JamesM

Vanavond een condoleance van een fella die zichzelf het leven heeft ontnomen. Dat houd me bezig. Hoe eenzaam en hulpeloos zij zichzelf moet hebben gevoeld, en niet meer in verbinding met anderen en zichzelf. Wat een verslaving uiteindelijk kan doen. En dat je van de buitenkant niet kan zien hoe iemand zich van binnen voelt. Ze was zo goed bezig en ik ze kwam op mij de laatste keer dat ik haar zag positief over, ondanks een terugval die ze had gehad. Ze laat jonge kinderen na, hoe verschrikkelijk ook voor hen. Ik hoop dat ze nu de rust heeft gevonden die ze zocht. Aan de andere kant is het ook mooi om te zien hoeveel kracht, steun en liefde er bij de andere fellows en fella's vrijkomt, ondanks het grote verdriet. Daar ben ik echt van onder de indruk.

Heeft het tweede deel van je tekst betrekking op de jaren vóór eind 2024 of de jaren erna? En wat versta jij onder een ‘doorsnee verslaafde’?

Gefeliciteerd Bob, zo is het!

Gefeliciteerd Bob! Weer een mooie mijlpaal. Ik was m weer vergeten, dank voor de reminder

Gefeliciteerd Bob!

Ik ben bezig met mijn vierde stap: het grondig en onbevreesd maken van een morele inventaris. Daar gebruik ik het werkboek van de NA voor inclusief extra verkrijgbare info op internet. Dat levert een heleboel nieuwe inzichten op, en niet per se inzichten waar ik op zat te wachten Over mijn eigen aandeel in situaties, over hoe ik onbewust toch het leven van mijn naasten (vrouw, ex vriendinnen en kids) zeer moeilijk heb gemaakt. Situaties waarvan ik in eerste instantie dacht dat ik zelf het slachtoffer was, blijken veel genuanceerder te liggen. Ik ben erachter gekomen dat ik veel ex vriendinnen emotioneel heb gegijzeld met mijn issues/angsten, en mijn woedeaanvallen hebben denk ik veel meer schade aangericht dan ik had verwacht. Niet in de laatste plaats bij mijn vrouw en kinderen. Ongemerkt ben ik toch diegene geworden die ik niet wilde zijn. Enige tijd geleden heb ik van twee ex vriendinnen van vele jaren terug de brieven gelezen die zij me nadat ik het uitgemaakt had, hadden geschreven. Dat heb ik lange tijd niet aangedurfd. Daar komt toch een ander beeld van mij naar voren dan ik mijzelf al die tijd had voorgehouden. En dat beeld kan ik nu ook terugbrengen naar mijn relaties de afgelopen jaren, met de nieuwe kennis die ik inmiddels over mijzelf heb opgedaan. Dat is heel confronterend. En tegelijkertijd bevrijdend. Omdat ik nieuwe inzichten kan toelaten en mijzelf in de spiegel kan aankijken. Het verleden kan ik helaas niet veranderen. Wel mijn herstel nu en in de toekomst. Als ik mijn persoonlijke groei van het afgelopen jaar bekijk dan is die gigantisch. En niet in de laatste plaats door het volgen van de meetings en het doen van stappenwerk.

Mijn eerste biertje was toen ik zes was. Maar daarna tot mijn ca 15e niets meer gedronken, behalve een door mijn ouders opgedrongen Shandy tijdens feestdagen en verjaardagen. Mijn echte verslaving aan alcohol (en daarnaast ook drugs) begon rond mijn 23e. Dat is 23 jaar geleden. Tel ik mijn eerste biertje mee, dan zou ik al 40 jaar een verslaving hebben.

Wanneer wilde je dat voor jezelf toegeven, en wat was daar voor nodig? En puur uit interesse, vanaf wanneer ben je je verslaving gaan tellen? Vanaf eerste biertje of toen je echt het gevoel had dat het problematisch was? Vraag me dat altijd af als ik mensen zoiets hoor zeggen vandaar.

Ik worstelde de hele tijd hoe mijn verslaving en oud en nieuw gedrag te plaatsen voor mijzelf. Heb n.a.v. gesprek met mijn sponsor dit modelletje gemaakt. Nu valt alles op z’n plek.

Een dag te vroeg toch Bob? Maar desalniettemin gefeliciteerd!

De enige manier om dat te doen is even uitloggen. Dan kan je het zien door op het hartje te drukken. Daarna dan weer inloggen natuurlijk.

