Het regent, het is doodstil in huis. Zelfs de 2 katten die niet slapen vinden het likken van hun vacht belangrijker dan mijn aanwezigheid. Ik heb dus weer eens zo’n heerlijke piekerbui. Het leven staat zo’n beetje op zijn kop door het Coronavirus, en ik ben bezig met met zoiets onbelangrijks als chocola en koekjes. En dan denk ik terug, 4,5 jaar geleden, toen ik stopte met me in de vernieling te zuipen. Elke regel die hier op het forum geschreven werd kende ik. De dagdraad, toen veel leuker dan nu, (zal wel mijn subjectieve invulling zijn) met Toine die over zijn jonge hondje (Harry, de sloper) vertelde, Erik (hoe gaat het met je) die trots over het slagen voor zijn opleiding vertelde. En die kleine, leuke, soms droevige, alledaagse dingetjes sterkten me in mijn overtuiging dat leven na de drank mogelijk was en hielpen me door die enorme rot-periode van afkicken. Ook de tijd van het Coronavirus, hoe vreselijk het ook is op dit moment, zal voorbijgaan. Er zijn altijd ergere dingen in de wereld dan het laten van koekjes en chocolade. Maar het zijn, denk ik, de kleine dingetjes die zorgen dat het leven doorgaat. Ik heb dit draadje nog eens helemaal doorgelezen. Wat een leuk, menselijk draadje is dit toch. Geen gesnauw op elkaar, maar steun in de kleine gevechtjes in ons leven. Doet me goed om te lezen en helpt me om door te gaan, ook al is het “maar” snoepen, shoppen of TV-kijken.