eindelijk de stap gewaagd

[lidia]

Mijn Gerrit,

jij schreef laatst dat iedereen op zijn eigen manier adb wordt/is. Dat is waar, maar ik ging toch langzamerhand weer de verkeerde kant uit. En ja hoor, had weer hartkloppingen, daar is dus een duidelijk verband mee.

Dan zie ik op TV de hartverscheurende beelden van mensen die door het noodlot in een vreselijke situatie zijn beland.

Daar kwam Kaboutertje nog eens bovenop en meer mensen hier die toch wat gezondheid betreft ook niet een lot uit de loterij hebben getrokken en vroeg ik mezelf af: wat wil je nu? Het lot nog verder tarten of weer eens serieus werk maken van flink minderen.

Het werd het laatste, dus heel bewust opnieuw voor gekozen. Vandaar dat ik blij was dat de deur naar Buurman definitief dicht is.

Ik ben 71 jaar, heb mijn tanden en kiezen (op 2 na) nog, ben niet grijs en kan zonder bril lezen.

Natuurlijk, wel last van artrose e.d., maar dat hoort erbij.

En aan beweging zou ik ook wel eens wat mogen doen, maar zo geen zin in. Nooit gehad.

 

Dus ik kan melden dat ik de laatste 8 dagen maar 1 dag gedronken heb en van plan ben niet meer in m'n eentje te drinken.

Bovendien belt mijn oudste zoon soms op dat ze in de buurt zijn en of het uit komt ........

Dat is een stok achter de deur, want het is al een paar keer bijna ontdekt dat ik wel had gedronken en dan zijn de rapen gaar.

Denk ik tenminste en ik zou me schamen.

 

Donderdag moest ik even bij de buren zijn, man was alleen thuis en vroeg of ik wat wilde drinken, toen kwam er een vriend(je) van hem, die nam een biertje. Echt 1, want hij moest rijden.

Toen kwam achterbuurvrouw erbij. Wil je een wijntje?

Jongen weer naar huis, vrouw thuis, buurvrouw naar huis en vrouw zegt tegen mij : jij eet gezellig mee, want we hebben veel te veel vis die op moet. (Ik ben gek op vis en had alleen een restje pasta). Dus graag.

Vrouw is op koolhydraatvrij dieet, dus aan het water.

Ik naar huis, tomaten en sla gehaald.

Man en ik nog een fles open en het was gewoon gezellig, niet vanwege de wijn, maar vanwege dat ik besefte dat ik normaal altijd tegenpruttelde als ik werd uitgenodigd te blijven eten en nu niet. Dat komt omdat ik dan al aan het drinken was en daar ongestoord mee wilde doorgaan.

Toen kwam er nog een vriend van hun en die deed ook een glas mee en het was gewoon gezellig.

Zo zou ik het graag willen en niet vragen of ik een fles mag lenen. De schaamte voorbij.

Vrijdag was ik wonderlijk fit, waarschijnlijk door de aangename avond. Ik sluit me veel te veel op.

Naar de afvalstraat geweest met o.a. kapotte platenspeler en de video v.d. vrienden, die vieze koppen had (ben lekker aan het opruimen). Daar met 1 v.d. medewerkers een leuk gesprekje over de lokale politiek gehad.

Toen mijzelf en mijn auto voorgesteld aan "mijn" nieuwe garage. Dat voelde ook heel goed en toen de wekelijkse boodschappen gedaan en zonder wijn thuisgekomen.

Toch wel trots op mezelf, het weekend zonder wijn doorgekomen en wat nog mooier is, zonder trek.

Als ik alert blijf, zou het zo toch moeten kunnen.

 

Tja, via de ANBO een weegschaal gekocht die van alles meet, dat moet ik nog instellen, maar er toch maar vast op gaan staan en wat ik al vreesde: mijn oude gaf ruim 2 kg te weinig aan. Dat was vandaag een beetje een domper, maar ook een extra stimulans om de wijn te laten staan, want daar zitten loze calorieën in.

Zo, het was een heel verhaal, maar dan zijn de in mijn wel en wee geïnteresseerden weer up-to-date.

En ik heb mezelf weer even aan de haren bij de les getrokken.

[lidia]

Lady Jane

YES

[lidia]

MG,

dank voor de reactie, ik begrijp wat je bedoelt. Over de verkeerde kant opgaan, dat heb, hoop ik, nu dus weer omgedraaid en het gaat goed. Ben er tenminste tevreden over en zo'n avond moet een uitzondering blijven, des te leuker is het.

Aangezien ik bijna nooit ergens heen ga, is dat niet moeilijk. Maar saai vind het nog steeds. Dat zal weer moeten wennen, ik ben gemotiveerd.

 

Ik zou hier een "verhaal" schrijven, maar had dat zo in mijn hoofd, dat ik er niet van slapen kon, was om 6 uur nog wakker en nu barstende koppijn, dus jullie houden het van me te goed.

[lidia]

Goed, eens kijken of ik dit op een duidelijke manier kan opschrijven.

Ik ben een heel dik boek aan het lezen, geschreven door een Serviër (dat maak ik uit van alles op), het stuk waar het hier omgaat begint in 1991, toen de oorlog op de Balkan zich aandiende.

