Jannigje

Goedemorgen

@bolletje, wat verdrietig. Sterkte @nancy, wat waardeloos, dat wachten en dan vervolgens zo’n uitslag. Is de prognose goed? Spannende weken voor je, sterkte hoor. Kan ik iets doen voor je? @jopie

Ik voel me verward na het lezen van (het meeste ) van de draad. @jopieterug? Fijn! @jopie ook meteen weer weg? Jammer, ik mis je hier. Maar Zweden klinkt wel als iets wat je heel goed kan doen. Dapper dat je het aangaat vind ik. Ik vind het fijn dat je niet helemaal weg bent. Ik kan er niet goed tegen als mensen plotseling vertrekken en dan hun account laten verwijderen. Hele stukken zijn dan weg, de context is verdwenen. Stoppen, een pauze nemen, dat snap ik wel, maar meteen rigoureus alles verwijderen niet. Dat lig T aan mij, ik kan er niet goed tegen dat mensen plotseling verdwijnen. Het geeft mij een onveilig gevoel. Bor ook echt weg, wat ik oprecht jammer vind, Harp ik mis jou ook. Een aantal van jullie is heel belangrijk geworden voor me. Ik betrap mij er regelmatig op dat ik jullie in gedachten dingen vertel waar ik over denk of mee worstel. Jullie weten dat niet, want meestal haalt dat niet de dagdraad. wat er ook allemaal verder gebeurt, er is hier veel oprechte betrokkenheid, behulpzaamheid en zelfs genegenheid en dar vind ik fijn. Dat heb ik ook nodig. Het lukt me soms dagen niet om mee te lezen, laat staan om te reageren, maar als ik het weer kan, ben ik er ook weer. Aan een aantal van jullie ben ik erg gehecht geraakt en ik wil jullie niet missen. Oude onzekerheid van het kind dat altijd werd verlaten denk ik.

Je richt je tot @Musashi, maar ik voel me (ook) aangesproken. Sorry aan/voor mijzelf En vooral het vergeven van mijzelf. Dat is nog wel een punt voor mij.

Ik grijns nu ook. (Gek woord eigenlijk:grijnzen)

Jouw plaatje vind ik geweldig @Reacher. Weinig woorden, maar zo ontroerend duidelijk.

Weet je @niks, ik geniet van je verhalen. Ik kan een beetje meepraten omdat mijn nichtje een zoontje heeft dat iets jonger is dan jou mini. Soms vind ik het moeilijk, maar niet weten, niet meeleven vind ik moeilijker. Ik zou dan verstoken zijn van heel veel vreugde, van in dit geval jou. Mijn broer is dus pake geworden (hij is geen opa, hij wil pake zijn, wat ik persoonlijk heel leuk vind. Hij is de laatste pake in onze familielijn.), mijn schoonzus oma. Toen ik hoorde dat mijn nichtje zwanger was deed het bijna fysiek pijn, omdat ik wist wat er ging gebeuren. In deze situaties gaan verdriet, pijn, het de ander gunnen, blij zijn voor de ander hand in hand. Ik zou heel veel missen als ik zou blijven leven en handelen vanuit pijn en verdriet. Makkelijk? Nee, soms heel moeilijk. Maar het levert me ook veel op. Dus ajb, niet stoppen met je verhalen, niet voor mij. Weten dat jij weet en rekening wilt houden met mij, is voor mij voldoende. Weten dat ik zo nu en dan mag zeggen dat ik het moeilijk vind is voldoende.Als we allebei kunnen delen, in respect, dan is het voor mij goed. En lieve @niks, dat doe jij en dat waardeer ik zeer.

Ja, dat is zo. Fijn om dan even te mogen leunen én tegelijkertijd te steunen.

Roti, jammie, ik wil toch nog eens leren hoe ik dat moet maken

Ach @Quinn wat lief van je. Ik neem hem heel graag aan!

Nee, niets in vanzelfsprekend, dat weet jij als geen ander denk ik. Ik verbaas me er nog vaak over hoe mijn leven (en dat geldt voor veel meer mensen denk ik) een wending heeft genomen die ik nooit heb voorzien en nooit heb gewild. Hoe ben ik hieR in godsnaam beland? Keuzes uit het verre verleden kunnen zo ons pad bepalen, gevolgen hebben die niet te voorzien waren. Bijsturen lukt soms, maar niet altijd. De kunst is nu voor mij om op de beste manier verder te gaan met wat er wel is. Dat vind ik vaak lastig omdat “dapper voorwaarts” lang niet altijd lukt. Pijn, verdriet en gemis zijn er, die heb ik lang weg willen drukken, weg willen redeneren (je moet niet klagen maar kijken wat je wél hebt). Pijn voelen, rouwen, onder ogen zien en toch doorgaan. Zoiets denk ik.

