Kohtje

Goedemorgen, Blondie, het nadeel van een longontsteking hep dan nu misschien het voordeel van beginnen te tellen van dagen niet gerookt.. kan een stapje in de goede richting zijn, mits je, zodra je je wat beter voelt, die eerste niet weer opsteekt.. . Beterschap in elk geval. Even iets over het eenzame gevoel als je gestopt bent met drinken. Toen ik stopte was ik ook erg gericht op complimenten van anderen. Vooral van die mensen die ik het erg moeilijk had gemaakt tijdens mijn actieve verslaving. Als ik daar alles van af had laten hangen, van de hoeveelheid complimenten dus, dan was ik nu nog steeds actief als alcoholist. Het is zoals Gerrit al zei: de meeste complimenten vallen "te halen" bij lotgenoten. Hier op het forum heb ik menig compliment ontvangen voor m'n droogstaan, maar ook in de zelfhulpgroepen waar ik nog elke week twee keer heen ga krijg ik nogal eens een opgestoken duim, zowel letterlijk als figuurlijk. Heb ik dat nodig? Ja. Zaterdag stond ik zes jaar droog. Maar nog steeds overvalt mij wel eens het verlangen naar een alcoholische versnapering. Dat is voornamelijk het geval als ik best lekker in m'n vel zit en er bij speciale gelegenheden om mij heen wat gedronken wordt. Dan komen gedachten in me op van: wat heerlijk toch om zo van een enkel glaasje wijn of bier, of zelfs van een enkel borreltje, te kunnen genieten. Zonder ook maar het geringste schuldgevoel... Dat moet ik toch ook kunnen? Dan komt gelukkig meteen datgene om de hoek kijken wat ik in al die jaren van gebruik en herstel geleerd heb: ik ben alcoholist en ik ben niet anders dan andere alcoholisten.. één is teveel en tien, twintig, honderd, zijn bij lange na niet genoeg. Aan de ene kant helpt het me te weten dat ik in het verleden vele malen heb geprobeerd zgn. "sociaal" te drinken zonder succes, aan de andere kant helpt het me te weten dat zes jaar leven zonder alcohol me absoluut geen kwaad heeft gedaan. Hoe nu die zes jaar volgehouden? Zoals het alcoholist wórden een eenzame aangelegenheid was (is) omdat ik het aan alle kanten verborgen wilde houden, zowel voor anderen alsook voor mezelf, zo is herstel dat ook. Alleen niet omdat ik het verborgen wilde houden, integendeel, ik wilde het wel van de daken schreeuwen. Terugkeren naar de wereld van de "normale mensen", de "niet verslaafden" was voor mij een enorme stap. Niet alleen het afkicken, wat op zich al een hele prestatie is, maar vooral ook het vinden van een draai in die lang vergeten "normale wereld". Dat is een heel proces. Maar voor mensen die steeds in die "normale wereld" hebben geleefd is het heel normaal dat ik normaal meedraai. Ik val niet meer zo op als toen ik nog actief verslaafd was. Ik krijg echt geen complimenten voor het feit dat ik niet opval, daar waar ik in actieve verslaving wel op- en aanmerkingen ontving doordat ik wel opviel, in negatieve zin, dan. Een eenzame aangelegenheid dus, dat herstel. Maar niet in de wereld van herstellende verslaafden. In die zin ben ik nog steeds een beetje apart van de "normale wereld". Ik ga, om normaal te kunnen zijn, naar zelfhulpgroepen waar ik in alle openheid over mijn abnormaliteit kan praten, waar ik over een zelfde soort abnormaliteit van anderen hoor. Waar nu en dan complimentjes over en weer gaan, waar begrip is voor de persoonlijke strijd.. Ik heb het nodig dat ik m'n verslaving niet verborgen hoef te houden, maar ook dat ik de mensen waar ik in het dagelijks leven mee te maken krijg, niet steeds hoef te vertellen dat ik alcoholist (in herstel) ben. Doe ik dat dan om een compliment uit iemand te peuren, of doe ik dat dan om iemand voor wat dan ook te waarschuwen? Of alleen maar voor de aandacht? Ik voel me dan net zo vervelend als mensen die ik tegenkom en die dan al hun kwalen uitgebreid uit de doeken doen.. Lotgenotencontact is belangrijk voor me. Om de eenzame strijd van herstel te kunnen delen, zonder daarbij anderen ("de normalen" ) te vervelen. Groetjes en succes allemaal.

