat... kan ik helemaal begrijpen. 
Maar wat heerlijk dat je nu een huis met een tuin krijgt. 
Ik hoop van harte dat het gevoel van paniek, angst steeds meer plaats zal maken voor een gevoel van blijdschap. 
Je mag trots zijn op jezelf, hartstikke trots, want de beslissing om te verhuizen is geen makkelijke, je hébt hem genomen. 
En straks de tuin stukje bij jóuw tuin maken, genieten van de vogelgeluiden, genieten van het groen, genieten van jou tuin dus. 
Voor nu... sterkte met de verhuizing en alles wat daarbij hoort.... 

           

[lady jane]

Herkenning hier Jannigje.
Ik merk dat ik ook meer chaos in mijn hoofd heb, en minder contact met mijn intuitie.
Alsof mijn brein meer overuren draait om me te kunnen handhaven in deze rare wereld momenteel.
En dan gaat er dus veel mis in hele practische dingen. Te impulsief gehandeld en geen idee hoe ik
het weer kan corrigeren om rust aan te brengen. Tijd voor meditatie moment misschien inlassen.
Een soort van anker creeren.
Misschien werkt het bij jou wel heel anders.
Maar gaan verhuizen is letterlijk je vastigheid even verliezen en er maar op vertrouwen dat je het
op je nieuwe stek weer (snel) vindt. Ik hoop dat je fijne buren krijgt, dat kan al iets geruststelling geven.
Die tuin zal ook belangrijk zijn. Lekker met je handen in de aarde en de kop even leeg maken.
Die stenen kunnen symbool staan voor alle troep in je hoofd en de plantjes voor je nieuwe Jannigje,
en die duiven toch maar achterlaten.
Maar voorlopig moet je nu veel extra werk verrichten om straks weer rust te vinden in je nieuwe huis.
Fijn dat er hulp krijgen bij mogelijk is, hoe corona-beinvloed ook. succes meis.

[Jannigje]

20 uur geleden zei Jannigje:

 

Er gaat iets mis. 

 

 

 

 

 

 

 

 

25 april 2020 bewerkt door Jannigje

[Lika]

O, jee, Jannigje. Een Grote Mis?

Vandaag geen krant die op de deurmat valt. Rijk gevoel is dat he? Ik ben opgegroeid in flats en bovenhuizen en voel me.nog altijd vereerd door die dagelijkse plof. (Al 20 jaar intussen...)

[Jannigje]

 

12 uur geleden zei Lika:

O, jee, Jannigje. Een Grote Mis?

Vandaag geen krant die op de deurmat valt. Rijk gevoel is dat he? Ik ben opgegroeid in flats en bovenhuizen en voel me.nog altijd vereerd door die dagelijkse plof. (Al 20 jaar intussen...)

De eerste keer dat ik de brievenbus hoorde stormde ik naar buiten, tot schrik van de postbode. Sorry hoor zei ik, maar dit is mijn eerste post hier. Ze keek me aan en zal wel gedacht hebben........

[Lika]

Ik zou zomaar precies hetzelfde gedaan kunnen hebben!

[Jannigje]

Op 23-4-2020 om 22:56 zei Maverick:

@Jannigje, wat spannend en ook mooi tegelijk! Afscheid nemen van het oude en iets nieuws beginnen voelt bij mij ook vaak dubbel en al helemaal met iets wezenlijks als een huis.

Ik denk dat het vast goed komt  

Afscheid nemen vind ik moeilijk, altijd al gevonden. Nu moet ik hier afscheid nemen  van meer dan de helft van mijn leven, ongelofelijk! We zijn hier samen gekomen, in 1986, met de bedoeling na een paar jaar te verhuizen naar buiten de stad. Wij kwamen allebei van het platteland en wilden daar naar terug. Maar na heel veel moeilijke en verdrietige jaren was er geen “wij” meer, ik moest alleen verder en durfde de grote stap naar buiten niet te nemen. Ik had een baan, een (beperkt) sociaal leven en angsten. Ik kan dat niet, ik durf dat niet.

De jaren in deze flat zijn niet gelukkig geweest, opeens dringt dat besef heel sterk tot me door. Ik ben hier niet gelukkig geweest!! Er ligt hier veel verdriet en eenzaamheid, pijnlijk afscheid ook. Afscheid van mijn echtgenoot van wie ik eens zielsveel hield, afscheid van werk  gedwongen door mijn gezondheid of eigenlijk mijn gebrek aan gezondheid. Depressies zijn hier tot uiting gekomen, deels ook hier ontstaan, deels al lang latent aanwezig. Het leven kwam op een manier die ik nooit had verwacht, die ik nooit zou hebben “gekozen”. 

In ieders leven gebeuren mooie en minder mooie dingen, verdrietige, pijnlijke, bijzondere. Eerlijk gezegd vind ik mijn portie “moeilijk” wel veel, het had minder gemogen,  Ik begreep van Lars zo goed dat hij niet meer kon.

Op 6 maart 2017 vertelde de oncoloog mij dat ik binnen afzienbare tijd dood zou gaan, een vergissing naar later bleek.                                     Op 6 maart 2020 is mijn nieuwe woning aan mij toegewezen. Dat vind ik wel heel bijzonder.

Terwijl ik, regelmatig de wanhoop nabij, orde probeer te scheppen in de chaos en probeer in te pakken neem ik afscheid. Afscheid van veel spullen die ik in de loop van de jaren heb verzameld, spullen die ik niet opgeruimd kreeg.

Ik neem ook afscheid van een een stuk verleden, dat hoop ik tenminste. Misschien lukt het me om een deel van “het moeilijke” hier achter te laten.

Misschien lukt het me om mijn leven nu echt een andere wending te geven, in ieder geval te blijven bewegen.