Kohtje

Alles even lekker helemaal uit z'n verband rukken.. Het is een knal-gele aca diane en een gewone dyane. Bij de aca is de Y vervangen door een i. Waarom?? Geen idee..

Ik heb dat ook hoor, Lucide. Voornemens lijken klaarhelder, bevrijdend en "verlichtend", tot het moment dat ze in daden moeten worden omgezet. Dan lijken ze ineens het tegenovergestelde te zijn.. donker, mistig en beklemmend. Ik heb ervaren dat die stap van theorie (voornemen) naar praktijk niet zonder slag of stoot gaat, dat dán pas het echte vallen en opstaan begint. Dat kwam in m'n voornemen niet voor, dat vallen en opstaan.. dat dacht ik zo even te doen. Maar juist door dat vallen en opstaan, dat regelmatig m'n neus stoten doordat ik mezelf tegenkom, kom ik m'n tekortkomingen tegen. En pas als ik ze tegenkom en onderken kan ik de stappen nemen die nodig zijn om ze te overwinnen. Wat voor jou één en al ellende lijkt, is voor mij als toeschouwer mooi om te zien. Je bent, zolang je jouw proces blijft delen, voor mij een prachtig voorbeeld van hoe ik het bij mezelf kan, moet of mag bijsturen.. daarom is délen zo belangrijk. Niet om wat weggegeven wordt, maar om wat ontvangen wordt. En dat werkt vice versa.. Daarom bedankt dat je jouw proces van herstel zo gedetailleerd beschrijft.

@ Jopie, vorig en dit jaar in het vroege voorjaar daar geweest. Apart gebied.. Mooi ook wel. @ Gerrit, ja, ik denk zelfs af en toe dat niets menselijks mij vreemd is..

Aan de voet van de Externsteine?

Ik weet niet wat er gebeurde, maar ineens waren we vanmiddag naar de Ikea in Duiven.. Alleen maar voor twee thermosflesjes en een snijplankje. Nou ja, de zondagmiddag is zo wel lekker snel voorbijgegaan. Zat er een beetje mee wát te doen.. Soms gebeuren er dingen bijna vanzelf als je helemaal geen zin hebt in wat dan ook. Als ik het zelf had moeten verzinnen dan was dít niet gebeurd. Nu wel en het is goed.

Dat is nou juist datgene in AA / NA wat mij zo aanspreekt. Ik begrijp er ook geen snars van en maak er mijn eigen potje van. Toch werkt het. Het is een programma vol suggesties, tips, ervaringen.. maar géén wetten en dogma's Het feit dat ik er geen snars van snap en ik het wel wíl snappen, maakt dat ik er mee bezig ga en blijf. Ik hoop voor mezelf dat ik het noooit zal snappen, dat de "waarheid" altijd nét achter de horizon blijft..

Misschien dat het doen zélf niet zozeer van moed getuigt, maar als ik mijzelf nu even in gedachten in jouw (deze) situatie probeer te zetten, dan denk ik niet dat ik de moed bijeen kan rapen om daadwerkelijk te gaan doen wat ik doen moet.. Die moed bedoelde ik eigenlijk.

20 Redenen, fruitvlieg? Da's inderdaad veel om te onthouden als het elastiekje te strak staat. Die ene reden: 'één is teveel', is misschien makkelijker te onthouden.

Het soort moed waar het mij meestal aan ontbreekt. Omring me nog altijd graag met een soort van gezelligheid en gemakkelijkheid. Jopie, maak er wat van. Of niet. Geheel aan jouzelf.

