Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Lika]

❤

[huttula]

En snikken achter computer mag hoor...tranen zijn een belangrijk onderdeel van herstel.

En ik kan dat weten..wist niet dat ik zoveel tranen had

 

[lady jane]

[Vasja]

Heel veel sterkte Jannigje! 

[Monster]

lieve, lieve Jannigje

" dit emotioneel wrak, ben ik dat? "

Meissie toch, wat balen. Of het nu door de AD komt, of door de angst..............door zelfverwijt en zelfafwijzing of door het weer................ ik weet niet of het je gaat helpen om je gevoel kapot te analyseren. Je voelt de druk van de kalender (over 6 weken 'moet je het alleen kunnen') en alles zit tegen. Is het een idee om de wetenschap dat jouw zieke hoofd zichzelf niet kan genezen omdat het zelf ziek is (? huh) , in te zetten ?

Jij weet zóveel, jij hebt al zóveel over jouzelf nagedacht...............word je niet doodmoe van de zoektocht? Wat heb ik met je te doen.......meissie toch. Heel veel sterkte met het accepteren van wat nu is, je gevoelens waar je nu last van hebt. Ik gun je lichtere dagen en ik hoop dat ze snel komen!

[Jannigje]

Dank je Monster, Ik lees jou bericht en begin weer te snikken.

Ik weet inderdaad veel, het probleem is dat alles a.h.w. In mijn hoofd blijft steken. Het blijf bij verstandelijk weten, niet het weten van mijn gevoel. Mijn gevoel is ergens blijven steken, lijkt het wel, niet meegegroeid.

Ik denk dat mijn geanalyseer mijn manier is om te proberen  controle te houden of te krijgen. Ik realiseer me nu ook dat het ook nog steeds te maken heeft met het gevoel dat ik me moet verantwoorden. Toch het idee dat ik me naar buiten toe moet verdedigen. Ik moet een antwoord hebben op de vragen: waarom ben jij depressief, waarom duurt het zo lang, waarom komt het steeds terug, waarom ............

[Lika]

[Jannigje]

Dank je Lars En Lika. Wat een gevechten leveren we toch allemaal. Je hoeft niet te vechten, wordt regelmatig tegen mij gezegd. Maar wat dan? Als ik niet meer vecht? Dan ga ik helemaal ten onder. Tenminste dat denk ik.

iedere dag is weer een gevecht, bah! Elke keer dat ik wakker word is dat gevoel en die gedachte er weer: o help, weer een nieuwe dag. Hoe kom ik daardoor? Kan ik mij genoeg opladen?

gisteravond voelde ik mij verschrikkelijk, uitzichtsloos, angstig, somber. Opeens kon het me niets meer schelen, ik ga weer drinken dacht ik. Wat maakt het allemaal uit? Die gedachte komt wel eens vaker langs, maar meestal is dat dan een soort vergissing, alsof die gedachte nog niet weet dat ik "dat" niet meer doe, dus ook niet meer hoef te denken. Maar gisteren zat er een soort grimmigheid aan vast. Daar schrok ik van. Een destructief gevoel: wat maakt het allemaal nog uit. Ik heb niet gedronken maar wel alles wat los en vast zat opgegeten, ook destructief.

goed voor mijzelf zorgen, kan ik nu absoluut niet. Ik probeer dat maar te aanvaarden. In dat kader vind ik het ook lastig om nu de keus te maken wel of niet te gaan sporten. Alles in mij schreeuwt: NIET GAAN, BLIJF THUIS. Maar ja, is dat wijs? Ach hou toch op met dat gezeur Jan. 

Meestal dwing ik mijzelf om te gaan, net als gisteren naar het museum, maar oooohhh, wat koste dat veel moeite. Ik wilde het liefst wegrennen of ergens stil in een hoekje zitten.

Vasja wenste ons allen een mooie/geweldige dag. Heel goed bedoeld volgens mij, maar ik kan het bijna niet verdragen. Hoezo "mooi", hoezo "geweldig" hoezo "fijn". Ik kan het niet voelen, ik wil het zo graag kunnen voelen, maar ik voel het niet.

ik ben bang dat ik slachtofferig overkom, dat wil ik niet. Dat is ook een reden om maar weg te blijven, doe ik dat in ieder geval niet.

ik weet het niet, ik blijf thuis, "leve" de app! Kunt je afzeggen zonder iemand te spreken. Eigenlijk is dat voor mij helemaal niet goed. Maar als iemand me nu zou zien of spreken, zou ik me eigenlijk huilend in zijn of haar armen willen storten en vragen : hou me ajb eventjes vast. Alleen maar even vasthouden. Dat doe ik natuurlijk niet, dus ik app.

