Jannigje

Ja Lika, ik hou inderdaad van plantjes. Gelukkig kunnen al mijn planten mee, dat is het begin van mijn tuin. Dan rustig aan na gaan denken hoe en wat ik wil en kan en dan langzaam aan een groot deel van die stenen verwijderen en een tuin creëren.

“Maar sls een nieuwe woonplek goed vooelt. Dan ... doen. “ Dit vond ik het moeilijke, ik had nauwelijks de tijd om te voelen of het wel of niet “goed voelde”. Ik moest heel snel beslissen en ik voelde eigenlijk alleen angst en ongeloof. Ik heb grotendeels besloten met mijn verstand en deels vertrouwd op het gevoel van een paar vriendinnen die wel voelden hoe het daar was en hoe het daar voor mij zou kunnen zijn. Ik was bang dat ik door mijn angst de stap niet zou durven zetten, dus had ik mijn verstand nodig en hun vertrouwen. Ik kom op een plek te wonen die ik nooit zelf zou hebben uitgekozen, die opeens op mijn pad kwam. Go with the flow, proberen mee te bewegen en niet in allerlei oordelen te schieten. Proberen de potentie te zien en het zien als een oprechte keuze, hoe onverwacht die ook , Dat is nu de opgave voor mij. Er zijn, ondervinden, voelen en niet vergelijken, niet oordelen. Ik hou van metaforen: er zijn veel treinen langs gekomen in mijn leven, sneltreinen die niet stopten op mijn station, Maar ook treinen die wel stopten. Ik heb vaak niet in durven stappen. Nu stopte er weer een trein. Een trein die ik niet zag aankomen en die met onbekende bestemming vertrok. Ik zag dat hij stopte en kon dus niet doen alsof ik het niet wist. Welke keus ik ook zou maken, ik had de trein zien stoppen. Ik had de kans om in te stappen. Ik had de kans om naar een betere bestemming te gaan. MAar dat wist ik vooraf niet, dat weet ik nog niet echt. Misschien zou er nog eens z’on trein komen, maar misschien ook niet. Instappen, het onbekende tegemoet of blijven wachten. En dan in het ergste geval nog vervallen in zelfmedelijden dat ik ook nooit een echte kans heb gehad of Om niet te verzuipen in de angst had ik mijn verstand hard nodig. Dus weer “niet durven maar toch doen”

Dank je Bob. Deze afgelopen maand was heftig voor mij. Veel emoties, veel spanning, maar geen drank, gelukkig. Ik ben nog steeds heel blij dat ik in moeilijke omstandigheden niet meer naar drank grijp.

Welterusten Ik ga eten. Weer te lang bezig geweest met van alles.

Ja, ik vind dat ook heel bijzonder. Ik herkende ook zo zijn strijd en hoe naar ik het ook voor hem vond, hij voelde als een medestander. Iemand die echt begreep hoe “het” voelde, ook al waren wij verschillende mensen met totaal andere omstandigheden.

Ik ook, heel vaak nog.

Ik zal voor een goede landingsbaan zorgen.! Dan nog éven over de duiven, duurt niet lang meer hoor mijn geklaag: ze nestelen nét naast mijn afscheiding met de buren , er echt tegenaan. Ze hebben hun kans schoon gezien nu ik minder aanwezig ben. Nu laat ik ze maar, ze mogen straks mijn hele balkon hebben voor mijn part.

Ach @niks, wat jammer dat het zo voor je voelt, juist in deze tijd waarin we elkaar (niet alleen op het forum, ook daarbuiten) ook op afstand zo nodig hebben. Dat laatste geldt in ieder geval voor mij. Ik wens je alle goeds.

