Kohtje

Erik, heb net je verhaal gelezen aan het eind van het draadje van gisteren. En voor zover ik er wijs uit kan worden... pfff.... wat herken ik m'n eigen gedrag in het gedrag van die vrouw.
Schreeuwen om aandacht, om vooral medelijden..op de meest onethische manieren die er maar mogelijk waren.. en als ik dan de gevraagde aandacht kreeg, het kwalijk vinden dat ze zich met mij bemoeiden..
Bij mij was het de waanzin die de ziekte verslaving bij me teweegbracht. Bij haar zie ik ook waanzin die door haar pijn wordt opgeroepen. Die pijn is niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk.
 
Angst liet me om hulp roepen, en angst deed me me ook isoleren. Tegenstrijdig en onoplosbaar.
Mijn "dierbaren" sleepte ik mee in mijn ziekte.
Dat hield pas op toen ze mij loslieten, niet meer op mijn "loze" kreten ingingen.
 
Op dat moment werd ik met mezelf geconfronteerd en moest ik zelf professionele hulp in m'n leven toelaten.
Vooral op het gebied van de psyche was hulp hard nodig. Ik bleef in een egocentrisch denkkringetje zoeken naar een oplossing voor mezelf.
Wat er op neer kwam dat ik steeds hetzelfde bedacht maar hoopte op een ander en vooral beter resultaat.
Met hulp van mensen die wisten waar het over ging, die niet uit persoonlijk medelijden handelden en waar ik (op dat moment) geen enkele band mee had, kon ik uit mijn egocentrische denkwereld komen.
 
Toen ik daar eenmaal uit was gekropen, kon ik ook zien dat die dierbaren die mij zo in de steek lieten (zoals ik dat in het begin ervaren heb) me geen grotere dienst hadden kunnen bewijzen. Ze lieten mij los om zelf niet net zo geestesziek te worden en om niet mijn ziekte in stand te houden door te doen wat ik van ze vroeg/eiste..
 
Door los te laten sneed het mes aan twee kanten. En aan beide kanten van het mes kon aan eigen levens gebouwd worden.
In mijn geval zijn de relaties die ik nu met mensen heb, inclusief (of misschien juist wel vooral) die met mijn vrouw, gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen. Wederzijds.. en zonder eisen.
 
Sterkte Erik.

vandaag heb ik appels met peren vergeleken...
't was een eitje.
                                           (uit een Donald Duck)
                   

Erik, heb net je verhaal gelezen aan het eind van het draadje van gisteren. En voor zover ik er wijs uit kan worden... pfff.... wat herken ik m'n eigen gedrag in het gedrag van die vrouw.
Schreeuwen om aandacht, om vooral medelijden..op de meest onethische manieren die er maar mogelijk waren.. en als ik dan de gevraagde aandacht kreeg, het kwalijk vinden dat ze zich met mij bemoeiden..
Bij mij was het de waanzin die de ziekte verslaving bij me teweegbracht. Bij haar zie ik ook waanzin die door haar pijn wordt opgeroepen. Die pijn is niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk.
 
Angst liet me om hulp roepen, en angst deed me me ook isoleren. Tegenstrijdig en onoplosbaar.
Mijn "dierbaren" sleepte ik mee in mijn ziekte.
Dat hield pas op toen ze mij loslieten, niet meer op mijn "loze" kreten ingingen.
 
Op dat moment werd ik met mezelf geconfronteerd en moest ik zelf professionele hulp in m'n leven toelaten.
Vooral op het gebied van de psyche was hulp hard nodig. Ik bleef in een egocentrisch denkkringetje zoeken naar een oplossing voor mezelf.
Wat er op neer kwam dat ik steeds hetzelfde bedacht maar hoopte op een ander en vooral beter resultaat.
Met hulp van mensen die wisten waar het over ging, die niet uit persoonlijk medelijden handelden en waar ik (op dat moment) geen enkele band mee had, kon ik uit mijn egocentrische denkwereld komen.
 
Toen ik daar eenmaal uit was gekropen, kon ik ook zien dat die dierbaren die mij zo in de steek lieten (zoals ik dat in het begin ervaren heb) me geen grotere dienst hadden kunnen bewijzen. Ze lieten mij los om zelf niet net zo geestesziek te worden en om niet mijn ziekte in stand te houden door te doen wat ik van ze vroeg/eiste..
 
Door los te laten sneed het mes aan twee kanten. En aan beide kanten van het mes kon aan eigen levens gebouwd worden.
In mijn geval zijn de relaties die ik nu met mensen heb, inclusief (of misschien juist wel vooral) die met mijn vrouw, gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen. Wederzijds.. en zonder eisen.
 
Sterkte Erik.