Was dat niet z'n "vader"? Z'n aardse vader dan, hè... ik vind dat nogal een beetje ingewikkeld bij Jezus. Doet me overigens denken aan een mopje dat ik lang geleden hoorde. Misschien aardig voor Blondie, die op z'n minst een glimlach wel even kan gebruiken. (ach, niet alleen Blondie, natuurlijk...) Mopje gaat als volgt: Toen Jezus bij de (uiteraard) hemelpoort arriveerde vroeg hij aan de poortwachter (was dat al Petrus, of kwam die later??) of die misschien z'n vader even kon laten weten dat ie gearriveerd was, en dat ie graag zou zien dat z'n vader even naar de poort kwam. 'Wat voor beroep had je vader?', vroeg de poortwachter.. 'Hij was timmerman', antwoordde Jezus. 'Zeg er maar wel bij dat ik een paar zware jaren achter de rug heb en dus wat veranderd ben, de laatste tijd.' Ok, die poortwachter kijkt in z'n boeken en laat dan de vader van Jezus naar de poort komen. Jezus was op aarde best druk geweest en had z'n vader best al lang niet meer gezien. Verwachtingsvol keek hij naar de oude man die een tijdje later aan kwam lopen. Die oude man kwam eerst wat strompelend naderbij, maar hoe dichterbij hij kwam hoe sneller hij liep. Op het laatst spreidde hij zijn armen, en met een ietwat vertwijfelde uitdrukking op zijn gezicht vloog hij het laatste stuk bijna. Ook Jezus was zeer verheugd en rende de oude man met ook gespreide armen tegemoet. Toen was eindelijk het moment van hereniging daar... Jezus: "vader, eindelijk......" Vader: "wat fijn je weer te zien, Pinokkio.....?"

Akelei, natuurlijk aardig bedoeld, dit bovenstaande. Ik wil er echter wel even wat over zeggen. Je aan iets of iemand optrekken werkt meestal op z'n best als je geplaagd wordt door gevoelens van schuld, schaamte, mislukking... kortom als je je voorneemt om het anders, beter te gaan doen. Dan zijn woorden die je kunnen helpen een welkom hulpmiddel om je plannen voor de (nabije) toekomst een beetje concreet te maken. Als echter de "zucht" de kop op steekt, dan weet je net zo goed als ik, dat alle wijze woorden en raad van een ander eerder vervelend dan helpend kunnen worden. Ze voeden namelijk je schuldgevoel voor de volgende keer dat je je voorneemt het anders en beter te gaan doen. Het komt neer op: Ik wist het en toch...!! Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is dat alle goede raad en wijze woorden die ik de afgelopen jaren heb mogen ontvangen niet de oorzaak zijn geweest van mijn stoppen met drinken. De enige oorzaak van mijn stoppen met drinken is geweest dat ik stopte met drinken. Zelf. Niet op aanraden van anderen, maar uit de overtuiging van mezelf dat ik niet meer moest drinken. Ik ben er (nog steeds) zelf van overtuigd dat ik niet meer moet drinken. Ik luister nog altijd wel naar goede raad en wijze woorden, sta er ook nog altijd voor open. Ik ben nu zeven jaar "in herstel", zoals dat heet. Na het eerste jaar heb ik een terugval gehad, ondanks alle dingen, woorden, voorstellen die ik gehoord had. Ze hebben me niet voor een terugval behoed. Uiteindelijk is het mijn eigen overtuiging die me er tot nu toe van weerhoudt te drinken. Met die overtuiging kan ik een ander niet helpen, m'n overtuiging is strikt persoonlijk. Ik voel me best redelijk hersteld, maar realiseer me dat ik ook altijd in herstel zal blijven.. M'n overtuiging is namelijk niet een statisch iets, ze verandert van situatie tot situatie, van dag tot dag, van emotie tot emotie, ze verandert gewoon met mij mee. Dat moet ook wel, want een overtuiging die niet met me meeverandert zal binnen de kortste keren als een gevangenis gaan voelen, als een dwangbuis. M'n overtuiging is als een tweede huid geworden. Ik kan alle kanten op bewegen, m'n overtuiging blijft altijd om me heen zitten. En als er al eens een keer een gat in valt doordat ik onvoorzichtig ben, dan is er altijd mijn herstelprogramma (de 12 stappen van herstel) als pleister op de wond die de opgelopen schade afschermt tegen verdere rottigheid.. Ik zei dat ik me redelijk hersteld voel. Maar ik zal nooit iemand worden die geen associaties met drank heeft. Ik kan mijn (alcohol) verleden wel loslaten, achter me laten, in de zin van dat ik me er niet meer door hoef te laten leiden, maar het blijft wél achter me aanwapperen, onmiskenbaar mijn verleden. Hoe ik me daarover voel is totaal nutteloos. Het gebeurt allemaal nu. Ik probeer als alcoholist zijnde, het beste van mijn leven te maken. En daar hoort geen alcohol bij. Simpel toch?