Dit had ik ook kunnen schrijven. Vreselijk vind ik dat, ik voel me vaak een bang klein kind dat pas opgelucht adem durft te halen als wat ik zeg/mail/app goed wordt ontvangen. Dit herken ik ook. Als ik zo’n bui heb moet ik voor mijzelf oppassen dat ik niet in de slachtofferrol schiet. Het Calimero effect al ik maar zeggen. Maar ergerlijk blijft het. Daar heb je helemaal heling in, en toch... en toch..... Angst weerhoudt me toch vaak. Het stomme, of misschien juist niet, is dan regelmatig dat ik, mijn woorden wegend, dingen zeg die niet echt kloppen. Ik werk mezelf nog wel eens in de nesten met mijn let-op-mijn-woorden gehannis. Ja precies, allebei die dingen. Ik herinner mij dat ik als meisje van 13 zo graag wilde dat mijn zus van me hield, mij aardig vond dat ik daarom mijn mond hield bij een aantal dingen die zij deed die ik écht niet goed vond. Ik bracht mijzelf ook dan weer in menig onmogelijke positie, en ik voelde me dan ook nog medeplichtig. Ik benijd je hier om, dat klinkt misschien gek, maar het geeft uiteindelijk ruimte denk ik. Veel minder krampachtigheid. Zo maar wat reacties die in me opkomen.

“Weest in geen ding bezorgd” staat in Filippenzen.

En ik altijd maar denken dat ik de enige ben. Of in ieder geval de enige bij wie het zo sterk is. Uitleggen? Bijna altijd. Niet omdat ik dat wil maar omdat ik vind dat ik dat moet. Eigenlijk is het vaak indirect toestemming vragen aan de ander. (Ik kan volgende week niet want dan moet ik .......... En dan hoop ik dat die ander zegt: nee natuurlijk, dat kan dan niet = ik ga akkoord met je uitleg, je mag je andere afspraak voor laten gaan) Schuldgevoel? Heel vaak. Me (alleen!) verantwoordelijk voelen voor alles en iedereen? Heel vaak. Streven naar harmonie? Het iedereen naar de zin proberen te maken? Heel vaak. Veel te vaak.

Ach

Lieve @Reacherik ben er stil van. Ik heb het net opnieuw beluisterd, nadat ik van de dagdraad kwam en behoorlijk uit mijn doen ben door de akelige opmerking van Bor. Brok in mijn keel, tranen in mijn ogen én de neiging om te vloeken. Maar dan die muziek, zo mooi. Dank je wel, voor je knuffel, voor deze prachtige muziek, en voor wie je bent.

@Bor wat een gemene reactie, althans zo voel Ik het. Bah! (dit is de nette versie ) ik lees het bericht van @Yanatotaal anders.

Goh @Moeps, ik snap het helemaal. Ik merk dat jouw bericht me raakt. Ik weet ik precies waarom, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat kan verwoorden. Het lukt me nu niet, drie pogingen gewaagd maar weer weggehaald.

Dit zinnetje pik ik er even uit omdat hij me extra opvalt. Misschien bedoel jij iets heel anders, maar het zegt mij iets over eigenwaarde. Dat je het jezelf gunt om mooie kwaliteitskleding te kopen. Ik heb een vriendin die eigenlijk altijd dure spullen koopt, kwalitatief goede spullen. Voor haar is dat normaal. Zij verdient veel meer dan ik, maar daar gaat het niet over. Zij gunt zichzelf het beste. Zij kent ook de goede merken, vaak heb ik daar nog nooit van gehoord. Ik heb niet geleerd dat ik het óók mag. Ik probeer nu een beetje bij haar de kunst af te kijken.

Nee hoor, met. Maar echt vergeten dat ze op staan. Zo heb ik al een aantal pannen weg moeten gooien! Zelfs fluitketels . Ik ben blij dat ik nu een waterkoker heb.

Nou, dat is heel gemakkelijk hoor. Pannen op het vuur, en dan éven iets anders gaan doen. Moet jij eens kijken wat er dan is gebeurd als je er na zeg een half uur achterkomt dat je vergeten bent het gas laag te zetten ofzo. Hallo ook nog.

Gelukkig dat er al ietsje meer rust is in je hoofd. Zes weken, ja dat is meestal nodig, in dit geval voor jouw dus ook. Dat wachten is één ding, maar die rottige bijwerkingen elke keer! Ik snap heel goed dat je er enorm van baalt dat je weer medicatie nodig hebt. Had/heb ik ook. Ik weet dat het onzin is, maar toch voelt het voor mij elke keer als een nederlaag.

Hè wat rot voor je. Ik ken deze medicatie niet, maar wel het weer beginnen, opbouwen, wachten en hopen dat het werkt. En dat kost dan weer de nodige tijd. Werkt dit middel redelijk snel? Strekte

Ebt het gemis van sommige mensen weg, bij LARS is dat zeker niet het geval.

67