Erik, heb net je verhaal gelezen aan het eind van het draadje van gisteren. En voor zover ik er wijs uit kan worden... pfff.... wat herken ik m'n eigen gedrag in het gedrag van die vrouw.
Schreeuwen om aandacht, om vooral medelijden..op de meest onethische manieren die er maar mogelijk waren.. en als ik dan de gevraagde aandacht kreeg, het kwalijk vinden dat ze zich met mij bemoeiden..
Bij mij was het de waanzin die de ziekte verslaving bij me teweegbracht. Bij haar zie ik ook waanzin die door haar pijn wordt opgeroepen. Die pijn is niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk.
 
Angst liet me om hulp roepen, en angst deed me me ook isoleren. Tegenstrijdig en onoplosbaar.
Mijn "dierbaren" sleepte ik mee in mijn ziekte.
Dat hield pas op toen ze mij loslieten, niet meer op mijn "loze" kreten ingingen.
 
Op dat moment werd ik met mezelf geconfronteerd en moest ik zelf professionele hulp in m'n leven toelaten.
Vooral op het gebied van de psyche was hulp hard nodig. Ik bleef in een egocentrisch denkkringetje zoeken naar een oplossing voor mezelf.
Wat er op neer kwam dat ik steeds hetzelfde bedacht maar hoopte op een ander en vooral beter resultaat.
Met hulp van mensen die wisten waar het over ging, die niet uit persoonlijk medelijden handelden en waar ik (op dat moment) geen enkele band mee had, kon ik uit mijn egocentrische denkwereld komen.
 
Toen ik daar eenmaal uit was gekropen, kon ik ook zien dat die dierbaren die mij zo in de steek lieten (zoals ik dat in het begin ervaren heb) me geen grotere dienst hadden kunnen bewijzen. Ze lieten mij los om zelf niet net zo geestesziek te worden en om niet mijn ziekte in stand te houden door te doen wat ik van ze vroeg/eiste..
 
Door los te laten sneed het mes aan twee kanten. En aan beide kanten van het mes kon aan eigen levens gebouwd worden.
In mijn geval zijn de relaties die ik nu met mensen heb, inclusief (of misschien juist wel vooral) die met mijn vrouw, gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen. Wederzijds.. en zonder eisen.
 
Sterkte Erik.

Erik, heb net je verhaal gelezen aan het eind van het draadje van gisteren. En voor zover ik er wijs uit kan worden... pfff.... wat herken ik m'n eigen gedrag in het gedrag van die vrouw.
Schreeuwen om aandacht, om vooral medelijden..op de meest onethische manieren die er maar mogelijk waren.. en als ik dan de gevraagde aandacht kreeg, het kwalijk vinden dat ze zich met mij bemoeiden..
Bij mij was het de waanzin die de ziekte verslaving bij me teweegbracht. Bij haar zie ik ook waanzin die door haar pijn wordt opgeroepen. Die pijn is niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk.
 
Angst liet me om hulp roepen, en angst deed me me ook isoleren. Tegenstrijdig en onoplosbaar.
Mijn "dierbaren" sleepte ik mee in mijn ziekte.
Dat hield pas op toen ze mij loslieten, niet meer op mijn "loze" kreten ingingen.
 
Op dat moment werd ik met mezelf geconfronteerd en moest ik zelf professionele hulp in m'n leven toelaten.
Vooral op het gebied van de psyche was hulp hard nodig. Ik bleef in een egocentrisch denkkringetje zoeken naar een oplossing voor mezelf.
Wat er op neer kwam dat ik steeds hetzelfde bedacht maar hoopte op een ander en vooral beter resultaat.
Met hulp van mensen die wisten waar het over ging, die niet uit persoonlijk medelijden handelden en waar ik (op dat moment) geen enkele band mee had, kon ik uit mijn egocentrische denkwereld komen.
 
Toen ik daar eenmaal uit was gekropen, kon ik ook zien dat die dierbaren die mij zo in de steek lieten (zoals ik dat in het begin ervaren heb) me geen grotere dienst hadden kunnen bewijzen. Ze lieten mij los om zelf niet net zo geestesziek te worden en om niet mijn ziekte in stand te houden door te doen wat ik van ze vroeg/eiste..
 
Door los te laten sneed het mes aan twee kanten. En aan beide kanten van het mes kon aan eigen levens gebouwd worden.
In mijn geval zijn de relaties die ik nu met mensen heb, inclusief (of misschien juist wel vooral) die met mijn vrouw, gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen. Wederzijds.. en zonder eisen.
 
Sterkte Erik.

Ik ben dan misschien niet zo bekend, maar ik kom wel zeker naar de meeting, MijnGerrit..

Ik heb geen commentaar op jou, bb. Jij staat 9 maanden droog, dan doe je toch zeker iets goed tot nu toe.
Wat ik probeer te zeggen is dat een pilletje alleen, voor mij niet mijn problemen met het leven wegneemt. Zo'n pil zou me op weg hebben kunnen helpen om zonder die zuigende trek orde op zaken te stellen, mezelf te bezien en te bestuderen waarom ik verslaafd geraakt ben en er dan wat aan te doen.