Tja, lieve Blondie.. foute boel. Met steeds je masker maar weer opzetten zul je nooit met je verleden af kunnen rekenen, nooit het gebeurde los kunnen laten, nooit een ander en bovenal jezelf kunnen vergeven, nooit die woede achter je kunnen laten, waardoor deze tot wrok uitgroeit. Je werkt met het twaalf stappen programma en een sponsor. Daar kun je heel ver mee komen wat betreft dit dilemma. Niet door je door een ander te laten vertellen wat je moet doen, maar door (met hulp van iemand die daar zelf ervaring mee heeft, je sponsor dus, als het goed is..) zélf de kalmte en moed te zoeken om te aanvaarden en te veranderen, en zelf op zoek te gaan naar het verschil tussen wat onveranderlijk is en wat anders kan.

A3, ik ben een purist. In die zin dat ik dat op mezelf betrek. Ik probeer steeds zo helder en eerlijk mogelijk het verschil te zien tussen wat ik wel en niet kan veranderen. Een droom over drankgebruik kan ik niet veranderen. Mijn werkelijke drankgebruik wel. Een uitglijder of zelfs een terugval is voor mij niet dat wat een ander ervan maakt, maar hoe ik dat voor mezelf ervaar. Als ik willens en wetens een glas bier zou drinken en daar geen wroeging bij voel, dan zie ik het niet als uitglijder of terugval. Dan kan ik mezelf echter geen verslaafde in herstel meer noemen, want een verslaafde in herstel drinkt niet zonder wroeging, of in elk geval niet zonder zich daar vragen bij te stellen. Die begrippen terugval en uitglijder krijgen pas inhoud als ik ze zélf zo ervaar. En als ik dat zo ervaar, dus willen en wetens een glas bier zou drinken en me daar niet gemakkelijk bij voelen, en als ik dan vervolgens dat ongemakkelijke gevoel analyseer en stuit op de conclusie dat ik gedronken heb terwijl ik dat eigenlijk niet wilde, ja, dan zou ik kunnen zeggen dat ik ben uitgegleden of zelfs teruggevallen. Maar een droom kan ik in elk geval niet veranderen of voorkomen. Met de sterktste eigen wil niet, en zelfs niet met alle mogelijke hulp van wat voor hogere machten dan ook.

