Kohtje

Zeven keer het dagpact volhouden is hetzelfde als het weekpact succesvol afsluiten. Gaat net zo snel maar in overzichtelijke stapjes.

nee ik sluit af. m n hand laat ne weer even in de steek. tot morgen.

Ik moet hier helemaal niet naar kijken. In elk geval geen mening hebben. Wat weet ik nou van zingen...

o niks, smaken verschillen. Gelukkig maar.

sjeee.. kramp in m'n tenen

O ja, hoi allemaal.

sja.. altijd wel interessant wat ze met hun handen doen tijdens het zingen. Ik weet dat ik op de verkeerde dingen let.

ik vind het wel tijd worden voor de battles.. al dat nieuwe talent gaat me wat vervelen. Erg hè?

Ah, op die fiets, @fleurtje. Snap 'm.

(Bor is een willekeurig voorbeeld ) Lefgozertje,

@fleurtje,waarom of van wie mag je nog niet drinken dan? Ik snap die zgn. block-functie ook niet. 't Komt op mij over als je kop in het zand willen steken. Eigenlijk net zo iets als teveel drinken.. de werkelijkheid niet willen zien.

T...

Sorry @Jannigje, dat lachebekkie onder je bericht betreft uiteraard niet je ziek zijn maar het dichten op de fiets.. lukte dat, dat onthouden? Ik wil, als ik met de hond loop, wel eens wat onthouden van onderweg wat ik beslist aan m'n vrouw moet vertellen. Maar er is zoveel afleiding dat ik daar dan compleet niet meer aan denk als ik thuis ben. Bij het volgende rondje is het dan vaak van 'o ja...' maar het duurt soms wel weken voordat de 'boodschap' eindelijk doorgegeven wordt. Vaak heeft het dan geen enkele zin meer, maar ja, ik heb een beetje de dwangneurose dat als ik me na lange tijd ineens weer iets herinner van weken terug dat ik dat dan tóch nog moet vertellen. Ook al is het dan al lang achterhaald... En dan natuurlijk beterschap.

Mijn eerste (en eigenlijk enige) sponsor destijds, was Amerikaan. Hij was in Amerika ooit 'gepakt' voor rijden onder invloed en moest voorkomen. Hij kon toen kiezen tussen een celstraf of AA bezoeken en koos uiteraard voor het laatste. Zo is hij met AA in aanraking gekomen, nam dat serieus en dat heeft hem goed gedaan. Hier wordt AA/NA vaak gezien als een aardig afleiding als je het gebruiken niet kunt laten. Voor onze Nederlandse begrippen ging hij erg 'star' om met de 'huisregels' van AA en later NA, alwaar ik hem ontmoette. Maar dat starre sprak me enorm aan want ik wilde serieus geholpen worden met mijn verslavingsprobleem. De Hogere Macht, het groepsgeweten en nederigheid worden in Amerika naar mijn gevoel beter toegepast dan hier. Spiritueel wordt daar minder verward met religieus. De misvatting dat het programma religieus zou zijn houdt velen van een mooie innerlijke spirituele zoektocht af. Ik ging niet naar AA/NA voor de gezelligheid en om er alleen maar mijn 'week door te nemen' maar om er te leren omgaan met wat AA/NA te bieden had middels de 12 stappen. Herstel is een niet altijd even aangename, want confronterende, weg. Maar ik had het nodig om mezelf binnenste buiten te keren om in te kunnen zien waaróm ik dronk. Het enige wat mij tegenstond en wat hij erg belangrijk vond, was het huggen. Maar dat kwam niet zozeer door het huggen zelf maar door de manier waarop hij dat deed: hij perste elke keer heel enthousiast de lucht uit m'n longen... pffffffffff.....

Jammer dat je nou eindigt met jan... nou rijmt het ineens niet meer.

't Is vrouwendag hè? Sterkte ermee allemaal, hoor. Met dat vrouw zijn.

