Spring naar bijdragen

Kohtje

Forumdeelnemers
  • Aantal bijdragen

    16.023
  • Geregistreerd

  • Laatst bezocht

  • Gewonnen dagen

    210

Alles door Kohtje geplaatst

  1. Gisteren helemaal vergeten: Huttula en Kate, bedankt voor de aanwijzingen om een PB-tje te sturen.. Was even de weg kwijt in de "nieuwe" lay-out van dit forum.. was vroeger met de knop "verstuur privé bericht" ook wel lekker makkelijk voor een simpele ziel als ik.
  2. Ja Jopie, daar sta ik dan heel contrasterend met jouw verhaal meteen onder je gelukkig te zijn.. Terwijl ik in jouw situatie veel zie dat in mijn situatie past. Op een heel andere manier wel, en te persoonlijk om maar zo even in de ruimte te gooien, maar ook hier is niet alles sprookjesachtig. Eigen verantwoordelijkheid nemen en tegelijk een ander niet (willen) beschadigen lijken soms onverenigbaar. De basis voor de samensmelting van deze twee ogenschijnlijk tegengestelden ligt mijns inziens toch in het bespreekbaar maken en houden. Nog beter met ruzie dan stilzwijgen..
  3. Ik ken The Work van Byron Katie alleen van horen zeggen en vluchtig inzien wat de essentie van haar verhaal is. In die essentie herken ik veel van waar ik zelf mee bezig ben. Ik lees kris-kras van alles en nog wat wat betreft theorie, therapie, filosofie, haal er uit wat me voor mezelf nuttig lijkt en laat de rest weer gaan.. Ik pas van alles en nog wat (tot en met tegeltjeswijsheden en Loesje-spreuken) toe in mijn persoonlijke plan van aanpak wat betreft herstel. Ik begon een kleine zeven jaar geleden met het 12-stappen programma. In eerste instantie ging ik daar erg letterlijk mee om, langzamerhand is het veranderd van een leuning die ik constant vasthield om de goede weg te behouden in af en toe een bordje met een richtingspijl.. langzamerhand kon ik met losse handjes fietsen. Door te vertrouwen op wat ik geleerd heb, te vertrouwen op m'n opnieuw gevonden evenwicht, maar ook door me open te stellen voor nog steeds nieuwe dingen, hetzij aanpassingen, hetzij toevoegingen, ben ik, wat IK noem: gelukkig geworden..
  4. Even een vraagje.. Voor het eerst sinds tijden wil ik iemand een PB-tje sturen, maar ik kan niet ontdekken hoe. Kan iemand me de weg (weer) even wijzen?
  5. Och wat een herkenning weer.. door die herkenning telkens weer, kan ik bij mezelf vaststellen dat ik net zo ben als een heleboel anderen. Ik denk vaak dat ik bijzonder ben, apart, niet helemaal sporend, dat ik dingen ontzettend fout doe of dat ik egoïstisch ben, stronteigenwijs, kort-lontig, kort-tenig, mopperig, ontevreden, slap, etc.. En ja, dat ben ik ook vaak wel. Maar dan lees ik hier dingen waardoor ik tot de conclusie kom dat dat vrij normaal is. Dat ik me geen zorgen over al die "slechte" eigenschappen hoef te maken zolang ik me ervan bewust ben. Zolang ik me bewust ben van al deze negativiteit in mezelf kan ik er namelijk wat aan doen. En dat "er wat aan doen" loopt niet altijd even soepeltjes, maar het zet me wel aan het werk. Het zet me er toe aan om mezelf te willen verbeteren. Het houdt me eerlijk naar mezelf, het houdt m'n geest open en het houdt me bereidwillig. En laten nou net deze drie dingen: eerlijkheid, openheid van geest en bereidwilligheid de sleutel naar een succesvol herstel zijn... De herkenning die ik vandaag op het forum tegenkom zit hem in het gepasseerd voelen als iemand anders taken van me overneemt. Ik voelde me, nadat ik drie jaar lang een meeting die ik zelf had opgezet en voorgezeten, behoorlijk gepasseerd toen ik het stokje had overgedragen en merkte dat er dingen veranderden. Het gaf me het gevoel dat ik dingen niet goed had gedaan en tegelijkertijd het gevoel dat m'n opvolger dingen niet goed deed. Het magische