Jannigje

Dank je wel!

Dank je wel!, Ja ik heb voldoende hulp, van een paar vaste mensen. Ik zie hen en verder niemand, en alles met inachtneming van de nu geldende regels.

Dank je @Yvonne, ik hoop het ook van harte. Het is er in ieder geval veel stiller en ik heb een tuin. Die ligt volledig vol met stenen, maar dat kan en gaat veranderen.

Ja @Reacher, zoiets is het wel, de stap wagen en hopen op dat net. En die duiven? Die ga ik NIET missen, Er zit wel een koppel houtduiven, maar die koeren prettig, dus die mogen blijven. . De ekster is ook welkom hoor. Ik zag dat je vroeg naar het zingen. Wij zouden binnenkort één van de mooiste concerten ooit hebben, prachtige muziek, maar helaas. Het hele koor behoort tot de risicogroep geloof ik, het zal nog geruime tijd duren voor we weer samen kunnen komen.

Goedenavond allemaal. Ik ben weer terug na een behoorlijke tijd afwezig te zijn geweest. De laatste paar weken lees ik wel weer zo nu en dan mee, maar niet regelmatig. Ik ben i.t.t. veel anderen erg druk de laatste weken, ik ga namelijk verhuizen. Dat verzin je niet in deze tijd, maar het is toch zo. Dat vind ik op-zich al doodeng, maar zeker in deze tijd! Ik heb een uitgebreider verhaal op wie-is-wie gezet, anders wordt het erg lang. Hoewel ik hier niet was waren jullie wel bij mij, dat klinkt gek, maar het is echt zo. Ik vroeg me ook af hoe het met dees of gene ging. En in gedachten heb ik mij vaak op het dagpact gezet omdat ik vaak spannende dagen heb beleefd en nog doe. Van de week had ik echt behoefte aan een glas wijn! Ik had het nodig vond ik. Één probleem: ik drink niet meer. Dus ja, dat feest ging niet door. Thee dus weer. @Cleo dank voor je bericht op “wie missen we al een tijdje”, het deed me goed.

Angst is een slechte raadgever, een bekend gezegde. Ik weet dat ik eigenlijk mijn hele leven bang ben geweest en me altijd heb laten beïnvloeden door die angst. Veel keuzes die ik wel of niet heb gemaakt waren ingegeven door angst. Of die angst gevolg of oorzaak was van depressie weet ik niet, van beide wat misschien. Jaren geleden kwam ik bij een therapeut die mij vroeg waarvoor ik kwam. “Ik wil niet altijd bang zijn” was mijn antwoord. Nu, jaren later ben ik nog steeds heel veel en vaak bang. Echt bang, een angst die mij om het hart slaat. Voor veel mensen zou dit een complete verrassing zijn als zij dit zouden lezen. Ik heb namelijk geleerd om in het sociale verkeer die angst goed te maskeren. Meestal tenminste. En ondanks de angst ben ik veel dingen gaan doen: vrijwilligerswerk, zingen, sporten. Ik heb geleerd mij voor te doen als een capabele vrouw, een vrouw die vriendelijk is en haar werk goed doet en best zeker lijkt daarin. Maar altijd zit daaronder een vaak verlammende angst! Die angst houdt mij ook al heel lang gevangen in mijn woonsituatie. Ik woon hier al heel lang niet meer fijn, ben erg geïsoleerd. Het wordt hier nu ook echt vies, ik kijk eroverheen omdat ik hier woon, maar anderen vonden en vinden het hier vreselijk. (Dat hoor ik nu ik ga verhuizen, nu durven ze het te zeggen denk ik.) Maar ik had niet de moed en de energie er echt iets aan te veranderen. Tot nu toe. Nu heb ik opeens een eengezinswoning gezien, er op ingeschreven en vervolgens gekregen. Doodeng vind ik het, verhuizen, andere buurt, plotseling moet ik over van alles beslissingen nemen. Ik moet bewegen, stappen zetten. En dat in deze Coronatijd. Ik ben dus drukker dan ooit, wel zowat de hele dag binnen, maar dan op twee locaties. De hulp die ik krijg is van mensen die nu niets anders te doen hebben omdat alles is afgezegd, dat geldt voor mijzelf ook. Tot mijn verbazing hadden meer mensen aangeboden om te komen helpen, maar dat heb ik ivm de Corona afgehouden. Dus wij klussen op afstand, het liefst allemaal in een aparte kamer, we drinken thee op meters afstand etc. Met maar een paar (steeds dezelfde) mensen tegelijkertijd in huis. En over 1,5 week verhuis ik. En dat allemaal in een tijd dat ik behoorlijk depressief was, daarom was ik hier ook weer niet aanwezig. Weggezakt. Angst om te veranderen, angst om te blijven, angst. Maar als ik niets doe, verandert er ook nooit iets. En wie weet help het mij om op de grond te wonen en een huis met een tuintje te hebben in een stille wijk. Ik moet zelf stappen zetten, dat kan een ander niet voor mij doen. En ik wil voor mijzelf kunnen zeggen dat ik echt alles heb geprobeerd om mijn situatie te veranderen. Courage is the willingness to be afraid, but act anyway. Die spreuk is een soort motto geworden. Bang zijn en toch handelen. Volgens die definitie ben ik een dappere vrouw. En, ik zeg dat niet gauw van mijzelf, ik vind mijzelf, ondanks alles, nu ook reuze dapper. Bang, regelmatig panisch (lees ‘s nachts), gespannen, in de war. Maar ik heb stappen gezet. Ik beweeg. Maar mijn God, wat vind ik het eng.