Ik stort me figuurlijk maar even in jullie armen. Dank voor het opvangen.

nu appen.

 

[Lika]

Kom maar. Ik zit er klaar voor weet je. Hoef je niets te zeggen. Niets te verantwoorden. Niets te doen. Kom maar. *knuffelt Jannigje*

[Jannigje]

Ach lieve Lika 

15 februari 2017 bewerkt door Jannigje

[Quinn]

Zo herkenbaar dat het eng wordt soms

[Gast]

Lieve Jan toch.. dikke knuffel.. het is allemaal niet zo "gezellig" hé.. maar het komt goed echt waar. 

[Jannigje]

Op 15-2-2017 om 19:25 zei lieve:

Lieve Jan toch.. dikke knuffel.. het is allemaal niet zo "gezellig" hé.. maar het komt goed echt waar. 

Die laatste paar woorden geloof ik nog niet zo erg. Nee eerlijk gezegd geloof ik ze helemaal niet, mijn vertrouwen in de toekomst is nihil.uitgaande van wat jullie zeggen en zoals ik de woorden hoor. Het risico daarvan is dat ik me nog verder van jullie af voel staan. Dat wil ik ook niet.ik probeer nu tegen mijzelf te zeggen dat als iemand iets tegen mij zet,dat dat ik gebeurd met goede bedoelingen. als ik zeg:ik geloof je niet, of zelfs ik kan het niet geloven, zeg ik daarmee zoveel als; jullie liegen. ik geloof jullie niet.maar dat klopt niet. het gaat om niet kunnen geloven, net kunnen voelen.

 

 

[Jannigje]

het is nu half een in de nacht, de meeste frummers liggen al op een oor, dat mag je tenminste hopen.zij melden zich vroeg, met al dan niet frisse tegenzin. en dan begint hun dag. Die "hun" is een groot deel van de forummers, voor dag en dauw uit de veren en aan de slag. die tijd van de dag is voor mij nog erg moeilijk, die wil het liefst ontwijken, dat is mijn angstige tijd, de tijd waarin ik hard moet werken om de angst niet te laten winnen. Tegen de tijd dat ik een dag heb bedwongen is het meestal al avond en hebben de meesten van jullie de meeste activiteiten als achter de rug.

Het is alsof ik in een parallel universum leef, weer achter glas; wel horen en zien, maar er nbij kunnen komen, de muur is weliswaar van glas, je kunt daardoor wel alles zien, maar voelen, ho maar.

te moe om nog mijn gedachten te kunnen formuleren.

Welterusten

[smart]

Ik snap wat je zegt! En soms denk ik ook dat ik niet in kan voelen hoe erg het is voor jou! Gewoon bij voortduring akelig en donker. Dat moet afschuwelijk zijn!

Het is ons eigen om de ander moed in te spreken. We willen een hand toesteken en hopen dat een vriendelijk woord misschien een klein verschil kan uitmaken. Opdat je wordt bevestigd in je bestaan; opdat je weet dat je er toe doet! Opdat je vasthoudt aan een stukje geloof in het belang van je leven. Ik denk dat mensen ook verschillen in de manier hoe iets binnenkomt en dat niet alles wat aangereikt wordt als even zinvol wordt ervaren. Wat voor de een een sprankeltje hoop en glinstering in zijn dag is, kan de ander misschien niet zien. Zo zijn mijn eigen verwachtingen door het ouder worden enorm veranderd mbt het leven en zijn het heel kleine dingen waar ik me dagelijks aan optrek. Maar de basis is in wezen toch hoe je jezelf met jezelf voelt; dat ik deug (bv) is voor mij een belangrijk iets, misschien al wel genoeg. En tja dan is mijn onderliggende boodschap er toch een die zegt: waarom ben je niet genoeg zoals je bent lief mens? Want eigenlijk is dus dat gevoel over jezelf het aller-allerbelangrijkst! En ik gun je die rust en tevredenheid zo!

Nu lees ik je laatste berichtje: leg geen oordeel op jezelf: jouw ritme van de dag is het JOUWE, doe kalm aan en beschouw het als van jou! (ben ook geen ochtendmens, heb ook weerzin etc) Maar alles wat je wel kunt en doet: dat is jouw cadootje van de dag. De ene dag meer de andere dag minder. Het is hard werken met hoe je nu bezig bent! Bang zijn mag, moe zijn mag, anders-zijn mag!!  Het is allemaal JIJ!

