Strijkbout

Waar. Maar zoiets als yoga... het houdt me wel tegen zoiets te gaan doen in de wetenschap dat je dan waarschijnlijk daar als enige man tussenzit haha. Dat is ook weer zo ongemakkelijk. Voel je je net een of andere indringer. Wel eens een meditatieclub bijgewoond hier in de buurt. Toen was dat ook zo. Waren wel heel vriendelijk en verwelkomend. En er schijnt ook dat er altijd een man kwam. Het is wel fijn als er iig 2 of 3 mannen tussen zitten. Als enige voelt voor mij toch wat ongemakkelijk.

Rustig aan, kalm aan en het proberen goed te hebben met mezelf, is denk ik zeker een gezonde houding. Ik doe dat ook zeker wel nu deze maand ik nuchter ben. Alleen dat sociaal geïsoleerde 'in m'n eentje' leven duurt nu inmiddels al wel echt meer dan 10 jaar. Ik weet ook dat dat voor een behoorlijk deel de reden was, het zichzelf in stand houdende van de verslaving. Met het gebruik vulde ik die leegte als het ware op. Ik ben wel iemand die op leeft van sociaal contact. En tegelijkertijd vind ik het eng en soms ongemakkelijk. Maar in de juiste omgeving, met de juiste mensen, doet dat me echt wel goed. Wat mij betreft moet het een beetje én én worden. Rustig aan en het goed hebben met mezelf én ook mogelijkheden hebben te verbinden en het gezellig en leuk te hebben. Ik heb gisteravond iig een potentieel leuke sport voor mezelf gevonden: Padel. Dat lijkt me wel erg leuk om te gaan doen.

Een sportclub of zo? Voetval, tennis, fitness of zo? Of meer een soort hobbyvereniging, of iets waar mensen met een gedeelde interesse zitten? Een cursus volgen zou misschien ook leuk kunnen zijn idd, Lonster1. Ik was gisteravond bijna ontmoedig en wel huilend in m'n bed gekropen ( ), en toen vond ik op de valreep ineens een sport die me aansprak: Padel. Nu vrij hip ook geloof ik. Maar er zit een club hier in de buurt waar dat kan. Dat lijkt me wel erg leuk. Ik hou van sport waar een beetje wedstrijd en energie in zit. Wellicht ga ik daar nu m'n peilen op richten. Maar iets meer 'geestelijks' lijkt me ook leuk. Dus zoiets als yoga, meditatie, of iets waar je samenkomt waarbij je gemeenschappelijk interesses bespreekt of zo. Maar ik kan dat ergens allemaal dan ook weer zo stoffig voor me zien. Dat is ook wel iets bij mij: ik kan zo snel denken: 'das niks voor mij', 'daar komen allemaal types op af waar ik totaal niet bij pas' etc. Beren op de weg en twijfelen van mezelf. Tegenkrachten die bij 'het oude' willen houden wellicht?

Goed gedaan! Geeft zo'n alcoholvrij biertje nu ook een klein beetje dat 'biergevoel' als je uit bent? Natuurlijk geen alcoholeffect. Maar voelt het toch een soort van gezellig zeg maar?

Hoe doe je dat?

Wat vond je ergste momenten tijdens je drank (en eventuele andere middelen) gebruik? Wat herinner je je als een vreselijk moment, dat misschien eenmalig, of misschien vaker voorbij kwam tijdens het onder invloed zijn? Ik de momenten waarop ik me onder invloed ineens vreselijk bewust werd van mezelf en wat ik aan het doen was. De momenten waarop ik mezelf ineens met een totaal niet-welkome helderheid waarnam als het ware, en het me keihard aanvloog. Vooral als het effect van een blowtje erin klapte, was deze bewustwording soms even genadeloos. Wat waren/zijn voor jullie die momenten?

Mooi hoor! Fantastisch bezig. Je brengt me ook meteen op een idee. Ook ik heb medicijnen die ik eigenlijk ben gaan gebruiken als gevolg van het drankgebruik. Maagzuurremmers, bloeddrukverlagers ook. Jichtmedicatie. Wellicht ook eens even een telefoontje met de praktijk plegen, en onderzoekjes gaan doen en kijken wat er af kan.