Ja, ik had en heb erg veel problemen met het leven. Met mijn leven. Met de realiteit. Het ging en gaat bijna nooit zoals ik dat voor ogen had of heb. Daar had ik vooral in het verleden veel moeite mee, kon dat niet accepteren. Gevolg: weerstand, opstandigheid, in de contramine, altijd mezelf moeten verdedigen en verantwoorden. Ik wilde altijd de realiteit naar MIJN hand zetten i.p.v. mezelf aan te passen aan de realiteit. Niet prettig voor mij, zeker niet prettig voor anderen. Enige oplossing die ik kende was: mezelf voor de gek houden, vluchten.

Ik zie trek of craving als iets dat het gevolg is van herkenning. Herkenning van een bepaalde situatie, me daar ongemakkelijk bij voelen en dan de mij zo bekende gemakkelijke vluchtweg van verdoving te willen kiezen. Ook een in mijn herinnering prettige situatie waarin ik begon te drinken (bijv. feestjes e.d.) kan craving opwekken. Nu realiseer ik me dat ook dáár drinken een vlucht was. Een vlucht voor emoties die op zich wel prettig waren maar waar ik diep van binnen helemaal niet mee om kon gaan. Ik was bang voor de realiteit, op zich ook weer een gevoel dat ik uit de weg probeerde te gaan met vluchtgedrag, in mijn geval drinken, maar ook vreetbuien, afsluiten van de buitenwereld met boeken, onnodige dingen kopen, wegdromen in fantasiewerelden etc. Ik was op de lagere school al een "dromer".

Ik zit ondertussen niet meer op de lagere school en ik constateer dat het leven, ondanks al mijn vluchtweken, -maanden, -jaren gewoon is doorgegaan en dat al mijn vluchtpogingen niet zozeer het door mij gewenste resultaat hebben opgeleverd als wel dat al mijn vluchtpogingen gewoon deel uit blijken te maken van diezelfde realiteit die ik steeds probeerde te ontvluchten. Kortom: mijn verslaving met alles wat daar bij hoort is realiteit, ik kan de werkelijkheid niet ontvluchten. Door dat onder ogen te zien kan ik er nu zelfs om lachen en ik kan ook lachen om trekmomenten. Ze zijn geen bedreiging meer voor me maar een stukje van mij. Ik hoef niet meer te vluchten, zelfs niet voor mijn trekmomenten, ik neem ze mee in mijn realiteit en bezie het leven vanuit een ander perspectief. Ik ben niet meer het middelpunt van het leven, ik maak er deel van uit. Een piepklein deel. Gelukkig maar, dan hoef ik niet meer in m'n uppie de verantwoordelijkheid voor de hele wereld op mijn schouders te nemen maar alleen maar mijn bescheiden bijdrage te leveren.

Trek is evenredig moeilijk of makkelijk te hanteren aan hoe groot je geloof in jezelf is. Geloof in mezelf heb ik moeten opbouwen vanaf dag 1 door vooral eerst in andere herstellende verslaafden te gaan geloven. Als zij het konden, kon ik dat ook. Met de dag groeide dit geloof in mezelf. En nog steeds groei ik dag voor dag. En trek zal me altijd kunnen blijven verrassen en ik zal nooit genezen zijn van mijn verslaving, maar de angst ervoor is weg.

Eigenlijk is er geen mooi of lelijk.
Dat zijn etiketten die wij te pas en te onpas op van alles en nog wat plakken.
Ik maak het mezelf er vaak knap moeilijk mee door altijd het mooie te willen
en het lelijke mooi te willen maken.
Tot ik ineens weer tot het besef kom
dat ik door acceptatie van wat IS innerlijke rust ervaar. En dat de begrippen lelijk en mooi,
goed en fout geen wezenlijke betekenis meer hebben. Het zijn slechts persoonlijke
waardeoordelen over iets waar ik niets over te oordelen heb.
Waardeoordelen over het NU, waarvan de oorsprong altijd in het verleden ligt.
Het verleden waar ik niets meer aan kan veranderen.
Ik kan met de etiketten fout en lelijk enkel in het NU besluiten dingen anders te doen
zodat er in de toekomst misschien een ander NU zal zijn...
en bladiebladieblablabla....... :heart: :sun:

Eigenlijk is er geen mooi of lelijk.
Dat zijn etiketten die wij te pas en te onpas op van alles en nog wat plakken.
Ik maak het mezelf er vaak knap moeilijk mee door altijd het mooie te willen
en het lelijke mooi te willen maken.
Tot ik ineens weer tot het besef kom
dat ik door acceptatie van wat IS innerlijke rust ervaar. En dat de begrippen lelijk en mooi,
goed en fout geen wezenlijke betekenis meer hebben. Het zijn slechts persoonlijke
waardeoordelen over iets waar ik niets over te oordelen heb.
Waardeoordelen over het NU, waarvan de oorsprong altijd in het verleden ligt.
Het verleden waar ik niets meer aan kan veranderen.
Ik kan met de etiketten fout en lelijk enkel in het NU besluiten dingen anders te doen
zodat er in de toekomst misschien een ander NU zal zijn...
en bladiebladieblablabla....... :heart: :sun:

Dat laatste dacht m'n moeder toen ik haar vertelde dat we naar de Eagles gingen...
Ogen als schoteltjes... JIJ naar voetbal????