De schrijver was student, maar kocht, vlak voor verdedigen van zijn afstudeerscriptie een vliegticket naar Ned. om de dreigende mobilisatie te ontlopen.

 

Hij komt terecht in een klein dorp, vlak bij waar ik woon, op een kamer bij een vrouw van middelbare leeftijd die bijna dezelfde naam heeft als ik. Het dorp is verzonnen, samengesteld uit wat dorpen hier in de buurt.

Er woont ook een Spaanse dirigent.

De vrouw heeft tijdens een vakantie in Bihac, Bosnië, een liefdesrelatie met een veel jongere man gehad en cassette bandjes met Bosnische muziek van hem gekregen. Als ze een jaar later terugkomt, vol verwachtingen, is hij spoorloos verdwenen.

In dat dorp (Zompedorp), grijpt ze geregeld naar de fles en draai dan keihard de bandjes af, terwijl ze met de fles in de hand (en aan de mond) danst en huilt om haar Bosniër en haar zoons die ze ook nooit meer ziet. Vaak gooit ze de fles door de kamer en vernield van alles en nog wat. De huurders vinden haar dan uitgeteld op de bank of de grond.

De schrijver, die heimwee heeft, belt geregeld naar zijn land als de hospita er niet is.

De Spanjaard, die van de Canarische eilanden komt, doet dat ook en staat dan wel een half uur te schreeuwen.

De Serviër houdt het daar niet meer uit, want de vrouw laat hem niet met rust en vertrekt naar een vriend.

Als hij de deur uitgaat, ligt de tel.rek. op de mat. Die blijkt € 1000 te zijn.

De vrouw is in alle staten en weet hem op te sporen via de man die hem daar gebracht heeft. Er wordt een contract getekend om het terug te betalen. Hij kan natuurlijk geen kant op, als illegaal.

Ik plaats dit even, ben bang dat er iets mis gaat.

[lidia]

Nu de vergelijking met mijn leven.

Ook ik had een jongere verloofde uit Bihac, we hadden plannen en hij is zelfs hier geweest, maar ik ging naar Afrika en toen ik de zomer daarna weer naar Bosnië ging, was hij getrouwd en had een kind.

Toevallig lees ik nu dit boek met de herdenkingen van Srebrenica en dat laat mij niet koud, ik heb veel Bosniërs daar gekend en de taal geleerd. Ik vraag me geregeld af of ze nog leven.

Omdat ik de taal redelijk spreek, heb ik me destijds aangemeld als vrijwilliger bij Vluchtingenwerk om Bosnische (en andere) vluchtelingen te helpen met hun weg in Ned. te vinden.

Ik had nu dus de fotoboeken en muziek weer te voorschijn gehaald (alleen thuis, buurvrouw weg) en lekker hard gedraaid.

Zonder wijn dit keer.

Dat is wel eens anders geweest, halfdronken dansen in de kamer, kinderen (tieners) naar beneden : kan het wat zachter, doe niet zo gek, buren aan de tel. Idem.

Terug naar het boek.

Precies in 1991 had ik een Servische hoboïst in huis en een Spaanse man die voor dirigent studeerde.

Toen ik met mijn vriend op vakantie ging, bleef de Serviër alleen achter in huis en ik vroeg mijn vriend nog of dat wel vertrouwd zou zijn, of hij niet naar huis zou bellen. Maar mijn vriend zei dat het wel goed kwam.

Nou, niet dus, een rekening van fl. 1200 !!! en de vogel gevlogen. Ik in alle staten.

Hij speelde in het balletorkest en via mijn zoon (die toen danser bij HNB was), is hij toen met een bemiddelaar hier geweest en heeft een deel terug betaald en een contract getekend voor de rest. Moet nog komen.

 

In het boek gaat de Serviër om met een artiest die in het Muziektheater werkt en daar is hij heel vaak en eet in de mensa.

Normaal mag dat niet, maar er werd een oogje dichtgeknepen.

 

Dit was het verhaal, ik vond het ongelooflijk, zoveel als overeen kwam met mijn leven.

Gelukkig werd ik niet zo dronken als de hospita, dat ik mijn eigen spullen door de ruiten gooide, maar dat had zomaar kunnen gebeuren. Het zou best kunnen dat ik mijn calvinistische opvoeding en de verantwoordelijkheid die ik als oudste van 6 op de schouders kreeg, dit soort dingen niet doe, zelfs niet als ik dronken ben.

Nu ik in mijn levensavond ben, grijpt het me soms naar de strot, hoe snel het allemaal gegaan is en nu gaat het nog steeds sneller en sneller. Vooral als ik omkijk en dingen zie, zoals de  (rondreis) vakanties in Joegoslavië met mijn tweeling, en dan die tijd in de toekomst erbij tel, kom ik tot de onaangename conclusie dat ik dan niet meer leef.

Het klinkt gek, maar dat heeft me ook weleens tot zuipen aangezet, angst voor de dood.

Tegenwoordig gaat het wat beter, het voelt alsof ik me er bij neer heb gelegd. Een mens moet wel!

Dus probeer ik er nog maar van te genieten zolang ik nog gezond ben.

