Annie87

Hallo lieve allemaal, sorry dat ik zo stil ben. Als eerste wil ik zeggen dat ik jullie allemaal ontzettend lief vind, terwijl ik jullie niet eens persoonlijk ken. Hoe mooi is het dat we zo met elkaar meeleven doordat we hetzelfde doormaken? Al had ik liever gehad dat niemand dit zou doormaken. Met mij gaat het niet goed natuurlijk. Ik weet nu 3 weken dat mijn man wil scheiden. Ik heb doodziek al mijn spullen ingepakt de afgelopen tijd. Alle verhuisdozen staan bij mijn moeder. Gister een appartementje bekeken, advocaat opgezocht. Wat een gedoe, terwijl ik nog zo ziek ben van de ontwenning. Ik huil elke dag. Ik heb zojuist mijn eerste gesprek gehad met de POH ggz bij de huisarts. Wat een fijn gesprek. In vogelvlucht verteld wat ik heb meegemaakt en waar ik nu nog steeds in zit. Dit was zo’n fijne vrouw. Ze werken ook niet via een gigantische vragenlijst dus geen stomme stempels zoals; angststoornis, waarin ik me helemaal niet herken. Ze begon zelf ook over het probleem met de pijnstillers zoals tramadol en oxycodon, en dat ze daar wel veel van wist. Voelde me eindelijk eens herkend. Pffft jeetje, alleen dat was al fijn. Neemt niet weg dat al mijn problemen er nog zijn, maar denk dat ik wel veel kan verwerken bij deze vrouw. Af en toe volg ik jullie wel hoor. Sorry dat ik zo weinig laat horen. Ben nu zo druk met alle crisis in mijn leven. Jullie heel veel sterkte allemaal en een dikke knuffel

Dankjewel allemaal, ja ik wil die rotzooi echt niet nemen. Slik wel af en toe propranolol maar ik weet gewoon echt dat de benzo’s me in deze ellende hebben gebracht.

Dankje Eefje zit nu noodgedwongen bij mijn moeder. Die zijn er gelukkig wel voor me en zorgen goed voor me, maar die staan ook met verbazing te kijken. Veel liefs

Hi lieve allemaal, sorry volg het forum op het moment niet zo. Het gaat echt slecht met me. Mijn man laat me keihard vallen. Ik kan er momenteel niet echt over praten. Ik raak absoluut geen benzo aan, hoe slecht ik me ook voel en slaap bijna niet. Alle klachten zijn weer 10x zo hevig. Maar ik wilde even een teken van leven geven. Ik leef nog maar daar is het ook wel een beetje mee gezegd. Hoop dat het met jullie allemaal beter gaat. Dikke knuffel

Hi Robbin, thx voor je reactie. Ik las bij epilepsie dat je ook rustigere aanvallen kan hebben waarbij je niet je bewustzijn verliest. Of meer een korte absence. Ik kan amper omschrijven wat er gebeurt het voelt afschuwelijk, wellicht een convertiestoornis. Dat kan op epilepsie lijken en komt voor bij ernstige stress. De huisarts die ik vandaag zag kon er niet zoveel mee. Ga morgen naar mijn eigen huisarts. Hoop dat ik het vanavond niet krijg. Dankje voor je reactie

Thx voor al jullie lieve reacties

Ja echt zo naar ik heb het ook alleen bij het in bed liggen.

Lieve Eleo, heb je ook een vreemd gevoel wat eraan vooraf gaat? Dat vind ik namelijk zo vreselijk. Als ik opzoek hoe een epileptische aanval kan voelen, zijn er wel mensen die iets soortgelijks zeggen. Ik ben er wel altijd bij. Verlies niet mijn bewustzijn en de schokken zijn niet heel hevig. Heb je er nog steeds last van? Liefs

Herkent iemand dit? Even een vraagje; wat ik tijdens ontwenning ook had en nu in een zeer stressvolle periode weer, herkent iemand dit??? ik lig in bed en wil slapen en er overspoelt me een heel vreemd unheimlich gevoel. Beetje zweverig, Alsof ik uit mezelf treedt ofzo. Ik zie soms kleuren ( heb mijn ogen dicht) en krijg spierschokken en trekkingen. Niet heel ernstig maar ze zijn er wel. Ik kan hierdoor maar niet in slaap vallen s nachts. Het voelt afschuwelijk. Ik ben er wel bij en me er heel bewust van. Ik heb al opgezocht hoe een epileptische aanval voelt. Daar heb je verschillende varianten van schijnt. Ik ga straks in elk geval naar de huisarts.