Hahaha..... is je dus bij deze al niet gelukt.. maar ga vooral zo door!!   Een forum met alleen maar "mondhouders" zal snel doodbloeden.

Misschien richt je niet goed, Ludwig.. Je moet mensen écht weten te raken,
recht in het hart of precies loepzuiver tussen de ogen..
dan heb je geheid resultaat.
 
Maar je hebt gelijk als je zegt dat sommige mensen die vol schrammen, butsen en deuken zitten
als gevolg van jarenlang allerlei goedbedoelde raad niet op te volgen volgens de wens van de  
goedbedoelende raadgevers
misschien helemaal niet te helpen zijn op dit forum.

Ach, iedereen zet wel eens een achterdeur op een kiertje.
Soms is dat al voldoende om even te ventileren.
Toen ik van de week hier zei dat het steeds moeilijker ipv makkelijker leek te gaan,
zette ik eigenlijk ook een achterdeur op een kiertje...
ik hoopte namelijk tegen beter weten in, dat er hier mensen zouden zijn
die zouden zeggen: nou, leuk geprobeerd, Koh,
die 102 dagen heb je toch maar mooi in de knip.. ook als je nu weer zou gaan roken.
 
En toen kwamen er reakties als: Kohtje is een stopper en een topper,
en: Volhouden, ouwe, en: goed bezig...
Tja, dit soort kleine hartjes onder de riem had ik nou nét even nodig
om die achterdeur weer dicht te gooien.
 
Vandaag dag 106, en het gaat weer ietsjes makkelijker.
 
Bedankt.

Dat is toch mooi?  Hoe korter de tenen, hoe minder snel je erop getrapt kunt worden.
Toen ik nog dronk kon ik m'n eigen tenen meestal niet zien omdat iedereen erop stond...

Lief Wijfie,
 
Pas toch in hemelsnaam goed op met refusal.
Je zegt dat je recht hebt op een stressvrij leven.
 
Dat is een misverstand. We willen allemaal graag een leven zonder stress,
maar het recht daarop kan niemand opeisen. Stresssituaties overkomen ons allen
van tijd tot tijd.. vaak onaangekondigd, onverwacht.
 
Je bent erg gevoelig voor stresssituaties
en voor jou (niet alleen voor jou, hoor) is dat al gauw een reden om naar drank te grijpen.
Refusal neemt je stress niet weg. Misschien verergert het je stress zelfs
omdat je dan in een stresssituatie óók nog eens niet naar je vertrouwde "kalmeringsmiddel" kunt grijpen.
Als je dan in een gemoedstoestand raakt waarin het je allemaal helemaal niets meer kan schelen ...
Nou ja, vul zélf maar in.
 
Beter en veiliger is het op zoek te gaan naar manieren om stresssituaties te kunnen relativeren.
Naar manieren om op een gezonde, realistische manier met stress om te gaan.
 
Sterkte, meissie.

Echt tellen wat betreft alcoholvrije dagen doe ik ook niet meer, wél houd ik de stand bij in m'n agenda.
Elke morgen schrijf ik in een hoekje weer een dag bij.
Daar in dat hoekje staan nu elke dag drie getallen:
het aantal dagen dat ik oud ben,
het aantal dagen dat ik geen alcohol meer drink en
het aantal dagen dat ik niet meer rook..
Die eerste twee vind ik gewoon leuk om bij te houden (één of andere rare "getallentik")
de laatste is me nog wel tot steun.
 
Soms vind ik het nuttig voor mezelf om te vergelijken.
Dan zie ik hier iemand trots en blij melding maken van bijvoorbeeld tien dagen
of zes weken of zo..
Dan zie ik m'n eigen cleantijd en dan denk en weet ik
dat ik het helemaal niet zo gek doe..
Tegelijkertijd herinner ik me dan ook hoe blij ik destijds óók was
als ik een bepaald aantal dagen of weken had "gehaald".
 
't Is ook niet niks om als verslaafde zonder verslavend middel door het leven te gaan.
Als 't een peulenschilletje was, zou niemand een probleem hebben met verslaving.
Drie dagen clean voelde meestal als zó'n overwinning,
dat ik dacht dat ik op de top van mijn kunnen was aangekomen en dat
ik nu rustig weer wat kon drinken omdat ik, als ik dat wilde, zo wéér drie dagen kon stoppen.
 