Dank je! En ja, dat zeg je goed: de boel wordt als het ware weer open terrein, maar ja, waar naartoe? Openspringende laatjes, nog zoiets... Ik stuit ook op een soort blokkades in mezelf wat dat betreft. Vaag wordt zo af en toe duidelijk wat je te doen staat, maar de durf ontbreekt, het idee alleen al... oftewel de onderliggende angsten die min of meer lekker werden afgedekt door het gevoel en emotie afvlakkende van de (nawerking van) alcohol en ook wel de wiet denk ik. O bah, je zou zo weer in je weliswaar onprettige maar toch ook best veilig schulp weer terug kruipen. En jep, het is zeker een prettig middel om een solide basis te leggen dat gewoon meteen de mogelijke discussie in je hoofd lam slaat. Als er iets van zo'n gedachte begint, is het heel simpel: 'ja leuk, maar het kán gewoon niet dus, dus dit heeft geen zin'. Dat maakt dat het verder niet groeien kan. De basis waarop de schimmels en bacteriën kunnen gaan groeien, is er eenvoudigweg niet meer. Er was een moment in de mislukte stoppen-met-drinken-therapie van zo'n anderhalf jaar geleden, dat ik ineens die ingeving kreeg van: dát middel gaat bij mij werken. Waarschijnlijk het enige. Dat wist ik omdat ook qua werk er de volgende dag vroeg uit moeten vaak het enige was wat me er van kon weerhouden: het kón dan simpelweg niet. En dan was er ook verder geen onrust en discussie in m'n hoofd en legde ik me er bij neer. Zo is het bij dit dus ook. Nou ja, en het blijkt dus inderdaad. (heb die pillen overigens meer dan een jaar ongebruikt bewaard: het steeds maar niet durven, en maar uitstellen; maar het stemmetje van binnen bleef ook roepen (ook vaak onder invloed): neem die fucking pillen! die zijn je enige werkelijke redding hieruit! Zet die stap nou eens!) Tja, die verminderde libido en de frequentie ophogen... nou ja, ik moet wel zeggen, als ik voel dat het wat gevaarlijker wordt, en ik merk dat ik toch wel wat flirteriger wordt met het idee om... dan neem ik er ook gerust weer een al eerder dan die 4 dagen. Ik druk het wel actief de kop in als het moet. Maar het liefst heb ik wel dat het dat niet al te veel beïnvloed. Ik was de afgelopen maanden op dat terrein ook net weer een beetje tot leven gekomen. Jarenlang een zowat totaal seksloos bestaan geleid. Je voelt dan toch ook weer een beetje dat je leeft, en dat doet je ook op allerlei gebieden goed. Niet zo'n zin om wat dat betreft weer een soort te gaan inslapen. Dus, een beetje kijken hoe ik een juiste balans daarmee kan krijgen tussen enerzijds veilig om van de troep af te blijven, maar tegelijkertijd ook dat het me niet al te veel lam slaat op dat gebied.