Daar past natuurlijk geen drank en roken bij, dus dat maakt me wel beter gemotiveerd.

Ik heb ook een soort innerlijke rust sinds kort, een soort van overgave aan hoe het is. Zeker als ik de ellende op TV zie.

Als ik mijn leven overdenk, heb ik veel meegemaakt en veel v.d. wereld gezien. Daar ben ik dankbaar voor en daar heb ik ook andere dingen voor gelaten.

Eergisteren heb ik de hele nacht wakker gelegen omdat alles zich als een film afspeelde. Maar dat geeft niet, ik kan mijn eigen dagen indelen.

Of het verstandig is om mijn dagboeken te gaan lezen, weet ik niet. Voorlopig laat ik ze maar dicht.

Te emotioneel en dus te gevaarlijk.

Voor wie nog leest, dank, want dit opschrijven betekent dat er weer ruimte en rust in mijn hoofd komt.

11 september 2016 bewerkt door lidia

[lidia]

Ja, daar schijn je naar toe te groeien, dat begrijp ik ook wel als ik zie wat een aftakeling oud worden meestal met zich mee brengt, ook als je niet ziek wordt. Maar het accepteren vind ik heel moeilijk, vooral omdat ik me niet mijn leeftijd voel en er ook niet zo uit zie, dat moet je geloven. Ik hoor dat vaak en zie het ook aan vrouwen van mijn leeftijd, dan denk soms uuuuhhhh, is die jonger dan ik?

Wat ik wel merk is dat ik vroeger meer interesses had, dat wordt wat minder, hoewel ik nog steeds de naam Aagje als middlename heb. Daar had onze Lady wel gelijk in.

In de bijbel staat : wie kan, door bezorgd te zijn, 1 dag aan zijn leven toevoegen? Er staat geloof ik : 1 el, maar goed, zo is het wel.

[lidia]

Nou, wat leuk Gipsy, dat je zo reageert en het gelezen hebt, zo had ik er nog niet over nagedacht, maar ja, soms denk ik wel eens dat ik veel heb meegemaakt, ook minder leuke dingen, die andere mensen hebben "gemist".

Heb je alles hier gelezen? Ik probeer het een beetje te beperken, niet omdat dit een openbaar forum is, maar de werkelijkheid is soms een beetje heftig geweest.

Zo ben ik bijvoorbeeld op een tropisch eiland in de gevangenis getrouwd (met een Waal) met alles er op en er aan: 3 verdiepingen taart, bruidsmeisje etc. Helaas was het huwelijk, toen hij vrij was en hier bij mij, niet zo'n succes.

Ik realiseerde me niet dat 23 jaar zwaar drugs- en alcohol gebruik zijn hersenen hadden aangetast. Daar was dus geen redden aan en ik weet niet waar hij is en of hij nog leeft, maar van de IND mag hij nooit meer Nederland in. Als je een gevangenisstraf van 3 jaar of meer hebt gekregen voor een misdrijf (alsof je gevangenisstraf krijgt voor goed gedrag , wordt je beschouwd als een gevaar voor de Ned. samenleving.  Dit geldt dus ook voor mensen uit de Benelux.

Ja, schrijven heb ik altijd graag gedaan en iemand heeft mij mijn eerste pc gegeven om het allemaal op te schrijven, maar ik ben in die tijd gestopt met dagboek omdat ik dan de problemen nog een keer moest beleven. Normaal schrijf je iets van je af, maar dat was toen niet zo. Ik vertel wel eens een verhaal uit die jaren, maar dat is makkelijk. Een boek schrijven is een vak en er zijn al te veel mensen die dat doen en het aan de straatstenen niet kwijt kunnen.

Mijn leven is gelukkig in rustiger vaarwater gekomen, als je ouder wordt kun je spanningen minder aan.

Ik heb al bijna een jaar een 64 jarige Ned. kostganger, 3 nachten en kook ook voor hem. Dat is leuk, want koken alleen voor jezelf legt je veel beperkingen op. Hij lust werkelijk alles en het geeft me ook wat aanspraak en ritme en houdt me v.d. drank.

Hij heeft ook drankproblemen en drinkt hier nooit, thuis mag het niet van zijn vriendin.

Soms zegt hij met een soort weemoed dat hij graag weer eens zou doorzakken, maar hij heeft een agressieve dronk over zich en weet dus heel goed dat hij ervan af moet blijven.

Over 6 weken is zijn werk hier afgelopen en vertrekt hij weer naar het zuiden des lands.

 

Met mij gaat het, dank zij de mensen op het forum gelukkig veel beter, ik was in een stadium dat ik me vaak angstig en depressief voelde, mede door het drinken. Dat is nu niet meer zo en dus op zich al een "beloning".

Toen jij hier pas was heb ik jouw draadje ook gelezen en eerlijk gezegd had ik er een hard hoofd in, maar jij bent echt ook heel ver gekomen. Ik hoop dat je je dat genoeg realiseert om de kracht en moed te vinden om op de weg die je nu gaat, door te gaan.

In de jaren dat ik hier ben (eerst lang alleen maar gelezen), heb ik veel mensen gezien die het gelukt is om helemaal te stoppen.

Daar heb ik grote bewondering voor.