Daarom zie ik elke dag clean (langer dan drie dagen) nu toch als een beloning voor mijn aanpak van mijn ziekte..
(geen discussie over wél of géén ziekte, voor mij is het een ziekte.. voor mij.)
En daarom vind ik het prettig om in dat hoekje van m'n agenda
toch die stand van zaken een beetje bij te houden. Niet om iemand de ogen mee uit te kunnen steken,
maar als opstekertje voor mezelf.. (oei, opstekertje en aantal dagen niet roken...  )

Echt tellen wat betreft alcoholvrije dagen doe ik ook niet meer, wél houd ik de stand bij in m'n agenda.
Elke morgen schrijf ik in een hoekje weer een dag bij.
Daar in dat hoekje staan nu elke dag drie getallen:
het aantal dagen dat ik oud ben,
het aantal dagen dat ik geen alcohol meer drink en
het aantal dagen dat ik niet meer rook..
Die eerste twee vind ik gewoon leuk om bij te houden (één of andere rare "getallentik")
de laatste is me nog wel tot steun.
 
Soms vind ik het nuttig voor mezelf om te vergelijken.
Dan zie ik hier iemand trots en blij melding maken van bijvoorbeeld tien dagen
of zes weken of zo..
Dan zie ik m'n eigen cleantijd en dan denk en weet ik
dat ik het helemaal niet zo gek doe..
Tegelijkertijd herinner ik me dan ook hoe blij ik destijds óók was
als ik een bepaald aantal dagen of weken had "gehaald".
 
't Is ook niet niks om als verslaafde zonder verslavend middel door het leven te gaan.
Als 't een peulenschilletje was, zou niemand een probleem hebben met verslaving.
Drie dagen clean voelde meestal als zó'n overwinning,
dat ik dacht dat ik op de top van mijn kunnen was aangekomen en dat
ik nu rustig weer wat kon drinken omdat ik, als ik dat wilde, zo wéér drie dagen kon stoppen.
 
Daarom zie ik elke dag clean (langer dan drie dagen) nu toch als een beloning voor mijn aanpak van mijn ziekte..
(geen discussie over wél of géén ziekte, voor mij is het een ziekte.. voor mij.)
En daarom vind ik het prettig om in dat hoekje van m'n agenda
toch die stand van zaken een beetje bij te houden. Niet om iemand de ogen mee uit te kunnen steken,
maar als opstekertje voor mezelf.. (oei, opstekertje en aantal dagen niet roken...  )

Echt tellen wat betreft alcoholvrije dagen doe ik ook niet meer, wél houd ik de stand bij in m'n agenda.
Elke morgen schrijf ik in een hoekje weer een dag bij.
Daar in dat hoekje staan nu elke dag drie getallen:
het aantal dagen dat ik oud ben,
het aantal dagen dat ik geen alcohol meer drink en
het aantal dagen dat ik niet meer rook..
Die eerste twee vind ik gewoon leuk om bij te houden (één of andere rare "getallentik")
de laatste is me nog wel tot steun.
 
Soms vind ik het nuttig voor mezelf om te vergelijken.
Dan zie ik hier iemand trots en blij melding maken van bijvoorbeeld tien dagen
of zes weken of zo..
Dan zie ik m'n eigen cleantijd en dan denk en weet ik
dat ik het helemaal niet zo gek doe..
Tegelijkertijd herinner ik me dan ook hoe blij ik destijds óók was
als ik een bepaald aantal dagen of weken had "gehaald".
 
't Is ook niet niks om als verslaafde zonder verslavend middel door het leven te gaan.
Als 't een peulenschilletje was, zou niemand een probleem hebben met verslaving.
Drie dagen clean voelde meestal als zó'n overwinning,
dat ik dacht dat ik op de top van mijn kunnen was aangekomen en dat
ik nu rustig weer wat kon drinken omdat ik, als ik dat wilde, zo wéér drie dagen kon stoppen.
 
Daarom zie ik elke dag clean (langer dan drie dagen) nu toch als een beloning voor mijn aanpak van mijn ziekte..
(geen discussie over wél of géén ziekte, voor mij is het een ziekte.. voor mij.)
En daarom vind ik het prettig om in dat hoekje van m'n agenda
toch die stand van zaken een beetje bij te houden. Niet om iemand de ogen mee uit te kunnen steken,
maar als opstekertje voor mezelf.. (oei, opstekertje en aantal dagen niet roken...  )

Echt tellen wat betreft alcoholvrije dagen doe ik ook niet meer, wél houd ik de stand bij in m'n agenda.
Elke morgen schrijf ik in een hoekje weer een dag bij.
Daar in dat hoekje staan nu elke dag drie getallen:
het aantal dagen dat ik oud ben,
het aantal dagen dat ik geen alcohol meer drink en
het aantal dagen dat ik niet meer rook..
Die eerste twee vind ik gewoon leuk om bij te houden (één of andere rare "getallentik")
de laatste is me nog wel tot steun.
 
