JamesM

Dat herken ik ook heel goed, je begint volgens mij de zg Wall fase in te gaan. Ik weet nog goed dat ik op een buurt bbq stond en dacht wat doe ik hier in godsnaam. Ik ben ook eerder weggegaan en mijn vrouw heeft nog met enkele buren tot laat gezeten en kwam aangeschoten thuis. Toen dacht ik ook even wat doe ik mijzelf aan. Maar het is rouw, en geconfronteerd worden met gevoelens die je daarvoor ook had maar... wegdronk. Nu moet je er doorheen, jezelf leren kennen en afscheid nemen van die vriend die geen vriend was. Gun jezelf de tijd, wees mild voor jezelf en bekijk het dag voor dag. Het komt heus goed en wat LadyJane zegt: van deze periode leer je het meeste.

Ik had al psychologische hulp vanwege burn-out. Vanaf toen met de ellende van vroeger bezig gegaan via schematherapie (een jaar lang, net afgerond) en nu traumatherapie. En natuurlijk het stappenprogramma. Dat laatste heeft mij ook enorm geholpen. Destijds heb ik besloten om, vanwege de therapie die ik al volgde, geen klinische opname te doen maar een ambulant online traject van drie maanden te volgen. Dat heeft mij als eerste zet zeker geholpen. Het gaat namelijk om het herkennen van je triggers en hoe je daarmee om kunt gaan. Als ik jou was zou ik dus beide doen.

Wat goed, gefeliciteerd! En hoe lang duurt zo'n traject?

Welke meetings volg je? Wat ik zo begrijp is dat er bij de AA niet zoveel aan sponsorschap wordt gedaan. Ikzelf ga wekelijks naar NA en CA meetings. Bij de CA heb ik mijn sponsor gevonden. Truberdorffer doet alleen ambulante hulp toch? En volgens mij werken zij ook met het 12 stappenprogramma. Goed hoor dat je je herstel zo serieus aanpakt. Bekijk het van dag tot dag en wees mild voor jezelf. Hard zijn voor jezelf is mij bekend, want dat was de enige manier om te overleven. Hard zijn = je eigen behoeften opzij zetten ten koste van je eigen mentale gezondheid. Dat mag je nu leren loslaten.

Goed dat je dat monster in jezelf al kunt identificeren. Mij hielp het om afstand te kunnen nemen. En een mooi cadeau, ook om je blijvend te herinneren. Toen ik het gesprek met mijn vrouw aanging, was ze op de eerste plaats heel opgelucht en ook trots dat ik gestopt was en hulp zocht. Het heeft daarna nog heel veel tijd gekost om weer nader tot elkaar te komen (we zijn bijna gescheiden), maar tegenwoordig is onze band beter dan ooit en gebaseerd op gezonde motieven ipv de drank.

Het is de grootste stap die ik in mijn leven heb gemaakt. Het grootste cadeau ook. Alleen dat kost tijd. En rouwen hoort daarbij. Zelf ben ik nu voor de derde keer bezig met het stappenwerk: de eerste keer was heel voorzichtig en vluchtig, de tweede keer met behulp van het NA werkboek tot stap 5 gekomen en toen realiseerde ik me dat ik echt een sponsor nodig had. Met behulp van mijn sponsor nu bij stap 7 en de voorgaande stappen zeer grondig aangepakt. Inzichten opdoen kost namelijk tijd. En die eerste stap is misschien wel de allerbelangrijkste, goed om daar veel tijd voor te nemen. Ik dacht toen ik begon aan het stappenwerk dat ik een soort supermens zou worden: vrij van emoties, en alles wat er op mij afkomt altijd positief kunnen handelen. Door de stappen heb ik geleerd dat ik gewoon een mens mag zijn, net zoals iedereen. Met ups en downs. Dus ja, het is ineens intens wat ik voel. Zowel positief, maar natuurlijk vooral ook negatief (want die dronk ik altijd weg). En dat is helemaal niet erg, want zo ervaren niet verslaafden dat ook. Dat is wie ik ben. En ik heb mijn Hogere Macht leren kennen en dat geeft mij ook veel rust en vertrouwen. Ga vooral zo door, neem de tijd voor de stappen (er zit niet voor niets een bepaalde volgorde in) en laat het proces zijn beloop. Succes!