Ik schrijf maar even hier, want op de dagdraad schrijven voelt bijna ongepast. Mijn leven wordt zo in beslag genomen door mijn op handen zijnde verhuizing en alles wat daar mee te maken heeft. Het contrast met veel mensen is groot. Ik heb het gevoel dat ik in een maalstroom terecht ben gekomen. Jarenlang heb ik hier op de flat gezeten en daar niets aan gedaan. Het voelde nooit echt als een thuis, wel als een vluchtoord waar ik me kon verschuilen. Maar ik had geen energie om te schilderen of te behangen, een nieuwe lamp of iets dergelijks te kopen. (Er hangt nog een lamp uit 1978, die ik al heel lang niet mooi meer vind). Ik had niet alleen niet de energie, ik gunde het mezelf ook niet denk ik. In mijn donkerste periodes zie ik het trouwens ook niet. Maar nu opeens wel. En nu wil ik op graag een mooie plek creëren, een plek waar ik ook anderen in durf toe te laten, een plek waar ik me niet meer hoef te verschuilen, waarin ik me niet meer wíl verschuilen. Ik hoop dat ik dat kan. Ik ga het in ieder geval proberen.

Wat een mooi lied @knakker, ik zie het helemaal voor me.

@niks, ik heb geen idee waar deze discussie over gaat, ik heb niet genoeg gelezen de laatste tijd. Uitloggen is één ding, maar moet je dan ook verdwijnen?

Goedenavond allen. En welterusten voor sommigen al.

Ik heb het altijd een mooi lied gevonden Bor. En nog. Ook ik mag mijn zegeningen tellen, er is in mijn omgeving gelukkig nog niemand ernstig ziek geworden of overleden.

Ik heb altijd gezegd dat ik heel graag een tuin wilde met een boom erin, waar ik onder zou kunnen zitten, lekker in de schaduw. Die boom staat niet ín mijn tuin maar wel ernaast, op gemeentegrond zeg maar. En die boom is zo groot dat hij voor een heel groot deel over mijn tuin hangt. Soms wordt een wens op een wonderlijke manier toch vervuld. Dank voor jullie reacties, ik vind het fijn om dit met jullie te delen.

Dank je wel!

Dank je wel!, Ja ik heb voldoende hulp, van een paar vaste mensen. Ik zie hen en verder niemand, en alles met inachtneming van de nu geldende regels.

Dank je @Yvonne, ik hoop het ook van harte. Het is er in ieder geval veel stiller en ik heb een tuin. Die ligt volledig vol met stenen, maar dat kan en gaat veranderen.

Ja @Reacher, zoiets is het wel, de stap wagen en hopen op dat net. En die duiven? Die ga ik NIET missen, Er zit wel een koppel houtduiven, maar die koeren prettig, dus die mogen blijven. . De ekster is ook welkom hoor. Ik zag dat je vroeg naar het zingen. Wij zouden binnenkort één van de mooiste concerten ooit hebben, prachtige muziek, maar helaas. Het hele koor behoort tot de risicogroep geloof ik, het zal nog geruime tijd duren voor we weer samen kunnen komen.

Goedenavond allemaal. Ik ben weer terug na een behoorlijke tijd afwezig te zijn geweest. De laatste paar weken lees ik wel weer zo nu en dan mee, maar niet regelmatig. Ik ben i.t.t. veel anderen erg druk de laatste weken, ik ga namelijk verhuizen. Dat verzin je niet in deze tijd, maar het is toch zo. Dat vind ik op-zich al doodeng, maar zeker in deze tijd! Ik heb een uitgebreider verhaal op wie-is-wie gezet, anders wordt het erg lang. Hoewel ik hier niet was waren jullie wel bij mij, dat klinkt gek, maar het is echt zo. Ik vroeg me ook af hoe het met dees of gene ging. En in gedachten heb ik mij vaak op het dagpact gezet omdat ik vaak spannende dagen heb beleefd en nog doe. Van de week had ik echt behoefte aan een glas wijn! Ik had het nodig vond ik. Één probleem: ik drink niet meer. Dus ja, dat feest ging niet door. Thee dus weer. @Cleo dank voor je bericht op “wie missen we al een tijdje”, het deed me goed.

