Jannigje

“ Maarrrr....... er komt iets voor in de plaats...” En daarom verhuis ik, omdat ik hoop op andere, voor mij betere dingen.

Eerder op de avond heb ik op een symbolische manier afscheid genomen van deze plek waar ik zo lang heb gewoond..Misschien Niet eens zozeer van de plek als wel van mijn voormalige echtgenoot en mijn leven met hem. . Ik heb iets wat voor mij al sinds ons huwelijk belangrijk voor me was en wat ik altijd heb bewaard op een mooi plekje neergelegd. Ik voelde heel sterk de behoefte om dat te doen, ik moet hem hier achterlaten, hem niet meenemen naar mijn nieuwe huis. Datheeft niets met hem als persoon te maken, maar alles met het leven dat we hier hebben geleid, Ik wil proberen het verdriet, de spijt, mijn schuldgevoel hier achter te laten. Het heeft me al zo lang achtervolgd, genoeg is genoeg. Ik heb dingen niet goed gedaan, maar nooit vanuit slechtheid, kwaadwillendheid of met opzet, wel vanuit angst, minderwaardigheidsgevoel, onzekerheid. Misschien kan ik het (in ieder geval deels) hier achterlaten.

Regensluiers die uit de wolken naar beneden komen, in de verte, ik zal ze missen. Onweersbuien in de verte, zover als mijn oog reikte, ik zal ze missen Mijn uitzicht op alle mooie bomen, ik zal het missen. Mooie zonsondergangen, ik zal ze missen. Mijn eksters, ik zal ze missen. Mijn pimpelmezen echtpaar, elke dag badderend, ik zal ze missen. De koolmezen die dagelijks meermalen komen, ik zal ze missen. De dagelijkse vergaderingen der kraaien, ik zal ze missen. Zitten op mijn balkon als het regent, ik zal het missen. Bij oostenwind al in begin maart op mijn balkon kunnen zitten, ik zal het missen.

Ja, dat kan ik me wel voorstellen. Onzichtbare, maar wel reële bedreigingen. En het was al zo ingewikkeld. Moeilijk. Jullie moeten een heel lange adem hebben!! Strekte nog steeds

Dank je.

Ik heb daar nog geen kasten (die horen nu bij dit huis) dus veel spullen moet ik nog ingepakt laten. Verspreid door het huis dus maar .

@Asterix hoe is het met jou en met je vrouw? Is ze eindelijk in rustiger vaarwater gekomen? Of blijft het zwaar en aan modderen?

En natuurlijk welterusten allemaal. Ik ga nog één doos inpakken.

@Jopie: Minder is meer. Meer is minder. @lady jane: les is more Ik heb al heel veel weggedaan, maar het voelt en oogt helemaal niet als minder. Wat heb ik een zooi vergaard in vele afgelopen jaren. Ik heb ook nog wel (minstens) een maand nodig, maar die tijd is er niet. Maandag verhuizen! Mijn hemel, ik zie dat nog helemaal niet zitten. De paniek slaat weer behoorlijk toe! Doorgaan, er zit niets anders op. En maar verder gaan met opruimen ná de verhuizing.

Mijn benedenburen doen een poging tot barbecueën, denk ik. De rookwolken slaan me tegemoet en het stinkt naar heeeel oud vet. Wat er ook gaat gebeuren in mijn nieuwe huis, barbecuende onderburen zal ik niet meer hebben.

Ah, dat zou mooi zijn als het werkt. Laat je weten of het is gelukt?

Hallo allemaal. Geen tijd om me te vervelen, dat komt over een paar weken weer denk ik.

Wat moet die backing soda voor werk doen? Vlekken eruit?

Hoewel: vanochtend hoorde ik vrij vroeg geboor, het leek dichtbij. Gelukkig duurde het niet lang. Afijn, ik moest weer naar het nieuwe huis, dus ik ging de deur uit. Zie ik opeens een sleutelkastje aan mijn deurpost hangen! Hè? Wat is dit? Ik stapte net naar buiten, maar controleerde toch even of ik niet “uit de verkeerde flat” was gekomen. Dat geboor was dus naast mijn voordeur. Zeker al voor de nieuwe bewoner(S). Voelt toch raar, ik ben nog niet eens verhuisd en nu zijn ze al voor anderen bezig aan wat nu nog mijn huis is. Ik voelde me weggestuurd, schiet op, wegwezen. Mijn gevoel, ik weet het.

Nou zeg, nu is mijn kasteel weg, het moet niet gekker worden.

