Ook ik wist al lange tijd dat ik veel teveel dronk en een echt probleem had. Ik had al vaak geprobeerd te matigen, op veel manieren.
Minderen lukte echter niet en stoppen al helemaal niet. En eigenlijk had ik me er al bij neergelegd…
Op een gegeven moment viel het kwartje. Dit was niet wat ik ooit had gewild voor mezelf, iedere dag mezelf klem zuipen net zolang totdat het mijn einde zou zijn.
Op dat moment besloot ik om niet meer te vechten met alcohol, in de zin van proberen te matigen, sociaal drinken. Dat lukte me toch niet. Dus dan het gevecht niet meer aangaan en dan maar niet meer drinken.
Ik wist dat ik me slecht zou gaan voelen, slecht zou gaan slapen, trillen. En dat ik me op slechte momenten niet meer kon troosten met drank. Dat was dan maar zo. Ik kon het vanaf dat moment accepteren.
Acceptatie was voor mij dus het belangrijkste. Accepteren dat ik het niet van drank kon winnen. En accepteren dat ik me een tijdlang niet fijn zou voelen.