Ik ben James, en ik ben verslaafd aan alcohol. Nooit gedacht dat ik dat over mezelf zou zeggen, want ik was in mijn gedachten altijd een stevige gelegenheidsdrinker. Samen met mijn vrouw 1,5 fles witte wijn (of soms 2) per persoon wegtikken en dat de laatste maanden/jaren vrijwel elke dag van de week. Achteraf gezien heb ik haar wellicht wel teveel meegenomen in mijn eigen drankzucht, maar het was wel mooi makkelijk. Nooit nadenken of en wanneer er gedronken zou kunnen worden. Wel vaak spijt de volgende dag, zeker als ik weer eens ruzie met haar had gemaakt. Sinds mijn vrouw ongeveer twee maanden geleden is geopereerd drinkt zij eigenlijk niet meer. En kom ik er achter dat ik toch veel meer met drank bezig ben dan ik zelf dacht. Wanneer kan ik weer drinken? Is het al vijf uur? Is het al donderdag, wanneer het weekend begint en ik 'legaal' meer wijn kan drinken? Stiekem flessen leegdrinken en wegzetten, zodat het lijkt dat ik er maar 1 op heb. Of drinken wanneer zij de kids naar bed brengt of in bad ligt (dan kunnen er makkelijk drie glazen in). Elk moment is een glas wijn waard en het is niet de situatie die de wijn bepaalt, maar de wijn bepaalt de situatie. Sinds mijn vrouw gestopt is spreekt ze mij regelmatig aan op mijn drankgebruik. En word ik me er pijnlijk bewust van. Zoals nu, mijn vrouw ligt net ziek op bed. Mijn eerste gedachte is 'dan kan ik ongestoord die fles openmaken en leegdrinken'.
De wakeup call was afgelopen zondag. Sinds een week 'kon' ik weer drinken, samen met mijn vrouw twee glaasjes en toen zij naar bed ging nog zo'n anderhalve fles. Begin van de nacht kwam onze dochter naar beneden, want die was ziek en had flink gespuugd. Mijn eerste reactie was 'ik kan niet eens meer ongestoord een fles wijn drinken want dan krijg ik dit weer'. Ik ben daar zo van geschrokken, en ik realiseerde me dat ik toch meer afhankelijk ben van de drank dan ik wilde toegeven. Sindsdien (vijfde dag nu) drink ik niet meer en ik zie in dat stoppen met alcohol de enige weg is voor mij. Zeker omdat ik geen maat kan houden, en ik weet dat het stemmetje in mijn hoofd mij altijd zal proberen over te halen. Met stoppen heb ik geen moeite, ik zie wel op tegen het stemmetje en de onzekerheid wat ervoor in de plaats komt. Aan wilskracht geen gebrek, maar ik denk ook dat dat voor iedereen geldt de eerste dagen nadat je 'gestopt' bent. Ik herken dat van stoppen met roken.
Zelf heb ik me nooit als alcoholist beschouwd, ook niet als verslaafd. Dat waren mensen die werkloos met een fles wodka morgens op de bank begonnen. Kennen jullie dat? Ook omdat ik merk dat het stoppen me vrij gemakkelijk afgaat, zonder echte afkickverschijnselen, zegt het stemmetje in mij 'zie je wel, zo erg is dat niet. Je kunt over een tijdje best wel weer een glaasje proberen'. Nu herken ik dat van het stoppen met roken dus ik ben alert. Wel heb ik de term 'functioneel alcoholist' gelezen en daar herken ik me wel in. Goede baan bij een grote overheidsinstantie, leuk gezin met drie fantastische kinderen en een vrouw, en verder niets te klagen. Wel veel life events meegemaakt de afgelopen jaren herstellende van een burn-out en ik heb zo het vermoeden dat 'gelegenheids/gezelligheidsdrinken' daar is overgegaan in verslaving en geen controle meer hebben over het drankgebruik.
Ik volg sinds deze week ook de online behandeling via Brijder. Mijn verhaal wil ik op deze manier delen om het ook tastbaar te maken en waar mogelijk met mensen te praten die mijn situatie herkennen. Steun zoeken en vooral na verloop van tijd, wanneer de wakeup call naar de achtergrond verdwijnt en het stemmetje naar de voorgrond. Maar ik wil stoppen en heb er voor nu alle vertrouwen in dat het me gaat lukken. Met veel interesse lees ik jullie verhalen, die inspireren me nog meer. Succes allemaal en bedankt voor jullie luisterend oor!