Lieve Liz, dat liefdevol maakt nu wel een beetje plaats voor iets anders. Er gebeuren dingen van zijn kant, waar ik geen woorden voor heb. Ik vraag me af met wie ik getrouwd ben geweest. Ben compleet verbijsterd. Mijn klachten nemen in alle ernst toe. Ik kan absoluut geen scheiding aan en dingen regelen. Ik heb in paniek mijn vader gevraagd, dat als het erop uitdraait ik bij hem kan wonen. Dat is ver weg en heel lastig omdat hij een huis heeft gekocht en midden in verbouwing zit. Ik laat alles los want ik kan niet anders. Hij heeft geen idee wat ie me aandoet maar het voelt alsof ik de dood ingejaagd wordt. Ik lig telkens te spierschokken in bed, voel me heel vreemd. Mijn hartslag is veel te hevig en onregelmatig. Heb een bètablokker genomen. Vandaag naar de huisarts. Ik wil niet meer. Krijg klap op klap op klap

Dankje Eefje

Heb tranen in mijn ogen Liz! Dankjewel ik hoop dat je gelijk hebt. Heb zoveel spijt; van dingen die ik gedaan heb, dingen die ik niet gedaan heb. Had ik hem maar niet zoveel verteld over deze ontwenning, was ik maar tijdens het ontwennen bij mijn moeder gaan wonen. Ik denk dat hij teveel heeft gezien. Ik denk idd ook dat het zijn eigen redding is. Hij heeft al een keer een zware burn-out gehad en is daarna ook nooit helemaal meer de oude geworden. Hij gaat er zelf ook aan onder door.

Dankjewel idd, eigenlijk snap ik ook niet hoe hij dit kan doen, had liever gehad dat ie een jaar de schijn had opgehouden totdat ik helemaal beter was ofzo en zijn gang was gegaan.

Dankje Liz zo lief! Hou het in mijn achterhoofd. Ik ben volledig ingestort vandaag. Hij heeft mijn moeder gebeld, loop al dagen alleen maar te huilen en wil niet meer, ben zo op. Mijn lichaam is op. Ik zou niet weten hoe ik nu moet scheiden er moet zoveel geregeld worden. En dan nog een huis zoeken en verhuizen. Het verlies van mijn man. Ik weet zeker dat het heel heftig voor hem ook is wat er is gebeurd en ik snap dat ook. Maar het doet zo’n pijn. Ik heb wel het idee dat hij heel stellig is en heb geen hoop meer dat het goed komt. Het voelt zo raar om in 1 huis te zitten want ik voel dat hij nog veel om me geeft. En dat maakt het verwarrend. Hij heeft ook een x gezegd; wie weet waar we over een half jaar of jaar staan en hoop dat je in dezelfde plaats blijft wonen want dan weet ik je nog te vinden. Ik werd daar een beetje boos van en heb gezegd dat ie moet ophouden dat te zeggen, omdat hij daarmee hoop creeert bij me. Maar zijn trouwring is al af hoor dus heb geen hoop meer. Ik kan alleen niet logisch nadenken, heb net mijn koffer gepakt en dat ging ook amper. Kan niet nadenken over kleding ; combinaties, te warm, te koud? Wat moet ik mee? Laat staan dat ik over een scheiding kan nadenken. Iedereen die tegen me praat, niks dringt tot me door. Het voelt echt alsof ik hier nooit meer uitkom. Ben al zo lang ziek en nu dit. Ik zou normaal nooit mijn levensgeluk ophangen aan een man, maar ben echt alles kwijt in 1 jaar; mijn gezondheid, baan en nu mijn huwelijk. Het is echt afschuwelijk. Tijdens het ontwennen dacht ik steeds; hou vol, je krijgt je leven straks terug! En nu denk ik alleen maar waar heb ik het in godsnaam voor gedaan? Ik blijf maar vallen en vallen...

Snap precies wat je bedoeld! Geen vreugde meer kunnen voelen, afschuwelijk! Ik voel het al maanden niet meer bij niks en door de scheiding is het nu nog erger. Ik vind de depressie, het afschuwelijk nerveuze gevoel van binnen, de verwardheid alsof ik soms dementie heb, het angstige gevoel wat er gewoon is allemaal ook veel erger idd!

@Kannietmeer dat is echt fijn en goed om te lezen dat je ondanks de afbouw van je AD toch vooruit gaat al is het langzaam. Daar ben ik echt blij mee!

Wat een lieve reacties van jullie allemaal @MIKE261 @Kannietmeer @EefjeJ @Cyclad58! Dankjulliewel Ik denk dat heel veel mensen ziek zijn en vage klachten hebben door langdurig benzo gebruik. Zo triest. En ik denk niet eens alleen van benzo gebruik ook van andere (psychische) medicatie. Mensen denken niet snel dat hun klachten door medicatie komen. @Kannietmeer Liz het kan maar zo zijn dat jij ook enorm gaat opknappen na je volledige afbouw van de AD. Ik ken ook veel verhalen van mensen die moe futloos en juist depressief zijn of weet ik veel wat voor klachten van een ad. Zie jij ondanks je afbouw van de AD toch nog vooruitgang van je benzo ontwenning? Dat is wel interessant namelijk. Als we allemaal genezen zijn gaan we een heel groot feest geven ok? Dikke knuffel voor jullie allemaal

Dankjewel lieve Mike!

