Jannigje

Dag allemaal. Ik heb een slechte dag, de stress eist zijn tol. Van alles ben ik kwijt, heb ik al ingepakt of ergens op een “logische plaats” neergelegd die daarna volstrekt niet meer logisch lijkt. Mijn paspoort is bijvoorbeeld zoek. Bah. En ik zie niet meer hoe ik alles ingepakt moet krijgen en alles regelen. Ik,sta met dingen in mijn handen en weet vervolgens niet wat ik er mee moet. Ik wou dat ik kon janken, maar dat kan ik niet. Ik ben overigens niet bang om dood te gaan aan Corona, maar wel voor de manier waarop, ik krijg vaak longproblemen als ik bijvoorbeeld griep heb, dus ik ben toch extra voorzichtig.

Er gaat iets mis.

70

Vanavond zouden wij een prachtig concert hebben gezongen: het Magnificat van Rutter en het Requiem van Fauré. Zo mooi, die muziek, Helaas, ook dat gaat niet door. Ik was vandaag echt buiten, op de fiets, ik moest even in de buitenlucht zijn na al dat binnenwerk. Ik vond het druk, daar raakte ik door in de war. Ik vond dat menigeen niet genoeg afstand hield, ik werd er onrustig van. Na wat gedoe in een winkel (ze snapten niet wat ik bedoelde) ging ik weer naar buiten en wist opeens niet meer waar ik was. Dat was eng. Ik liep naar waar ik mijn fiets dacht te weten, maar nee, geen fiets, alleen maar onbekend terrein. Het was echt eng. Uiteindelijk vond ik mijn fiets weer en herkende ik ook weer waar ik was. Kortsluiting in mijn hoofd, geen wonder, het is allemaal erg veel en heftig. Vanuit mijn isolement thuis, vanuit inactiviteit op het gebied van wonen, wordt ik nu op allerlei fronten in het diepe gegooid, alles komt tegelijkertijd en ik probeer overeind te blijven, niet ten onder te gaan. En ondertussen ook nog aandacht te hebben voor de mensen om me heen die mij helpen. Het is erg gemakkelijk om in deze fase in egocentrisme terecht te komen omdat ook nog aandacht voor anderen hebben er bijna niet meer bij kan. Maar dat vind ik niet goed, dus ik probeer het wel. Luk T niet altijd. Nu echt slapen, morgen een telescoopl.addder ophalen, al vroeg.

Ja het is een reis, niet een eenvoudige. Ik merk dat ik moeite heb om dingen weg te gooien omdat er zo veel herinneringen zijn , dingen die ik heb gekregen. VAn dees of gene, dus er zit vaak een verhaal aan vast. Het spinnenwiel van mijn ouders bijvoorbeeld, daar heeft mijn vader in WOII wol op gesponnnen terwijl mijn moeder op een fiets met dynamo trapte om zo wat licht te hebben. Van die wol breidde zij een truitje voor mijn oudste. Broer. En er zijn huwelijksfoto’s én scheidingspapieren, prachtige. VAkantiefoto’s waarin mijn gevoel van eenzaamheid, somberheid en wanhoop voor mij bijna tastbaar zijn. Ja, er is veel.

Ja hoor, ze vliegen naar het huis waar vieze, tot op de draad versleten kittenspullen zijn afgeleverd. Kan niet missen.

Ach gut , dat vogeltje. Kan hij ook hyper zijn juist omdat hij zijn maatje mist? Geen idee hoor, ik weet niets van vogels. (Eksters en stadsduiven uitgezonderd). Hoe is het nu voor jou.? @Jopieik denk vaak aan je de laatste weken. Jij in je bus, met alleen het hoognodige en ik met zóveel spullen. Ik heb al heel veel weggedaan, maar er blijft nog heel veel over. Het is overigens wel heilzaam om alles eens door te moeten spitten. Aar leuk vind ik het niet.

Ja dat klopt @Sowhat, ik heb er al drie gesignaleerd in de omgeving.

Ai @lady jane, dat is schrikken! En wat een gedoe weer om alles gerepareerd te krijgen. Maar het contact met je dochter is inderdaad wel een cadeau.

Goedemorgen Dit bericht markeer ik als niet gelezen Yvonne . Voorlopig blijf ik even in ontkenning. Ik wacht op de eksters van @Reacher en stuur alle duiven wel door naar jou.

Ach lieve @nancy, wat vreselijk verdrietig. Gecondoleerd Ik brand vanavond een kaarsje voor jou en je vader.

Ja Lika, ik hou inderdaad van plantjes. Gelukkig kunnen al mijn planten mee, dat is het begin van mijn tuin. Dan rustig aan na gaan denken hoe en wat ik wil en kan en dan langzaam aan een groot deel van die stenen verwijderen en een tuin creëren.