begrip "loslaten" was iets wat ik hier maar niet leek te kunnen toepassen. Ik zei wel steeds tegen mezelf dat ik moest loslaten, maar het gevoel bleef aan me kleven, liet mij niet los. Dit is lange tijd hoofdbestanddeel geweest van m'n zelfonderzoek. Waarom bleven dingen aan me kleven als ik ze losliet? Hoe werkt dat loslaten nou? Dat zelfonderzoek ging met vallen en opstaan. Ik stuiterde heen en weer tussen totale onverschilligheid en overdreven inleven in het doen en laten van m'n opvolger. Om uiteindelijk tot een soort evenwicht tussen die twee uitersten te komen. Loslaten houdt voor mij aan de ene kant een soort van onverschilligheid in naar wat er allemaal staat te gebeuren en aan de andere kant een proberen in te leven in de motieven van waarom een ander dingen doet zoals hij of zij die doet. Op die manier kan ik een soort van logica vinden in dat alles gaat zoals het gaat en me er dan ook bij neerleggen. Niet uit onmacht, maar uit vrede, vanuit een innerlijke rust. Mezelf accepteren zoals ik ben is nog de makkelijkste kant van acceptatie, maar een ander accepteren zoals die is is een stuk moeilijker.. wel te doen, maar moeilijker. Om een ander te kunnen accepteren zoals die is, vooral als het doen en laten van een ander me niet aanstaat, zal ik bij mezelf eerst op zoek moeten gaan naar de bron van irritatie. Meestal kom ik uit bij het begrip "controlefreak". Ik wil graag dat dingen gaan zoals ik dat wil. Door dát los te laten, door me neutraal op te stellen en de realiteit de realiteit te laten zijn, kan ik makkelijker de twee kanten van het verhaal in hun eigen waarde laten. Dat is er nog niet zodanig bij me ingesleten dat dat vanzelf gaat. Misschien gebeurt dat ook nooit. Ik heb wel geleerd om mijn geïrriteerdheid of boosheid naar anderen te onderzoeken en meestal kan ik dan na een tijdje mijn eigen aandeel of overeenkomst herkennen. Dan lost het ongemakkelijke gevoel in de meeste gevallen op en zakt het geruisloos weg in het verleden.. Ik ben een werk in uitvoering..
  6. Haha, Kate... ik denk vaak bij mensen die erg netjes gekleed zijn ( werk, begrafenis of bruiloft, uitgaan...) dat ze zichzelf geestelijk aan het mishandelen zijn. Dat ze koste wat kost niet mogen of willen laten zien hoe ze zich werkelijk voelen of wie ze werkelijk zijn. Ik kan niet anders dan me afvragen wat er verborgen zit achter al dat uiterlijk vertoon. Maar ja, ook dit is weer mijn bizarre kijk op dingen. Niks van aantrekken hoor.. ( = toeval..kleding en niks van aantrekken.) aanpassing: ;)
  7. Ik heb ook een off-day vandaag. Ik kon het eerst ook niet vinden met mezelf, maar toen ik mezelf na een paar uur tegenkwam heb ik vrede gesloten. Nu is het best een happy-day. Als klap op de vuurpijl vanavond ook nog een meeting..
  8. Jopie, ook al zijn je berichten in jouw eigen woorden dus eigenlijk niet veel waard, voor mij zijn ze meestal erg interessant.. voor wat het waard is: Ik bewonder je speurzin. Je nooit denken dat je er bent en weer vérder gaan.. Ik snap je niet altijd, maar ik bewonder je wel. In zekere zin.
  9. Die Ploffie, nou eindigt ie er ook nog mee....
  10. Ik vind een smiley "met een (vette) knipoog" genoeg om een (vette) knipoog aan een bericht te hangen.. Met een korrel(tje) zout is moeilijker uit te beelden in een smiley.
  11. En even terugkijkend... ik ben inderdaad een vergeten te plaatsen.. Dat maakt inderdaad nogal een verschil in toon. Dank, Ploffie. 't Was me even ontgaan en nu snap ik de "verontwaardiging" bij Agniet ook wat beter..
  12. Het gaat gewoon wel heel erg veel over katten, vandaag. De berichtjes die alcoholgerelateerd zijn sneeuwen een beetje onder. Goed, ik geef toe dat dat mijn kijk is en dat die nergens op slaat. Maar ik hoef toch ook niet altijd ergens op te slaan?
