Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[smart]

Dan kijk je vast ook naar Maestro?

[Sita2]

 voor je verjaardag lief mens!

[Lika]

[Jannigje]

Jazeker, Maestro, daar kijk ik ook naar.

Vorige week deed ik een ontdekking waar ik van schrok. Ik wist wel dat ik “ver weg” was geweest een flink aantal weken, maar nog niet “hoe ver” 

Een voor mij dierbaar persoon is begin oktober jarig, ik zes weken daarna. Op zijn verjaardag staan de bomen over het algemeen nog vol blad en elk jaar hoop ik dat de bomen op mijn verjaardag nog niet kaal zijn. Als ze nog bladeren hebben, voelt  dat als een soort cadeautje ( maar het is de opwarming van de aarde vrees ik ). Maar goed, elk jaar hou ik dat in de gaten en ben ik er me bewust van. Vorige week “zag” ik opeens de bomen weer en tot mijn schrik merkte ik dat veel bomen hun blad nog hadden, herfstkleuren en al. Dat had ik helemaal gemist! Niet gezien! Of wel gezien, maar niet waargenomen. 

Afwezig dus, echt ver weg. Tjonge........

[Reacher]

Gevallen en je heup pijn gedaan?  Hoop dat t snel weer beter gaat 

[Jannigje]

@Reacher, helaas nog niet. Het is nu 8 dagen geleden en ik heb er nog behoorlijk last van. Een blauwe plek zo groot als een gebaksbordje en sinds afgelopen zaterdag heb ik het ook weer erg in mijn rug. Dat heb ik vaker, maar de laatste jaren wel erg vaak. Ik loop krom als een hoepel, maar hé, ik loop tenminste nog. Maar een ongelijkheid zo hoog als een lucifer voel ik, dus in stilte, of hardop, mompel ik nogal eens aaaauuuuwwww deze dagen.Gelukkig mag ik straks naar de fysio, ik hoop dat hij mij een beetje kan helpen. Het gaat wel hoor, maar ik ben beperkt en heb veel pijn en dat is vervelend. 

Verder hangt het hele levertumorgebeuren me als een molensteen om de nek. Vrijdag moet ik weer voor een scan en dan 2 weken later naar de chirurg. Dat vind ik heel spannend, want ik vrees dat ook deze behandeling niet heeft gewerkt. Ik verkeer in een soort vreemde spagaat: mijn lijf geeft aan dat de behandeling niet heeft gewerkt. Het kan zijn dat ik het niet goed voel en dat het wel effect heeft. In dat geval geeft mijn lichaam “verkeerde”signalen af. Als mijn lijf “gelijk” heeft en het inderdaad niet werkt, kan ik dus wel op mijn lijf vertrouwen, maar ben ik met de behandeling niets opgeschoten.

in beide gevallen verwarrend. Ik probeer kalm te blijven, maar “het” is altijd ergens in mijn bewustzijn, op de voor- of achtergrond aanwezig. Al met al ben ik nu bijna een jaar verder maar nog geen steek opgeschoten.

Ik ben bang voor een operatie, maar ik ben ook wel bang voor géén operatie. 

Dus ik doe maar zo goed mogelijk verder, zonder drank, zonder AD, in de donkere dagen voor kerst. En ook al sta ik krom, heb ik pijn en vind ik het allemaal moeilijk, ik sta nog wel. En dat vind ik wel een hele prestatie. 

[Gast]

Zeker een hele prestatie. Respect! Die onzekerheid is slopend. Verwarrend ook inderdaad. En een scan is wederom spannend. Ik vind dat soort dingen ook heel ingrijpend qua rust, gedachten, en vooral zo'n lange wachttijd ook werkt daar niet positief aan mee. Ik kan je alleen heel veel sterkte wensen Jannigje. Knap hoe jij je letterlijk en figuurlijk staande houdt. 

[Lika]

Lieve Jannigje, sterkte en wat knap dat je nog staat!

[Sita2]

[Jannigje]

Inmiddels is het 22 december en de kortste dag weer voorbij, gelukkig. Ook de Messiahconcerten zijn achter de rug. Gisteren de laatste, ik kon er niet echt van genieten, ik was te moe en teveel van slag.