Tijd om weer even een update te schrijven bedacht ik mij. Het gaat de laatste tijd heel goed. Met mijn vrouw heb ik een aantal zeer goede gesprekken gehad. Ook kan ik mijn en haar gedrag steeds meer 'in perspectief' zien, dwz er afstand van nemen en het niet te persoonlijk te maken. Eerdere reacties van forumleden waren zeer helpend hierbij. Natuurlijk blijven er onderlinge irritaties maar omdat we beter begrip hebben van elkaar kunnen we er op een andere manier mee omgaan. Ik ben nog wel bijna dagelijks bezig met verslavingen en herstel. Door het lezen van boeken of het luisteren van podcasts bijvoorbeeld. En ik lees nog steeds veel mee op het fourum. Elke avond voor het slapen gaan mediteer ik en ga ik na waarvoor ik dankbaar ben de afgelopen dag. De ochtend erop begin ik met de dag in gedachten door te lopen en het gebed van kalmte, moed en wijsheid. Dat helpt mij heel goed merk ik. En ook de dagelijkse wandelingen met de hond. Ik kan heel erg opgaan in het volgen van de wolken, de geluiden van de natuur. Sinds een paar maanden ben ik bezig met sterrenkijken, de verschillende sterrenbeelden kennen en herkennen. Dat geeft me zoveel rust in mijn hoofd. Echt even in het hier en nu. Daarnaast volg ik ook zeer regelmatig NA meetings. Dat is ook zeer helpend. In het herkennen van mijn eigen patronen, maar ook de herkenning in de shares van anderen. De herkenbare patronen. Het gevoel van verbinding. De bemoedigende woorden van fellows en fella's. Ik ben ook bezig met het stappenwerk en met het vinden van een sponsor. Om mijzelf beter te leren kennen, en ook om in slechtere tijden ervoor te zorgen dat ik in herstel blijf. Voor mijn gevoel ben ik er nog lang niet, maar het voelt goed. Ik kan me haast niet meer bedenken hoe het ruim een jaar geleden was, in mijn donkerste dagen, toen zelfs alcohol geen oplossing meer leek voor mijn problemen en ik bezig was met de dood. Die tijd ligt gelukkig ver achter me, maar ik realiseer me wel dat ik elke dag bezig moet zijn met zelfzorg en mijn spiritualiteit. Tot zover!

Tijd gaat weer snel! Op wintersport en er helemaal niet bij stilgestaan. Dank Bob!

En zo zit ik al weer bijna in het volgende cohort!

ARRESLEE-PACT 21-12-2024 tot 1-1-2025 Bolletje Moeps Jane Bob Freekie Claudius rapilos Artemis Dyem Jannigje Wimmelt Rosee Oskar Maja Kunsie JamesM

De ziekte van mateloosheid wordt verslaving ook wel genoemd. In mijn geval alcohol, drugs en nicotine (in het verleden), nu koffie, chocola, koek, sporten, perfectionisme, afvallen, herstellen van blessure, kopen, informatie tot mij nemen, werken etc etc

Dank je Claudius

Zojuist barstte de bom. Veel over en weer, onze emoties en waar we al jarenlang tegenaan lopen bij elkaar. Scheiden hing als een zwaard van Damocles boven ons hoofd. Uiteindelijk zijn dat woorden in de heat of the moment en hebben we voor nu toch kunnen afsluiten met een moment van verbinding. Fijn dat de wederzijdse hete aardappels er (deels) uit zijn. Nu rust en op een later moment bespreken hoe we de verbinding met elkaar weer kunnen herstellen. Of we de liefde weer kunnen terug brengen. En wat we daarvoor nodig hebben. Voor nu is het goed.

@Etty wow wat zeg je dat mooi. Dank je wel voor je eruit gekwakte gedachten Het sluit goed aan op wat bumperjim zegt, het is een proces wat nooit af is. En een onderscheid maken tussen wat je in een relatie verwacht, wat je eigen onvervulde behoeftes zijn en die van de ander. Ik ken Jan Geurtz inderdaad, hij is ook degene die zegt dat de verbinding of liefde die je mist eigenlijk de verbinding of liefde in jezelf is die je mist. Ik ga zijn boek er weer eens bij pakken.

Dank je bumperjim, en het is natuurlijk ook zo dat achter die verwijten een behoefte zit. En waarschijnlijk zitten wij als mannen sowieso op een andere golflengte

Dank je wel!! Waarschijnlijk hebben mijn vrouw en ik dezelfde emoties: eenzaamheid, verdriet, boosheid, teleurstelling en het missen van verbinding. Of dat te pijnlijk is of dat we toch kunnen verbinden? Dat zal de toekomst uitwijzen.

Dank je wel! Wat goed dat je eerste AA meeting zo goed is bevallen! Ik ga maandag as weer. En lastig hè als je zelf zo veranderd maar je partner blijft stil staan, voor je gevoel dan in ieder geval. Ook sterk van jou dat je nu voor jezelf kiest! En fijn voor mij dat deze situatie herkenbaar is…

@lady jane we dronken allebei vanaf het begin al veel, en altijd met/bij elkaar, thuis. Niet alleen mijn stoppen, maar ook mijn herstel burn-out en de therapie zorgen voor een heel andere energie bij mij, waarin ik ook nog regelmatig last van overprikkeling heb. Ik snap dus best dat het voor mijn vrouw absoluut niet de situatie is waar ze blij van wordt. Ik denk dat inderdaad die glijdende schaal al lang geleden is ingezet, maar nu ik niet meer drink en mijzelf heel aan de oppervlakte komt.

Ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat. Zij heeft in principe niet om deze verandering gevraagd en het is voor haar ook lastig omdat ze vrij straight is opgevoed, zonder emoties te benoemen of op emotioneel niveau verbinding te maken. Waarom zou zij aan relatietherapie doen terwijl er in haar optiek geen probleem is maar ik juist degene ben die is veranderd? Het wandelen doen we inderdaad te weinig, met kids om ons heen en alle dagelijkse verplichtingen. Wel eens uit eten.

Dank allemaal voor jullie mooie en treffende reacties! Vanwege werk kom ik er op later moment vandaag op terug.