Etty

Het lijkt er hier op dat de zelfafwijzing eigenlijk ook angst is voor door anderen afgewezen worden. Als het aan mij zou liggen dan deed ik precies wat ik wilde,maar er zijn altijd van die vage half tot het bewustzijn doordringende stemmetjes die menen dat dat niet mag of kan. Dat heet socialisatie😃

Goedemorgen, Wat mij te doen staat is de levensblijheid die ontstaat richten op dat wat mij echt drijft, niet gericht op prestatie, bijzonder of belangrijk zijn. Of op zijn minst goedgekeurd. Leven van binnen naar buiten en niet andersom, door de ogen van anderen, van buiten naar binnen. Doe ik dat niet, dan kom ik toch weer op het idee om naar de fles te grijpen na verloop van tijd. Want ik word er somber van, altijd maar weer die goedkeuring of toestemming nodig hebben, en vooral het vermijden van afkeuring. En daar bovenop een dikke laag schaamte over dat ik daar (op mijn leeftijd nog) zo vatbaar voor ben, waardoor ik het niet wil zien. Ik zie mezelf liever als iemand die tevreden is en niet zo nodig hoeft. Daarmee verloochen ik mezelf nog meer. Als het zou kloppen oke, maar ik verlang wel meer! Alleen 'ze' zien me al aankomen... Het leven vind plaats waar we kwetsbaar durven zijn. Dwars door de de angst en de schaamte! De komende dagen is het nog lekker weer en ga ik twee etappes van het Pieterpad lopen, Vierlingsbeek-Venlo. Zin in!

Goedemorgen, Het idee dat we als mens belangrijk, bijzonder of interessant moeten zijn speelt ons vooral parten denk ik. Dat er aan voorwaarden voldaan moet worden voordat we gewoon kunnen leven zoals dieren dat doen. Dit drijft ons weg van onze werkelijke behoeften, want die passen vaak niet in hoe we denken te moeten zijn. Passen niet in het plaatje. Erik Stofferis heeft het over verslaving als zingevingsprobleem, ik ben het daar mee eens. Het leven heeft geen zin anders dan de behoeften vervullen die er opborrelen, in elk mens weer andere. We hebben afgeleerd wat die behoeften zijn, we rationaliseren alles plat. Of verdoven. Als je gevolg geef aan die individuele behoeften, dan vraag je je niet meer of of het leven zin heeft. Dan ben je er, je bestaat, dat is genoeg, het klopt. Als het niet klopt blijf je aanklooien.

Wat heb je schatten van kinderen @Nouky Ik wist niet dat ze al zo oud waren, op hun leeftijd is ze er buiten houden ook niet te doen denk ik. Als ze weten dat je een alcoholprobleem hebt is het goed nieuws als ze horen dat je er iets aan gaat doen. En op die leeftijd weten ze ook wel dat dit een proces is. Dikke knuffel, laat de tranen maar lekker stromen!