Soms vind ik het nuttig voor mezelf om te vergelijken.
Dan zie ik hier iemand trots en blij melding maken van bijvoorbeeld tien dagen
of zes weken of zo..
Dan zie ik m'n eigen cleantijd en dan denk en weet ik
dat ik het helemaal niet zo gek doe..
Tegelijkertijd herinner ik me dan ook hoe blij ik destijds óók was
als ik een bepaald aantal dagen of weken had "gehaald".
 
't Is ook niet niks om als verslaafde zonder verslavend middel door het leven te gaan.
Als 't een peulenschilletje was, zou niemand een probleem hebben met verslaving.
Drie dagen clean voelde meestal als zó'n overwinning,
dat ik dacht dat ik op de top van mijn kunnen was aangekomen en dat
ik nu rustig weer wat kon drinken omdat ik, als ik dat wilde, zo wéér drie dagen kon stoppen.
 
Daarom zie ik elke dag clean (langer dan drie dagen) nu toch als een beloning voor mijn aanpak van mijn ziekte..
(geen discussie over wél of géén ziekte, voor mij is het een ziekte.. voor mij.)
En daarom vind ik het prettig om in dat hoekje van m'n agenda
toch die stand van zaken een beetje bij te houden. Niet om iemand de ogen mee uit te kunnen steken,
maar als opstekertje voor mezelf.. (oei, opstekertje en aantal dagen niet roken...  )

Echt tellen wat betreft alcoholvrije dagen doe ik ook niet meer, wél houd ik de stand bij in m'n agenda.
Elke morgen schrijf ik in een hoekje weer een dag bij.
Daar in dat hoekje staan nu elke dag drie getallen:
het aantal dagen dat ik oud ben,
het aantal dagen dat ik geen alcohol meer drink en
het aantal dagen dat ik niet meer rook..
Die eerste twee vind ik gewoon leuk om bij te houden (één of andere rare "getallentik")
de laatste is me nog wel tot steun.
 
Soms vind ik het nuttig voor mezelf om te vergelijken.
Dan zie ik hier iemand trots en blij melding maken van bijvoorbeeld tien dagen
of zes weken of zo..
Dan zie ik m'n eigen cleantijd en dan denk en weet ik
dat ik het helemaal niet zo gek doe..
Tegelijkertijd herinner ik me dan ook hoe blij ik destijds óók was
als ik een bepaald aantal dagen of weken had "gehaald".
 
't Is ook niet niks om als verslaafde zonder verslavend middel door het leven te gaan.
Als 't een peulenschilletje was, zou niemand een probleem hebben met verslaving.
Drie dagen clean voelde meestal als zó'n overwinning,
dat ik dacht dat ik op de top van mijn kunnen was aangekomen en dat
ik nu rustig weer wat kon drinken omdat ik, als ik dat wilde, zo wéér drie dagen kon stoppen.
 
Daarom zie ik elke dag clean (langer dan drie dagen) nu toch als een beloning voor mijn aanpak van mijn ziekte..
(geen discussie over wél of géén ziekte, voor mij is het een ziekte.. voor mij.)
En daarom vind ik het prettig om in dat hoekje van m'n agenda
toch die stand van zaken een beetje bij te houden. Niet om iemand de ogen mee uit te kunnen steken,
maar als opstekertje voor mezelf.. (oei, opstekertje en aantal dagen niet roken...  )

Echt tellen wat betreft alcoholvrije dagen doe ik ook niet meer, wél houd ik de stand bij in m'n agenda.
Elke morgen schrijf ik in een hoekje weer een dag bij.
Daar in dat hoekje staan nu elke dag drie getallen:
het aantal dagen dat ik oud ben,
het aantal dagen dat ik geen alcohol meer drink en
het aantal dagen dat ik niet meer rook..
Die eerste twee vind ik gewoon leuk om bij te houden (één of andere rare "getallentik")
de laatste is me nog wel tot steun.
 
Soms vind ik het nuttig voor mezelf om te vergelijken.
Dan zie ik hier iemand trots en blij melding maken van bijvoorbeeld tien dagen
of zes weken of zo..
Dan zie ik m'n eigen cleantijd en dan denk en weet ik
dat ik het helemaal niet zo gek doe..
Tegelijkertijd herinner ik me dan ook hoe blij ik destijds óók was
als ik een bepaald aantal dagen of weken had "gehaald".
 