Voor Jopie... Ik heb, net als Agnieta, geen idee hoe ik op je berichten van de laatste dagen moet reageren. Heb me afzijdig gehouden omdat ik denk dat je zelf uiteindelijk heel goed de oplossingen weet voor de problemen waar je nu zo tegenaanliep en -loopt.. Maar zoals Agnieta al zegt: het kan lijken op negeren. Nou ben jij, Jopie, iemand die ik met meer dan gewone belangstelling lees. Zoals jij zijn er hier enkelen meer die ik met (iets??) meer dan gewone belangstelling lees. Niet omdat ik jou en die andere enkelen méér en/of beter zou vinden dan alle anderen, maar omdat ik m'n eigen fouten en m'n eigen wanhoop, maar ook m'n eigen triomfen en struikelblokken herken in de levensloop van deze personen op dit forum. Het steeds jezelf analyseren en goed gaan alsook het steeds jezelf analyseren en de afgrond ingaan zijn twee uitersten die me boeien. En als iets me boeit dat steek ik er energie in. En als ik er energie in steek kan ik aan mezelf sleutelen. Met de voorbeelden die me aangereikt worden in deze ervaringsdelingen. Ik ben je dankbaar voor het delen van al je gedachtenspinsels, al je uitprobeersels, al je zelfkritiek, al je zelfrespect, al je groeipijnen en triomfen en nu ook je harde val, voor alle kanten die je van Jopie laat zien die ook zo algemeen menselijk zijn. Het geeft mij het gevoel dat ik ook menselijk ben en zowel goed als kwaad kan doen. Dat het niet abnormaal is om met je volle verstand in een situatie terecht te komen waar het alom reddeloosheid, radeloosheid, waardeloosheid, nutteloosheid, hopeloosheid, kansloosheid, kortom **** is wat de klok slaat. We maken dit allemaal mee, de een wat vaker dan de ander. Maar echte **** is beter dan kunstmest en draagt op een natuurlijke manier bij aan een gezonde voedingsbodem voor een goed leven. Jopie, blijf alsjeblieft van je laten horen.

Hoi, Net (vanaf ca. tweeeneenhalfuur geleden tot vijf minuten geleden) zo ongeveer geprobeerd bij te lezen vanaf donderdag 2 oktober, want ik was een paar dagen "lekker weg in andermans land", en heb in die tweeeneenhalf uur zóveel gelezen waar ik op had willen en/of kunnen reageren, dat ik nu absoluut niet verder kom dan gefeliciteerd Lady Jane en Adam met jullie verjaardag. voor allemaal!!

En dat moeten we onszelf ook vooral steeds in blijven prenten want de praktijk wijst over het algemeen steeds het tegengestelde uit..

Stoppen na een terugval ging mij meestal redelijk makkelijk af. Meestal was dat het resultaat van weer eens keihard met m'n neus ergens tegenaan lopen.. meestal was dat doodziek zijn. Dat was niet echt remmen, dat was een frontale botsing. Maar als de schade weer enigzins hersteld was, als ik dacht dat alles weer redelijk in orde was, hobbelde ik gewoon verder. Stoppen was niet zo moeilijk.. gestopt blijven gaat het mij om. Daarvoor moest het roer om. Direkt ná zo'n frontale botsing. Niet de omstandigheden moesten veranderen, ik moest veranderen.

Ik heb ook vaak de rem er op gegooid na een terugval. "Onze rem is kapot", wordt hier keer op keer verteld.. Dat had ik ook doorgegkregen. Toch bleef ik elke keer remmen. Zonder resultaat. Toen kreeg ik het advies om niet te remmen maar het roer om te gooien... Het kostte wat moeite, want géén stuurbekrachtiging, maar met een heleboel hulp en inspanning mijnerzijds lukte dat. Mét resultaat.

Al het negatieve wat hier aan het woord alcoholist wordt "toegedicht" is op mij wel van toepassing. Dus ja, ik ben een alcoholist. Ik heb dat etiket opgeplakt gekregen en dat zal ook altijd blijven zitten. De letters op dat etiket zijn wel aan het verbleken, nu ik ruim zes jaar in mijn herstelprogramma zit. Niet iedereen kan meer lezen wat er op dat etiket staat, vooral mensen die me pas later hebben leren kennen kunnen daar geen "chocola meer van maken". Geef mij echter één borrel, en de kans is levensgroot aanwezig dat dat er één teveel is.. dat de negen die daarop met grote waarschijnlijkheid zullen volgen niet genoeg zijn. Alleen door mijn nieuwe kijk op het leven te blijven toepassen kan ik de letters op mijn etiket steeds verder laten vervagen. Ik heb mijn etiket aanvaard, ben blij dat ik weet dat ik dat etiket heb. Niemand hoeft na verloop van tijd mijn etiket meer te kunnen lezen, maar zelf moet ik me er terdege bewust van blijven. Pas toen ik voor mezelf toegaf dat ik alcoholist was kon ik aan mijn herstel gaan werken.

