Jannigje

Het is meer dan een jaar geleden dat ik iets op mijn eigen draadje schreef. Ik wilde eerder schrijven, maar dan wilde ik graag positieve dingen kunnen melden, van miraculeus herstel na de operatie, hervonden levensmoed ed, maar dat viel nogal tegen, dus ik wachtte. En omdat veel bij mij niet direct alcohol gerelateerd is schreef ik ook maar niet. Allerlei redenen om niet te schrijven. Maar toch. Er zijn ook redenen om wel te schrijven. Vandaag zag ik de documentaire “Heb je kinderen?” Ik verwachtte wel dat die me niet mee zou vallen en dat klopte. Ik heb gehuild van verdriet, van rouw, van gemis. Er wordt weinig over gesproken, ook in mijn leven. Mijn broers hebben kinderen, de oudste ook kleinkinderen, daar wordt heel vaak over gesproken, en ik praat mee, ik vraag, ik leef mee. Maar niemand vraagt hoe het eigenlijk voor mij is. En ik praat er ook niet over, want ik wil niet anderen het gevoel geven dat ik hen hun geluk misgun. Als mijn broer trots iets vertelt over zijn zoon durf ik niet te zeggen dat ik ook wel heel graag een zoon zou willen hebben. Dus ik zwijg ook. Bij bijna elk nieuw contact word gevraagd of je kinderen hebt, dat blijf ik moeilijk vinden. Op de sportschool is een meisje van een jaar of 14, zij is verstandelijk iets beperkt. Zij is mijn vriendinnetje, we kijken naar elkaar uit. Zij vroeg laatst “hebt u kinderen?”, blijkbaar in de stellige overtuiging dat ik ja zou zeggen. Zij was totaal verbijsterd toen ik nee zei, want dat kan toch niet, een vrouw van mijn leeftijd, ouder dan haar oma? Hoe kan dat nou zei ze. Ja wat zeg je dan? Het wordt niet minder, het verdriet, het lijkt wel meer te worden. Eerst had ik “alleen” nog maar geen kinderen, nu ben ik in de volgende fase, nu heb ik geen kinderen en daarom ook geen kleinkinderen.

Goedemiddag, vandaag geen museum voor mij, nog veel te gammel. Het duurt lang, deze griep.

@niks en @Smaragd. Welterusten

Na 5 dagen binnen wil ik heel graag even naar buiten, maar het regent hier hard en volgens de buienradar langdurig, geen goede timing.

Die angst is niet alleen maar onbewust @rapilos, ik vrees dat het ook daadwerkelijk gebeurd is. Angst en somberheid zijn heel slechte raadgevers.

Goedemiddag Ik droomde vannacht dat ik door mijn eigen onvermogen (angsten ed) mensen zichtbaar vreselijk teleurgesteld had en ik kon er niets aan doen. Akelig.

Wat een prachtig plaatje @Reacher, kan ik wel gebruiken, dank je . Ik heb een prachtig plekje voor ons geregeld zodat we daar rustig kunnen zitten met een kopje thee om van het uitzicht te genieten. Er zijn meer stoelen voor zieken, herstellenden of anderen die erbij willen komen.

Goedemiddag,

Fijn dat je dat kunt voelen @knakker

Welterusten

Dank @fleurtje en @nancy. Met zulke dagen ben ik erg blij met de tv. Ik heb nog allerlei natuurprogramma’s die ik terug kan kijken en verder kijk ik alles wat enige afleiding bezorgt. Het relativeert wel meteen alle zaken en zorgen die me normaal gesproken bezighouden, “gewoon” functioneren in de zin van even naar buiten kunnen, ademen zonder pijn en hoestaanval zouden mij nu heel dankbaar stemmen.

Goedemiddag Het is lang geleden (geloof ik) dat ik zo ziek ben geweest van de griep, of is het door de griep? Ik voel me echt belabberd.

70 kg

Het kostte soms flink veel moeite @Kohtje. Ik herinner me een keer dat ik gelukkig zakdoekjes bij me had, toen had ik een couplet per stoplicht zeg maar, bij het volgende licht schreef ik het dan gauw op. Daar moest ik zelf wel om grinniken. Ooit heb ik zo een gedicht gemaakt voor het huwelijk van mijn zus, ik was 13. Onderweg naar school had ik inspiratie, dat moest ik lang onthouden want ik moest 13 km fietsen. Herhalen, herhalen en op school snel opschrijven, dat is me toen gelukt. Geen idee meer waar het over ging.

Geen Sinterklaas feest voor mij, ik ben ziek. Ik hoopte te ontsnappen, maar nee. Ook als ik niet ziek was had ik geen Sinterklaas gevierd, ik mis het wel. Het was veel gedoe, maar wel leuk gedoe. Vaak maakte ik gedichten op de fiets, die moest ik dan zien te onthouden tot ik thuis was en dan gauw opschrijven.

Wordt er morgen nog op grote schaal Sinterklaas gevierd?

Rijmen zal hem wel lukken en als dat niet het geval is, kan hij altijd nog de hulp inroepen van de rijm-Piet, of is die ook in de ban gedaan?

Goedemiddag, nog net. Fijn om te lezen dat het (vandaag ) lukt met minder medicatie @Kohtje, ik hoop voor je dat het blijvend goed gaat. Het gedoe met de oxycodon staat mij nog levendig voor de geest, ik ben blij dat ik het niet meer hoef te gebruiken. Nu heb ik (al maanden) gedoe met de antidepressiva, is ook niet fijn.

Goedemorgen

Welterusten

Kan het zijn dat het voor je dochter helemaal niet meer gaat over de hoeveelheid spijt die jij hebt betuigd maar over de tijd die zij blijkbaar nodig heeft om eea te verwerken? Misschien is jou spijt op zich wel genoeg, maar is zij nog niet zover dat “de lijken kunnen worden begraven” zoals jij eerder schreef. Kan het zijn dat zij dus niet meer excuses nodig heeft maar wel meer tijd? (Nogmaals ik was er niet bij, ik heb de woorden niet gehoord en de lichaamstaal niet gezien, dus ik kan er volledig naast zitten)

Goedemiddag Voor mij is er wel een verschil tussen het uiten van verwijten die steeds herhaald worden, ook jaren later nog, en uitingen als bijvoorbeeld “jou gedrag heeft mij pijn gedaan en ik heb (nog steeds) de behoefte om dat te zeggen, daarover te praten. Dat eerste voelt voor mij niet helend, dat leidt (mogelijk/waarschijnlijk) tot niets omdat er geen opening tot gesprek lijkt te zijn. Bij het tweede wel. Ik kan geloof ik niet goed uitleggen wat ik bedoel.

Wat fijn @Bor! Fijn voor jou en hem (en de anderen die er wel zijn), inderdaad iets om dankbaar voor te zijn. Wat goed dat hij niet meer drinkt.

Weten wilde ze het, ook al verwachtte ze dat zijn antwoord haar niet zou bevallen.

70 kg