Oh jee, alweer een week geleden dat ik hier iets gepost heb! Ik moet het wel een beetje in leven houden natuurlijk. Ik ben er nooit zo goed in geloof ik, dingen onderhouden. Maar het gaat nog steeds goed. Zaterdag tik ik de maand aan. Reden om er even bij stil te staan dan uiteraard. Vind het toch wel bijzonder hoe het gaat. Duidelijk dat het nooit eerder zo gegaan is bij mij. Vanavond had ik het makkelijk kunnen doen; de antabus al 4 dagen niet meer gebruikt. Ik kan helaas wel merken dat het werkt, door een verlaagd libido-gevoel. Alles werkt prima, maar zin in iets als seks is echt tot een minimum beperkt bij dit middel. Dat vind ik wel een nadeel. Je zou ook kunnen zeggen: 'lekker rustig'. Maar heb toch liever geen verminderdheid daarin. De drive en 'zin in' of 'gedachten aan', is er gewoon bijna niet. Nu na 4 dagen weer wél; daaraan kan ik merken dat het in feite als het ware (waarschijnlijk) is uitgewerkt. Dus het gebruik ervan wel zo minimaal mogelijk wat mij betreft. Voor de rest een fantastisch hulpmiddel voor mij om van de troep af te blijven. Verslavingen stoppen op basis van wilskracht... daar heb ik helaas een behoorlijk onhandige karakterstructuur voor. Zoals ik net al typte: ik had het vanavond makkelijk weer eens kunnen doen. Gewoon het kwart tabletje niet innemen, en schijt aan. Gewoon 'weer eens lekker een avondje zuipen'. In alle andere jaren hiervoor was ik ongetwijfeld inmiddels allang gezwicht en had ik vast en zeker compromisjes gesloten met mezelf. Ik zou een denkwijze gehad hebben als: 'ach, dit middel werkt goed om me er vanaf te houden, dus af en toe kan best; neem ik gewoon 36 uur later weer een kwart bruistablet, en stop ik weer een poosje (een week of 2 wellicht). Mezelf kennende zou het echt op die manier gegaan zijn. Maar nu... ik sta er af en toe echt versteld van. Ik dacht er ook even serieus over na: 'zal ik dat nu willen: vanavond alcohol halen en 'een ouderwets avondje doen', maar het antwoord was gewoon met een heel oprecht gevoel een zuiver en rustig 'nee'. Gewoon echt helemaal geen behoefte aan. Ik zou ermee verneuken dat ik de mijlpaal van een maand droog-staan haal. Maar bovenal heeft alcohol een status in mijn denken en voelen gekregen waarin het alle onschuld verloren is. Oké, 'onschuld' had het natuurlijk eigenlijk al vele jaren niet meer. Maar het heeft een nieuwe betekenis voor me gekregen. Eentje die zegt: dit is geen middel om jezelf 's avonds een beetje mee te 'vermaken'. Daar is het gewoon veel te ongezond, giftig en destructief voor. Het is niet normaal jezelf bijna dagelijks zo'n gifstof toe te dienen, en zeker in die dosis die er bij mij standaard in ging. En op de eerste paar drankjes na, waarbij het een opwekkend en wat euforisch en lekker gevoel geeft, is het eigenlijk ook helemaal zo leuk niet. Het enige wat het op den duur doet, is verdoven. Je lijf, je geest. En dat alles op een zwaar toxische manier. En als je dan soms verhalen leest van de immense schade die sommigen in hun lijf hebben opgelopen van deze troep. Het heeft z'n magie voor me verloren, en eigenlijk vooral een heel duister gezicht voor me gekregen. Again: dat had het natuurlijk al lang, maar nu is het dan ook echt een no-go geworden. Geen reële optie meer om te overwegen bij de vraag 'wat ga ik vanavond eens doen?'. Echt oprecht van binnenuit, en als meer dan enkel idee en een gevoel waaromheen altijd het woord 'eigenlijk' zat en een eeuwige uitstel naar de toekomst. Dat is bijzonder voor mij om te ervaren. Er zijn momenten geweest dat ik soms gedacht heb er nooit echt vanaf te gaan komen. Er op een dag misschien wel een ernstige aandoening van te krijgen, of wellicht op een slechte dag door het depressieve gevoel en de uitzichtloosheid dat het vaak geeft, wellicht een keer de moed te verzamelen er een einde aan te maken. Want bepaald van het leven houden was er al vele jaren ook niet meer bij. Jarenlang sta je volledig stil in je ontwikkeling op persoonlijk niveau, sociaal niveau, spiritueel niveau, en op vele gebieden wordt het leger en voel je je eigen stagnatie en achteruitgang alleen maar toenemen. Er was altijd: 'ik zou eigenlijk dit en dat wel willen, maar dan zou ik toch eerst eens moeten stoppen met die klote drank (en het ermee gepaarde blowen). Eerder kun je niet daadwerkelijk verder komen, en dat weet je op den duur ook heel duidelijk. Het is een spaak tussen het wiel des levens dat er maar niet tussenuit wil gaan. En het kan zó eindeloos lang duren... Eindelijk lijk ik nu langzaam uit die eindeloze gevangenis van stilstand te kruipen. Natuurlijk dienen er zich nu ook dingen aan als: wat nu? wat ga ik nu doen met m'n leven? Hoe ga ik dat sociale isolement eigenlijk in godsnaam nog doorbreken wat zo diepgaand m'n leven in is geslopen en zo langdurig het geval is geweest? Hoe ga je je tijd anders invullen op een meer duurzame wijze? Wat te doen met die avonden waarop je normaal zuipend en stoned ('stronken') voor de tv of de computer zat? Hoe ga je die stappen zetten die nodig zijn om je leven werkelijk te veranderen, en die drempels over die nu iig nog gigantisch lijken... Maar het is al heel wat dat daar überhaupt eindelijk weer denkprocessen over op gang zijn aan het komen. Wat is een maand nou eigenlijk pas... En hoe overtuigend het nu ook voelt: ongetwijfeld zit een terugval nog steeds in een klein hoekje. Dat is en blijft waarschijnlijk zo gepiept. Maar toch, het is bijzonder het allemaal met zo weinig strijd en weerstand te ervaren. En soms zijn ze er ook hoor: die kleine momentjes van een soort graving. Vooral die minuscule momentjes waarbij mijn brein soms de gekste dingen ineens associeert met 'vanavond zuipen!'. Op die momenten kan ik een soort energieën voelen in m'n lijf met een trekkende kracht. Normaal het vlammetje dat m'n brein ontsteekt tot een proces waarbij m'n geest - vaak in een mum van tijd - volledig wordt gekaapt, en m'n lichaam even later als een bijna willoze marionet naar de AH weet te brengen. Maar nu komen en gaan ze, en vrij snel ook weer. Al met al stelt het redelijk weinig voor. Zeker in vergelijking met wat ik al meer dan 10 tot 15 jaar gewend was. Nog steeds zeg ik overigens nooit 'nooit (meer)'. Maar zoals het nu voelt, bevalt oneindig veel beter dan hoe het een maand geleden nog was. Nu is het een heel verhaal geworden. Dit wilde ik eigenlijk pas zaterdag doen. Maar goed, daar was ineens de typflow...

