Jannigje

@Cleo66 ik kan me voorstellen hoe ingewikkeld en vervelend dit voor je is. Ik vind het rot voor je.

Ja @Lika ik blijf in dezelfde stad wonen, 4 km verderop. Deze wijk heeft geen hoogbouw en is veel rustiger. Ik schuif op naar de rand van de stad. Een stad waar ik nooit heb willen blijven. Het kan verkeren.

Nog net niet, morgen is de grote dag. Vandaag de laatste dingen , heel veel nog, in pakken en dan morgen over.

Ja dat realiseer ik me ook. Twee van de mensen zijn mijn broer en mijn neef, zijn zoon. Mijn broer die zeker 25 jaar niet bij mij is geweest omdat hij niet in deze buurt wil komen ⎌is nu al vier weken lang 2x in de week komen helpen! Dat vind ik zo fijn, ik heb weer een broer! We hebben er allebei aan gewerkt en ik ben er blij mee. Ik heb weer een broer en misschien voelt en denkt hij wel: ik heb weer een zus. Dat is toch wat!?

Elke dag één door betekent heel lang in de troep zitten en dat vind ik geen fijn vooruitzicht. Bovendien moeten de verhuisdozen binnen een maand weer terug, anders moet ik bijbetalen, geen idee hoeveel. Ik weet Inmiddels wel dat verhuizen veel geld kost, de post onvoorzien stijgt in rap tempo. Gelukkig had ik die ruim begroot.

Dank je, dat hoop ik ook. Het is een stille buurt met mensengeluiden ipv constante verkeersdrukte. Dat is fijn. Het helpt mij.

69 denk ik. Weegschaal is ingepakt, ergens

Jij ook lieve Jopie

Ik heb lang in behoorlijke afzondering beleefd, dat had nadelen, wel veel eigenlijk, maar ook voordelen. De mEnsen die me helpen hebben allemaal ideeën over hoe ik het huis in “moet” richten, soms zelfs redelijk dwingend. Dat ken ik niet, want vroeger kwam er bijna nooit iemand bij me. Geen oordelen, vragen, suggesties over mijn inrichting. Nu wel en dat vind ik moeilijk. Ik merk dan weer dat ik van de harmonie ben, het toch ook iedereen weer naar de zin wil maken, En ik betrap me erop dat ik hun goedkeuring zoek. Dus een andere mening hebben vind ik lastig. Bovendien weet ik nog niet goed wat ik wil, wat ík dus wil. Niet wat ik denk te moeten willen omdat anderen dat mooi vinden, Dus op mijn oude dag moet ik flink aan de bak, leren vol te houden, wel luisteren, opnemen, overwegen, maar dan mijn eigen beslissingen nemen. Ook als ik weet dat anderen er heel anders over denken. Dat vind ik moeilijk, dat vind ik eng. Dan voel ik me weer het kleine meisje dat bevestiging nodig heeft. Dan ben ik weer bang dat ik het niet goed doe, dat ze mijn interieur niet mooi zullen vinden, dat ik hen tegenval etc. Vanmiddag gingen we kasten in elkaar zetten. De. Vriend die me hielp had een heel duidelijk beeld hoe het eruit moest komen te zien, ik wilde het eerst zien. Afijn gaande weg kreeg ik het steeds benauwder, ik vond het niet mooi. Deze keer lukte het me om vast te houden aan wat voor mij goed voelde en wat ik mooi vond. Uiteindelijk was hij het met míj eens dat mijn gekozen opstelling de beste was. Dat was voor mij zo’n overwinning! Ik heb tegen hem in gezegd wat ik ervan vond en andere opstellingen voorgesteld. En uiteindelijk vond hij het ook mooier en beter. Ik had mijn eigen keuze wel gemaakt, ook tegen zijn advies, maar wat ik zo mooi vond was dat hij mijn oplossing uiteindelijk beter vond. Dat gaf ook een gevoel van” zie je wel, ik kan dit ook”. Nu moet ik naar bed!!!!!! Geen puf meer om spelfouten op te zoeken. Tot morgen.