Wij voelen ons met ons buscampertje van 5,40 mtr altijd van die dwergjes tussen al die Fransen en Duitsers met hun enorme witte gevallen. En een waterpas heb ik niet bij me. We voelen wel ongeveer of we recht staan. Vaak blijkt, als 's avonds met koken de boter in het pannetje gesmolten wordt, dat alles naar één kant loopt. Maar daar verzet ik de camper niet voor. Dan slapen we maar een beetje scheef.

Nu hond eten geven en zelf voorbereiden op koken. Voel me goed met nog maar weinig pijnstillers vandaag...

Ben je nou nóg niet in Portugal, Yana? Lekker hoor, zo slow. Heb destijds een verhaal gevolgd via You Tube (is-ie-weer) van een jong Duits stel dat met een oud VW-busje vanuit Hamburg vertrok naar de Balkan en toen besloot door te rijden naar India en Sri Lanka. Onderweg in Griekenland vonden ze nog een pupje die de rest van de reis overal mee naar toe ging. Kite-surfers waren het, ze gingen van strand naar strand en verdienden onderweg wat bij met Kitesurf-les geven en hebben uiteindelijk, ik geloof een jaar, op Sri Lanka gewoond en gewerkt. Nu zijn ze, voor zover ik weet weer terug in Duitsland en zijn een Kite-surf-school en autosleutelwerkplaats begonnen. Was heerlijk om te zien hoe ze met minimale middelen en zonder haast uiteindelijk daar kwamen waar ze wilden. Ze waren wel alletwee behoorlijk technisch aangelegd want er is wat afgesleuteld aan dat busje.. Syncro-travels heette die Vlog-serie, als ik het goed heb.

Ja, precies. Zo was het. Alleen fietste hij niet naar huis maar liep. En het gebeurde bij heel veel gezinnen zo. Hier tenminste. Toen we nog in Amsterdam woonden aten we altijd 's avonds warm omdat iedereen dat deed. 's Middags warm eten werd gezien als plattelandsgewoonte... . Maar eigenlijk is tussen de middag warm eten gezonder en kun je beter 's avonds een wat lichtere (brood)maaltijd nuttigen. Nou ja....

Dus een dagje voor jezelf doe je helemaal bloot?? Stoer hoor..

Ze zeggen dat je spruiten kan roerbakken. Maar ik kook ze altijd toch even voor. Met alleen roerbakken blijven het van die harde dingen. En ik vind spruiten best lekker, maar ze moeten wel op z'n minst een béétje zacht zijn. Moet altijd denken aan de opa van Tika, die op haar beurt weer de dochter was van Tita Tovenaar. Die opa had het altijd over 'heerlijke, sappige spruitjes'.. door hem ben ik spruitjes lekker gaan vinden. M'n moeder kookte spruitjes altijd heel lang, werden zelfs een beetje papperig. Dat vond ik ook wel lekker, lekkerder dan die harde geroerbakte van tegenwoordig.. Zo zacht als zij ze kookte kook ik ze niet, hoor. 't Was trouwens wel in de tijd dat we tussen de middag warm aten (dat vonden we in het begin maar heel raar maar was hier in Deventer heel gebruikelijk) dat als we spruitjes aten -van die zachtgekookte dus- en ik had 's middags op school gymnastiek, dan kreeg ik altijd enorm last van maagzuur. Daar is m'n moeder later dus wel rekening mee gaan houden. Niet dat ze de spruitjes minder lang ging koken, maar dat ze nooit meer spruitjes klaarmaakte op de dagen dat er iemand gymles had.. Maar alle ditjes en datjes op een stokje: vanavond eten we hier bietjes met ui, gebakken aardappeltjes en een rundersaucijs. Toe: turkse yoghurt met droomyoghurt (perzik-maracuja), een beetje hagelslag en een flinke lepel slagroomijs. Dat allemaal onder het genot van een aflevering van Inspector Morse. PS. dat tussen de middag warm eten doen we al lang niet meer. M'n moeder ook niet. Ik weet ook niet eens of dat hier nog zo gebruikelijk is. Op straat ruik ik tussen de middag bijna geen kookluchten, dus ik denk dat dat iets uit de oude doos is...