Angst is een slechte raadgever, een bekend gezegde. Ik weet dat ik eigenlijk mijn hele leven bang ben geweest en me altijd heb laten beïnvloeden door die angst. Veel keuzes die ik wel of niet heb gemaakt waren ingegeven door angst. Of die angst gevolg of oorzaak was van depressie weet ik niet, van beide wat misschien. Jaren geleden kwam ik bij een therapeut die mij vroeg waarvoor ik kwam. “Ik wil niet altijd bang zijn” was mijn antwoord. Nu, jaren later ben ik nog steeds heel veel en vaak bang. Echt bang, een angst die mij om het hart slaat. Voor veel mensen zou dit een complete verrassing zijn als zij dit zouden lezen. Ik heb namelijk geleerd om in het sociale verkeer die angst goed te maskeren. Meestal tenminste. En ondanks de angst ben ik veel dingen gaan doen: vrijwilligerswerk, zingen, sporten. Ik heb geleerd mij voor te doen als een capabele vrouw, een vrouw die vriendelijk is en haar werk goed doet en best zeker lijkt daarin. Maar altijd zit daaronder een vaak verlammende angst! Die angst houdt mij ook al heel lang gevangen in mijn woonsituatie. Ik woon hier al heel lang niet meer fijn, ben erg geïsoleerd. Het wordt hier nu ook echt vies, ik kijk eroverheen omdat ik hier woon, maar anderen vonden en vinden het hier vreselijk. (Dat hoor ik nu ik ga verhuizen, nu durven ze het te zeggen denk ik.) Maar ik had niet de moed en de energie er echt iets aan te veranderen. Tot nu toe. Nu heb ik opeens een eengezinswoning gezien, er op ingeschreven en vervolgens gekregen. Doodeng vind ik het, verhuizen, andere buurt, plotseling moet ik over van alles beslissingen nemen. Ik moet bewegen, stappen zetten. En dat in deze Coronatijd. Ik ben dus drukker dan ooit, wel zowat de hele dag binnen, maar dan op twee locaties. De hulp die ik krijg is van mensen die nu niets anders te doen hebben omdat alles is afgezegd, dat geldt voor mijzelf ook. Tot mijn verbazing hadden meer mensen aangeboden om te komen helpen, maar dat heb ik ivm de Corona afgehouden. Dus wij klussen op afstand, het liefst allemaal in een aparte kamer, we drinken thee op meters afstand etc. Met maar een paar (steeds dezelfde) mensen tegelijkertijd in huis. En over 1,5 week verhuis ik. En dat allemaal in een tijd dat ik behoorlijk depressief was, daarom was ik hier ook weer niet aanwezig. Weggezakt. Angst om te veranderen, angst om te blijven, angst. Maar als ik niets doe, verandert er ook nooit iets. En wie weet help het mij om op de grond te wonen en een huis met een tuintje te hebben in een stille wijk. Ik moet zelf stappen zetten, dat kan een ander niet voor mij doen. En ik wil voor mijzelf kunnen zeggen dat ik echt alles heb geprobeerd om mijn situatie te veranderen. Courage is the willingness to be afraid, but act anyway. Die spreuk is een soort motto geworden. Bang zijn en toch handelen. Volgens die definitie ben ik een dappere vrouw. En, ik zeg dat niet gauw van mijzelf, ik vind mijzelf, ondanks alles, nu ook reuze dapper. Bang, regelmatig panisch (lees ‘s nachts), gespannen, in de war. Maar ik heb stappen gezet. Ik beweeg. Maar mijn God, wat vind ik het eng.

Ha @Mootje, wat lief dat je een bericht hebt geschreven. Het ging niet goed met me daarom was ik niet aanwezig. Bij mij is geen bericht vaak niet goed bericht. Ik had net een stuk geschreven dat ik hier wilde plaatsen (ik kon mijn draad niet vinden), dat ga ik zo doen. Het wonderlijke feit doet zich voor dat ik nu meer mensen zie dan voor de crisis, zeker in mijn huis. Dat is over twee weken weer afgelopen, dus ik ben erg benieuwd hoe het me dan zal vergaan. Dit wordt erg cryptisch zo, ik ga mijn stuk zoeken en plaatsen, dat verduidelijkt veel denk ik.

69

Leven in vrijheid leek een vanzelfsprekendheid voor mijn generatie, nu is die vrijheid beperkt door geheel onvoorziene omstandigheden en is het leven van bijvoorbeeld een maand geleden volkomen anders dan het huidige, het kan verkeren.

69

69