NA (Narcotics Anonymous), in Nederland opererend onder de naam NA-Anonieme Verslaafden, zegt in haar "handboek" in het hoofdstuk HOE HET WERKT het volgende: De enige manier om niet terug te vallen tot actieve verslaving is niet die eerste drug te nemen. Als jij bent zoals wij, dan weet je dat één teveel is en duizend nooit genoeg. Wij leggen hier sterk de nadruk op omdat wij weten dat wanneer wij drugs gebruiken in welke vorm dan ook, of de ene vervangen door de andere, wij onze versla- ving weer helemaal opnieuw de vrije hand laten. Alcohol beschouwen als anders dan andere drugs heeft bij zeer veel verslaafden een terugval veroorzaakt. Voordat wij bij NA kwamen, zagen velen van ons alcohol als iets aparts, maar wij kunnen het ons niet veroorloven hierover verwarring te laten bestaan. Alcohol is een drug. Wij zijn mensen met de ziekte verslaving die zich moeten onthouden van alle drugs om te kunnen herstellen. (meer informatie op www.na-holland.nl) Groetjes en succes, Kohtje.

Min of meer een vervolg, of herschrijving van m'n bericht eerder vandaag (#72).. Ik zit in herstel en soms vergeet ik dat omdat alles steeds makkelijker wordt... Dan realiseer ik me ineens weer dat dat het gevolg is van het (12 stappen) programma, en dan vooral van het daadwerkelijk toepassen daarvan. Want het programma kennen is één ding, het krijgt pas waarde als ik het toepas in m'n dagelijkse leven. Ik treed het leven tegemoet alsof het een cadeautje is. Soms snap ik niet hoe iemand me iets bepaalds cadeau kan doen, maar door het aan te nemen, te bestuderen, te wikken en te wegen, kan ik ontdekken dat ik niets voor niets krijg, dat alles wat ik krijg waarde heeft. Soms om mee te spelen, soms om van te leren. Ik ontdek, onderzoek de dag die ik cadeau krijg voordat ik eventueel het besluit neem zo'n dag als waardeloos te bestempelen en kwaad in een hoekje gooi.. Ik heb ondervonden dat juist in dat hoekje zo'n weggegooid cadeautje tot monsterlijke proporties lijkt uit te groeien, dat het mijn aandacht extra hard trekt.. De waarde zit hem meestal niet in wat ik leuk vind, maar in wat ik nodig heb. Soms gaan die twee samen, maar heel vaak zijn ze tegengesteld aan elkaar. En dan weegt wat ik nodig heb zwaarder dan wat ik leuk vind..

Sinds ik zeseneenhalf jaar geleden in herstel ging volgens de richtlijnen van de 12 Stappen (en 12 Tradities) van AA/NA ben ik mijn reis (leven) ook als fantastisch gaan beleven. Ik zag dat dingen schokkend waren, dat ik moest gaan puin ruimen, dat ik moest gaan werken aan en met mezelf en mijn omgeving. In plaats van me daar voor te verstoppen in een alcoholroes ben ik de confrontatie aangegaan. Ik heb een terugval na negen maanden niet als nederlaag opgevat maar als bewijs dat het programma loslaten fataal voor me is. Het programma als leidraad in mijn leven toelaten betekent voor mij dat ik het leven met al z'n ups en downs neem voor wat het is. Hierdoor gebeuren er dingen die mijn fantasie te boven gaan, zowel positief als negatief. Door ervan uit te gaan dat een zgn. slechte dag een leerzame dag is, kan ik zeggen dat mijn levensreis fantastisch is. Ik word uitgedaagd al mijn talenten in de strijd te gooien om op een bewuste manier om te gaan met dát wat zich aandient. In tegenstelling tot de tijd dat ik alcohol nog als "uitwijkmanoeuvre" gebruikte.. Toen was het leven vaak echt verschrikkelijk.. ik bleef maar uitwijken en omzeilen. M'n spoor was ik totaal bijster. Dat was geen reis, dat was het spoor van een vluchteling.

