Jannigje

Niet op elke vraag is een bevredigend antwoord te geven sprak de wijze.

68. Het valt nog mee, maar ik eet (weer) verkeerd, lukt niet goed om de knop weer te vinden.

Dat weet ik ook! Hè ik weet ook eindelijk eens wat. . O ja, de kuifeend wist ik ook.

Oh, Haddock is me voor.

Kuifeend?

Ja ik moet weer naar buiten, voor een demonstratie deze keer. Tegen het windmolenbeleid, niet tegen windmolens op zich. Ik wil niet, zie tegen al die mensen op. Zo veel mensen, dan voel ik me vaak zo alleen. Ik hoorde een stukje van de “Taalstaat” van Frits Spits, mooi programma vind ik dat. Er is een rubriek: vergeet woorden, of juist “welk woord wil je dat níet vergeten wordt”. Meteen kwam terneergeslagen in mij op. Niet omdat ik dat woord niet wil vergeten maar omdat ik me zie voel. Terneergeslagen, een terneergeslagene. Het lukt me niet om me weer op te richten. Het evenwicht was al wankel, maar zeker in deze tijd vind ik het extra moeilijk. Ik heb deze week welgeteld één persoon gezien en dat was mijn tandarts, hoe treurig is dat. Ik weet dat er licht is aan het eind van deze coronatunnel, maar de moed is mij in de schoenen gezakt. Nu maar op naar de “Hoe-zit-het-nou-met-die-windmolens?”

Mag ik u voorstellen: @IJsvogel, de blije augurk

Warempel het is gelukt. Oh nee, toch niet helemaal

Ik wil je even welterusten wensen. Drie keer is scheepsrecht, als het nu niet goed is stop ík ermee voor vandaag

Verkeerder tijd, verkeerde dag, verkeerde persoon.

Dat is voor iedereen verschillend, maar voor mij geldt het wel. Ik viel niet echt terug in de zin van teveel drinken, maar wel in de zin van “toch weer steeds bezig zijn met drinken” Mag ik, en hoeveel dan, het hele gedoe. Het nam mij weer in beslag, en dat wilde ik niet meer. Dus ben ik voor de tweede keer gestopt. Daarmee is de rust van het niet drinken weer teruggekeerd. Het is geen onderwerp meer. Hoewel ik soms opeens nog wel vreemde gedachten kan hebben, als ik bijvoorbeeld mensen op een terras zie of zo. Maar dat zijn maar gedachten.

Hoe waar! De verdrietige en pijnlijke waarheid in één zin.

Ach nee, wat waardeloos dit! Bah! Zeg maar eens nee tegen een manipulerende moeder, dan is 24 eigenlijk nog heel jong. Sterkte en knuffel voor jou en je dochter.

Tjeetje, zo breed is het voor mij in eerste instantie helemaal niet. Het is veel kleiner. Ik word zelf verpletterd, in de bodemloze put gestort. En dan moet ik weer van onder die steen zien te komen. En die stap opzij? De steen is te breed, dat haal ik niet.

@jopie hoe is het mogelijk! Dat jij dit plaatje getekend hebt, maakt het extra bijzonder. De eertse keer dat ik zo’n plaatje zag raakte het me zo. Het zegt zoveel, in één beeld. En dank je lieve @Quinn, voor je bijzondere Iejoor plaatje.

Goedemiddag. Ik ken er een paar, maar de meesten kunnen niet wachten. Één persoon die ik ken is ervan overtuigd dat ze met voedingssupplementen Corona kan bestrijden.

Forse taal uitslaan zou ik soms wel willen, maar over het algemeen ben ik er te redelijk voor, of misschien wel gewoon bang, dat is waarschijnlijker.

Ja, het gras “Want ze liepen namelijk zomaar in het grasEn de politie zei dat dat verboden wasDat het gras verboden was”

Neiging tot overdrijven hebt u zei de arts tegen de hypochonder.

Vandaag heb ik een rotdag. Somber, lusteloos, moedeloos. Laat opgestaan omdat ik de dag niet aandurfde. Ontbijt en lunch: plak chocola van 200 gr + een zak choco eclairs. Ik lees een boek van een Italiaanse joodse man die Auschwitz heeft overleefd. Als ik dat lees schaam ik me, waar doe ik moeilijk over. Maar ja, dat helpt ook niet. Ik moet naar buiten, maar daar zijn mensen. Ik ben nu bang voor mensen. Er drukt een enorme steen op mijn borst. Zo voelt het. Nergens een plateau om de steen te laten rusten. Naar buiten, nu. Wat zei @jopie ook alweer: niét vragen, níet over nadenken, maar doen. Ik mis je hier Jopie. Dus met jou in gedachten, schoenen aan en lopen

Ja, dat was het, ik was het vergeten. Heerlijke muziek. De nozem en de non, ook geweldig.