Ik ben sinds ik gestopt ben met drinken en blowen perfect, en dus geen verslavingen meer.

Ja, ik. Alleen ik deed drinken en blowen nooit los van elkaar. Dus stoppen met drinken, betekende voor mij automatisch ook stoppen met blowen. Alleen blowen (dus zonder drank) vind ik qua effect niet prettig. Wordt daar onrustig van, angstig. Heeft een soort licht-psychedelisch effect op mij, wat voor mij altijd een beetje naar en angstig aan voelt (letterlijk het woord: psyche-delisch; in een soort zones/delen in je psyche komen die gewoon niet relaxt en veilig voelen). Ja ook mét drank soms. Dan klapte die wiet erin, en werd het toch ff naar... Maar goed, meestal dempte de alcohol het nare van de wiet goed, en waren ze qua gebruik dus één voor mij met elkaar. Dus ook met beiden gestopt. Ik sta mezelf alléén sporadisch toe wiet puur functioneel te gebruiken als in de afrondfase van een muzieknummer zit (ik kan dan beter 'scannen' waar wat moet gebeuren om het echt af en profi te krijgen). In mijn geval dus tegelijk. Maar in een ander geval zou ik het eigenlijk ook doen. Het is het verslavingsmechanismen op zich waar je vanaf wilt lijkt me. Anders ga je vervangen en schiet je eigenlijk geestelijk gezien nog geen drol op. Het is die neiging steeds maar je geest met van alles te vullen omdat je niet oké met jezelf kan zijn en jezelf/de werkelijkheid zo ontvlucht. Dáár is je werk te doen. Niet in het één vervangen met iets anders.

Dat kan zeker gebeuren, en gebeurt ook heel vaak. Je kunt van tevoren daar wel op beducht zijn, en ervoor waken dat dat bij jezelf gebeurt. Want dat is natuurlijk niet echt de oplossing. Dat verslavingsmechanisme (wat eigenlijk vluchten voor jezelf/de werkelijkheid is) is eigenlijk waar je in essentie vanaf wilt, lijkt me. Dus als je jezelf een andere verslaving in ziet gaan en je wordt je daarvan bewust, probeer de kabel dan tijdig door te knippen zou ik zeggen.

Vind ik ook een goeie. Je beloningscentrum gewoon een beetje voeden met écht leuke dingen.

Gisteren had ik ook zo'n moment. Toen kwam het idee ineens bij me op zo'n drankavond eens in alle, rauwe realisme helemaal stap-voor-stap voor me te zien/visualiseren. Beginnend bij het naar de AH gaan. Naar de drankschappen. Het bier pakken, de fles wijn, en het gevoel dat je daar dan op dat moment bij hebt. Thuis komen, drank in de vriezer. Half uurtje/drie kwartier wachten. Eruit halen. Het eerste, koude blik bier op tafel, in een glas schenken (deed ik altijd), en dan dat eerste heerlijke biertje! En het lekkere ontspannen, verzoenende gevoel... gewoon in alle eerlijkheid toe laten dat dat in het begin inderdaad wel degelijk heerlijk 'thuiskomen in jezelf' is. Maar dan ook de rest van het verloop uiteraard... In mijn geval dan, zijn op den duur de eerste 2 halve liters op. De wijn komt erin. Ook nog lekker. Ik drink het vaak een beetje alsof het bier of water is, in een aardig tempo. En daar komen dan de eerste vibes van de overgang van prettig aangeschoten zijn naar dronkenschap... de wijn in overvloed gaat de helft van de fles raken, langzaam wordt overvloed al iets meer een gevoel van naderende drank-schaarste... zou het wel genoeg zijn? Heb ik straks niet nog zin in meer? Het opwekkende, prettige van de drank is inmiddels al overgegaan in het verdovende, het aangeschotene zit al een stuk meer in het gevoel van dronkenschap, is het nog prettig en fijn? Voel je je nog wel 'lekker bezig'? Voel je überhaupt nog wel? Hoe zit je er inmiddels bij? Zie die inmiddels half gehandicapte zitten met die verdoofde hersenen. Zijn er ook anderen die je zo kunnen (gaan) zien zitten? Fijn beeld? Ga zo door met het levendig en realistisch voor je zien en voelen op de manier zoals het bij jou typisch op zo'n avond/dag gaat.... etc. etc. speel het helemaal af. Is het écht zo aantrekkelijk om naar de AH te rijden als je er heel realistisch naar kijkt, en niet alleen bij dat eerste 'romantische' drankverlangen blijft dat de eerste drive veroorzaakt?