  13. Als Blondie enigzins van katten houdt, zal ze zeker steun vinden, hier..
  14. Hihi... nooit is helemaal niet ver weg. Nooit is er nooit, niet dichtbij, niet verweg. Zelfs nu niet..
  15. In dat geval houden katten je dus clean..
  16. Wat ik niet helemaal begrijp uit je berichten, Ploffie, is of katten je nou clean houden of juist trek bezorgen...
  17. Ik ben er niet zo zeker van of ik mezelf na een misstap meteen weer op het rechte pad krijg. Al jaren heb ik geen trek ervaren in de zin van "onweerstaanbaar naar gebruik getrokken worden". M'n laatste terugval is nu ruim zes jaar geleden. Ik zat toen negen maanden actief in het 12-stappen herstelprogramma en was ook negen maanden clean. Ik was nog "te jong" om bewust, met een zgn. veilig gevoel, een glaasje te nemen. Dat glaasje waar ik toen mee begon, nam ik omdat het - buiten alle beter weten om - onweerstaanbaar trok. Het water liep me als het ware in de mond bij de gedachte eraan. Gezond verstand werd uitgeschakeld omdat m'n verslaving op dat moment sterker was dan m'n standvastigheid in m'n herstel. Het heeft me destijds enkele weken gekost om met veel hulp, steun en begrip vanuit de fellowship, mezelf te hervinden en het glas weer te kunnen laten staan. In die zin heb ik nu al jarenlang geen trek ervaren. Niet omdat m'n ziekte verslaving nu weg is, maar omdat ik m'n gezonde verstand in dienst heb gesteld van de ziekte verslaving. Door constant op m'n hoede te zijn, te kijken naar m'n eerlijke motieven als er iets van zucht ontstaat, aan mezelf te durven toegeven dat die zin in een glaasje niets anders is dan de behoefte te vluchten voor de realiteit (of dat nu pure ellende is of slechts een beetje verveling of een ongemakkelijk gevoel van vreugde), kan ik het toegeven aan m'n verslaving met dat gezonde verstand toch steeds een stap voorblijven. Ik schreef van de week nog over het feit dat ik me wel eens afvraag of na jaren clean zijn één enkel glaasje nou écht zo gevaarlijk is. Daarbij haalde ik de zin "als wij ons leven op orde hebben, denken wij met drugs (alcohol) om te kunnen gaan" uit de NA-literatuur aan. Dit "afvragen of..." zie ik niet als trek maar als een vorm van ongeloof of misschien nieuwsgierigheid. Ongeloof en nieuwsgierigheid prikkelen me om m'n relatie tot dát wat ik me afvraag te onderzoeken. En dán komt mijn gezonde verstand met het antwoord ruim voordat de verslaving het kan overnemen. Ik ben niet bang voor een terugval. Zolang ik mijn zelfkritiek en zelfonderzoek op mezelf blijf toepassen heb ik niet veel om voor te vrezen. Zodra echter de échte trek de kop op zal steken, die trek waar ik geen weerstand aan kan bieden, die het gezonde verstand in een mum van tijd op non-actief zet, ja dan zal ik, denk ik, "verloren" zijn voor onbepaalde tijd. Gelukkig weet ik, als ik dan ooit weer uit die neerwaartse spiraal van onverschilligheid, fatalisme en hopeloosheid kan breken, dat er een manier is om een goed leven zonder alcohol te leiden. Ik weet óók dat dat in m'n uppie een helse klus is, vooral de eerste maanden, maar ook dat dat kan op een manier waarop ik het allemaal wel zelf, maar niet alleen hoef te doen. Ik ben ontzettend blij met m'n "achterban" van herstellende verslaafden. Ze zullen er zijn als ik echt terug zou vallen, maar ze zijn er ook nu, preventief. Ik bezoek nog altijd één à twee meetings in de week. Ik blijf ook op dit forum verschijnen. Niet omdat dat nou moet maar omdat dat een heel gewoon onderdeel van m'n leven is geworden. Sterker nog, ik verheug me regelmatig op een meeting. Daar kan ik mijn mate van herstel telkens toetsen en bijstellen.. Aan de monitor, zogezegd...
  18. Kohtje

