draai het eens om; wat kicken zal het zijn als het jou wel lukt in één keer! Wat een kwaliteitstijd-winst en wat een reden om fier te zijn.
Ik had vele pogingen achter de rug in mijn uppie, maar hier met frummers erbij
lukte het me wel in een keer. Dat was een boost voor mijn, toch slechte zelfvertrouwen destijds.
Alle energie die ik in drinken, regelen, ruimen, katers enz had gestoken
begon ik zachtjesaan weer en leukere dingen te kunnen stoppen.
Mijn geisoleerd leventje werd langzamerhand uitgebreid, net als mijn mogelijkheden tot sporten,
sociale contacten en vrijwilligerswerk. Ineens kan ik weer kiezen uit wat ik wil doen, met anderen
of mezelf, wanneer en waar. Maar het heeft tijd nodig gehad. Het eerste jaar kwam ik ook alles tegen
waarvoor ik dan verdoven nodig dacht te hebben gehad. Dat was niet fijn, om het maar even tactisch te zeggen.
Mijn overleven werd pas na dat 1e jaar weer leven en pas nog later voluit leven en genieten.
Maar tegenover al die jaren dat de spiraal neerwaarts ging, viel de tijd om de cirkel te doorbreken eigenlijk
best mee. Maar dat kon ik pas achteraf zien en beseffen.
Inmiddels is het al jaren geen strijd meer. Maar oogstjaren nog steeds. En ziek? Ik ben kern gezond.