Voor jou

15 juli 2015 bewerkt door lidia

[lidia]

Lang geleden dat ik hier geschreven heb, was het wel van plan, maar ja.........

Het gaat de laatste tijd niet zo goed met me, weet eigenlijk niet waarom, want zit redelijk in mijn vel, maar ben toch weer met steeds kortere tussenpozen gaan drinken. Op de binge manier, waar ik dan gelukkig wel na 2, hoogstens 3 dagen weer uit weet te komen, maar dan natuurlijk de gevolgen wel voel.

We vragen ons wel vaker af waarom iemand het weer uit de hand laat lopen, zeg maar teveel gaat drinken en zijn het er vlg. mij over eens dat daar eigenlijk geen reden voor is.

Morgen om 06.00 uur vertrek ik voor een 16 daagse rondreis over de Balkan en ik was van plan om net als voor de Marokko reis (al weer bijna 2 jaar geleden) mij goed voor te bereiden. Niet roken, weinig of niet drinken en (bijna) elke dag een stukje lopen.

Is niets van terecht gekomen.

Wel zijn heel wat wervels en ribben door een ortho-manueel therapeut weer in positie gezet, dus ik hoop minder rugpijn en hoofdpijn dus moeheid te hebben.

Ik ben nog nooit zo gespannen geweest voor een reis, hoewel ik hem dus in april al had gepland.  Hoe het komt weet ik vaag, maar van alcohol wordt ik nog angstiger en nerveuzer, dus dat helpt niet om de stress weg te krijgen.

Ik heb mijn taalcursus nog eens doorgenomen en merk dat ik nog behoorlijk Kroatisch kan spreken, dus dat is het probleem niet.

Die onbekende 43 mensen wel, ik vind het nog steeds heel moeilijk alleen ergens naar toe te gaan.

Als ik bedenk dat ik in 1983/84 en 85 met mijn 12 jarige zoontjes en soms nog een vriendinnetje of betalende lifters in mijn summiere kampeerbusje met tenten, fietsen en wat al niet over de autobanen, bergpassen reed voor een 6 weekse reis door Joegoslavië, dan begrijp ik niet dat ik nu zo gestress word, terwijl ik alleen maar van de voordeur naar de taxi hoef te lopen.

Deze reisorg. heeft deur tot deur vervoer.

Het is ook zo dat hoe ouder een mens wordt, hoe onzekerder en de reis door Marokko was best zwaar en al weer lang geleden.

Ja, ja, deze vrouw heeft nog steeds Iran op de lijst staan, dat wel.

Gelukkig sinds gisteren niets meer gedronken, dus het gaat weer een beetje en als ik nu wat beter sklaap dan afgelopen nacht, moet het toch goed komen.

Ja, zo praat ik mezelf maar moed in, maar als het mij zo veel stress geeft, vraag ik me af of er niet een streep onder dit belangrijke hoofdstuk van mijn leven moet worden gezet.

Verder

[lidia]

Wat was dat schrikken, hele tekst weg. Gelukkig een stuk weer terug kunnen plaatsen, ik leer steeds wat bij.

 

Ik heb daar veel meegemaakt en veel mensen (mannen  LJ), waarvan er zeker een aantal de oorlog niet heeft overleefd.

Ik ben benieuwd hoe de nieuwe landen er nu voor staan en naar Albanië, waar ik nog niet geweest ben.

Het is een afsluiting van een tijd, al zo lang geleden, maar nog zo vers in mijn geheugen, dat ik me vertwijfeld afvraag:

waar zijn die 32 jaar gebleven????????????

Ik heb een walkman met Bosnische muziek mee en dagboeken die ik daar geschreven hen, die ga ik, na lezing achterlaten.

Tenminste dat is het plan.

Ook het fotoalbum gaat mee en de oude Dominicus en ANWB reisgidsen.

En mijn fototoestel met rolletjes en videocamera met tape. De laatste 2 van een winkel ingeslagen.

Ik heb wel een digitaal cameraatje bij me waar mee ik ga oefenen, maar mijn hart ligt daar niet.

En dan maar oppassen met drinken, dat kan sowieso niet bij een rondreis, want je moet 's morgens wel weer vroeg en fit uit de veren.

Dit hier neerschrijven heeft me wel wat rustiger gemaakt, had ik eerder moeten doen, dan was ik mss ook wel, met wat aanmoediging, eerder gestopt met de wijn. Tijdelijk dan,  want ik denk nog steeds dat ik het niet helemaal kan en wil en ga opgeven. Redenen al eens uitgelegd.

Zo, maar eens mijn galgenmaaltje klaar maken, want moet ook eerder dan normaal naar bed vanwege dat midden in de nacht :clock:de wekkers af gaan.

Insh"allah. 

[lady jane]

ha lidia, geen leuke aanleiding

maar toch fijn te lezen.

misschien tijd om Refusal te regelen

tot je weer sterker in je schoenen staat?
In elk geval een fantastische Balkan-ervaring♥

[lidia]

Dank je wel Jane, het zal ook allemaal wel goedkomen, ik denk, na dit net dus al schrijvend overdacht te hebben dat het vooral de emoties zijn. Zo van, hoe het eens was en hoe het bijna zeker is dat ik daar voor de laatste keer naar toe ga.

