Dit jaar was me een jaartje wel. Vol leermomenten zeg maar;-)
Dit jaar belooft er minstens zoveel. Nu ben ik op een punt dat ik echt begrijp dat niet de omstandigheden maken hoe ik me voel, maar dat het mijn reactie daarop is.
Ik kan mezelf ook begrijpen als ik me laat meevoeren in.
Nooit, maar dan ook nooit gedacht dat meditatie zo’n onderdeel van mijn leven zou worden. Zo belangrijk en ik heb discipline!
Ik weet nu dat gevoelens komen en gaan, dat inzet echt werkt, dat ik veel meer liefde heb dan ik dacht en dat ik eerder alleen maar okay was als ik me goed voelde.
Anders was er reden tot weglopen, instorten, verdoven (ultieme weglopen).
Het is geen weg naar Hallelujah. Want er is nu verdriet, pijn, angst en onzekerheid in pure vorm.
Alleen de angst voor de angst is er nog maar heel soms. En die vind ik het moeilijkst. Nieuwsgierigheidsknop aan.