Ik zou hetzelfde van mijn vrouw kunnen zeggen, want letterlijk onze eerste date hebben wij samen 5 flessen wijn gedronken. En altijd feestjes met vrienden of elders. Maar als ik zo vrij mag zijn: ik geloof nooit dat jouw vrouw verliefd is geworden op een dronken zot. Dat is argumentatie van jouw verslaafde brein. Je hoeft met helemaal niets te breken; alleen jezelf zijn en worden is genoeg. Ik zelf ben letterlijk niemand verloren doordat ik ben gestopt met drinken. Relaties krijgen meer diepgang, omdat ik simpelweg niet de hele tijd meer bezig ben met drinken, de gedachte aan drinken, herstellen of leuk doen. Mijn ervaring is dat ik mijzelf juist door te drinken aan de zijlijn heb geplaatst. En de keerzijde van jouw vraag is: hoeveel is het je waard om jezelf te verloochenen, te vergiftigen en te minachten? Want dat is wat je doet als je kiest voor de drank. Jouw onzekerheden snap ik, die had ik zeer zeker ook in mijn beginfase. Wat bij mij hielp was schrijven. En erover praten. Mijn therapieën die ik toen ook volgde hebben mij veel inzicht gegeven. Daarna ben ik begonnen aan het 12 stappenprogramma. En geef het vooral de tijd. Ik heb mijn verslaafde deel van mijn brein Henk genoemd, dat hielp mij om de zaken in perspectief te plaatsen. 'Ik ben het niet, het is Henk maar'. Zoiets. Succes, en realiseer je ook dat deze dagen er ook bij horen.

Mooi om te horen dat je zo je herstel invulling geeft. Het stappenprogramma is zo opgebouwd dat alles op z'n tijd komt. Als je bij stap 3 bent geweest, dan heb je geleerd om vertrouwen te hebben. Het leren om van schuld en schaamte af te komen doe je gedurende het hele programma, en daarna. Hoever ben je in je stappenwerk? Succes!

Dit vind ik wel een interessante. Dus omdat we ons zonder alcohol niet 'sociaal' kunnen gedragen, hebben we dus een 'sociaal smeermiddel' nodig (alcohol) om een stuk beter in 'de sfeer' te komen. Want als we dat niet doen zijn we een 'saaie lul'. Dat zijn allemaal connotaties die gemaakt zijn door alcoholisten. Met andere woorden: het hele leven is een asociale bedoening, waarin we eigenlijk met ons antisociale masker oplopen, niet in verbinding kunnen komen met anderen en het leven niet meer waard zijn. Onzin natuurlijk. Ik durf te wedden dat ik jou een stuk interessanter, minder saai en vooral socialer vindt in 'real life'. Ja, het is wennen met feestjes. De meeste probeer ik ook te ontlopen. Maar bv verjaardagen van familie ontkom ik niet altijd aan. Die gaan altijd volgens hetzelfde stramien: eerst braaf de koffie en taart, en dan voorzichtig -rond een uur of half vier- gaan de eersten aan de wijn. En dan is ineens het hek van de dam. Voordat je het weet zijn er twee/drie wijntjes per persoon doorheen, praat iedereen tien keer zo hard en komen er de praatjes. Dat is ook het moment dat ik weg ga, geen zin in om me 'socialer' voor te doen dan ik ben. Dan maar geen hoofdpijn de volgende dag.

Probeer je te stoppen of ben je gestopt?

Mooi! Hoe is dit voor je vrouw en kinderen? En onthoudt: per dag bekijken betekent niet een afzwakking van je voornemen om niet meer te drinken. Het betekent wel (mentaal) behapbaar maken en houden, op vandaag heb je invloed.

Eens met @Lonster1. En je kan je natuurlijk afvragen, of je de 'joligheid' mist, of juist het geoorloofd, steeds meer en sneller kunnen drinken, omdat iedereen dat doet? Dat laatste was in ieder geval bij mij het geval.

@kers Dat klinkt goed en je weet nu waar je valkuil ligt. Ik heb weinig echte momenten van zucht gehad, maar dat is tegelijkertijd een groot risico want ach, dan viel het allemaal toch mee en zou eentje ook wel weer kunnen... niet dus. Als je daar continu bewust van blijft dan moet het goed komen. Zet m op, goed bezig tot nu toe!

Dank je wel @garfield076!

Precies zoals een verslaving werkt. Als je langer clean bent dan leer je die patronen ook steeds beter te herkennen. Slim van je om dit weekend met de auto te gaan en met het sporten ook de focus te leggen op gezonde activiteiten! Veel plezier alvast.