[Lika]

Lieve Jannigje. ( punt, weet niet verder wat te zeggen.)

[Bert1953]

Ja daar ligt de kern. Jezelf in ieder geval goed genoeg vinden in zo'n periode. Jezelf een aardig mens vinden gaat dan nog te ver. Dat gebeurde bij mij pas veel later.

Ik sta mij in zo'n zware dip toe om de teugels een flink eind te laten vieren omdat ik het waard ben. Toch blijf ik in de verte toch enigszins mijn grenzen bewaken.

Ik probeer mij in zo'n dip enigszins te ontspannen. Herkenbaar?

[Jannigje]

Weet je Bert, het begint al met "jezelf goed genoeg vinden in zo'n periode". Met mijn verstand kan ik wel beredeneren dat ik "goed genoeg" ben, maar mijn gevoel spreekt dat tegen. Of is het de duivel die, altijd als ik me zwak en somber voelt, triomfantelijk zit te toeteren: "Ik blijf het zeggen hoor, jij bent niet goed, dus zéker niet goed genoeg. Wanneer leer je dat nu eens?"
Wat bedoel jij met "de teugels flink laten vieren?

vanmiddag op de fiets moest ik weer een een studievriendin denken. Wij zaten in dezelfde lees- en studiegroep voor onze opleiding. Na een vakantie kwamen we weer bij elkaar om te beginnen met het nieuwe studiejaar. Eerst even bijpraten en dan beginnen. Zij was stil, zei weinig, vertelde niet over haar zomer. Totdat wij er expliciet naar vroegen.
Ze was depressief, somber, ze had een moeilijke zomer gehad. Aarzelend deelde ze een stukje van haar verleden, ze was eerder op deze akelige plaats geweest en kon dat niet nog een keer, zei ze.
wij schrokken heel erg!!! We wisten het niet.Na een paar maanden kwam het bericht. Ze was er niet meer, ze had niet meer de kracht om nog eens te proberen uit die diepe put te klimmen.
Zij kon niet meer,zag geen licht meer, geen uitkomst.

Op de dag van haar crematie was de aula afgeladen vol, zoveel mensen, allemaal geschokt tot op het bot, allemaal voor haar.

Ik zag en hoorde hoe mensen over haar spraken, hoe geliefd ze was bij familie en vrienden, collega's, cliënten en bij ons.
Die warme, mooie, humorvolle, getalenteerde, unieke vrouw! Zoveel mensen die om haar gaven en het beste met haar voor hadden.

Zij kon het niet zien, niet voelen

We wilden haar zo graag helpen, haar uit die ellende trekken, maar we konden het niet.
Ik weet dat er mensen zijn die net zo naar mij kijken als ik naar haar keek. Dus Smart, ook al kan ik het niet voelen, ik hoor je wel! En ik dank je dat je volhoudt en het weer tegen me zegt.

 

  dat probeer ik te doen, tot nu toe lukt het, min of meer

 

 

 

[Lika]

Plaatje plaatsen lukt ook weer Jannigje! 

Never ever give up!

[smart]

Voelen is.... (mits niet vervormd) heel echt: het komt vanuit je lijf, vanuit je oorsprong; het - in wezen - onschuldige kind wat houdt van opgetild worden, gekoesterd, gevoerd en verzorgd. En voelen is met al je zintuigen, het blije, bange, bedroefde of boze kind. Het voelt met, en in het lichaam, met zijn knuistjes, hoort de eigen kirrende lach en jankt bij frustratie, van poep in de broek, lawaai, slechte sferen en/ of honger.

Wie ons geleerd heeft om over het voelen heen zoveel vernietigende gedachten en oordelen heen te gooien.... het is een mirakel dat ons dat allen (in min-of meerdere mate) overkomt!!   Behave leren lopen, spelen, leren en groot worden komt er een hoos aan eisen en idiotie op ons af; vaak zijn we nog te jong om uberhaupt te snappen wat die grote mensen van ons willen... moeten we buigen? Breken? Aanpassen? Hun zin doen? In hun idiote plaatje passen? Waauw: erg veel gevraagd... een mensenkind wil gewoon bestaan! En recht hebben op een bestaan; gezien worden en liefgehad. Thats it.

De duivel heeft nu je gevoel zelfs vervormd.... aangetast? (maar welke vernietigende woorden van de ander zitten hier achter?) En wanneer STOP je met het geloven van die idiotie? (lees VRIJ van Marnix Pauwels)

Ach je weet dit alles wel..... dit is even in mijn woorden hoe ik ernaar kijk nu: en ik hoop dat je je eigen pure kind zult terug ont-dekken!!!