Want gisterochtend was ik bij de chirurg voor de uitslag. Die is niet echt goed, de tumor is een klein beetje geslonken, maar niet zodanig dat ik er iets van merk. Dat vreesde ik dus al. Lang verhaal kort: er zijn nu twee opties, die er een half jaar geleden ook waren voor de experimentele behandelingen begonnen, niets doen of opereren. Allebei geen “prettige” opties. Allebei onzeker.

De chirurg is nog steeds terughoudend, maar snapt ook wel dat ik zo niet door kan. Dus ja, het wordt waarschijnlijk toch een operatie. Eerst moeten er nog verdere onderzoeken gedaan worden om te zien of het deel van de lever dat achterblijft na een evt operatie goed functioneert.

Ik ben ontzettend bang en gespannen. Echt heel erg bang. Wat dat betreft is de missie van de chirurg om duidelijk te maken dat een operatie zeer risicovol is geslaagd. Maar stél nou dat het wél lukt en dat ik me uiteindelijk beter ga voelen?

Vertrouwen, ik heb het niet!! En toch ga ik het waarschijnlijk wel proberen. Ik weet het niet, moeilijk, moeilijk.

Gisteravond na het concert wilde iemand een glas wijn voor me halen, dat was niet eens een vraag. Hij ging er gewoon van uit dat ik wel wijn wilde! Hij was verbaasd en keek echt vies toen ik zei dat ik geen wijn wilde maar spa rood. Er werd behoorlijk gepimpeld en ik rook overal wijn, het was niet lekker. 

 

[Lika]

Och lieve Jannigje, heel moeilijk ja. Wat eng.

[lady jane]

Ach jannigje, wat een zwaar nieuws, en wat erg dat je nu alsnog geopereerd gaat worden. Ik snap dat je weinig vertrouwen hebt, en tegelijkertijd denk ik, kon je je maar eraan overgeven en dan daar misschien rust uit putten? Echt keus heb je niet want niets doen is ook iets doen he, en nu kun je jezelf vertellen dat je er in elk geval alles aan gedaan hebt later. Misschien valt het mee meis en wie weet, wat jij ook schrijft; stel dat het wèl lukt en je je beter gaat voelen. Daar maar op focussen dan. En lastig blijft het.

[kruidenthee67]

Sterkte Jannigje 

[Gast]

Sterkte Jannigje ⚘

[smart]

Mijn like is wellicht misplaatst en ging eerder over die smerige wijnlucht...

Ik wens je veel sterkte! Blijf erin geloven meid

[Reacher]

Lieve Jannigje, wat een zware teleurstellingen! 

23 december 2017 bewerkt door Reacher

[Jannigje]

Vanavond vroeg de partner van mijn vriendin nogal door over hoek ik mij voorstel dat het zal gaan na een eventuele operatie. Na een paar weken ziekenhuis zal ik weer weg morgen cq moeten en dan.? Ik ben alleen maar kan niet alleen naar huis. Afijn verschillende mogelijkheden passeerden de revue, 

Op dergelijke momenten slaat de schrik me zo om het hart dat ik helemaal niet meer durf, dat ik denk “laat maar zitten” letterlijk. K werd zo verschrikkelijk bang! Ik ging er bijna vanhyperventileren. 

Kan en durf ik het allemaal wel aan? Veel pijn, een enorme wond, kans op bloedingen, immobiliteit met alle gevolgen vandien. Afhankelijkheid, zeer perkt zijn, zeer belemmerd zijn, Naar een. Verpleegtehuis na het ziekenhuis omdat ik niet alleen thuis kan zijn? Allemaal vragen, allemaal angsten,. Hoelang gaat het duren voor ik weer enigszins zelfstandig kan functioneren? En kan ik het aan.,Durf ik het aan?

Allemaal redenen om het niet te doen,

En toch, en toch.....

Want Stel , ik doe de operatie niet en stel dat ik 90 word, dan moet ik nog 27 jaar zo door ploeteren.

maar  stel, ik doe de operatie wel en het werkt en ik word 90 op een veel gezondere manier....... 

