Jannigje

Goedemorgen

Ik ben er stil van. Daarom maar een hele dikke knuffel van mij.

Wat Bor zegt Herstel: Pfff Wat ga je nu doen? Letterlijk, nu?

Zijn we over het algemeen niet allemaal twijfelaars die vinden dat ze dat vooral niét mogen of kunnen of durven laten zien?

“Het grootste communicatieprobleem is dat we niet luisteren om iemand te begrijpen, maar dat we luisteren om een weerwoord te geven.” Deze spreuk kwam Ik tegen, vind ik wel mooi. Op dit moment voel ik me niet zo dapper, ik heb het gevoel dat ik van alle kanten “ belaagd” word: Werkmensen die te pas en te onpas op mijn balkon. verschijnen en daar onduidelijke dingen doen.. iNbrekers die mijn deel van de flat hebben uitgekozen om zeer regelmatig op brute manier in te breken waardoor ik bijna de deur niet meer uit durf. Maar ik word morgen opgenomen in het ziekenhuis en ben dan niet thuis, Dus. BeHalve spanning over de ingreep heb ik spanning om mijnhuis te verlaten omdat ik bang ben dat mijn huis in puin ligt als ik terug kom. Mijn gevoel van Veilligheid is ernstig aangetast, op alle fronten lijkthet wel. Ik probeer me nu mijzelf zo goed mogelijk bijeen te houden. Ik kreeg het niet meer voor elkaar om extra voorzieningen aan te brengen, ik kan dat niet zo snel. Dus ik heb de beide ramen zo goed mogelijk gebarricadeerd, om het de inbrekers zo moeilijk mogelijk te maken. Dat gevoel van onveiligheid in je eigen huis vind ik vreselijk. Er zijn veel plaatsten waar ik me onveilig voel, mensen bij wie ik me onveilig voel, situaties waarin dat gebeurt. Maar dan is er altijd het idee : ik kan naar huis. En nu voelt dat ook niet meer veilig. Verder heb ik niet veel vertrouwen in de ingreep van morgen. De vorige hielp niet, dus waarom zou deze wel helpen. Ik kan het mis hebben en dat hoop ik dan maar. Ik hoop op lichtere tijden, want dit jaar vind ik tot nu toe zwaar. Ik vond mooi wat je hebt geschreven Lars, dapper ook. Als jij met meer mildheid naar jezelf kunt kijken, heb je al veel gewonnen. En wat is het toch fijn om te lezen dat je je goed voelt, meestal, in de groep, in het huis, in jouw huis.

Ach meisje toch, die angst!!! Zo herkenbaar, zo heftig!! Dat kleine meisje dat zo bang is voor afwijzing draag je nog in je mee, dat kleintje kon dat vroeger niet onder ogen zien. Die deed van alles om maar niet afgewezen te worden, lief gevonden te worden. Het is moeilijk om je echte gevoel te weten, te voelen, zonder dat de angst het overneemt. Maar ergens is het, je echte gevoel, daar ga je ook wel komen. Maar oei, wat is het moeilijk en pijnlijk soms. Ik wens je moed lieve Lika, moed en wijsheid en volharding.

Ik zal heel zacht een slaapliedje voor je zingen: “Slaap Larsje slaap, daar buiten loopt een schaap. Een Schaap op blote voetjes, die drinkt zijn melluk zo zoetjes, slaap Larsje slaap, daar buiten loopt een schaap Nu moet het lukken Lars

Nee maar sommige afspreken zijn voor mij dan wel vroeg in de ochtend.

Jij ook Lars. Echt fijn dat je er nog even was!

Nee meestal niet, mijn patroon is opgeschoven, niet echt goed. Ik voel me ‘s ochtends vaak niet zo goed, kom pas later op gang.

He Lars wat leuk om jou nog even te treffen.. Kun je niet slapen?

Iedereen al naar bed? Ja logisch wel denk ik. Ik kwam een half uur gelden gefrustreerd thuis en dacht: het is maar goed dat ik niet meer drink. Anders had ik mijzelf een “wel verdiend ontspannend etc etc” drankje ingeschonken. Wat heb ik geluk dat ik van thee houdt. Nou, ik ga proberen te ontstressen en te onfrustreren. Welterusten

Oooohhh, dank je wel! Lief

Zomaar even

Ha Lika, ik herken heel erg wat je zegt over de relatie met je man, dat je van hem houdt als van een broer. Dat was bij mij ook zo. Ik wens je wijsheid en ruimte

Ha Quinn, er dwarrelen allerlei woorden door mijn hoofd, maar ze willen maar niet tot zinnige zinnen komen. Weet je, ik drink niet, maar dat lijkt dan ook het enige te zijn op dit moment waar ik controle op heb. Als jij vindt dat je redelijk functioneert, is dat al heel wat. En hoe je daar komt? Wat is wijsheid, wat is goed? Ik zou willen dat ik kon doen en voelen zoals Smart doet, maar dat lukt mij niet. We moeten allemaal blijkbaar roeien met onze eigen riemen. En jij? Roei gerust langs en leg even aan, hier, als je dat goed doet of als je de behoefte voelt.

Ik kom je even een knuffel geven.

Mooi !

Wat veel allemaal Sita. Sterkte!!

Misschien heb je gelijk Sheila, ik weet het niet.

Lang geleden was ik een aantal jaren bij een homeopaat. Zij had een heel bijzondere kijk op contacten en relaties. Ik ben getrouwd “tot de dood ons zou scheiden”, althans dat was de bedoeling, maar het liep anders. Ik ben gescheiden, dat was niét de oorspronkelijke bedoeling, toch heb ik dat gedaan. Dat was en blijft erg verdrietig, maar soms kan en is het niet anders. Het was dus de bedoeling om samen een groot deel van onze levensweg af te leggen, maar onze wegen gingen uiteen. Daar vond ik van alles van, maar die homeopate had een gedachte daarover die voor mij compleet nieuw was en die ik maar moeilijk kon verdragen, toen. Zij zei: soms ontmoet je mensen en loop je een tijdlang samen op, dezelfde kant op. Maar het kan gebeuren dat iemand afslaat, plotseling, met of zonder uitleg, wel of geen gedag zeggend, en een andere weg kiest. Dan scheiden de wegen en loop jij verder. Of je blijft staan, of je loopt achter iemand aan, een poosje, van alles is dan mogelijk. Maar uiteindelijk “moet” je “iets”. Nu is het de kunst voor mij om dan niet krampachtig te zijn, worden of blijven en afkeurend of oordelend en nog zo wat werkwoorden. Mensen komen en gaan, soms blijven ze heel lang, soms niet. Dat laten komen en laten gaan vergt ook dapperheid, denk ik, daarin heb ik nog wel het nodige te leren.

Mai ik hoop dat je rust vind en duidelijkheid , en dat je blijft schrijven, hier. Dikke Tut van mij foar dy.

Harp, wij komen helpen verhuizen!!!! Gefeliciteerd!!!!

Klopt het hart soms van verwachting, het kan ook sneller kloppen door pure frustratie.

Jopie Snap em, Denk ik