Ha lieve Smart, ik merk dat ik graag wil reageren op je, maar weet dan weer niet goed wat te zeggen. Ik merk zoveel verschillende gevoelens en gedachten bij je, die door elkaar heen lopen. Verwarrend, instabiel, wisselend. En wat zeg ik dan? Dat ik het herken? Nu ik zelf 6 weken AD vrij ben, is mat er niet meer bij, maar alert en geïnspireerd is het bepaald niet. Bij mij dan he. Geldt voor jou ook dat je veel, teveel? Vergelijkt met anderen? Dat doe ik wel, ik probeer het heel erg niet te doen, maar dat lukt me vooralsnog niet. En altijd ligt er ergens een lat, meestal kan ik er niet bij. Zelf neergelegd, waarom toch altijd zo hoog die lat Jan, vraag ik mezelf dan af?
Jou relatie met je dochter, het gebrek aan contact lijkt me killing, vooral omdat je niet weet wat, hoe of waarom. Dat maakt het extra lastig. Je hebt alleen je eigen gedachten en ervaringen en daar moet je het meedoen. En dan oppassen dat je niet in allerlei vastlopende patronen terechtkomt (ik vergelijk het voor mijzelf met mijn niet-contact met mijn zus, waar ik niets van snap)
ik heb de indruk dat wat ik probeer te zeggen niet overkomt. Ergens in mij zijn de woorden, maar ze komen e r wat krom uit vrees ik.
Voor nu dan eerst maar goede nacht lieve vrouw,