Dit antwoord wist ik nu eens wel . Althans de 5 namen. Het totaal aantal steden niet.

Het duurde bijna de hele dag voordat ik mijzelf de deur uit kon duwen. Eenmaal onderweg heb ik steeds tegen mijzelf gezegd : oké, je voelt je*, maar het is voorjaar, kijk om je heen! De natuur is mooi!! Kijken!! En dat lukte. Ik liep tussen hoog fluitenkruid door, soms groeide het zelfs boven mijn hoofd, de wolkenluchten waren prachtig. Zelfs de regen was mooi, singing in the rain, letterlijk. (Dat zing ik meestal, of “raindrops keep fallling on mij head”). En veel vogels, tijdens en na de regen. Én een koekoek, die hoorde ik ook.

Ja stoppen is nu eigenlijk helemaal geen optie. Want stel je voor dat ik wegzak qua stemming en niet meer terugkom waar ik nu ben? Het is al geen feest, maar het is te doen nu. Ik baal heel erg van de schijnbare achteloosheid waarmee de boodschap werd gebracht. Dat kun je volgens mij niet maken. Je zegt toch niet zomaar tegen iemand dat zij moet stoppen met medicatie, zonder motivatie, zonder overleg? Dat boos worden duurde wel weer 3 dagen. De anesthesist had zelf moeten bellen om tekst en uitleg te geven, of de assistente voldoende informatie geven. Dank je. Volgende week heb ik een pre-operatieve afspraak met de anesthesist, ik ga daar in ieder geval heen. Ik wil weten hoe en wat en zeggen dat ik het niet eens ben met de gang van zaken. Ik hoop dat ik dat dan durf. Ja Cleo, het was blijkbaar te mooi om waar te zijn. Ik dacht nog: goh, zo kan het ook? Maar nee, zo kon het blijkbaar niet.

Sinds afgelopen vrijdag wil ik al schrijven, maar het lukte niet. Vanaf die dag ben ik door veel emoties gegaan: blinde paniek, angst, ongerustheid, verdriet, boosheid en nu murw, stil, terneergeslagen. Na jaren heb ik eindelijk de moed opgevat om een operatie die voor mij belangrijk is aan te gaan. Wat, hoe en waarom doen nu niet terzake, dat vertel ik misschien nog wel, maar niet nu. Afijn, ik heb een chirurg gezocht én gevonden, in een privékliniek, een afspraak gemaakt en er vorige week heengegaan. Die man was echt geweldig: hij luisterde, snapte mij en kon een oplossing bieden. Dus ik heb ingestemd met een operatie, spannend! Bang, jazeker, maar ook opgelucht. Éindelijk de moed, eindelijk actie. Een heel grote stap voor mij. Drie dagen later werd ik gebeld door een assistente, de operatie kan niet doorgaan omdat u een medicijn gebruikt in combinatie met AD. Hoezo? Wist ze niet! Uiteindelijk was de boodschap: u moet ermee stoppen, dan kan de operatie wel. Ja maar waarom dan? Wist ze niet. Iets met de narcose. Vervolgens bleek dat ik 6 weken van tevoren als moest stoppen. Stoppen of naar een (ander ) ziekenhuis. Dat was afgelopen vrijdag, 16.55 uur. Niemand meer te bereiken dus. (Ma heb ik wel de psychiater gesproken, zij heeft gebeld, kreeg de anesthesist niet te pakken. De chirurg heeft nog niet gereageerd op mijn mails) In eerste instantie dacht ik: ik stop wel. Maar daarna: nee natuurlijk niet, want stel je voor dat ik stop, na de operatie weer begin en het effect is weg? Dat heb ik eerder meegemaakt!! Ik heb eindelijk de moed gehad, iemand gevonden en nu kan het niet. Nu moet ik blijkbaar opnieuw beginnen. En dat verdraag ik nu bijna niet. De geest is uit de fles en kan niet meer terug. Ik weet rationeel dat het allemaal wel goed kan komen, maar dat helpt me nu niet. Ik zit nu al meer dan een uur te twijfelen of ik het zal plaatsen. Geneer me eigenlijk. Waarom? Omdat het overdreven lijkt als ik het lees. En toch is het dat niet.