Welkom @Nouky Alcohol als middel tegen depressie ken ik. Rationeel weet ik dat het de boel alleen maar erger maakt. Net als 4 Magnums eten tegen overgewicht. Maar op het moment zelf kan ik me even lekker voelen, even de rush of de roes. Omdat als je regelmatig alcohol drinkt je dopaminehuishouding verstoord raakt kan het zijn dat je je zonder alcohol niet meer lekker kunt voelen, ook niet op de momenten waarop je je vroeger wel lekker gevoeld zou hebben. 'Ik vraag me af of ik dit ga volhouden omdat ik ook ben gestopt in de hoop dat mijn depressie wat minder zou worden, maar die lijkt nu alleen maar erger te worden.' Dat is erg lastig, maar wel normaal. Sommige mensen worden euforisch vanwege de energie, de opluchting, de positieve verwachtingen van het niet drinken. Dat is ook normaal. Ik weet niet of je dan beter af bent, want die euforie stort vaak in en dat kan dan zo tegenvallen dat de hele motivatie weg is. Als het goed is komt de natuurlijke dopamine afgifte vanzelf weer op gang de komende weken. Of wat langer, afhankelijk van hoe jouw brein herstelt en hoe lang en hoeveel je dronk. Je kunt het een handje helpen door dingen te doen waarvan je weet dat ze je een prettig gevoel geven. Ook al vind je er door je huidige gemoed geen klap aan. Op een geven moment zul je merken dat je beter in je vel komt te zitten terwijl je die dingen doet. Gebeurt dat niet, dan kun je hulp zoeken of verder kijken, dan is er iets anders aan de hand. Iets dat niets met alcohol te maken heeft en je ook niet met stoppen alleen oplost. 'Tijdens het leeggooien ervan begon ik zelfs te denken hoe graag ik dit moment met bijvoorbeeld mijn kinderen zou willen delen.' Persoonlijk zou ik je dat niet aanraden. Ik zou ze zoveel mogelijk buiten dit proces laten. Het lijkt een fantastische stok achter de deur, maar er komt juist veel meer druk op je beslissing te liggen. Kinderen kunnen wel een hele mooie motivatie zijn om te stoppen. Het is misschien wel een goed idee om dat met een andere volwassene te doen,partner, vriendin, moeder, delen wat er in je leeft. Of iets symbolisch doen. Of naar een supportgroep als de AA waarbij je je successen kunt vieren. Succes!

@Rosee lief dat je het vraagt! Ik wilde eigenlijk een heel verhaal pennen gisteren maar werd afgeleid . Druk bezig met verkoop huis. We gaan tijdelijk huren en rustig kijken naar een ander huis, voelt lekker vrij, nog niet vastleggen ergens anders maar wel weg van hier. Ik ga hier geen gewoonte van maken want er gaat veel tijd in zitten! En jij?

Goedemorgen,

Door niet te drinken voel ik wat ik mis. En kan ik de voorwaarden gaan scheppen om mezelf te gaan geven wat ik mis. De eerste stap is accepteren van hoe het nu is, mezelf daarin niet afwijzen. Compassie voelen voor de worsteling. Voor het eenzame gevoel. En dan gaan kijken hoe ik mezelf kan geven wat ik mis. Wat kan een eerste kleine stap zijn? In jouw voorbeeld: in kaart brengen wat voor jou de mogelijkheden zijn om nieuwe mensen te leren kennen, of het contact te verdiepen met de huidige mensen met wie je contact hebt. Of het zit ‘m meer in je eigen gezelschap leren waarderen. Ik kan me eenzaam voelen maar realiseer me soms dat ik mezelf dan door de ogen van anderen zit te bekijken. Op dat moment heb ik eigenlijk geen behoefte aan contact met anderen, maar behoefte aan onvoorwaardelijke acceptatie van mezelf.

Goedemorgen, @Fonny heel veel plezier op het Pieterpad! Ik heb het in etappes gedaan op de laatste paar dagen na, die komen deze zomer aan de beurt. Ongecompliceerdere activiteiten zijn er niet, stap voor stap en wat ga ik eten. Heerlijk.

Goedemorgen,

@Lika

Wat een fijne tekst @Yana. @Lika een virtuele dikke hug

Lieve @Yana gecondoleerd met het verlies van je broer. Ik hoop dat je alles krijgt wat je nodig hebt om het te verwerken. Dikke knuffel.

Goedemorgen, Een flinke kater na het feest, gedronken en teveel. Brak en misselijk. Plan om het na drie glazen voor gezien te houden en over te gaan op cola zero grandioos mislukt. En ik wist het. En toch doen, vertel mij maar waarom. Het wordt zo'n dag, blegh. Zonde. Laat ik vandaag nu eens niet mezelf vreselijk gaan zitten afwijzen. Beetje lief zijn. En gewoon beetje in beweging komen. Tukje doen. Deze ervaring optellen bij de vorige, en me open stellen om ervan te leren. Vanavond naar de film.

Ja precies, mooi op tijd getackeld. 'Oh zo rot voor mij dat ik er niet op tijd aan dacht'

Goedemorgen, Ja dat zou grappig zijn @Reacher, van dat feest. En eens met Maja wb je vriendin.