Agnieta, door het anders te formuleren kun je hetzelfde zeggen en tegelijkertijd jezelf niet zo naar beneden halen. Door het anders te formuleren verklein je het risico om in zelfmedelijden te duiken en geef je jezelf een kans om volwassen met je situatie om te gaan. Hoe?? Door gewoon te zeggen: het is zoals het is. Waarom schuld? En dan nog wel eigen, dikke, dikke, hele domme en onnozele schuld? Je bent toch verslaafd? Nou dan...!! dan heb je toch geen schuld? Je situatie is gewoon een gevolg... Je zou alleen die eerste niet moeten nemen. Alleen dáár kom je verder mee. Maar schuld???? Hooguit even een beetje "niet verstandig" gedaan. Maar niemand is perfect, zelfs jij niet..

hahaha.... die Bolletje. ......na verloop van tijd best ook lekker. 't Is ff wennen weer..... Dat zeggen ze ook van stoppen met roken !!

zoiets, ja

... ik heb wel eens het idee dat ik nou juist al die troep zo "lekker" vind. Niet zozeer de tabak, maar al die smerige toevoegingen.. Net zoals bij alcohol. Het "smerigste" van wijn is alcohol. En laat ik dát nou altijd het lekkerste van wijn (en al die andere drankjes met alcohol) gevonden hebben.. Door al dat "smerige" weg te laten wordt de behoefte eraan alleen maar groter. Het zijn vaak de "smerige" dingen die verslavend op mij werken. Andere voorbeeldjes: vet en zout en suiker in voedsel, (veel) geld in het daglijkse leven, Lelijke Eendjes in vervoersmiddelen, enz. Anders gezegd komt het er vaak op neer dat wat ik leuk en/of lekker vind, niet zo best is volgens de algeheel geldende norm...(?) Daarom ook zal mijn werk aan mijn herstel altijd blijven voortduren. Niet om ooit hersteld te ZIJN, maar om te kunnen blijven genieten. Bewustzijn van mijn "zwakheden" maakt voor mij het leven de moeite waard en de zwaarte van mijn verslavingen draaglijk.

Dat snap ik maar al te goed, Deborah. Maar bedenk dan dat de direkte manier aan toegeven daaraan (alcoholroes) maar een tijdelijke "oplossing" is en dat ondertussen de werkelijke problemen niet opgelost worden, sterker nog, ze krijgen de kans nog groter te worden door bijv. toenemende tijdsdruk.. Rust in je hoofd zal waardevoller en werkelijker zijn wanneer je de onrust daadwerkelijk aanpakt, dus stappen onderneemt om voor onderdak voor je moeder te zorgen.

Deborah, ik weet geen oplossing voor je probleem. Waar ik wel wat van af weet is dat deel dat ik gequoot heb. Ben je nu echt aan het twijfelen, of ben je aan het vechten? Twijfel je of je nu wel of niet drank zult halen? Wil je drinken?? Dan weet je zelf het antwoord al wel, gezien je aanwezigheid op dit forum. Ik vermoed echter dat je in gevecht bent met je drankverslaving. Je weet dat je niet wilt drinken, maar je hele wezen schreeuwt (tegen je verstand in) om drank, om alcohol, om verdoving.. Hoe harder je in gevecht gaat, hoe vermoeider je wordt, en hoe sneller je bereid bent te capituleren. Door niet in gevecht te gaan met je drankzucht, de omstandigheden (met je moeder en haar huisvesting) onder ogen te zien en in plaats van naar de drankwinkel te vliegen, op zoek te gaan naar instanties en/of mensen die je met je werkelijke probleem kunnen helpen, kom je waarschijnlijk verder.. in elk geval hoef je er morgen geen schuld- en andere nare gevoelens aan over te houden. Ik wens je de kalmte toe om jezelf te kunnen bezien...