Beetje afscheid nemen van het leven dus en aangezien ik heel slecht tegen afscheid nemen kan, komt dit natuurlijk best hard binnen.

Maar ja, c'est la vie. Aan alles komt een eind en ik ben heel dankbaar dat ik in Nederland geboren ben, als ik de ellende op de wereld zo voorbij zie komen. Misschien moet ik niet meer naar al die buitenlandse TV zenders kijken, maar die van N. zijn zo met de blik naar binnen gericht.

 voor jou.

[Gast]

Hele fijne vakantie, Lidia !!

Je ziet er nu tegenop en denkt dat het de laatste grotere reis kan zijn. Ga dit eerst maar eens doen. Het zou heel goed kunnen dat je na een paar dagen, of bij terugkomst, er anders over bent gaan denken.

 

En dat drinken? Ach, we verschillen van mening en dat hebben we weleens over geschreven. Voor mij is helemaal niets makkelijker dan steeds weer de rem erop moeten gooien. Zo dat mij al zou lukken.

 

Kalmpjes aan maar, goede tijd! Tot over een aantal weken dan maar? 

[erik]

Veel plezier op de Balkan. Ben benieuwd waar je allemaal heen gaat. Ik vind de Balkan schitterend en vooral Kroatie langs de kust en steden als Dubrovnik. Ga je toevallig ook naar Mostar (van die bekende brug bekend) Hoop voor je dat ze je niet te veel verleiden met drank daar want die ervaring heb ik wel. Dat je uit gastvrijheid overal dat zelfgstookte spul krijgt.

 

Je zal zien als je eenmaal op weg bent er een hoop vakantiestress wegvalt....geniet ervan.

 

Fijn vakantie

[lidia]

Wat zijn jullie toch ontzettend aardige mensen !!!

Mijn zonen hebben me geen fijne reis gewenst, zoals jullie en zoals ik bij hun ook doe. Misschien zijn dochters wel attenter.

Ik ben dus weer (goed) thuis en vertel later wel wat meer.

[lidia]

Nee, daar ben ik nog niet geweest, heb de 1e dagen de pc niet aan gezet en daarna natuurlijk allerlei emails te lezen e.d.

Ga nu even kijken, want dat heb ik wel weer nodig.

[blondie6173]

[lady jane]

ha lidia, fijn je weer te lezen hier.

 

enne, wij hebben geen geschiedenis met jou

zoals jouw zoons natuurlijk, en ik ken ze niet,

maar als ik je lees hierboven denk ik meteen:

maar Gerrit is ook een zoon van zijn moeder hoor

en Erik, Fruit en nog wel meer hier. Dus maar

niet zo maar mannen generaliseren, dat doe ikzelf

al genoeg haha. Ons kent ons he.

[lidia]

Ja, Jane er zijn natuurlijk ook andere zonen, maar als je met moeders van zonen en dochters spreekt, hoor je toch heel erg vaak dat er duidelijke verschillen zijn. Dat zit gewoon in de aard (hersens) van mannen en vrouwen.

 

Zo, dat was om even mijn draadje omhoog te halen, want het zit me niet lekker dat ik hier nog steeds niet geschreven heb.

Net als ik denk dat mijn leven nu wel rustig verder zal kabbelen, gebeuren er toch weer (voor mij ) heftige dingen en die wil ik vaak even laten bezinken. Ik ben nogal een emotioneel iemand en dan komt het allemaal nogal heftig over en niet iedereen vind dat fijn.

Maar...........met de buurman en mij is het nog steeds uit. Dat heeft wonderlijk genoeg toch ook wel geholpen om mijn alc. gebruik en gewoontes tja, zal ik eens zeggen de baas te worden. Min of meer dus, vergeleken bij tijden dat ik door roeien en ruiten ging om er aan te komen.

Standaard is nu gewoon niet drinken, dat gaat best goed en bevalt me ook wel. Samen met niet roken. Ik juich niet, want hoogmoed komt voor de val.

Mijn hulp komt zo, dus ik ga afsluiten voor nu. Het verleidelijke is dat er beneden een laptop (van zoon gekregen, had hij niet meer nodig) op tafel staat en daar is het warm. Daar lees ik dus wel, maar het typen gaat veel lekkerder op dit toetsenbord en de ARBO stoel (gekregen) is ook beter voor mijn rug dan een eettafelstoel. Dat heb ik tegen op laptops, de verleiding om een tijd in een verkeerde houding te zitten is te groot.

[lidia]

Eigenlijk was ik op zoek naar het dromendraadje, maar dat staat in het archief, zag ik en om mijn droom op D&D te zetten vind ik geen goed idee.

Dus ineens had ik de ingeving het hier te doen, kan ik het nog eens nalezen en wat lees ik als eerste? Over mijn Bosnische vrienden die mss de oorlog niet hebben overleefd.

Daar ging mijn hele duidelijke droom over, wat de aanleiding is geweest weet ik niet (meer), maar hij is belangrijk genoeg om op te schrijven. Begin hem al te vergeten.