@TammydmLastig! Mijn partner en ik hebben hetzelfde drinkgedrag tegenwoordig. We voelen ons beter en prima zonder, en de verleiding is er af en toe toch, maar beperkt tot samen een fles. Zou hij in mijn ogen te ver gaan en zich misdragen onder invloed bijvoorbeeld, en zou hij daar heel graag mee willen stoppen en mij willen vragen niets te drinken waar hij bij is, dan voel ik een volmondig : ja, ik doe mee. Ik zou dan niet in termen denken van straf of dwang. Ik ken de voordelen van helemaal niet drinken en zie daar niet tegenop, en ik weet uit ervaring hoe erg het is om heel erg veel te drinken en daar geen controle over te hebben, en me kapot te schamen voor de dringen die ik deed onder invloed. Ik ken het wanhopige verlangen om mezelf daarvan te bevrijden. Het belang daarvan om weer te kunnen leven. Als je daar geen ervaring mee hebt is dat heel lastig voor te stellen misschien, en zul je misschien eerder denken dat hij een bewuste keuze heeft gemaakt om te ver te gaan, en daarmee ook voor de gevolgen die die keuze heeft voor jou: dat je nu niet meer kunt drinken. Dat hij jou dit aandoet. Ik denk zelf dat dit niet zo is. Dat hij er niets aan kon doen maar nu wel stappen zet om de situatie te veranderen, dankzij het te ver gaan. Misschien vind je hem wel slap en ben je boos op hem. Wrokkig. Kan ik me wel voorstellen. Zoals het lijkt wordt er nogal wat van jou gevraagd en wil je dat helemaal niet. Kan interessant zijn om te onderzoeken bij jezelf. Tegen jou zeggen dat je dit hoort te doen in een relatie gaat je niet helpen denk ik. Wie is er voor jou? Heb je negatieve ervaringen met in een zorgrol geduwd worden? Het kan best zijn dat je er uiteindelijk toch voor kiest om een tijdje niet te drinken om hem een makkelijker opstart te geven, maar stil staan bij wat het allemaal bij jezelf oproept is helemaal ok lijkt me. Als dat opgeruimd is kan het ook geen giftige invloed gaan hebben op jullie dynamiek. Dat je gaat verzuren en hij een smoes heeft om weer aan de zuip te gaan. Mee stoppen garandeert natuurlijk niks. Ik ga misschien iets heel stoms zeggen, maar misschien werkt het soms zelfs verzwakkend naar een partner. Wordt het te symbiotisch en het stoppen afhankelijk van de niet verslaafde partner. Toen we nog rookten stopten we steeds samen, en begonnen ook weer samen, door elkaar op te jutten. Of ruzie te zoeken. We dachten dat het alleen samen kon, vanwege de verleiding. Mijn partner was het toen zó zat, dat hij zei: ook al blijf jij je hele leven doorroken, ik stop. Voor mezelf. Hij hield vol en na een paar maanden stopte ik ook, 28 jaar geleden.

Ik zag een uitzending van Radar waarbij een les met verborgen camera werd gefilmd. Arme beesten. Malle meiden. Bizar. Zonder social media zou er geen puppy yoga bestaan. Ook minder yoga denk ik. Was Adema ook maar zo begaan met de dieren die we eten.

