Jannigje

Daar ben ik eindelijk: Mijn gesprek met de oncoloog is goed verlopen, ik wilde twee dingen en die heb ik "gekregen": een excuus en een voorlopig plan van "hoe nu verder" Ik zal er op mijn eigen draad verder op in gaan. Ik ben wel trots op mijzelf, ik heb tegen haar gezegd dat ik echt behoefte had aan een excuus van haar en dat kreeg ik. Dat had ik gehoopt, maar niet verwacht. En verder heb ik vandaag te horen gekregen dat ik een uniek geval ben: het beeld van mijn lever betekent in 99,9% van de gevallen dat de persoon in kwestie ernstig ziek is en ongeneeslijk ziek omdat de tumoren kwaadaardig zijn. Die van mij zijn goedaardig. Ik ben dus die ene 0,01%, dat geloof je toch niet? (retorische vraag) Ik heb nog veel vragen, daarmee ga ik nu naar een maag-darm-lever arts.

Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed een antwoord op die vraag. Ik heb de afgelopen weken veel meegemaakt, veel verschillende emoties ervaren en verschillende kanten van mijzelf gezien. Ik ben altijd bang geweest dat ik compleet in zou storten als ik het nieuws zou krijgen dat ik kanker zou hebben en mogelijk binnen niet al te lange tijd dood zou gaan. Ik was bang dat ik een ramp voor mijn omgeving zou zijn: opstandig, slachtoffergedrag, zielig..... Maar dat gebeurde niet, het tegenovergestelde zelfs. Ik stond van mijzelf te kijken. Ik was verbaasd over hoe ik was en met de dingen omging. Ik kwam in een stroomversnelling terecht die overging in een waterval: vrije val. En toen opeens bleek de dreiging een vergissing, een voorbarige reactie, een beroepsdeformatie. Afgezien van helemaal in de war en opgelucht (niet blij), merkte ik dat ik heel moe was. Zo moe! Ik had geen tijd gehad om rustig stil te staan bij wat er allemaal gebeurde. Vorige week ben ik dagen lang alleen thuis gebleven, ik was zo in de war en de kluts kwijt. Ik kreeg heel veel aandacht, voelde betrokkenheid bij veel mensen, ook hier. Dank daarvoor. En zo snel als het kwam, ging het weer. En daar moet ik ook weer aan wennen. Ik deed allemaal dingen waar ik al lang moeite mee heb: zelf mensen bellen, de telefoon aannemen (zeker 's avonds). ik aanvaardde hulp, ik stelde grenzen.......... Misschien heb je wel gelijk Monster, dat ik mijzelf, mijn depressies nog steeds afkeur. Waarom kon/deed ik al die dingen wel toen ik dacht dat ik kanker had en dood ging? En dreig ik nu weer terug te gaan naar mijn gedrag ervoor? Er was iets van: het moet nu eindelijk maar eens uit zijn met het gedonder, altijd maar bang en onzeker! Daar heb je geen tijd meer voor! Was ander gedrag nu legitiem? Mocht het, moest het zelfs bijna, omdat ik niet veel tijd meer had? Durfde ik omdat ik een korte periode "kon overzien" ? Of mag ik alleen aandacht vragen en aannemen als ik "echt" iets mankeer, als er iets heel ergs met me gebeurt? Depressies zijn ook heel erg, maar anders erg blijkbaar. Morgen moet ik weer naar de oncoloog. Ik ben benieuwd hoe ik dan zal zijn. En natuurlijk ben ik benieuwd hoe het nu verder moet met die lever van mij.

Doen bij jou de leestekens het wel; toch nog maar eens proberen of ik gêne, seance plénière, crème, crêpe kan schrijven met accent aigu, accent grave en accent circonflexe

Dank je Lika

Gezang was orenstrelend, antwoordt zij ietwat overdreven misschien, maar zonder gene (accent circonflexe wil niet blijven staan)

Het was een prachtig concert Lady Jane, wij vonden het zelf mooi en het publiek, waaronder ook de nodige oudleden, vond het prachtig Ik heb wel een traantje gelaten aan het eind, dat was goed en mocht van mijzelf (en van de anderen ook)

Dank je Lars, ja dat is echt fijn. De laatste weken zijn op zijn zachts gezegd akelig geweest, en daardoor was dit concert extra emotioneel. Maar ooh, wat kan muziek mooi zijn!!!! En wat een feest dat ik dan zelf mee mag zingen. Dat probeer ik me maar elke keer voor ogen te houden als ik de moed weer kwijt ben.

Ik kreeg van mijn mede alten een bosje bloemen, daar schoot ik helemaal van vol. Zo lief vind ik dat!!!