Hi lieve mensen, @EefjeJ met mij gaat het niet zo best. Huil heel veel. Vind het zo pijnlijk. Mijn man zegt dat het niet door deze ziekte komt dat ie niet meer wil. Natuurlijk zat het al niet goed bij ons. Zelf denk en weet ik dat dit wel een hele grote doorslag heeft gegeven. Waar we anders hadden kunnen werken aan ons huwelijk, lukt dat nu vanwege ziekte niet. Ik heb hem 6 weken geleden nog wat dingen uitgelegd over benzo ontwenning/schade. En dat het erg lang kan duren voordat ik beter ben. Dat het heel erg verschillend is; van maanden tot een jaar en in sommige gevallen wel 3 jaar. Toen moest ik huilen en zei ik; hoe kan jij dit nou zo lang volhouden ben zo bang dat jij dat niet gaat trekken. Toen stelde hij me gerust en verzekerde hij me nog dat ie niet zonder me wilde. Het is nu 6 weken later. Waarschijnlijk heb ik hem daarmee toch aan het denken gezet. Het voelt heel dubbel. Zoveel gedachtes gaan door mijn hoofd; hoe kan ie dit nou doen, nu ik er zo aan toe ben. Hoe moet ik nou in deze staat verhuizen? Ik wil hem niet kwijt. Maar ook; jeetje als ie zo makkelijk beslist in een paar weken, misschien is ie me dan ook niet waard etc etc. Dat laatste zeg ik constant tegen mezelf. Al voelt het nog even niet zo, maar dat heb ik nodig. Het is heel vreemd, alles voelt nog zo vertrouwd; ik krijg nog steeds een knuffel en een kus als ie weggaat of in de ochtend, hij noemt me nog bij mijn koosnaampje. Ik probeer dat soort dingen zelf niet meer te doen en bewust afstand te zoeken nu. Hij vraagt ook; vind je het goed als ik even wegga? Ik heb gezegd; dat hoef je niet meer te vragen. Het is een vreemde situatie, sowieso is scheiden dat denk ik, maar door de ziekte is het nog vreemder. Vandaag al een woning voor mij bekeken, terwijl ik kokhalzend door het huis loop. Maar ik wil ook weg, hoe eerder ik dit kan verwerken. Ik wil geen valse hoop krijgen en vind het moeilijk dat hij nog zo lief doet. Daardoor dringt het niet lekker door, want het voelt alsof we nog een stel zijn. Even over jou; dat huilen doe ik ook steeds, ook ik denk vaak het komt niet meer goed, ik heb vast blijvende schade etc etc. Maar ik kan daar eigenlijk geen bewijzen over vinden. Uiteindelijk geneest iedereen. We weten alleen niet hoe lang het duurt. Zelfs de mensen die dachten dat ze er al waren en vonden dat ze na 2 jaar zo’n 80 procent genezen waren, zeggen na 4 jaar nee ik ben nu echt 100% genezen. Dat heb ik echt vaker gelezen in de benzo verhalen, dus probeer daar aan vast te houden. @MIKE261 het klopt dat heel veel mensen benzo’s slikken. Een kleiner deel daarvan heeft geen klachten tijdens ontwennen of kan zonder problemen stoppen. Een groter deel daarvan heeft denk ik klachten die ze niet wijden aan de benzo’s (en artsen ook niet) en slikken maanden/jaren door en hebben geen idee en bolletje bedoelt denk ik dat wij (een nog kleiner groepje) WEL doorhadden dat de benzooi het probleem was en er keihard voor knokken om beter te worden. Iedereen weer veel sterke vandaag en een dikke knuffel van mij

Thx Liz, dit is zo zwaar nu. Dankje

Ok dat zijn bekende afbouwklachten idd erg vervelend. Je bent nu dus in 1 week tijd naar 26/27 Mg gegaan? Dan zou ik daar nog even op blijven zitten. Had je al ontwenningsklachten voordat je begon met afbouwen? Ik zou heel langzaam verder taperen. Kleine stapjes per 2 of 3 weken proberen ofzo. Afbouwen is niet iets wat je snel doet. En mocht het te hevig zijn wellicht toch de overstap naar diazepam wagen?

Leef met je mee! Ben je de temazepam aan het afbouwen? Of ben je overgestapt? En waar ben je nu? Hoeveel Mg heb je gedaan in hoeveel weken? Temazepam is natuurlijk een slaapmiddel en kortwerkend dus dat je overdag ontwenning ervaart snap ik. Welke verschijnselen ervaar je nu? De angst om opgenomen te worden snap ik heel goed. Heb ik ook heel erg gehad. Maar als je hele kleine stapjes neemt is die kans niet heel groot. Kan je de temazepam klein afbouwen? Is het een pil of een capsule?

Dankjewel Ad

Dank voor jullie lieve berichtjes! Voel me echt afschuwelijk en het versterkt de ontwenningsverschijnselen. Ik laat het maar op me af komen. Net bij mijn moeder wezen praten. Het rare is; wil eigenlijk helemaal niet met vrienden erover praten. Ik ben nog niet zo sociaal vanwege mijn ontwenningsklachten. Normaal zou ik dat wel doen. Dankjulliewel