Hoe maak je in Godsnaaam zo,n keuze? (Retorische vraag hoor)

Ik denk heel vaak dat ik geen vertrouwen heb in de toekomst, ik kan me al bijna niet meer voorstellen dat ook voor mij nog andere, betere tijden aan kunnen gaan breken, En toch overweeg ik zeer sterk die operatie. Dan moet ik toch ergens een sprankje hoop hebben of een toorts van hoop, anders zou ik het toch niet doen, Tegen alle angsten in toch willen proberen omdat ik anders wil en anders hoop.

Wonderlijk.

Geen idee of jullie begrijpen wat ik bedoel.

 

 

17 januari 2018 bewerkt door Jannigje

[erik]

Heb je wel eens gepraat met een revalidatie arts hoe die de scenario's ziet.

Vind je sterk klinken met tegen alle angsten in toch die hoop. Het zit er diep van binnen toch die hoop en vertrouwen. Ik begrijp je denk ik goed dat je denkt van nog 37 jaar tot je 90 bent. Te jong om je neer te leggen bij de situatie.....succes met besluiten nemen.

[nancy]

Ja, moeilijke keuze. En toch, stapje voor stapje gaat het je lukken. Wat je ook besluit. Ik vind je moedig. 

[Lika]

Geen idee wat ik met zeggen. Het gaat mijn voorstellingsvermogen bijna te boven. Och Jannigje, wat te doen?

[Reacher]

Zo wordt duidelijk dat een klein sprankje hoop toch nog veel vermag in een mensenleven. 

[Reacher]

[smart]

[Jannigje]

De kogel is door de kerk: ik word geopereerd. In eerste instantie was ik reuze opgelucht, bijna hyper! Dat was vooral omdat de beslissing nu eindelijk is genomen. Het laatste onderzoek wees uit dat mijn lever, wat er van over blijft na de operatie, goed (genoeg) functioneert.  Eindelijk duidelijkheid na bijna een jaar van onzekerheid. Maar na een paar dagen neemt de opluchting af en sluipt de angst weer onverbiddelijk binnen.

Ik merkte bij mijzelf een enorme behoefte aan een wat directieve houding van de chirurg: “mevrouw een operatie is de beste oplossing en dat gaan we doen én wees maar gerust, het komt goed” Ik zou hem waarschijnlijk niet echt geloven, maar een dergelijke houding van hem dat hij er vertrouwen in heeft zou mij wel goed doen. Maar dat deed en doet hij niet. Zo is die man gewoon niet denk ik. Dus ook bij hem aarzeling tot het laatste moment.

Over het nemen van verantwoordelijkheid gesproken: deze beslissing heb ik zelf genomen, ik zal nooit kunnen zeggen dat hij me iets heeft opgedrongen. Maar wat een verantwoordelijkheid! Want als het fout gaat? Zal ik dan in staat zijn om me niet schuldig te voelen? Zal ik dan kunnen zeggen: ik heb de moed gehad om het te proberen, ik ben voor verbetering gegaan? Of zal ik vastdraaien in zelfverwijt? Mijzelf kennende?

Ik ben al maanden verschrikkelijk bang geweest, al maanden zorgen gehad, allemaal beren op de weg gezien. Nu probeer ik echt om te draaien en te denken aan de kans op verbetering die ik heb, want dat kan ook! ( ik zei dat tegen de chirurg toe hij me weer op de risico’s wees: maar het kan toch ook goed gaan!? Ja zei hij, dat kan ook.)  Maar, oei, wat moeilijk.

Nog een week of 4 wachten, of 5 of 6 !

[Gast]

Och Jannigje, wat een zware beslissing.  Maar je hebt m wel genomen . Doet me denken aan de kalmte , moed , wijsheid.  Je hebt nu veranderd wat je niet kon accepteren . Ik denk een prima keuze en dat geeft ook rust denk ik . Ik heb natuurlijk makkelijk praten , ik sta niet voor een dergelijke keuze. Hebben ze wel een kansberekening gemaakt in hoeverre je kans maakt op verbetering? Waar heb je nu precies last van en wat als je deze keuze niet zou hebben gemaakt? Sorry voor mijn 'vragen' , maar ik heb werkelijk geen idee en vind het dan moeilijk mezelf in jou te verplaatsen.  Dit wil ik wel graag , vandaar mijn behoefte aan duidelijkheid