 

Ik was met een paar van mijn zonen in Bosnië. Ze waren ouder, jong volwassenen. Er waren ook andere mensen bij, we waren met 6 of 7 en liepen daar door de smalle straten. Ik vroeg iemand waar we eigenlijk waren en hij zei "in Bihaç". Ik was verrast en zei dat ik voor de oorlog verloofd was geweest met M.T. en of ze hem kenden. Hij had een neef en nichtje die Jasko en Jasna heetten. Een jonge vrouw dacht van wel, we spraken "Bosnisch" en ik zei dat hij een groot huis had gebouwd naast het kleine huis van zijn moeder. En o ja, het huis was lichtgeel met een roodbruin dak. Ja, dat klopte en we liepen verder, ik was verbaasd dat de rivier zo langzaam stroomde en vroeg of er soms een dam in was aangelegd. Dat was zo en ik zag ze ook, 3 stuks. Heel vreemd, 3 dammen.

Later zagen we dwars door de stad een soort kanaal in beton lopen waar in het water heel snel stroomde en we hadden meningsverschil over hoe die rivier heette.

De mensen nodigden ons allemaal gastvrij uit in hun sobere huisje en we kregen te eten en te drinken en praatten over de oorlog.

Ze wisten heel zeker dat M.T. omgekomen was en ik zei dat me dat niets verbaasde omdat het altijd al een vechtersbaas was geweest.

Het maakte me verdrietig dat hij er niet meer was, maar ook kwam er een soort berusting dat ik het nu zeker wist.

We zijn nog naar zijn huis gelopen, het stond er nog.

Later kwam er nog een droom achteraan, ik lag tussen 2 mannen in bed en er waren strubbelingen, de man links van mij ging zitten en stond op, toen zag ik dat het niet M.T., zoals ik dacht, maar een vluchteling waarvan ik het gezin jarenlang begeleid heb. Hij leek er echt sprekend op. Op die vluchteling.

Eerlijk gezegd geloof ik nu ook echt dat hij dood is, heel verdrietig dat jonge levens zo moeten eindigen.

Toen ik half wakker was moest ik denken aan de 7e hemel in het paradijs waar je kunt zitten op banken van zijde in de schaduw van een boom die staat in tuinen waar de rivieren onderdoor stromen. Maagden in zijden gewaden schenken je wijn in in gouden bekers. Wijn waar je niet dronken van wordt en geen hoofdpijn van krijgt de vlg. morgen.

Echt waar, zo staat het in de Koran, dus bij Allah hebben ze alcoholvrije wijn, hun tijd ver vooruit.

Maar ik dacht aan mijn verloofde en hoopte dat het witte wijn zou zijn, want van rode kreeg hij maagpijn. Het was een bier drinkende moslim.

Ik denk met plezier terug aan de tijd die we samen met mijn kinderen hebben gehad, hier en in Bosnië.

2 april 2016 bewerkt door lidia

[lidia]

Eigenlijk zocht ik waar ik geschreven heb hoe ik gebroken heb met de (wijn) buurman, zodat ik dat als tip aan Spirit kon geven.

Om te lezen bedoel ik. Toen las ik ook dat we het over oud(er)  worden hebben gehad.

Ik heb/had nog een buurman, die heeft nooit gerookt of gedronken en is altijd met de fiets door weer en wind en de polder naar zijn werk gereden. Op zijn 98e verjaardag ben ik plotseling daar heen gegaan, ik was toen depri en trok de stoute schoenen aan. Er waren mensen die me nog kenden van toen ik jong was en buurman wist nog dat mijn tweeling als 2 -jarigen in blauwe overalls liepen. Daar kikkerde ik weer van op.

 Ik vroeg eens: "buurman wat gaat u doen met uw 100e verjaardag?" Hij antwoordde: "wat gaan jullie doen met mijn 100e verjaardag?"

Tja, dat heeft hij net niet gehaald. Voor mij was het altijd een soort van geruststelling dat er iemand in de buurt was die mijn vader had kunnen zijn.

Omdat hij bijna blind was en daardoor vereenzaamde, is hij, onder protest tijdelijk opgenomen in een verzorgingshuis.

Daar bloeide hij op, maar ging steeds verder achteruit, hij smolt eigenlijk weg, tot er niet veel meer van hem over was dan zijn verstand. Dat bleef scherp.Op zijn rouwkaart stond "op-=op",past precies bij hem.

Toch zie ik er nog steeds tegenop om echt oud te worden.

 

Morgen krijgt een vriend van me een hersenscan en overmorgen weer een.

Hij sloeg wartaal uit en kon niet meer lopen en uiteindelijk is hij naar het ZH gebracht.

Een jaar of 10 geleden heeft hij een grote hersentumor gehad en ik ben bang dat dat nu weer het geval is. Het was niet kwaadaardig, maar als er in je hersens wordt gepeuterd is, wordt je daar niet echt beter van.

Hij is 10 jaar jonger dan ik, dus weer denk ik dat ik veel geluk heb gehad.

Vorige week hoorde ik van mijn zoon dat mijn ex, nog geen 70, al 2 jaar heel vergeetachtig is. Daar ben ik helemaal bang voor.

Zo en nu maar eens slapen en morgen gezond weer op en net als vandaag de wijn beker aan mij voorbij laten gaan.