We hebben een prachtig concert gehad! Heel mooi, aangrijpend ook. Daar moet ik echt van afkicken. Na elk concert hetzelfde, het hoort erbij, maar dat is niet altijd leuk. Maar goed, nu op naar Mozart en Schubert

Geduld is ook niet eenvoudig Lieve, zeker als je het moeilijk hebt. Het is ook nogal een klus he! Het klinkt simpel "we nemen de eerste niet", maar dat is niet altijd zo gemakkelijk. Afgelopen vrijdag hadden we generale repetitie voor het concert van vandaag, naderhand liep ik met een paar mensen terug, zij gingen nog even een café in voor een "welverdiend wijntje". Ga je mee? Nee, ik ga naar huis. Niet erg, maar toch even iets van: zij kunnen wel.......... Maar ach, dat was mar een moment.

Dus ik deed gewoon maar mee, kan goed uitpakken, maar ook helemaal verkeerd.

Let je even niet op, of je hebt andere dingen aan je hoofd, is er weer een maand voorbij. Goed gedaan, wij allemaal!!!

Ik val heel even binnen: over een paar uur concert, begin nerveus te worden. Alle wegen naar Naarden lijken afgesloten of bomvol! Moet 40 km omrijden . Dus nu maar gauw gaan Daag

Ha Spirit, fijn dat dit deel achter de rug is, succes verder.

Zelf begrijp ik er niet zo veel van, ik heb blijkbaar niet ver genoeg teruggelezen .

Ook een goedemorgen van mij.

Volgende week woensdag kan ik pas terug naar de oncoloog Bolletje, dan kijken we verder. Want hoe je het ook wendt of keert, mijn lever ziet er blijkbaar heel slecht uit en ik heb geen idee wat daar de gevolgen van zijn. Ik neem aan dat ik nu naar een MDL arts ga (maag, darm, lever) en dan verder zien.

Ja Bol, het is nog steeds spannend, maar niet meer zo "mijn-strot-dichtknijpend"

Heerlijk weer vandaag, geen tuin, maar wel een balkon. ik heb een akelige week achter de rug, maar begin weer een beetje "normaal" adem te halen. Vanavond zingen, morgen generale, zondag concert: veel muziek, heel goed voor mij

Fijn om een perspectief te hebben Lars!

Glas breken en aan de noodrem trekken?

@Reacher, je raakt hier aan een heel gevoelig punt. Ik durfde inderdaad hulp te vragen en aangeboden hulp aan te nemen. Noodgedwongen, maar toch. Voor mij heel bijzonder! En opeens is de boodschap totaal anders: voor zover wij nu kunnen zien, ga je niet binnenkort dood. Daarmee verdween voor mij a..h.w. de legitimatie om hulp te mogen vragen. In mijn hoofd dan he? Ik zit nu inderdaad verschrikkelijk in de put, weet me geen raad. En ik ga weer op alleen. Er zijn gelukkig wel een paar mensen tegen wie ik durf te zeggen dat ik helemaal niet blij ben, dat ik nu weer "tegen het leven op kijk" . De eindigheid, hoe angstig ook, bood wel een uitzicht. Zo lang "moet" ik het vol zien te houden. En dat ga ik zo goed mogelijk doen. en nu, nu is er alleen onzekerheid. En een therapiegroep die eind deze maand stopt, geen keuze van mij/ons overigens. Dat voelt ook heel eenzaam. Ik moet weer motivatie zien te vinden om door te gaan. Dat lukt me op dit moment niet. Gelukkig drink ik niet, hoewel de gedachten wel door mijn hoofd gaan. Ik eet wel veel teveel, kilo's aangekomen Bah.

@smart,nee ik blijf niet bij haar onder behandeling, maar ik wil nog wel een gesprek met haar. Zij heeft een grote fout gemaaakt en daar wil ik het nog over hebben. Bovendien wil ik weten wat zij tot nu toe zeker weet en hoe ik nu verder moet en met welke arts. Ik heb eerder een goedaardige tumor gehad in mijn schildklier, die moest wel verwijderd worden door de ligging en groei van het ding. Hij drukte op mijn slokdarm en luchtpijp, en dat zou op den duur dodelijk zijn geweest. Dus goedaardig op de verkeerde plek kan grote gevolgen hebben. Verder weet ik niet of mijn lever wel goed fenuctioneert. Het blijkt dat de antidepressiva die ik slik maar voor 3/5 terug te vinden zijn in mijn bloed, waar is de rest gebleven? Wat gebeurt er eigenlijk? Alleen maar vragen.. @Lika veel gedoe.