Ja Snoepje, ik heb ook met veel vallen en opstaan moeten leren. En steeds werd het misschien stukje bij beetje beter, maar bij elke terugval voelde het alsof ik helemaal opnieuw moest beginnen. Als ik nou eens al die ervaringen van terugvallen bij elkaar op kon tellen en er een groot tegengif van kon maken, tja, dan had ik misschien iets van een soort controle over mijn verslaving kunnen opbouwen. Maar ook mij is gebleken dat ik mijn verslaving niet onder controle kan krijgen, eenvoudigweg omdat ik een verslaafde ben. Mijn verslaving is een omstandigheid. Ik kan omstandigheden niet naar mijn hand zetten. Het enige waar ik enige controle over kan proberen uit te oefenen en wat ik kan proberen te veranderen, dat ben ik zelf. Het enige dat ik met élke vluchtpoging, roes, dronkenschap, terugval altijd bij me heb, dat ben ik zelf. Dus als ik mezelf nou onder controle probeer te houden, hoe moeilijk dat soms misschien ook is, dan heeft m'n verslaving per definitie geen kans meer..

Hallo Snoepje, Met verwachtingen hoog stellen als ik (weer eens) gestopt was heb ik het nooit kunnen redden. Mijn verslaving was altijd sterker dan wat ik eigenlijk wilde en druiste altijd tegen mijn verwachtingen in. "Het moet nu gewoon klaar zijn, voor eens en altijd." Hoe vaak ik dat niet voor mezelf gesteld heb.. Altijd was er weer dat "ongezonde verstand", m'n verslaafde manier van denken, die m'n gezonde verstand op het verkeerde been wist te zetten. En toch is het in de kern van de zaak ontzettend simpel. "Neem de eerste niet!!" Om dat simpele te kunnen bewerkstelligen heb ik echter aan alleen mijn gezonde verstand en een flinke portie wilskracht niet genoeg.. dat is in het verleden veel te vaak gebleken. Ik heb hulp gevonden in het 12-Stappen programma. Het is niet dat programma wat me clean houdt, het zijn niet de meetings, het zijn ook echt niet mijn lotgenoten die zelf met herstel bezig zijn. Ik ben het echt helemaal zelf die dat doet. Met hulp, weliswaar, maar ik doe het zélf. Het komt er dus heel simpel gezegd op neer, dat als ik, al dan niet met hulp van wie of wat dan ook, die eerste niet neem, ik "klaar" ben met m'n verslaving, zolang ik dat wil en mét of zónder verwachtingen.. Dat kan ik helemaal op eigen houtje proberen te doen, want ook dan geldt het voorgaande, maar mezelf kennende heb ik meer kans van slagen als ik me onderwerp aan enkele richtlijnen. Richtlijnen die me helpen in geval van trek een zgn. "om-trekkende" beweging te maken.. Dat kost even wat oefening, maar daar is die hulp dan weer erg welkom.

Ik ga niet naar de Hema om koffie te drinken maar naar de Mama. Daarna boodschappen doen, met het hondje lopen en (verder met de) grote opruim en schoonmaak. Dat jullie het maar weten..

Aha, Bolletje.. ik begrijp nu dat je met je lekvrije waterval bedoelde dat ie alleen dáár lekt waar ie moét lekken. Ik had je hele "watervalbouwverhaal" niet meegekregen.. Overigens heb ik niks aan te merken op je uitleg, ik denk alleen dat ik zoiets als wat jij uitlegt eerst met eigen ogen moet zien voordat ik begrijp wat je bedoelt.. , zoals een bak van 500 ltr. water onder je trap, een brievenbuswaterval en vloerkleden die van tegels gemaakt zijn...

Er zijn mensen die er hun beroep van hebben gemaakt, Fruitvlieg. En er zijn ook mensen die die mensen weer bewonderen, waardoor die mensen die er hun beroep van hebben gemaakt succesvol kunnen worden genoemd.