[lidia]

De "tuinman" vriend is gisteravond overleden. (Dat was 14 oktober, ik heb dit gekopiëerd van het rokendraadje.)
Na 3 bestralingen groeide de tumor gewoon door en toen hij  (mede daardoor) longontsteking kreeg, werd hij aan de morfine gelegd en 2 dagen later was dat het einde van een unieke 61 jarige man.
Ik voel me nu veel rustiger, omdat er geen onzekerheden meer zijn.

19 december 2016 bewerkt door lidia

[lidia]

Geplaatst 24 December 2016 - 17:37
Ik heb niet op het nieuws over Hannah gereageerd omdat ik niet wist hoe, want ik heb nooit contact met haar gehad.
Wel had ik vaak echt medelijden met haar, want het ging steeds verder de verkeerde kant op. Het verbaasde me dan ook echt niet. Haar strijd was nu gestreden, ze heeft hem niet kunnen winnen.

Toen een poosje geleden gemeld werd dat een forummer ons verlaten had, dacht ik niet aan Albertina, maar aan iemand anders.
Albertina kwam op mij over als dood en dood eenzaam. Een keer was ze boos op mij om een misverstand, dat kan hier makkelijk gebeuren/
Dus ik legde haar per PB uit hoe het bedoeld was en zo kregen we een beetje contact. Ze vroeg een keer of ik het leuk zou vinden als ze eens bij me kwam, als ik niet te ver weg woonde tenminste. Dat was m.i. idd zo, dus ik antwoordde dat ze van harte welkom was.
Helaas nooit meer iets gehoord en dan lees ik plotseling dat ze uit het leven is gestapt.

Er is een reden waarom ik dit schrijf, want ik wil hier iets kwijt wat ik nergens anders kan omdat ik dat beloofd heb.
Mss herinnert iemand zich nog dat ik, toen ik 14 mnd. geleden thuis kwam van mijn Balkanreis, de rouwkaart van een vriend op tafel vond, zo geschrokken was? Ik kon nog net naar de begrafenis.
Dit echtpaar was ruim 10 jaar jonger dan ik en in de 10 jaar dat we elkaar kenden, groeide er een soort van vriendschap. Heel fijn.
Een paar jaar voor zijn dood vertelden ze stukje bij beetje dat hun dochter zo depressief was dat ze niet verder kon leven.
Soms denk ik dat zijn dood daarmee te maken heeft.
Zijn vrouw en ik werden goede vriendinnen, die alles tegen elkaar kon vertellen en zo kwam ik veel te weten wat je normaal gesproken niet zult meemaken in je leven, omdat het gelukkig zeldzaam is.
Alles, werkelijk alles is er aan gedaan om haar te genezen, niets hielp. Ze heeft meerdere pogingen gedaan waarbij ze op het nippertje gered werd.
"Gelukkig" bestaat er in dit land een stichting die deze mensen helpt, het is een lang proces en heel zorgvuldig.
Het is een jonge vrouw met een man en een kindje, maar na 10 jaar is er nu een datum vastgesteld en is de begrafenis geregeld.
Gisteren belde haar moeder me om dat te vertellen. Ik vind het heel erg triest en niet veel mensen kunnen dit begrijpen, maar ik denk dat als elke dag een hel voor je is, dat er dan een fatsoenlijke manier mogelijk moet zijn om het leven te verlaten, zodat er niet van daken en voor treinen gesprongen hoeft te worden.
Mijn vriendin is ongelooflijk sterk, ik heb grote bewondering voor haar, stel je voor, je verliest je man en weet zeker dat je je dochter ook zult verliezen.
Dat lijkt me haast onverdraaglijk, maar zij blijft (bijna altijd) kalm en waardig.
Deze dagen zijn ook weloverwogen en gebalanceerd geplanned met de andere kinderen en kleinkinderen.
Gelukkig is zij niet verslavingsgevoelig, rookt ook niet, en dat heb ik haar ook gezegd, Ze is daar zelf ook blij om, want dit kun je niet aan als je erbij drinkt of aan de pillen gaat.
De afscheidsspeech had ze al geschreven en nog kunnen voorlezen aan haar man en nu ook aan haar dochter. Beiden in tranen. Bizar zoiets.
Gelukkig heeft ze me wel de maand verteld, maar niet de datum.
Bedankt voor het lezen.

7 januari 2017 bewerkt door lidia

[lidia]

Gisteravond, toen ik me net op de bank had geïnstalleerd om naar de laatste aflevering van "van A naar B" te kijken, belde deze vriendin op. Een heel gesprek volgde. Ze heeft me de datum verteld, het is vlg. week en de begrafenis ook en ze verwacht dat ik kom. Ik had min of meer verwacht dat dat in dit geval in intieme kring zou gebeuren en als dat niet zo zou zijn, had ik me voorgenomen om er niet heen te gaan. Ik ga bijna nooit naar uitvaarten, raak er veel te veel door van streek.Voornamelijk omdat ik het verdriet van anderen niet kan aanzien. Dat ik naar de begrafenis van haar man ben gegaan is al heel wat, maar ik heb met hem ruim 10 jaar samengewerkt en  ik hoefde niet alleen te gaan. Het was ook goed om weer mensen van mijn partij te zien en te spreken. Daarna stierf dus onze webmaster, mijn vriend en toen kreeg ik het aanbod mee te rijden met 2 partijgenoten en ik verwachtte daar bijna geen mensen en ken zijn zusters en kinderen ook. Dus dat was anders.