Hallo Wisse, Door jouw berichtjes ga ik weer even helemaal terug in de tijd, nog voordat ik met verslavingszorg in aanraking kwam. Ik wilde, hoe dan ook, stoppen met drinken. Alles liep uit de hand of was al uit de hand gelopen. Zo kon het niet langer en ik wist dat dit allemaal gevolgen waren van mijn drinken. Mijn huisarts, de eerste waar ik met mijn "wens" om te stoppen naartoe ging, schreef me campral voor. Ik was reuzeblij. Nu zou alles goed komen, want als ik deze trekremmer zou slikken zou ik niet meer hoeven drinken. Ik vertrouwde volkomen op dit middel, het zou het voor mij immers een peuleschilletje maken... Jammer genoeg werkte dit voor geen meter bij mij.. In m'n grote blijdschap en opluchting dacht ik géén trek meer te hebben maar wél wat te moeten drinken om te vieren dat ik geen trek meer had, dat ik een stap in de goede richting had gemaakt. Hoe krom kun je denken als verslaafde? Ik begon te denken dat ik genept was. En (voor mijn vrouw) smoesjes te verzinnen zodat ik geen campral meer zou hoeven slikken. Ik gaf campral de schuld van mijn rommelende darmen, van mijn vermoeidheid, van mijn lusteloosheid, mijn algehele gevoel van mallaise.. Veel later kwam ik er achter dat het niet de campral was die me ziek maakte, en ook dat het niet de campral was die mijn trek kon verminderen. Maar mijn vrouw 'trapte erin'.. ik stopte met campral. En zo kon ik weer drinken.. Affijn, weer een jaar doorgemodderd met een hoop drank. Toen kwam er wéér zo'n moment dat alles misging. Weer huisarts en dit keer doorverwijzing naar verslavingszorg. Daar begonnen ze over een week crisisopvang/detox. O nee, geen opname.. ik doe het zelf wel. Bij m'n zus in huis.. ver van m'n eigen huis, dan had m'n vrouw een weekje rust. Ramp. Bij m'n zus in huis was iedereen overdag aan het werk en/of naar school.. ze kenden mijn dronken gedrag niet zo goed, volop gelegenheid dus om me overdag vol te gieten en 's avonds, als iedereen weer thuis was, vroeg naar bed te gaan, met een in m'n tas verstopte fles voor "noodgevallen". Ik ben die week naar redelijke eigen tevredenheid doorgekomen. Dronken en wel. Eenmaal weer thuis ging het natuurlijk weer snel verkeerd. Toen, omdat ik zelf zo gauw geen andere uitvluchten meer kon bedenken, toch een week in de kliniek geweest. In de directe nabijheid van mensen die verslaving kennen, die niet zo makkelijk om de tuin te leiden zijn. Bovendien kon ik ook niet een stiekem flesje bij me hebben. Kortom, ik móest wel zonder drank. Tevens werd aandacht besteed aan gezond eten, regelmaat, beweging, buitenlucht, gesprekken over verslaafd zijn, alles waar ik als actieve verslaafde zo'n grote hekel aan had.. Ik kwam er ook achter dat alle problemen die ik eerder aan campral toeschreef, gewoon afkickverschijnselen zijn. Sommige van deze verschijnselen duren enkele dagen, andere weken tot maandenlang.. Ik was altijd van mening dat ik zelf altijd het beste mijn eigen probleem kon oplossen, liefst in mijn eigen tijd en omgeving. Dat was de grootste en meest hardnekkige en vernietigende fout die ik telkens maakte. Ik kwam er gelukkig achter dat ik het best geholpen ben door naar anderen te luisteren en me open te stellen voor hulp die anderen me aanreiken. Mijn eigen mening en mijn eigen weg volgen brachten me steeds verder in de problemen.. Ik loste mijn problemen op door er nieuwe overheen te gooien of ze glashard te ontkennen. Afleiding zoeken om niet te drinken is een goede manier. Maar dit werkt slechts tijdelijk. Wat Royco hierboven al zegt: het houdt een keer op met afleidingen verzinnen. Wat langduriger effect kan hebben is op zoek gaan naar de werkelijke redenen van je drinken en die aanpakken. Dat is (bijna) niet in je uppie te doen. Daar heb je anderen voor nodig. Anderen die de (denk)fouten kunnen zien die je voor jezelf niet wilt of kunt zien. Hier op het forum kun je daar een begin mee maken. En gooi de mogelijkheid van professionele hulp in een kliniek niet meteen in een hoek. Het kán het verschil betekenen tussen leven en dood. Sterkte.

Uit "Just for Today" van 15 mei: De meesten van ons zijn doodsbang om naar zichzelf te kijken, hun binnenste te onderzoeken. We zijn bang als we ons handelen en onze motieven onderzoeken we een bodemloze zwarte put van zelfzucht en haat zullen aantreffen. Maar als we de Vierde Stap (opmaken van een persoonlijke inventaris) nemen zullen we bemerken dat onze angsten ongegrond waren. We zijn menselijk, net als ieder ander, niet meer en niet minder. We hebben allemaal persoonlijkheidstrekjes waar we niet bijzonder trots op zijn. Op een slechte dag kunnen we denken dat onze fouten erger zijn dan die van ieder ander. We twijfelen soms aan onszelf. We twijfelen aan onze motieven. We kunnen zelfs aan ons bestaan twijfelen. Maar als we de gedachten van onze fellows zouden kunnen lezen zouden we dezelfde worstelingen zien. We zijn niet beter of slechter dan iemand anders. We kunnen alleen veranderen wat we erkennen en begrijpen. In plaats van bang te blijven voor wat opgeslagen is in onszelf kunnen we het beter in de openbaarheid brengen. We zullen niet langer bang zijn en ons herstel zal bloeien in het volle licht van zelfbewustzijn.