't Is ook niet niks om als verslaafde zonder verslavend middel door het leven te gaan.
Als 't een peulenschilletje was, zou niemand een probleem hebben met verslaving.
Drie dagen clean voelde meestal als zó'n overwinning,
dat ik dacht dat ik op de top van mijn kunnen was aangekomen en dat
ik nu rustig weer wat kon drinken omdat ik, als ik dat wilde, zo wéér drie dagen kon stoppen.
 
Daarom zie ik elke dag clean (langer dan drie dagen) nu toch als een beloning voor mijn aanpak van mijn ziekte..
(geen discussie over wél of géén ziekte, voor mij is het een ziekte.. voor mij.)
En daarom vind ik het prettig om in dat hoekje van m'n agenda
toch die stand van zaken een beetje bij te houden. Niet om iemand de ogen mee uit te kunnen steken,
maar als opstekertje voor mezelf.. (oei, opstekertje en aantal dagen niet roken...  )

vandaag dag 102... pfffffff!!! 't Lijkt steeds moeilijker te gaan ipv makkelijker.

De 1e Stap "gedaan" lang voordat ik met het Stappenprogramma in aanraking kwam.
Ik erkende dat ik machteloos stond tegenover mijn verslaving en dat m'n leven onhanteerbaar,stuurloos was (geworden).
Ik gaf voor mezelf toe dat ik verslaafd was en daar kon ik het dan mee doen.
 
Dat schoot niet erg op, dat ging gewoon door.
Ik zoop me te pletter, maakte alles en iedereen om me heen kapot en gek.
Kon daar echter niks tegenin brengen.. ik moest doorgaan met drinken omdat mijn verslaving dat van me eiste.
Soms kon ik even net doen alsof ik zonder drank kon, maar dat hield ik nooit lang vol.
Mijn wilskracht delfde/dolf (kan allebei) steeds het onderspit als de verslaving de kop op stak.
 
Ik heb een half jaar in een verslavingskliniek doorgebracht alwaar ik mezelf anders leerde beschouwen.
Ik heb geoefend mezelf als mens te waarderen zoals ik ben. Geoefend in de gedachte dat ik geen drank nodig had
om te kunnen functioneren. Geoefend in de gedachte alleen maar die eerste te laten staan.
Ik heb mezelf zolang van drank kunnen onthouden, dat ik dacht dat drank uit m'n leven was verdwenen.
Zelfs tot lang nadat ik uit die kliniek weg was en weer deelnam aan het "normale" leven.
 
Maar verslaving is een sluwe vijand. Toen alles al zo lange tijd goed leek te gaan kwam ik wat dingen in het leven tegen
waar ik niet goed raad mee wist. Zonder drank gingen dingen om me heen kapot, kwetste ik mensen..
ik raakte in een soort van paniek en het duurde niet lang of ik zocht "troost" en "verlichting" in een borrel.
Tja, toen was het hek van de dam.. nog steeds was ik machteloos tegenover mijn verslaving, nog steeds was mijn leven stuurloos.
Nog steeds kon ik zelf het heft niet in eigen hand houden, hoezeer ik ook probeerde mezelf als mens te waarderen.. er viel weinig
te waarderen.. alles zat tegen, alles was tegen me, en ik was alleen maar een zielig slachtoffer.
 
Stap 1 kreeg pas waarde toen ik kennis maakte met het Stappenprogramma,
toen ik een leidraad kreeg aangeboden in de vorm van elf vervolgstappen.
Stappen waarin ik leerde niet op mijn eigen bekende wilskracht te vertrouwen
maar op krachten waarvan ik niet wist dat ik ze in me had, op zgn. Hogere machten en krachten.
Ik leerde dat ik ook dingen moest en kon aanvaarden die ik onaanvaardbaar had gedacht.
Ik leerde dit aan de hand van mensen die ervaring hadden met dit programma,
mensen die wisten hoe geniepig ons eigen denken ons weer steeds naar verslavingsgedrag brengt.
 
Pas toen ik me openstelde voor een heel andere manier van denken, van kijken naar de realiteit,
niet meer vanuit de slachtofferrol, niet meer vanuit het oogpunt dat alles om MIJ draaide,
pas toen kon ik mijn erkenning van mijn machteloosheid en stuurloosheid
de waarde geven die nodig is om als verslaafde niet steeds terug te hoeven vallen in "oud gedrag",
of althans niet daar naar te hoeven handelen met alle desastreuse gevolgen vandien.
 
Ik ben en blijf een verslaafde, maar door aan de hele cyclus van 12 Stappen te blijven werken, al dan niet op volgorde,
kan ik de "noodzaak" om dan maar weer eens wat te drinken omzeilen.
 
Ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat ik verslaafd ben,
en ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat er een weg van herstel is.
 
Regelmatig meetings bezoeken, regelmatig de Stappen doorlezen,
regelmatig een persoonlijke inventaris opmaken (Stap 10), regelmatig op dit forum meedoen,
het zijn allemaal hulpmiddelen van levensbelang voor mij.