Ha @Mootje, wat lief dat je een bericht hebt geschreven. Het ging niet goed met me daarom was ik niet aanwezig. Bij mij is geen bericht vaak niet goed bericht. Ik had net een stuk geschreven dat ik hier wilde plaatsen (ik kon mijn draad niet vinden), dat ga ik zo doen. Het wonderlijke feit doet zich voor dat ik nu meer mensen zie dan voor de crisis, zeker in mijn huis. Dat is over twee weken weer afgelopen, dus ik ben erg benieuwd hoe het me dan zal vergaan. Dit wordt erg cryptisch zo, ik ga mijn stuk zoeken en plaatsen, dat verduidelijkt veel denk ik.

69

Leven in vrijheid leek een vanzelfsprekendheid voor mijn generatie, nu is die vrijheid beperkt door geheel onvoorziene omstandigheden en is het leven van bijvoorbeeld een maand geleden volkomen anders dan het huidige, het kan verkeren.

69

69

70

69,5

70 Sorry van vorige week @Yvonne, ik was teveel in beslag genomen door allerlei zaken die veel stress veroorzaakten. Daardoor een poosje niet op het forum geweest.

70 denk ik, ik heb hier geen weegschaal

Haar gaf bij naar altijd problemen, vooral die dubbele kruinen.

O jee, dit zijn wel heel grote ordetekens, en het worden er steeds meer. Sorry, ik krijg ze niet weg.

Zit ie hierbij @bumperjim

Mooi

70 kg

Je projecteert heel goed, vrees ik. Wat je zegt herken ik heel erg, ik schrok er zelfs van toen ik het de eerste keer las. Ik voel(de) me bijna “betrapt”, alsof je iets blootlegt wat ik wel weet, maar waarvan ik dacht dat het verborgen was oid. Alleen dat laatste stuk “tegen alle verwachtingen in, ben je er. Thuis!” lukt maar steeds niet.

Vanavond had ik koorrepetitie, op de terugweg bleek een weg afgesloten, dus ik moest omrijden. Eerst moest ik een heel eind terug en vervolgens zocht ik een andere route. Die bleek op een gegeven moment ook afgesloten te zijn. Al met al kwam ik letterlijk steeds verder van huis. Het was een rare gewaarwording, ik wist niet meer hoe ik thuis moest komen en dat voelde opeens heel eng. Ik had geen idee waar ik was en in het donker, ‘s avonds laat liet mijn topografische kennis mij even in de steek. Uiteindelijk ben ik thuisgekomen, ik was echt opgelucht! Rare gewaarwording! Nu nog een kop thee en dan naar bed. Welterusten

Jeetje @Bor, het houdt maar niet op. Voor jou

Oh en @bumperjim, ik vind het wel een kwelling, een medaille an chocolade. Die zal niet lang leven vrees ik.

Een mens is toch nooit te oud om te spinnen? Wij hebben aardig wat 60+sers in het clubje.