Ja, @Isabella, bij de les blijven is wel belangrijk, een eerste vereiste zelfs wel. Maar wat fleurtje ook al aangeeft, na verloop van tijd zwakt het fanatieke ermee bezig zijn wel af, gaat het wat meer automatisch. 't Is maar net hoe je je herstel aanpakt. Zelf ging ik jarenlang naar AA- en NA-meetings. Dan blijf je er vanzelf meer mee bezig. Ik vond dat prettig, dat was een deel van mijn leven geworden. En nog steeds ben ik hier op het forum te vinden, nu al meer dan dertien jaar. Niet omdat ik mezelf nog dagelijks scherp moet houden maar omdat hier mensen komen waar ik veel van mezelf in kan herkennen en nog altijd veel van kan leren. Want verslaving zit hem niet zozeer in de hoeveelheden alcohol die ik dronk maar meer in mijn manier van denken en handelen die me er toe brengt om te gaan gebruiken. Door met die manieren, die ik inmiddels bij mezelf wel herken, geconfronteerd te worden in de schrijfsels van anderen, kan ik mezelf blijven corrigeren als dat nodig is. M.a.w. dit forum is voor mij een spiegel. Af en toe moet ik echter wel de moed opbrengen om in dat spiegelbeeld dat me voorgehouden wordt, mezelf te herkennen. En áls ik mezelf dan herken, moet ik ook nog de moed weer opbrengen om te veranderen wat ik kan veranderen, of de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Ik ben verslavingsgevoelig en ben er voor mezelf achter dat ik me wel kan veranderen maar dat dat continu aandacht nodig heeft. Want die verslavingsgevoeligheid die kan ik niet weg (laten) nemen.

Sterkte @fleurtje met in beweging komen. Ken dat ook zo goed bij tijd en wijle. Zit ik allerlei filmpjes te kijken op Youtube van weet ik veel wat voor maffe klusjes allemaal en krijg er dan gewoon zin in om ze ook uit te voeren, maar als het puntje bij paaltje komt dan zit ik gewoon een hele middag van die filmpjes te kijken. Zit ik aan het eind van de dag vol goede moed voor morgen, maar de volgende dag is die goede moed dan weer compleet weg.. gelukkig is er dan nog altijd weer Youtube om me (weer) op te laden... Iets met vicieuze cirkel, heet dat dan.

Weet ik wel, @nancy, al twee keer eerder gehad, de eerste keer wel met verdoving want toen zat er nog wel wat leven in de kies. Maar ik hoop altijd, en meestal terecht, dat ik er na de halfjaarlijkse controle weer voor een half jaar van af ben. Nu niet dus... Die schouders, armen en handen, ach ja. Het enige dat tot nu toe redelijk helpt is die oxycodon. Ze waren er, toen ik daar drie jaar geleden mee begon, nogal makkelijk mee, maar door alles wat er nu over bekend is wil m'n arts en ikzelf niet minder, zo laag mogelijk gaan zitten. Ik begon drie jaar geleden met zo'n 120 mg per dag, maar toen was de aanval van neuralgische amyotrofie ook nog bezig. Na een week of zes zakte ik toen voor de restpijn naar max. 90 mg per dag. Dat heb ik langzaam weten af te bouwen naar nu 40 à 45 mg per dag. Ik ben bang dat de ondergrens nu wel zo'n beetje bereikt is, maar dat zijn we nu aan het uitproberen. Ik hoop alleen in vredesnaam dat er niet nog eens zo'n aanval komt. Heb er de afgelopen 25 jaar al vier gehad...