Toch eergisteren de borrel met vrienden. Het blijft even knagen. Iets raars. Alsof ik mezelf iets ontzeg door niet mee te doen. Heb het ook wel benoemd in het bredere verband van feestjes e.d. Waarop de rest dan aangaf vooral in dat soort gevallen niet te willen stoppen. 'dan is er niets meer aan '. En vaak vind ik dat dus ook.
De voorbeelden die werden gegeven waren voorbeelden van situaties die ik ook niet meer wil meemaken.
Dus wat knaagt er dan Likaatje?
Tja. Wat knaagt er dan.... Goede vraag.
Ben ik niet te mutsig aan het worden? Zweverig? Met mijn thee, meditatie en dieet... Zo'n 50 jarige blije vrouw. Zo'n middelbaar, middelmatig type.
Oordelen, oordelen.
Ik mag eindelijk vrede sluiten met 'mijn innerlijke muts'. Daartegen heb ik me wrs. lang verzet. En verder ben ik mezelf aan het worden. Daar is niets mutsigs aan.
Grappig en gek hoe diep het zit en hoe alert blijven nodig is. Voor je het weet ga je geloven in verhalen ....
Ik zwem, ik speel toneel, ik werk en word zelden nog boos. Wat een enorme winst.