Goedemorgen, Gisteren voor het eerst langer op kleindochter gepast. Het was nog leuker dan ik me had voorgesteld. Ze wil grijpen maar het lukt nog net niet. Zwaar gefrustreerd. Ze vond het liedje Dur dur d'être bébé wel grappig toen ik het zong, dat kwam als vanzelf in me op. Soms denk ik hoe fijn het zou zijn om weer opnieuw te beginnen, dan bedoel ik wel vanaf mijn 18e. In het begin haalde ik van alles uit de kast waarmee ik haar frustratie onderstreepte, maar ik werd steeds stiller en zachter, wachten op haar aanwijzingen, proberen haar te volgen. Oh ja. Meditatie met baby's. Ik hoop dat ik ik dat ook zo deed met mijn eigen kids, dat er vaak die rust was, want het werkte. Wat me doet denken aan het bericht van de week waarvan ik dacht dat het nepnieuws was, minister Adema wilde puppy-yoga verbieden. Puppy-yoga? Hoe kan dat een ding zijn? Kamervragen? Dat kwam om zoveel redenen heel vervreemdend op me over. Dan is de generatiekloof heel erg voelbaar bij mij. Morgen een feest waar ik als een berg tegenop zie. Het verzet is gróót. Er is nog steeds een interne strijd gaande over of ik ga. Ik denk dat ik niet van feesten zonder dansen houd waar je vooral moet praten met onbekenden of oude bekenden, en weet nog steeds niet of dat echt waar is. Drinken om het ongemak te dempen is een vreselijk slecht idee op een plek waar ik me zó ongemakkelijk voel en waar de drank rijkelijk zal vloeien. Niet doen dus. Ik zie een soort basisovertuiging dat ik niet goed genoeg ben steeds doorzichtiger worden, en voel naast het verzet ook bereidheid of nieuwsgierigheid hoe het zal zijn als ik me meer bewust blijf van wat er gebeurt, ik zit vol met oordelen over hoe het gaat zijn. Hoe kan ik dat nou weten? Allemaal verhalen. Er lijkt een keuze te zijn tussen de angst voor afwijzing of buitensluiting door anderen, of afwijzing door mezelf als ik niet ga. Ik ga gewoon geen keuze maken, ik wacht gewoon af wat er gebeurt;-)

Als je nou bedenkt dat die mensen die iets grappigs delen zich soms ook heel rot kunnen voelen, misschien wel rotter dan jij je ooit gevoeld hebt, vind je ze dan ook vreselijk @Remi1? Hoe kun je zo'n opmerking vanuit nederigheid maken? Ik zie het niet.

Die realisatie maakt het wel makkelijker om die sombere tijd te doorstaan. Je weet waar het door komt, en het gaat niet kleven aan allerlei omstandigheden of karakterfouten waar je dan weer mee gaat jongleren. Sjonge, wat een verspilling van energie was dat. En wat een doodlopend paadje. De vraag is nu dan: heb ik het er voor over? Wil ik me twee dagen zo voelen? (als je drie keer in de week drinkt voel je je dus altijd zo).

Goedemorgen, Hier ook zo fris als een hoentje en met een opgeruimd gemoed om half zes klaarwakker. Zin in de dag. Mijn drie maanden oude kleindochter knuffelen. Ik merk dit keer (sinds december weer 'af en toe') als ik twee/drie glazen wijn heb gedronken hoe dit me meestal een down gevoel geeft de volgende dag en vaak de dag erna. De dingen komen veel dramatischer binnen. Ik ben banger. Mentale kater noemen ze dit geloof ik. Ik heb dit nu een paar keer kunnen bestuderen en het is echt zo. Het weerhoudt me. Voorheen legde ik de link niet. Ik claimde de somberheid zelf, moest gewoon meer zus of zo, beter mijn best doen. Maar de somberheid komt uit een flesje. Net als de gekkigheid en de vrolijkheid.

Goedemorgen,

Goedemorgen, Van de week met mijn zoon een wandeling gemaakt over de hei, er zou wel een druppeltje vallen maar we waren helemaal verzopen. Het begon zelfs te onweren, liepen we daar op een open veld met een plu. Het had wel wat. Maar van het weerbericht klopte geen fluit inderdaad. Dagpact: Etty

Kan me voorstellen. Ik zou het uiteindelijk wel zeggen. Puur het feit dat je dat moeilijk vindt is al weer interessant om te bespreken. Ze zal het volkomen normaal vinden en je begrijpen. Schaamte? Gek dat we hulp zoeken maar dan toch hoog gaan zitten houden dat we oké zijn hè? Alsof je met je auto naar de garage gaat voor een onderhoudsbeurt maar niet vertelt van de startproblemen. Gefeliciteerd met een maand nuchter!