De spijker op z'n kop!

Pikakiller, Ik ben bij toeval op in ieder geval 2 middelen gestuit die zouden kunnen helpen bij Neuropathische pijn: Quercetine & Mariadistel. Wel worden ze doorgaans in verband gebracht met diabetische neuropathie. Maar geen idee of dat per sé meteen heel anders is met alcoholische neuropathie. Mariadistel ken en gebruik ik zelf al jaren. Staat bekend als een krachtig levermedicijn en detoxer. Daarbij schijnt het tal van andere heilzame effecten te hebben ook voor andere organen. Zie hier: https://www.orthokennis.nl/nutrienten/mariadistel Quercetine ken ik pas sinds gisteren een beetje, en wordt genoemd als een van de zg. 'Senolytica'; iets waarop wetenschappers sinds een aantal jaren hun peilen richten om uit te vinden of het hét gehoopte wapen is tegen cel-veroudering. Tot nu met hoopvolle resultaten. Bij o.a. muizen en ratten blijken ze ermee in staat veroudering zelfs omkeerbaar te maken. Heel bijzonder. Of het ook voor mensen werkt wordt nog volop onderzocht. In ieder geval, daarin kwam ik ook tegen dat het een gunstige invloed zou hebben op neuropathie. Zie hier: https://www.orthokennis.nl/artikelen/quercetine-een-veelzijdig-biomolecuul Wellicht heb je er iets aan.

Niet al te veel zorgen hierover hoor, als je het mij vraagt. Alcohol irriteert het slijmvlies, en zeker bij chronisch gebruik kun je daar flink last mee krijgen. Dan krijg je ochtendmisselijkheid en kokhalzen 's ochtends. Eventueel ook maagzuur. Afhankelijk van of je bier (misselijk) of wijn (zuur) drinkt.

Mijn zus is net langs geweest. Was alweer even geleden. Nu ik echt helemaal 100% nuchter ben, en niet meer steeds maar die nawerking van de alcohol in m'n energiesysteem heb zitten, merkte ik dat ik echt heel anders was dan hoe ik normaal ben als zij hier is. Zat er altijd een beetje bij met een gevoel van: 'pfff wanneer ga je weer weg'. En voelde het allemaal maar als een moeten, een niets-toevoegende sociale 'verplichting', 'want familie enzo'. Totaal geen gevoel bij. Geen energetische connectie. Dat voelde nu echt heel anders. Heel andere vibe. Ik liet er zelfs m'n nieuwe muziek horen en liet zien hoe ik dat allemaal gemaakt had. In al die jaren nog nooit echt gedaan. Dat zijn wel even merkbare veranderingen. Wat heeft het altijd een zelf-isolerende werking en niet-sociale invloed op mij gehad.

Voor wat het waard is: ik weet dat het kruid genaamd Mariadistel erg krachtig blijkt te zijn om (opgelopen) leverschade te voorkomen én te herstellen. Ja, óók bij al reeds aanwezige ernstige beschadigingen. Geen idee of het ook iets kan doen in geval van opgelopen zenuwschade. Ik heb hier wel eens naar gezocht, maar vond daar geloof ik niet zo veel over. Ik was in mijn zuipjaren ook altijd bezig met 'wat kan ik doen om de schade te beperken en waar het kan tenniet doen', wetende hoe vernietigend de alcohol is voor het lichaam. Ik heb er interessante wetenschappelijke dingen over gelezen in ieder geval. Wie weet is het hoopvol? Gewoon te koop bij winkels als Holland & Barret. https://www.sohf.nl/nutrienten/mariadistel De moeite waard er eens een paar middagen aan te besteden om je in te verdiepen.

