Jannigje

Ja, dozen genoeg. Vandaag houd ik me in, doe ik vooral de tuin. Ik ben echt blij met alle planten die ik van het balkon heb meegenomen. Zij voelen vertrouwd. Dank @Marietjestopt en @rapilos . Ja dat kun je wel zeggen. Ik moet opeens denken aan een vakantie op Ile d’Oleron, le cote sauvage, daar ben ik bijna in de branding verdronken, ik werd steeds omvergeslagen door de golven en wist niet meer wat boven of onder was. Maar ik kwam eruit.

Nooit meer boeken kunnen lezen zou voor mij ook onverdraaglijk zijn

Ik kan de lichtknopjes niet vinden.

En @GewoonDoen, sterkte hoor, het blijft toch verdrietig als een huisdier-maatje sterft.

Hallo lieve allemaal, Wat fijn dat velen van jullie aan me gedacht hebben vandaag. @Yvonne, ik heb aan jou gedacht, wetende dat jij verschillende keren bent verhuisd (toch?) Ik ben er voorlopig klaar mee hoor! Wat een spannend gebeuren. Maar Ik ben over, zit in mijn nieuwe huis. Vandaag was een rollercoaster, heftig was het, maar het is gelukt. En weer waren en lieve vriendinnen die me hebben geholpen. Zes verhuizers doe af een aan liepen, goed geluimd, harde werkers, niet altijd even voorzichtig met mijn spullen, maar ach.....Wel heel behulpzaam en dat was fijn. Maar met al die mensen afstand proberen te houden is haast ondoenlijk, we hebben het allemaal geprobeerd maar het ging niet altijd goed. Dus ik hoop er nu maar het beste van en zal extra afstand houden de komende paar weken.

Anne Frank zal in naar stoutste dromen niet hebben kunnen bedenken dat zij onsterfelijk zou worden door haar dagboek.

Wat lief @lady jane, die bloemen! Dank je wel, die staan heel mooi in mijn nieuwe huis. @Bob, ook jij bedankt. Alle goede wensen zijn welkom En @Cleo66 wat een tedere en bijzondere omhelzing, dank daarvoor. Ook al is hij virtueel, ik vind hem fijn.

Simpel, is er nog iets simpel deze tijd?

Ach @Jopie

Nee hoor, ben je niet.

@Cleo66 ik kan me voorstellen hoe ingewikkeld en vervelend dit voor je is. Ik vind het rot voor je.

Ja @Lika ik blijf in dezelfde stad wonen, 4 km verderop. Deze wijk heeft geen hoogbouw en is veel rustiger. Ik schuif op naar de rand van de stad. Een stad waar ik nooit heb willen blijven. Het kan verkeren.

Nog net niet, morgen is de grote dag. Vandaag de laatste dingen , heel veel nog, in pakken en dan morgen over.

Ja dat realiseer ik me ook. Twee van de mensen zijn mijn broer en mijn neef, zijn zoon. Mijn broer die zeker 25 jaar niet bij mij is geweest omdat hij niet in deze buurt wil komen ⎌is nu al vier weken lang 2x in de week komen helpen! Dat vind ik zo fijn, ik heb weer een broer! We hebben er allebei aan gewerkt en ik ben er blij mee. Ik heb weer een broer en misschien voelt en denkt hij wel: ik heb weer een zus. Dat is toch wat!?

Elke dag één door betekent heel lang in de troep zitten en dat vind ik geen fijn vooruitzicht. Bovendien moeten de verhuisdozen binnen een maand weer terug, anders moet ik bijbetalen, geen idee hoeveel. Ik weet Inmiddels wel dat verhuizen veel geld kost, de post onvoorzien stijgt in rap tempo. Gelukkig had ik die ruim begroot.

Dank je, dat hoop ik ook. Het is een stille buurt met mensengeluiden ipv constante verkeersdrukte. Dat is fijn. Het helpt mij.