“Maar sls een nieuwe woonplek goed vooelt. Dan ... doen. “ Dit vond ik het moeilijke, ik had nauwelijks de tijd om te voelen of het wel of niet “goed voelde”. Ik moest heel snel beslissen en ik voelde eigenlijk alleen angst en ongeloof. Ik heb grotendeels besloten met mijn verstand en deels vertrouwd op het gevoel van een paar vriendinnen die wel voelden hoe het daar was en hoe het daar voor mij zou kunnen zijn. Ik was bang dat ik door mijn angst de stap niet zou durven zetten, dus had ik mijn verstand nodig en hun vertrouwen. Ik kom op een plek te wonen die ik nooit zelf zou hebben uitgekozen, die opeens op mijn pad kwam. Go with the flow, proberen mee te bewegen en niet in allerlei oordelen te schieten. Proberen de potentie te zien en het zien als een oprechte keuze, hoe onverwacht die ook , Dat is nu de opgave voor mij. Er zijn, ondervinden, voelen en niet vergelijken, niet oordelen. Ik hou van metaforen: er zijn veel treinen langs gekomen in mijn leven, sneltreinen die niet stopten op mijn station, Maar ook treinen die wel stopten. Ik heb vaak niet in durven stappen. Nu stopte er weer een trein. Een trein die ik niet zag aankomen en die met onbekende bestemming vertrok. Ik zag dat hij stopte en kon dus niet doen alsof ik het niet wist. Welke keus ik ook zou maken, ik had de trein zien stoppen. Ik had de kans om in te stappen. Ik had de kans om naar een betere bestemming te gaan. MAar dat wist ik vooraf niet, dat weet ik nog niet echt. Misschien zou er nog eens z’on trein komen, maar misschien ook niet. Instappen, het onbekende tegemoet of blijven wachten. En dan in het ergste geval nog vervallen in zelfmedelijden dat ik ook nooit een echte kans heb gehad of Om niet te verzuipen in de angst had ik mijn verstand hard nodig. Dus weer “niet durven maar toch doen”

Dank je Bob. Deze afgelopen maand was heftig voor mij. Veel emoties, veel spanning, maar geen drank, gelukkig. Ik ben nog steeds heel blij dat ik in moeilijke omstandigheden niet meer naar drank grijp.

Welterusten Ik ga eten. Weer te lang bezig geweest met van alles.

Ja, ik vind dat ook heel bijzonder. Ik herkende ook zo zijn strijd en hoe naar ik het ook voor hem vond, hij voelde als een medestander. Iemand die echt begreep hoe “het” voelde, ook al waren wij verschillende mensen met totaal andere omstandigheden.

Ik ook, heel vaak nog.

Ik zal voor een goede landingsbaan zorgen.! Dan nog éven over de duiven, duurt niet lang meer hoor mijn geklaag: ze nestelen nét naast mijn afscheiding met de buren , er echt tegenaan. Ze hebben hun kans schoon gezien nu ik minder aanwezig ben. Nu laat ik ze maar, ze mogen straks mijn hele balkon hebben voor mijn part.

Ach @niks, wat jammer dat het zo voor je voelt, juist in deze tijd waarin we elkaar (niet alleen op het forum, ook daarbuiten) ook op afstand zo nodig hebben. Dat laatste geldt in ieder geval voor mij. Ik wens je alle goeds.

Ik schrijf maar even hier, want op de dagdraad schrijven voelt bijna ongepast. Mijn leven wordt zo in beslag genomen door mijn op handen zijnde verhuizing en alles wat daar mee te maken heeft. Het contrast met veel mensen is groot. Ik heb het gevoel dat ik in een maalstroom terecht ben gekomen. Jarenlang heb ik hier op de flat gezeten en daar niets aan gedaan. Het voelde nooit echt als een thuis, wel als een vluchtoord waar ik me kon verschuilen. Maar ik had geen energie om te schilderen of te behangen, een nieuwe lamp of iets dergelijks te kopen. (Er hangt nog een lamp uit 1978, die ik al heel lang niet mooi meer vind). Ik had niet alleen niet de energie, ik gunde het mezelf ook niet denk ik. In mijn donkerste periodes zie ik het trouwens ook niet. Maar nu opeens wel. En nu wil ik op graag een mooie plek creëren, een plek waar ik ook anderen in durf toe te laten, een plek waar ik me niet meer hoef te verschuilen, waarin ik me niet meer wíl verschuilen. Ik hoop dat ik dat kan. Ik ga het in ieder geval proberen.

Wat een mooi lied @knakker, ik zie het helemaal voor me.

@niks, ik heb geen idee waar deze discussie over gaat, ik heb niet genoeg gelezen de laatste tijd. Uitloggen is één ding, maar moet je dan ook verdwijnen?

Goedenavond allen. En welterusten voor sommigen al.

Ik heb het altijd een mooi lied gevonden Bor. En nog. Ook ik mag mijn zegeningen tellen, er is in mijn omgeving gelukkig nog niemand ernstig ziek geworden of overleden.

Ik heb altijd gezegd dat ik heel graag een tuin wilde met een boom erin, waar ik onder zou kunnen zitten, lekker in de schaduw. Die boom staat niet ín mijn tuin maar wel ernaast, op gemeentegrond zeg maar. En die boom is zo groot dat hij voor een heel groot deel over mijn tuin hangt. Soms wordt een wens op een wonderlijke manier toch vervuld. Dank voor jullie reacties, ik vind het fijn om dit met jullie te delen.