Goedenavond en welterusten voor velen meteen ook maar. Ik hoop dat het meevalt @nancy, ik stuur een virtuele dreamcatcher, misschien helpt het.

Vorige week wist ik opeens niet meer waar ik was, vandaag bleek plotseling de brievenbus verdwenen. Echt hoor, hij was weg! Mijn hele verdieping trouwens. Ik woon er al zo lang en vandaag kon ik die brievenbus voor het eerst niet vinden, absurd! Toch ook weer wat angstig, het voelde alsof ik in een enge film was terechtgekomen. Na een tijdje bleek hij er natuurlijk wel te zijn. Het was naar, ik snap wel waarom het gebeurt, maar toch. Vanmiddag moest ik allerlei dingen opmeten, voor gordijnen ed. Tjonge dat duurde lang! Ik dacht dat ik geconcentreerd was, maar ik was nog niet bij mijn blaadje papier of ik was het alweer kwijt. Het duurde even, dat meten. Teveel druk, teveel spanning . Nog 6 dagen. Mijn kasteel komt een andere keer

Dit is mijn kasteel, heb ik daar wel eens over verteld? Het is nu al laat, ik stuur nu alleen het plaatje.

Ik ben geloof Ik de hekkensluiter voor vandaag, alle vroege vogels zijn al naar bed. Ik Wens jullie allen een goede nacht.

Goedemorgen Heeft nog iemand het Wilhelmus meegezongen om 10.00 uur? Ik was de enige in deze giga flat (van 500 mensen) Ik heb heel zachtjes gezongen.

Fijn, dank je

Dank je!

Dank jullie wel lieve @Lika en @Cleo. Vertrouwen hebben lukt me vaak niet, op gevoelsniveau bedoel ik dan. Daarom lift ik dan zoveel mogelijk mee op het vertrouwen van anderen, jullie in dit geval, en dat doe ik dan rationeel. Ik weet niet zo goed hoe ik dit uit moet leggen.

Afscheid nemen vind ik moeilijk, altijd al gevonden. Nu moet ik hier afscheid nemen van meer dan de helft van mijn leven, ongelofelijk! We zijn hier samen gekomen, in 1986, met de bedoeling na een paar jaar te verhuizen naar buiten de stad. Wij kwamen allebei van het platteland en wilden daar naar terug. Maar na heel veel moeilijke en verdrietige jaren was er geen “wij” meer, ik moest alleen verder en durfde de grote stap naar buiten niet te nemen. Ik had een baan, een (beperkt) sociaal leven en angsten. Ik kan dat niet, ik durf dat niet. De jaren in deze flat zijn niet gelukkig geweest, opeens dringt dat besef heel sterk tot me door. Ik ben hier niet gelukkig geweest!! Er ligt hier veel verdriet en eenzaamheid, pijnlijk afscheid ook. Afscheid van mijn echtgenoot van wie ik eens zielsveel hield, afscheid van werk gedwongen door mijn gezondheid of eigenlijk mijn gebrek aan gezondheid. Depressies zijn hier tot uiting gekomen, deels ook hier ontstaan, deels al lang latent aanwezig. Het leven kwam op een manier die ik nooit had verwacht, die ik nooit zou hebben “gekozen”. In ieders leven gebeuren mooie en minder mooie dingen, verdrietige, pijnlijke, bijzondere. Eerlijk gezegd vind ik mijn portie “moeilijk” wel veel, het had minder gemogen, Ik begreep van Lars zo goed dat hij niet meer kon. Op 6 maart 2017 vertelde de oncoloog mij dat ik binnen afzienbare tijd dood zou gaan, een vergissing naar later bleek. Op 6 maart 2020 is mijn nieuwe woning aan mij toegewezen. Dat vind ik wel heel bijzonder. Terwijl ik, regelmatig de wanhoop nabij, orde probeer te scheppen in de chaos en probeer in te pakken neem ik afscheid. Afscheid van veel spullen die ik in de loop van de jaren heb verzameld, spullen die ik niet opgeruimd kreeg. Ik neem ook afscheid van een een stuk verleden, dat hoop ik tenminste. Misschien lukt het me om een deel van “het moeilijke” hier achter te laten. Misschien lukt het me om mijn leven nu echt een andere wending te geven, in ieder geval te blijven bewegen.

De eerste keer dat ik de brievenbus hoorde stormde ik naar buiten, tot schrik van de postbode. Sorry hoor zei ik, maar dit is mijn eerste post hier. Ze keek me aan en zal wel gedacht hebben........