Eindelijk kan ik even schrijven, het is al over tweeën, veel te laat, ik moet morgen weer op tijd op omdat we dan weer aan de slag gaan in het huis. Vandaag realiseerde ik me weer opnieuw hoe blij ik ben met de mensen die me helpen. Een clubje van zes, steeds dezelfde mensen, in wisselende samenstelling, nooit meer dan drie of vier als er een in de tuin bezig is. Voldoende afstand, veel handen wassen, rhe works... @lady janezei er laatst iets over, dat het niet voor niets is dat ze komen. Vandaag kwam een liedje uit de Sound of Music in mij naar boven: “So somewhere in my youth or childhoodI must have done something good”. En ze blijven komen En zijn blij voor me en zien het al helemaal zitten, en ze gunnen het me blijkbaar ook. Ik merk het op, verbaas me, ben er blij om, maar ik kan het nog moeilijk voelen. Dat ze zoveel om mij geven dat ze dit met liefde voor me willen doen. Dat blijft onvoorstelbaar voor me. Maar ik zie het wel en ik neem het aan en probeer het te geloven. Zoiets denk ik.

Ik wel. Alleen dat “met z’n allen” dan weer niet

Dank voor de tip. Ik ben benieuwd

Inderdaad

Ja, dat dacht ik ook al. Ik was verdrietig, voelde me melancholisch maar toch ook goed toen ik het had gedaan. Ik heb puur mijn gevoel gevolgd, durven volgen, en dat was goed. Ik vind het ook fijn omzet hier met jullie te delen merk ik.

“ Maarrrr....... er komt iets voor in de plaats...” En daarom verhuis ik, omdat ik hoop op andere, voor mij betere dingen.

Eerder op de avond heb ik op een symbolische manier afscheid genomen van deze plek waar ik zo lang heb gewoond..Misschien Niet eens zozeer van de plek als wel van mijn voormalige echtgenoot en mijn leven met hem. . Ik heb iets wat voor mij al sinds ons huwelijk belangrijk voor me was en wat ik altijd heb bewaard op een mooi plekje neergelegd. Ik voelde heel sterk de behoefte om dat te doen, ik moet hem hier achterlaten, hem niet meenemen naar mijn nieuwe huis. Datheeft niets met hem als persoon te maken, maar alles met het leven dat we hier hebben geleid, Ik wil proberen het verdriet, de spijt, mijn schuldgevoel hier achter te laten. Het heeft me al zo lang achtervolgd, genoeg is genoeg. Ik heb dingen niet goed gedaan, maar nooit vanuit slechtheid, kwaadwillendheid of met opzet, wel vanuit angst, minderwaardigheidsgevoel, onzekerheid. Misschien kan ik het (in ieder geval deels) hier achterlaten.

Regensluiers die uit de wolken naar beneden komen, in de verte, ik zal ze missen. Onweersbuien in de verte, zover als mijn oog reikte, ik zal ze missen Mijn uitzicht op alle mooie bomen, ik zal het missen. Mooie zonsondergangen, ik zal ze missen. Mijn eksters, ik zal ze missen. Mijn pimpelmezen echtpaar, elke dag badderend, ik zal ze missen. De koolmezen die dagelijks meermalen komen, ik zal ze missen. De dagelijkse vergaderingen der kraaien, ik zal ze missen. Zitten op mijn balkon als het regent, ik zal het missen. Bij oostenwind al in begin maart op mijn balkon kunnen zitten, ik zal het missen.

Ja, dat kan ik me wel voorstellen. Onzichtbare, maar wel reële bedreigingen. En het was al zo ingewikkeld. Moeilijk. Jullie moeten een heel lange adem hebben!! Strekte nog steeds

Dank je.

Ik heb daar nog geen kasten (die horen nu bij dit huis) dus veel spullen moet ik nog ingepakt laten. Verspreid door het huis dus maar .

@Asterix hoe is het met jou en met je vrouw? Is ze eindelijk in rustiger vaarwater gekomen? Of blijft het zwaar en aan modderen?

En natuurlijk welterusten allemaal. Ik ga nog één doos inpakken.

@Jopie: Minder is meer. Meer is minder. @lady jane: les is more Ik heb al heel veel weggedaan, maar het voelt en oogt helemaal niet als minder. Wat heb ik een zooi vergaard in vele afgelopen jaren. Ik heb ook nog wel (minstens) een maand nodig, maar die tijd is er niet. Maandag verhuizen! Mijn hemel, ik zie dat nog helemaal niet zitten. De paniek slaat weer behoorlijk toe! Doorgaan, er zit niets anders op. En maar verder gaan met opruimen ná de verhuizing.

Mijn benedenburen doen een poging tot barbecueën, denk ik. De rookwolken slaan me tegemoet en het stinkt naar heeeel oud vet. Wat er ook gaat gebeuren in mijn nieuwe huis, barbecuende onderburen zal ik niet meer hebben.