Jannigje

Fijn, jullie reacties. BJim, ik moest wel grinniken om Calvijn op de fiets, ik zag het helemaal voor me, met die lange jas die dan tussen de spaken komt. En ja, het is tijd voor nieuwe denkbeelden, werk ik hard aan, maar oude overtuigingen blijken heeeeel hardnekkig. Het is niet alleen tijd voor nieuwe denkbeelden, blijkbaar ook voor nieuwe vriendinnen. Vanavond werd ik gebeld door iemand die ik als vriendin beschouwde. Zij heeft onze vriendschap opgezegd omdat ik “te moeilijk/te zwaar ben (dat laatste bedoelde ze overdrachtelijk neem ik aan) Mijn leven is te zwaar, ik ben te moeilijk, te zwaar, zij wil meer lichtheid. Een gezamenlijk doel? Een gezamenlijk perspectief? (Die twee snap ik niet helemaal, maar dat heb ik maar gelaten) Waar ik altijd bang voor was, gebeurde dus vanavond: “als ik ikzelf laat zien zoals ik ben, laten mensen mij in de steek”. Dat is een oude, hardnekkige overtuiging. Maar ondanks het feit dat het vanavond gebeurde, klopt het niet. Het is de vraag of het gebeurde veel over mij zegt, of meer over haar. Ik heb me heel lang in allerlei bezochten gewrongen om maar te voldoen aan......... Dat zijn veel bochten, want iedereen wil iets anders. Niet te doen! Wil ik ook niet meer. Het gekke is dat ik even heel verdrietig was en me even een klein kwetsbaar afgewezen meisje voelde, maar er is ook iets anders. Ook een soort opluchting, een soort duidelijkheid. En een gevoel van “als je me niet wilt zoals ik ben, met alles erop en eraan, dan maar niet”. Niet meer allemaal onmogelijke bochten. De Amstel, die heeft mooie bochten.

Dapper Ik fietste langs de Amstel op weg naar een afspraak en bedacht me dat ik altijd bang ben!!! Altijd!!! Bang voor elke afspraak. Ik kwam van de ene en ging naar de andere afspraak. Altijd bang en ongerust, elke keer weer. Altijd kritiek, altijd afkeuring, nog niet afgeleerd, nog zo vaak geen mildheid. Mijmerend fietste ik verder in de regen. Opeens dacht ik: voor zo’n bang mens ben ik eigenlijk ontzettend dapper. En dan niet dapper in de zin van uit een vliegtuig springen met een parachute, Dat vind ik heel dapper. Dat heb ik een keer gedaan, maar toen zat ik vast aan een instructeur. Hij sprong, dus dat maakt mij iets minder dapper. Ik kon geen kant op! Moest dus wel meespringen! Het was wel heel erg mooi. Nee, een stil soort dapper. Dapper dat ik toch elke dag weer opsta. Dapper dat ik vrijwilligerswerk doe, ga sporten, mensen ontmoet, zing in een koor, weer een cursus volg. En dat terwijl ik eigenlijk altijd bang ben en vaak somber en wanhopig. Dus dapper Wel Ík En daar roert Calvijn zich in mij (Komt mede door de serie "achter de dijken", over de invloed van Luther en Calvijn op ons door de eeuwen heen))! Jezelf dapper vinden? Onbescheiden! Mag niet Maar toch. Wel waar Dapper Ik. Nu gauw plaatsen voordat Calvijn de overhand krijgt en ik weer te bang word om dit onbescheiden bericht te plaatsen. Dapper Wel! Ik! Lekker puh!! En ja, met schaamrood op de kaken. En toch

Soms komt er ook goed nieuws: ik ben niet besmet met die resistente bacterie. Toch nog iets van gerechtigheid in ziekenhuisland.

Een erg persoonlijke vraag Lieve, hoef je natuurlijk helemaal niet op te antwoorden, maar heb jij het gevoel gehad dat er van je gehouden werd, dat jij er mocht zijn? Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik liefde en aandacht en goedkeuring moest verdienen. En hoe doe je dat? (Ik dan heè) Door heel hard je best te doen. Dat was een slechte basis voor mij.

Oh ja, Fleur, nog gefeliciteerd met je verjaardag!

Goedemorgen Lieve, ik lees je berichten en al mijn alarmbellen gaan bij mij af. Dat komt niet door jou, dat komt door mijn eigen situatie. Die was namelijk ongeveer zoals jij beschrijft. Ook ik voelde al mijn hele leven dat ik tekort schoot, op elk terrein. Ik hield ook alle ballen niet in de lucht. Proberen met 6, ging héél even goed, maar daar storte al een bal naar beneden en even later weer één. Opnieuw beginnen, herhaling van zetten. Ik werd, ben, uiteindelijk dat uitgerekte elastiekje. Het is niet mijn bedoeling om jou angst aan te praten, ik zou je zo graag willen behoeden voor wat ik uiteindelijk heb laten gebeuren omdat ik ook niet anders wist (niet helemaal waar), durfde (helemaal waar) of zag (helemaal waar) of kon. Ik kan jou voor niets behoeden, weet ik best, maar ik gun het je wel heel erg. En lieve Lieve, het zit hem niet (alleen) in een rustiger baan. Het zit hem erin dat jij mag en kunt geloven dat “jouw goed” goed genoeg is. Ik heb zelf erg veel last van “mijzelf vergelijken met anderen”, op alle fronten, en je raad het vast al, die vergelijking valt eigenlijk altijd negatief uit voor mijzelf. Dat “Mijn goed” goed genoeg is, vaak meer dan dat zelfs, is iets wat ik maar heel moeilijk durf te geloven. Daar werk ik aan. Work in progress. “Als je de lat te hoog legt, ga je er altijd aan onderdoor” Ik gun je beter, een veel lagere lat, op jouw hoogte