Wat leuk, ik maak ook muziek. En inderdaad... drank voegt daar geen bal aan toe. Integendeel!

Nou, als het gaat om ideeën en het maakproces ben ik van mening dat dit nuchter absoluut het beste gaat. Dan heb ik beter het overzicht, en werkt m'n brein gewoon beter haha. Het is specifiek in een bepaalde fase dat het voor mijn gevoel echt duidelijk iets toevoegt, en 't daar toch wat mij betreft een hulpmiddel met waarde wordt: in de afronding. Als de boel dus op zich als een huis staat. Dan komt de fase dat ik een nummer ga 'scannen' als het ware. Ernaar luisteren en horen/voelen waar de exacte samenhang tussen de afzonderlijke geluiden nog niet helemaal goed één organisch geheel vormen. Nuchter kan ik daar echt hele dagen aan besteden en de zere plekken maar niet vinden. Een klein beetje stoned en heb het vaak echt in seconden aangewezen. Naadloos hoor/voel ik dan waar de schoen wringt en weet precies bij welke parametertjes en schakeltjes in moet zijn. Hoor meteen wat er nog aan schort en wat al goed is. Dan kan ik echt van goed geniaal maken. Ik kom dan in een dimensie van bewustzijn dat ik er als het ware mee versmelt. Voorheen combineerde ik drank en wiet dus altijd. Maar eigenlijk voegt alcohol daar niets aan toe. Dat maakt alleen maar troebeler en dat je met echt complexe dingen niet meer kunt omgaan, omdat je breingewoonminder goed gaat werken. Bij één of twee hijsjes wiet blijft de nodige helderheid wel behouden, en kan ik er beter bij. Nou, als ik het echt gewoon kan houden bij die ene fase van de afronding, puur als hulpmiddel en verder niet dat er een element van 'genieten van een roes' (wat ik niet heb bij wiet) in zit, dan kan ik daar op zich wel mee leven. Als het maar niet tot de alcohol leidt. Nu bijvoorbeeld, is het nummer klaar. En had gisteravond ook geen enkele aandrang om te blowen of zo. Het is voor mij gelukkig verre van een genotsmiddel dat. Alcohol wél, en zeker die combi. En net wat Jane hierboven zegt: je hebt wel die brein-herinnering imprint natuurlijk. Njah, als ik wiet echt alléén kan beperken tot die paar keer per jaar dat ik het louter functioneel gebruik, dan zie ik er verder niet zo'n probleem in. Alleen het moet niet tot drankgebruik gaan aantrekken. Daar weer in terug belanden wil ik echt niet.

Ik zit ook weer lekker in de boeken. Lezen doe en deed ik altijd graag. De laatste jaren te weinig gedaan. Soms een goed verhaal; en daar dan lekker helemaal in gaan zitten. Heerlijk! En dan weer eens meer een gericht onderwerp om ergens meer over te weten te komen. Lees nu een boek genaamd Gezonde Zelfliefde, van Hans Knibbe. Super interessant boek met een mooi en bruikbaar onderwerp. Hans Knibbe is de oprichter van de school voor Zijnsoriëntatie. Wat gaat over verlichting en nondualiteit en zo. Hele boeiende diepgaande stuff. Me ook jaren mee bezig gehouden toen ik nog volop in gebruik was (met soms enkele nuchtere dagen in de week; hoewel ik overdag wel altijd nuchter was). Ik snapte het op den duur allemaal mentaal prima. Maar verder dan mentaal gaat zoiets dan niet. Echt bij je gevoel komen en werkelijk de diepte in jezelf gaan terwijl je daarnaast lekker met een verslaving bezig bent, gaat eigenlijk niet echt samen. Nu nuchter kan zulke materie veel diepere lagen aanspreken. Voedsel voor het brein en het hart.

Ben de dag weer heelhuids door gekomen!! Mezelf net beloond op een zak chips (of zocht ik gewoon excuus om ff lekker te kunnen kanen?)

Neuropathie... echt typisch zo'n aandoening waar op den duur ook echt een beetje bang voor werd (voelde ook regelmatig van die dingen als dof gevoel in ledenmaten en steken en zo). Lijkt me een vreselijk gevolg van drankgebruik.

Waar slaat dit nou weer op? Doe eens ff normaal man. Het is hier je eigen interpretatie die het werk doet hoor. Niks anders.