69 denk ik. Weegschaal is ingepakt, ergens

Jij ook lieve Jopie

Ik heb lang in behoorlijke afzondering beleefd, dat had nadelen, wel veel eigenlijk, maar ook voordelen. De mEnsen die me helpen hebben allemaal ideeën over hoe ik het huis in “moet” richten, soms zelfs redelijk dwingend. Dat ken ik niet, want vroeger kwam er bijna nooit iemand bij me. Geen oordelen, vragen, suggesties over mijn inrichting. Nu wel en dat vind ik moeilijk. Ik merk dan weer dat ik van de harmonie ben, het toch ook iedereen weer naar de zin wil maken, En ik betrap me erop dat ik hun goedkeuring zoek. Dus een andere mening hebben vind ik lastig. Bovendien weet ik nog niet goed wat ik wil, wat ík dus wil. Niet wat ik denk te moeten willen omdat anderen dat mooi vinden, Dus op mijn oude dag moet ik flink aan de bak, leren vol te houden, wel luisteren, opnemen, overwegen, maar dan mijn eigen beslissingen nemen. Ook als ik weet dat anderen er heel anders over denken. Dat vind ik moeilijk, dat vind ik eng. Dan voel ik me weer het kleine meisje dat bevestiging nodig heeft. Dan ben ik weer bang dat ik het niet goed doe, dat ze mijn interieur niet mooi zullen vinden, dat ik hen tegenval etc. Vanmiddag gingen we kasten in elkaar zetten. De. Vriend die me hielp had een heel duidelijk beeld hoe het eruit moest komen te zien, ik wilde het eerst zien. Afijn gaande weg kreeg ik het steeds benauwder, ik vond het niet mooi. Deze keer lukte het me om vast te houden aan wat voor mij goed voelde en wat ik mooi vond. Uiteindelijk was hij het met míj eens dat mijn gekozen opstelling de beste was. Dat was voor mij zo’n overwinning! Ik heb tegen hem in gezegd wat ik ervan vond en andere opstellingen voorgesteld. En uiteindelijk vond hij het ook mooier en beter. Ik had mijn eigen keuze wel gemaakt, ook tegen zijn advies, maar wat ik zo mooi vond was dat hij mijn oplossing uiteindelijk beter vond. Dat gaf ook een gevoel van” zie je wel, ik kan dit ook”. Nu moet ik naar bed!!!!!! Geen puf meer om spelfouten op te zoeken. Tot morgen.

Eindelijk kan ik even schrijven, het is al over tweeën, veel te laat, ik moet morgen weer op tijd op omdat we dan weer aan de slag gaan in het huis. Vandaag realiseerde ik me weer opnieuw hoe blij ik ben met de mensen die me helpen. Een clubje van zes, steeds dezelfde mensen, in wisselende samenstelling, nooit meer dan drie of vier als er een in de tuin bezig is. Voldoende afstand, veel handen wassen, rhe works... @lady janezei er laatst iets over, dat het niet voor niets is dat ze komen. Vandaag kwam een liedje uit de Sound of Music in mij naar boven: “So somewhere in my youth or childhoodI must have done something good”. En ze blijven komen En zijn blij voor me en zien het al helemaal zitten, en ze gunnen het me blijkbaar ook. Ik merk het op, verbaas me, ben er blij om, maar ik kan het nog moeilijk voelen. Dat ze zoveel om mij geven dat ze dit met liefde voor me willen doen. Dat blijft onvoorstelbaar voor me. Maar ik zie het wel en ik neem het aan en probeer het te geloven. Zoiets denk ik.

Ik wel. Alleen dat “met z’n allen” dan weer niet

Dank voor de tip. Ik ben benieuwd

Inderdaad

Ja, dat dacht ik ook al. Ik was verdrietig, voelde me melancholisch maar toch ook goed toen ik het had gedaan. Ik heb puur mijn gevoel gevolgd, durven volgen, en dat was goed. Ik vind het ook fijn omzet hier met jullie te delen merk ik.