Goedemorgen,
 
Elke morgen trek ik een zgn. "Inzichtkaartje".
Soms snap ik 'm niet helemaal, maar dan probeer ik er een betekenis in te vinden die me past.
Als dat niet lukt, dan denk ik maar: morgen weer een dag met een nieuw kaartje.
Vandaag trok ik:
"Door jezelf te ontwennen om alles af te wijzen wat je niet bevalt
kom je in harmonie met jezelf".
 
Eerst moest ik even bij mezelf nagaan of ik daar wat mee kon of misschien al deed.
En ja hoor, om zo'n tekst zinvol te maken voor mezelf heb ik duidelijke praktijkvoorbeeldjes nodig.
Praktijkvoorbeeldjes uit m'n eigen praktijken..
 
Dagelijks rij ik 's morgens en 's middags heen en weer tussen huis en atelier.
Een "reistijd" van hooguit een kwartiertje. Of ik nou met de auto ga of met de fiets..
Meestal ben ik geneigd de auto te pakken. Die route kan ik wel dromen, is niet spannend.
In de auto zet ik dan lekker een muziekje op en ben ik in "no time" waar ik wezen moet.
Ik vind autorijden erg leuk.
Met de fiets heb ik géén muziekje. Bovendien ben ik van nature liever lui dan moe.
Ook aan regen en kou heb ik een broertje dood. M'n fiets is ondertussen 33 jaar oud en niet al te soepeltjes meer.
Tja, dan lijkt de keuze niet zo moeilijk...
 
Toch pak ik meestal de fiets. Elke keer is dat een keuze tegen mezelf in. Maar ik merk wel dat die keuze
steeds een beetje vanzelfsprekender wordt. Ook als het eens regent en/of koud is.
Hoe meer ik dus mezelf ontwen om alles af te wijzen wat me niet bevalt, hoe meer er een soort van harmonie in mezelf ontstaat.
 
Zo was het ook toen ik net gestopt was met drinken en recent met stoppen met roken.
De eerste tijd beviel me dit maar zéér gering. Maar hoe langer ik niet toegeef aan mijn primaire behoeftes
hoe meer vrede ik er mee krijg.
 
Nu zijn er wel grenzen aan deze "beperkingen" naar mezelf toe.
Een kapotte verwarming is nou niet iets om te zeggen: nou, wen dan maar aan kou in huis..
Ik heb ook geleerd om van mezelf te houden, en daar hoort ook een zekere mate van "verwennerij" bij.
Dus in zo'n geval hoop ik dan maar dat die verwarming snel (en niet te duur) weer gerepareerd kan worden.
Harmonie met jezelf is mooi, maar het moet (met een beetje zoeken) wél te vinden zijn..
 
Sterkte, Hottentot..

Geloven is zo'n woord waar uiteindelijk in de praktijk zo weinig mee gedaan kan worden.
Maar ben je niet, zonder dat je dat misschien in de gaten hebt, op zoek naar evenwicht?
Wil je geen stabiliteit bereiken? Waarom heb je je op dit forum aangemeld?
Toch niet om de weg (nog meer) kwijt te raken, om chaos in je leven te creëren?
Volgens mij is elk forumlid dat zich hier heeft aangemeld omdat ie vond of vindt dat ie teveel dronk of drinkt
op zoek naar een manier van leven waarin alcohol niet meer zo ontwrichtend tekeer gaat.
Op zoek dus naar een soort van evenwicht.
Ik zeg niet dat we evenwicht zullen bereiken, maar wel dat we ons best doen of dat in elk geval proberen 
om niet zóver uit balans te raken dat we uiteindelijk onze dood recht in de ogen kijken.
 
De koorddanser op het slappe koord is ook nooit volkomen in evenwicht, is altijd, elke seconde, bezig
zichzelf te corrigeren om min of meer in balans te blijven.
In elk geval zodanig dat ie niet ter aarde stort.
Als ie niet voortdurend bezig was zichzelf te corrigeren en perfect in evenwicht was
zou hij niet meer vooruitkomen, zou hij een foto van zichzelf zijn. Tijdloos, stil. 
 
Evenwicht is perfectie. Wat leven betreft is dat een niet natuurlijke staat, een idee-fixe.
Maar de gedachte aan evenwicht, aan perfectie
kan ons wel in beweging houden, kan ons onszelf steeds doen corrigeren.
En als onze gedachten het niet doen, dan neemt onze natuur het over.
Dan lijden we pijn en ongemak.
Door ons bewust te zijn van (onze) onvolkomenheden
zoeken we allemaal naar evenwicht, naar welzijn. Op de één of andere manier.
En soms bereiken we daarmee evenwichtigheid. Dat komt aardig in de buurt van evenwicht.
Er zijn echter altijd invloeden van buitenaf die evenwicht bedreigen.