    Jaarpact

    Als ik een bericht typ staan de zinnen netjes van voor naar achter op het beeldscherm. Als ik bericht dan geplaatst heb worden ze op de raarste plekken afgebroken. Klets ik in te lange zinnen of doe ik iets verkeerd?
  19. Kohtje

    Jaarpact

    Ja Fruitvlieg... dat dubbele gevoel ken ik. Het gaat hier om twee verschillende opvattingen en ik denk dat je voor jezelf persoonlijk moet uitmaken wat voor jou geldt. We komen hier in de eerste plaats om zélf alcohol de baas te worden. Of je dat nu bereikt door helemaal op nul te gaan zitten of door een eventueel alcoholgebruik binnen de (persoonlijke) perken te houden is helemaal aan jezelf om te beslissen. Een ander kan jouw "mate van verslaving" niet voor je bepalen. Ook niet hoe je daarmee om gaat. En al helemaal niet hoe je daar mee om zou moeten gaan. De manier van reageren van de persoon zélf die (veel of weinig) gedronken heeft zegt veel over hoe die denkt over zijn of haar gebruik. Iemand die zich een loser voelt en weer van onderaf wil beginnen is net zo goed bezig met z'n verslaving te leren hanteren als degeen die zegt een "uitglijdertje" te hebben gemaakt en weer verder gaat met waar ie gebleven was. En zelfs die mensen die af en toe wat drinken zonder dat een uitglijder te noemen en daar tevreden mee zijn geven blijk van bewust zijn van alcoholgebruik. Door de "vaststelling" of iemand alcoholist is over te laten aan de persoon die het betreft heb ik van dat dubbele gevoel een enkel gevoel kunnen maken, namelijk het gevoel dat ik het zelf zo slecht nog niet doe voor mezelf op mijn manier. Daar doe ik af en toe een mededeling over. Maar over hoe een ander bezig is kan ik niet veel zinnigs zeggen. Herstel is toch een erg persoonlijke aangelegenheid waarvan je het wel of niet slagen alleen voor jezelf kunt vaststellen.
  20. Kohtje

    Jaarpact

    Blondie, meisje, 't maakt toch geen knal uit wáár je in de lijst staat? Je staat erop, dat is het belangrijkste.. Of je nou vóór, in het midden of achter in de trein zit, je weet dat je met z'n allen de zelfde kant op gaat.
  21. Bammie, meid, van harte gefeliciteerd. Skip ook jarig? Ik zie je hier niet op het jarigenlijstje staan. Maar als je het zelf zegt, zal het wel waar zijn.. dus ook van harte gefeliciteerd.
  22. Ik snap mannen die altijd een tas bij zich hebben waar van alles in zit en waar ze nooit iets in kunnen vinden nog minder.. daar heb je toch broekzakken voor...
  23. Ik zie trouwens in de NA-meetings die ik bezoek weer meer mannen dan vrouwen.. Maar hier op het forum of daar in die meetings.. het gaat allemaal over hoe om te gaan met je verslaving.
  24. Hmmm... snap het mannen/vrouwen gedoe niet zo..
  25. hij heeft dan wel de mazzel gehad dat ie nu nog boos kán worden..
×
×
  • Nieuwe aanmaken...