Ahh.. wacht even, ik geloof tóch dat ik je kan volgen, Agnieta. Ik denk dat je jezelf gewoon niet vertrouwd of durft te geloven als je wat langere tijd clean bent. Dat als je je cleantijd ziet groeien het gevoel ontstaat dat je dit móet volhouden.. en dát voelt als druk. Wat dan weer reden genoeg zou zijn om te gaan drinken. En als je niet achterom kijkt naar de afgelopen cleantijd, en je alleen op vandaag richt, dan is het allemaal niet zo zwaar, dan valt er niet zo veel te verliezen... Ik denk dat dit een beetje hetzelfde is als hoogtevrees. Niet naar beneden kijken, dan word je niet bang. Terwijl de diepte onder je er niet minder van wordt. Het speelt zich af tussen de oren. Dag voor dag clean blijven is goed. Ook voor mij, meis. Maar na verloop van tijd groeit het zelfvertrouwen. Ik kon ook in het begin niet geloven dat een jaar slechts een begin zou zijn. Dacht dat ik na een jaar kon gaan wachten op een terugval.. 18 maanden was m'n "record" hiervoor. Maar een jaar werden er twee, en drie... als ik dan nóg geen vertrouwen in mezelf zou hebben dat ik het wel goed deed, had ik niet kunnen genieten van een nuchter leven.. Een leven zonder alcohol is voor een alcoholist na verloop van tijd geen strijd meer tégen alcohol maar genieten zónder alcohol. Tenminste als je je afhankelijkheid los weet te laten. Anders is het leven misschien leuker en fijner mét (af en toe) alcohol.

Je bent mij kwijt in je redeneringen, Agnieta.. ben je nou bang voor cleantijd??

Jemig Agnieta... Nee, ik wist niet dat 13-12-08 een memorabele dag voor me zou worden. Dat bijzondere van die dag groeide met elke dag dat ik clean bleef. En het bijzondere van die dag is weg als ik terugval. Voor een dagpact is élke dag bijzonder. Maar dan alleen voor dié dag. Dat geldt ook voor mij. Maar morgen is 15-05-15 gisteren en is 16-05-15 bijzonder. Dat duurt maar een dag. M'n stopdatum krijgt, hoe langer geleden, steeds meer magie voor me, geeft me een boost om er nog weer een dagje aan te plakken.

Wat ik bedoel te zeggen, Agnieta, is dat een datum pas betekenis krijgt als stopdatum als je werkelijk gestopt blijft. Als jij over een jaar nog steeds kunt zeggen dat je op 15-05-15 gestopt bent, dán krijgt die datum betekenis. Als je over een jaar en een beetje zegt: 16-06-16 is een mooie stopdatum, dan betekent 15-05-15 niet zoveel meer.

Agnieta, dat is een prachtige datum, maar dat geldt alleen als het ook werkelijk je stopdatum is. Als het alleen maar een "poging tot" blijkt, verliest zo'n datum al snel z'n gouden glans.

Dit klinkt als een goede handeling, An, maar je weet ook dat AA niet ongedaan kan maken wat gebeurd is. Ze kunnen wel eventueel voorkomen wat nu gebeurd is als je éérst AA belt.

Goedemorgen, Ben bang dat het ritje met open dak gisteren een verkoudheidje tot gevolg heeft. Ach, wanneer leer ik het nou eens? Dat is elk voorjaar hetzelfde.. ongeduld en verlangen naar de goede dingen van het leven. Ik kan niet wachten tot het warm genoeg is.. Of ik ben niet geschikt voor open dakkies, een watje.. kan ook natuurlijk. Herken hierin eigenlijk ook wat Jani net schreef. Ik dacht ook elke keer dat zo'n lekker glaasje dit keer wel zou kunnen. En als het dan weer helemaal mis ging dan dacht ik dat ik iets niet helemaal goed had gedaan. Volgende keer zou ik het wél bij één of twee glaasjes kunnen houden, zóóó moeilijk is dat toch niet? Ik dacht dat ik iets fout had gedaan... jaja.. maar wát had ik dan fout gedaan? Ik bedacht fouten in alle hoeken en gaten.. ik probeerde het gewoon nóg een keer, maar ik wist eigenlijk nooit precies waar het dan fout ging. Nou ja, ik wist het diep van binnen natuurlijk wel, maar dát zou ik aan mezelf nóóóóit toegeven. Namelijk dat ik helemaal niet gecontroleerd kón drinken. Ik kon en/of wilde maar niet geloven dat één glaasje al teveel was. Dan zou ik toch een watje zijn? Niet eens een glaasje kunnen drinken zonder meteen helemaal door te slaan? Oke, oke, soms lukte dat inderdaad wél. Dan kon ik na één, of liever twee glaasjes zeggen: doe nu maar iets fris... Maar inwendig zat ik dan al aan een "inhaalslag" te denken. Die had ik dan volgens mijn zieke brein wel weer verdiend. En zo heb ik heel wat jaren doorgestrompeld. Tot het moment dat ik me ging realiseren dat ik, door toe te geven dat ik niet gecontroleerd kan drinken, geen wátje ben, maar gewoon verstandig. En als ik mijn gezonde verstand kan laten heersen over mijn verslaafde brein ben ik zelfs méér dan alleen maar verstandig, dan ben ik ook nog een winnaar. Dan kan ik met het gezonde deel van mijn verstand het zieke deel er onder houden. Pas dán ben ik alcohol de baas. Dat ene eerste glaasje is de openbaring van het zieke (verslaafde) deel van m'n verstand. En als dat zich openbaart dan heeft mijn gezonde verstand het nakijken. Ik kan niet drinken. Dat geef ik toe. Door niet te drinken ben ik geen watje maar een (over)winnaar.