Maar deze dochter heb ik 1 x gesproken en gezien op de uitvaart van haar vader.

Ik zei dus dat ik daar niet hoorde, omdat het een familie aangelegenheid is, maar daar wilde ze niet van horen. De dochter wilde net zo'n uitvaart als haar vader. Het ligt er nu aan of het in dezelfde locatie kan en hoe laat.

Het is zo'n uitzonderlijk triest "geval" dat ik zeker weet dat ik daar van overstuur raak en dat heb ik ook gezegd, maar ze vroeg of ik er dan ook niet voor haar wilde zijn. Nu heb ik haar best veel begrip en steun en medeleven door de maanden heen gegeven, maar dit is van een andere orde. Bovendien ben ik bang dat het me rechtstreeks naar de supermarkt drijft, met alle gevolgen van dien.

Ik weet wel dat hier op het forum vaak geschreven wordt dat je eerst voor jezelf moet zorgen, maar zo zit ik niet in elkaar.

Om het nog wat gecompliceerder te maken is mijn vriendin ook nog eens jarig de dag voor de begrafenis.

Haar man zou de 2e jarig zijn geweest en daar heb ik heus wel aan gedacht, maar haar niet gebeld in deze uitzonderlijke tijden. Dat neemt ze me ook een beetje kwalijk.

Toen ze belde zei ze : ik leef nog hoor, ik ben niet dood, je kan me rustig bellen. Ze was even vergeten dat we elkaar in de nieuwjaarsnacht nog tel. gesproken hadden.

Nadat ze had opgehangen, besefte ik ineens dat ik dienst heb in de bieb v.d. school en ik heb al een keer geruild omdat ik ontbijt voor mijn gasten moest maken. Ik ken die andere vrijwilligers niet en het is veel te kort dag. Maar zij vindt dat ik een geldige reden heb. Ik vind van niet, want het is geen familie of close friend, zeg maar.

Nu ik dit zo allemaal op een rijtje zet, denk ik dat dat een goede reden zou zijn om niet te gaan, als het 's morgens is, maar ook als het in de middag is, moet ik mezelf dit eigenlijk niet aan doen, want ik moet ook nog eens  helemaal alleen.

In dat dorp kent iedereen elkaar en is familie van elkaar en dan kom ik als buitenstaander (waar zelfs een naam voor is) daar bij zitten. 

Toen ik zei dat ik misschien wel naa aanvang noch kon komen, was ze kwaad en zei dat het geen bioscoopvoorstelling was.

Natuurlijk wil ik haar niet kwijt, zo veel vriendinnen heb ik nu ook weer niet over.

Ik wacht op reacties, dank u.

[kunsie]

Hoi Lidia,

Ik wilde hier graag op reageren omdat ik ook een aantal keren voor dit soort dilemma's heb gestaan. Jaren geleden overleed een vriendin van heel vroeger en ik sprak haar al zo'n 20 jaar voor haar overlijden bijna nooit meer. We waren uit elkaar gegroeid en hadden elkaar weinig meer te vertellen. Toen zij overleden was, werd ik gebeld door een gemeenschappelijke vriendin en met deze vrouw ging ik regelmatig om. Zij verplichtte mij om naar de begrafenis te gaan. Ik sputterde nog een paar keer tegen en droeg allerlei excuses aan, maar het mocht niet baten! Ik moest er naar toe of ik wilde of niet! Want ik kon het toch niet maken! Dus alles werd uit de kast getrokken om mij bijvoorbaat al een schuldgevoel aan te praten. Nu ben ik net als jij (denk ik) nogal selectief met naar begrafenissen gaan en als het even kan dan sla ik over. Ook omdat ik, net als jouw, veel en langdurig last kan hebben van het verdriet en ook in een depressie ben geraakt na begrafenissen.

Ik ben uiteindelijk mee gegaan met de nodige oxazepam in het lijf en het was voor mij een regelrechte ramp. Ik zal verder niet uitweiden over de gang van zaken, maar ik had er spijt van dat ik er heen was gegaan.

Ik wil hiermee zeggen...Luister naar je innerlijke stem..Die verteld jouw wat goed is voor je en wat niet.

Ik hoorde laatst Morgen Freeman op de TV zeggen, dat hij allang gestopt is om naar begrafenissen te gaan omdat hij nog een paar leuke laatste jaren wilde hebben op deze aarde.

Ik vond dat een eerlijke en dappere uitspraak.

Want wie durft dat nou te zeggen op de TV?

Lidia, ik wens je sterkte in je keuze!

Groetjes Kunsie

[Meya]

Je wil niet en je hoeft niet. Niet gaan dus. Eventueel iets anders doen, bijvoorbeeld een bos bloemen aan je vriendin, of een brief, of een afspraak om samen met haar op een andere dag te herdenken.

Je eigen grenzen bewaken is belangrijk.