Lieve Jane,kkkanmet mijn “padje” geen plaatjes toevoegen, dus deze moet je maar groter denken Gefeliciteerd, ik wens je een goed nieuw levensjaar. Adam, ook jij gefeliciteerd

Oh ja, vergeet ik het nog bijna: gisteren hebben we “Lacrimosa” van Mozart nog gezongen! Deel van het requiem van Mozart dat we tijdens ons concert zingen (over een paar weken) Dank voor je muziek: Mooi! Ik heb het, in tranen, vanmorgen allemaal beluisterd. Met aandacht, wat zijn die teksten dan mooi!,

Dank voor deze woorden Jopie! Ik heb vandaag opnieuw geluisterd en realiseerde me dat ik gisteren reageerde vanuit hoe ik dacht dat het hoorde, dus “de moed erin houden, want het komt allemaal wel weer goed. Of in ieder geval moet ik dat wel denken”. Maar als ik eerlijk ben voelde mijn reactie als de jouwe. Ik voelde me verdrietig en eenzaam. En waar het inderdaad om gaat is: HET ZIJN NIET DE OMSTANDIGHEDEN, (die zijn vervelend, akelig etc. Maar wie heeft dat niet), HET ZIT IN MIJ. En dat beangstigt mij en maakt dat ik mij grenzeloos eenzaam voel en geen uitzicht zie, en vertrouwen mis.

Ik kan het niet goed uitleggen, maar dit stukje van jou raakt me in mijn ziel Kohtje! Herkenbaar, pijnlijk, schuldgevoel, verdriet, boosheid, verongelijktheid, het roept van alles op. Ik snap het niet en ik snap het wel, ik wil het niet en ik wil het wel horen? Dit moet/zal ik vaker lezen en overdenken, maar jij raakt hier aan iets wat ik ergens ken en weet, maar toch nog niet echt......snap. Zoiets.

Volgens Brigitte Kaandorp “komt het allemaal wel weer goed” , ik heb dat geloof en vertrouwen niet. (Wel mooi nummer van haar) Ik ben moe, en voel me leeg en moedeloos.

Dank voor jullie lieve reacties. Vanmorgen was ik bij de chirurg, hij had geen goed nieuws. De tumor is niet gekrompen, het bleek zelfs dat het bereik van de chemo maar beperkt was, een veel kleiner gebied dan ik had verwacht. Ik word er moedeloos van. Ik was al moedeloos, dus nog moedelozer. Het lastige is natuurlijk dat “zij” = de specialisten op dit gebied geen specialist zijn. “Zij” weten “het” ook niet. Dus ja, het hele gebeuren moet nog een keer, dan via een andere slagader. De hoofdweg is geblokkeeerd (althans dat hoop ik), maar de tumor kan via de b-weg nog ruim van bloed voorzien worden, dus ja...... En tijd is voor artsen een ander begrip dan voor een sterveling als ik. Want zij willen zeker weten dat het niet helpt door het nog een keer te proberen via de b-weg. Snap ik natuurlijk ook wel. Maar ja, dat betekent dat ik dus weer moet (af)wachten. Wachten op een oproep, naar het ziekenhuis voor een (korte (als alles goed gaat)) opname, 6 weken wachten, scan, week wachten, chirurg. Tegen die tijd is het rond Kerst en wil die goede man vast wel een aantal dagen vrij. Dus dan is het alweer “Gelukkig Nieuwjaar” tijd. Vind ik Zo wie zo een rottijd. Veel emoties, veel gedachten, weinig stabiliteit, weinig vooruitzicht, weinig echt plezier of genieten. Dus veel psychisch en fysiek gedoe en gehannes, Dat is de samenvatting van 7 weken. O ja, nog één ding: ik heb tijdens mijn korte opname mogelijk een besmetting opgelopen met een resistente ziekenhuis bacterie, dat wordt momenteel onderzocht. Ik heb de laatste zin maar veranderd. Was niet goed. Ik voel me moe, leeg en verdrietig.

Dag allemaal. Na weken van afwezigheid weer een berichtje van mij. @Suikertje, scroll maar even door, ik wil je vrolijke stemming niet bederven met slecht nieuws. Zeven weken geleden ben ik behandeld voor de tumor in mijn lever, vorige week ging ik voor een CT scan, vandaag kreeg ik de uitslag: het was zoals ik vreesde, eigenlijk ergere dan dat. Ik zag het somber in, maar hoopte dat ik het fout had. Maar nee! Het heeft niet geholpen, de tumor is nog even groot. Om helemaal zeker te zijn, moet het nog een keer gedaan worden. Ik heb er weinig vertrouwen in, maar ik heb niet veel keus. @bolletje, nog gecondoleerd met het verlies van je broer. @Lars, fijn dat je weer tehuis bent en je thuis voelt! Verder weet ik even niet te reageren

Gefeliciteerd met je kleinzoon Lars.

Goede vakantie

Dag Smart, lieve groet terug

Moment van "het kan me ook niets meer schelen" kan inderdaad komen en dan valt het helemaal niet meer mee om nog koers te houden

Riemen hebben maar ze niet gebruiken leidt tot meegenomen worden door de stroming, dat kan een bewuste keuze zijn, maar als dat niet wilt, zal er hoe dan ook geroeid moeten worden.

Op de valreep: slaap lekker allemaal!!M!m

Ik dip ook mee, of heb mee gedipt vandaag. Morgen beter Fleur? Graag.

Amen

Ik ook

Geen paniek lieve Reacher, dit kon je niet weten. Sukkels die fabrikanten! Hoezo duidelijk!