 

[Bert1953]

Ik weet het Jannigje, ik kon dat ook niet in die zware sombere periodes. Ik kon het ook niet als die zware periode weer voorbij trok. Ik kon in mijn leventje nooit een "blij" gevoel hebben. Ik vond mijzelf een nul.  Maar ik heb tijdens dagbehandeling in een verslavingskliniek een week lang een forse crisis doorgemaakt. Ik had weer gedronken, maar dat niet verteld in de groep. Ik durfde het niet, maar bleef er mee rondlopen. Een week lang  angst, verdriet, boosheid, paniekgevoelens continu. Toch bleef ik mooi weer spelen in mijn omgeving. Uiteindelijk ben ik er uit geknald. Nooit meer!! Nooit meer!!! Nooit meer zal ik dat miezerige, angstige, leugenachtige mannetje zijn. Het was alsof er een enorme stroom gevoel vrij kwam. Dat is het kantelpunt geweest. Terloops ook besloten niet meer te drinken.

Ik heb toen geleerd dat je niet tegen depressie kunt vechten, maar er wel mee kan leren om gaan. Tijdens mijn laatste dip in november lukte het mij voor het eerst mijzelf een beetje  te blijven waarderen en enigszins te ontspannen tijdens die rot periode. Ik heb de teugels laten vieren en geaccepteerd dat ik 80% van de tijd in de stoel hing. 

Ik hoop zo dat jij op je eigen manier dat kantelpunt gaat vinden.

[Lika]

Jannigje, lees je ons nog? Als dat zo is, dan hoop ik zo dat het goed met je gaat. Ik denk veel aan je. 'Never give up! 

[Jannigje]

Lika, ik ben vandaag weer ingelogd. Ik denk ook vaak aan de mensen hier, maar het lukte me niet om aanwezig te zijn.            Mijn hoeveelheid energie is flink afgenomen door alles wat zich jaren lang heeft afgespeeld. Mijn dagen zijn natuurlijk net zo lang, maar ik kan minder "hebben". Dat blijft voor mij heel lastig om mee om te gaan.

Gisteren was ik naar de crematie van de moeder van één van de vrouwen van mijn therapiegroep. Het is raar om dan van een "kille" bedoening te spreken, maar zo voelde het voor mij. Zoveel "extra" leed in de wereld doordat mensen niet meer kunnen/willen praten met elkaar. Zoveel misverstanden, zoveel onuitgesproken gedachten,gevoelens en daardoor misschien niet waargemaakte verwachtingen. Zoveel eenzaamheid als gevolg daarvan. Ik zag het gisteren allemaal voorbij komen. In dit geval bij haar.

het bracht mij terug naar de tijd dat mijn moeder overleed en werd begraven. Toen was ik de "outcast", en tot de dag van vandaag weet ik niet waarom (maar dat is een ander verhaal). Zoveel pijn, verdriet en eenzaamheid bij mij, niet snappen waarom? Waarom? Waarom niet praten, waarom iemand doodzwijgen, ook weer raar in dit verband. Het heeft zoveel pijn gedaan en nog steeds. 

Waarom toch? Zoveel onmacht, zoveel angst. Wat een, misschien onnodig, verdriet. Ik blijf dat moeilijk vinden.( Ik durfde niet, was bang voor hen, mijn eigen broers en zus.)

Ik was er voor haar, omdat ik weet hoe het voelt en ik wilde dat er ieder geval een paar mensen voor haar. Ik kan haar leed niet wegnemen, maar dit kon ik voor haar doen. En ergens ook een beetje voor mijzelf. 

Terwijl ik dit schrijf luister ik naar "Ruht woll" uit de Johannes Passion, zo mooi en hoe toepasselijk. Over 4 weken mag ik dit zelf zingen, weer in Naarden. Ondanks alles is dat er, de muziek, het zingen, vaak zonder zin, maar toch, uiteindelijk...........                        Zo mooi, en zo goed voor mij. 

@  Smart: jouw bericht doet me denken aan het liede "Wie" van Liselore Gerritsen", ik heb het in de uitvoering van Herman van Veen. 

[Lika]

Fijn dat je er bent. Lieve Jannigje. Het waarom van veel dingen. Tja...mensen zijn vaak heel onmachtig denk ik dan en reageren vanuit onmacht kwetsend. Zo zonde ja. 

[Bert1953]

Hoe gaat het met Jannigje?