Vandaag 'eindelijk' de twee jaar clean gehaald. Dat was voor mij toch wel een magische mijlpaal op de een of andere manier. Twee jaar met veel ups en downs. En vooral inzichten. Opgedaan in verschillende therapieën (nu traumatherapie) en het belangrijkste: stappenwerk. Ik leer steeds meer over mijzelf en door het stappenwerk heb ik geleerd om mijn geheimen, schuld en schaamte uit het verleden los te laten. De meetings en contacten met de fellows en felle's heb ik verbinding en liefde leren voelen, en leren luisteren zonder oordeel. Ik voel tegenwoordig veel meer rust en tevredenheid, alhoewel het hard werken blijft. Maar wat is het het waard. Ik liep laatst over straat en had een vreemd gevoel. Het was het gevoel wat ik als jongen van 20 had, toen ik net op kamers woonde, net een relatie had, nog niet in verslaving zat en met een gevoel van vrijheid de wereld en mijzelf kon ontdekken. En dat gevoel van vrijheid, dat is wat nu voorzichtig af en toe omhoog komt. En daarnaast is de relatie met mijn vrouw en met mijn kids enorm verbeterd. Nadat we bijna in scheiding lagen een jaar geleden, zijn we weer dichter naar elkaar toegegroeid, zonder verwijten maar met vertrouwen en in verbinding. En dan mijn kids. Hoe heerlijk om elke dag knuffels te krijgen, en te merken dat ze contact met mij maar vooral ook geborgenheid bij mij zoeken en vinden. Toch blijf ik me er van bewust dat het verslavingsmonster altijd op de loer ligt. Vooral als het goed gaat moet ik niet verslappen en blijven werken aan mijn herstel. Daar kan ik dan op leunen in tijden dat mijn triggers of oud gedrag opspelen. En door het werken aan de stappen heb ik ook geleerd om los te laten en vertrouwen te hebben in dat het goed komt. ik dacht eerst dat ik in herstel een soort supermens zou worden, die elke emotie de baas zou zijn. Inmiddels heb ik geleerd dat ik gewoon een mens mag zijn, net zoals iedereen. Die zijn leven met alles wat er op zijn pad komt puur mag beleven en daar op een verantwoordelijke manier mee om kan gaan. En zelf keuzes mag en kan maken, op basis wat zich in het hier en nu aandient ipv blijven hangen in het verleden. Trots en blij ga ik de volgende twee jaar tegemoet!

En dit klinkt alsof ik mijn verhaal lees 😜 Schematherapie afgerond en nu traumatherapie. En natuurlijk het 12 stappenprogramma. Maar uiteindelijk na twee jaar kan ik zeggen dat ik echt een nieuwe versie van mijzelf aan het worden ben. Eens ook met de opmerkingen over perfectionisme. Ook ik vond dat ‘natuurlijk een mooie eigenschap’ zoals je zegt. Dat kon toen ook niet anders, want dat was het enige om mijzelf nog een beetje positief te kunnen bekijken. En een mooie om jezelf tegelijkertijd continu minder waard te blijven voelen. Want goed is nooit goed genoeg, het moet altijd beter, dus faal je per definitie altijd en is dat weer een bevestiging voor je eigen innerlijke criticus. Eigenlijk is perfectionisme dus een wolf in schaapskleren. Ondertussen heb ik veel meer innerlijke rust en balans gevonden en probeer ik vooral tevreden met mijzelf te zijn.

Ik ben er hoor!

Eindelijk! ik ga zeker door naar de drie jaar, mijn nieuwe leven bevalt me prima.

Volgens mij raak je hier de kern van verslaving.

Precies dit, mooi verwoord. Succes en de verrassing van je maat lijkt mij een veel waardevoller iets om naar uit te kijken.

Alweer een maand voorbij! Mij bevalt het ook best, tot volgende maand Bob!

Veel plezier! Ik kan me nog herinneren dat ik ineens veel meer kon genieten, veel meer details zag en hoorde. De kleuren, geluiden en geuren die me ineens opvielen. Ook wat lichte onrust en ongemak gehad wanneer mensen alcohol dronken, maar het gevoel van vrijheid overheerste dat bij mij. Benieuwd hoe het bij jou gaat!

Ja precies. Ik ken veel mensen die een of twee biertjes in het weekend drinken en daar verder niet naar talen. Of mensen (zoals mijn vrouw) die het bij twee blokjes chocola kunnen houden. Zet mij die reep voor en hij is weg. Aan de andere kant denk ik dat mijn vrouw wel verslaafd is aan haar telefoon. Maar toch is haar leven daardoor niet 'stuurloos' of 'onhanteerbaar' geworden. Voor veel mensen geldt dat ze met mate kunnen genieten van de gezonde en minder gezonde dingen van het leven. Voor mij geld dat niet; de rem is er duidelijk af. Op veel gebieden. Al ben ik daar pas achter gekomen nadat ik in herstel kwam. En computer of telefoon, nee die zou ik niet een dag kunnen missen

Die discussie hebben we ook wel eens na een meeting NA/CA. Vooral omdat we als groep 'herstellend verslaafden' bij elkaar zitten en vervolgens iedereen wel doodleuk een peuk opsteekt. Wat mij betreft gaat het om de verslavende/gedragspatronen die erachter zitten. Dat geldt net zo goed voor gamen, porno, roken of telefoongebruik. Tegelijkertijd zijn er nog steeds veel meer mensen die er géén probleem mee hebben (zeggen ze). Dat zijn tegelijkertijd de mensen waar wij als verslaafden met jaloezie tegenop kijken, zij die wel normaal kunnen gebruiken. Maar dat terzijde.