Terug van weggeweest. Helemaal heel. Leuke meeting met citro-kennissen die we al vijftien jaar niet gezien hadden. Ze zijn inmiddels getrouwd en hebben twee zoons, waarvan de jongste vandaag 12 werd. Koffie en gebak dus. Over met je neus in de boter vallen gesproken.. Die eendenmeetings zijn onderhand wel veranderd, hoor. Toen wij zo'n vijftien jaar geleden voor het laatst gingen kampeerde iedereen -inclusief wijzelf- nog in (piepkleine) tentjes. Nu staat zo'n meetingterrein vol met caravan(netjes) en campers.. Maar gelukkig nog wel veel eendjes en eend-achtigen. Het weer begon er in de loop van de dag steeds zomerser uit te zien en aan te voelen. Op de terugreis dakje open, mooie route over de veluwe en langs de kronkeldijkjes van Hattem naar Deventer. Toch halverwege dakje weer dicht gedaan, want het was, vooral onder de bomen en als de zon even "wegviel" best koud. Maar prima dagje gehad zo.. Ben zo blij dat ik niet meer, zoals destijds, van (stiekem) alcoholmoment naar alcoholmoment hoef te leven...

Haha, ProudMary, oude tut... De Dyane was trouwens het antwoord van Citroën op de R4. Practischer dan de echte eend, grote achterklep en iets meer "vermogen".. maar is nooit helemaal gelukt. 't Is nooit méér geworden dan een iets luxere eend. Vrij zeldzaam geworden daardoor. Er zijn er nog maar zo'n 450 in NL. jOwan, we gaan ook alleen via kleinere weggetjes. Langere remweg wordt weer enigszins gecompenseerd door lager gewicht en lagere "snelheid".. Rijden in zo'n soort autootje vergt niet alleen een bepaald soort moed, maar ook gevoel voor humor. En nu: inpakken en wegwezen!! Tot later.

Vandaag weer eens met de Dyane op pad. Vrouw mee, hondje mee, broodjes mee, koffie mee... Op naar een eendjesmeeting. Als dagbezoekers. Er is daar een onderdelenmarkt. Ben nog steeds op zoek naar een rechterbuitenspiegel. Zo'n Dyane is echt nog uit een ander tijdperk. Geen rechterbuitenspiegel dus, maar ook geen 3e remlicht, geen mistachterlicht, geen achteruitrijlamp geen hoofdsteunen, geen gordels achterin, geen "plofzakken", ruitenwisser kan alleen 'aan' of 'uit' d.m.v. een drukknop, clignoteurs zelf uitzetten na de bocht, etc. etc.etc... Totaal onverantwoord onveilig, maar wél leuk!!! Wat haar dan wél weer veilig maakt is dat ik niet drink...

Hee, Erik. Lekker jezelf een beetje verwend dus.. en dan niet door in je bed te (blijven) liggen maar door je lichaam (en indirekt de geest) aandacht te geven. Ik geloof dat je je mededeling net op het moment deed dat alle "kippigjes" aan het woord waren. Ze hebben je denk ik niet gezien . Maar ik vind het fijn te lezen dat je vandaag lekker voor jezelf gekozen hebt.

M'n ega zei vanmiddag tegen me dat ik maar eens wat meer bier moest drinken omdat m'n broeken allemaal te wijd aan het worden zijn. M'n broek zakte zowat af toen ze dat zei. We hebben er samen om kunnen lachen. Vanavond meeting. Fijn.

Nog even over het nuttige met het aangename verenigen: vandaag drink ik niet. Verder vandaag "nuttigloos" maar aangenaam door het leven.

Welterusten Kaboutertje. Ik vind je bewonderenswaardig. En een juweeltje van een voorbeeld op dit forum dat niets het waard is om te gaan drinken.