Het is vandaag precies 5 jaar geleden dat ik besefte dat ik verslaafd was en dat mijn gezuip een levensgroot probleem was. (En nog is, als ik er ooit weer aan mocht beginnen...)
Ik besloot meteen om daar wat aan te doen, dat wilde ik niet. De ellende waarin ik zat was meer dan groot genoeg. Ik had geen idee hoe ik dat besluit uit moest voeren. Maar ik vroeg en kreeg hulp. Iemand leidde me naar AA/NA. Daar vond ik wat ik nodig had: abstinentie (ik was er helemaal klaar voor, meer dan genoeg gezopen voor de rest van mijn leven) en bijeenkomsten. Dat laatste beloofde mijn probleem met diepe eenzaamheid op te lossen (En het deed veel meer dan dat..!)
Als "bijvangst" kreeg ik er een programma bij waarmee ik de vrijgevallen energie, tijd en middelen een zinvolle invulling kon geven: mijn LEVEN.
De man die me geholpen heeft, is niet lang daarna, met meer dan dertig (30) jaar herstel teruggevallen in een andere uitingsvorm van de ziekte verslaving. Helaas, maar ik ben hem mijn leven lang intens dankbaar dat hij me uit de goot gehaald heeft. Alleen had ik de weg niet geweten en het nooit gered. Ik wist tot kort daarvoor niet eens dat er iets aan te doen was. Ik had me al min of meer verzoend dat mijn leven een troosteloos verloop met een fataal einde zou krijgen.
Het heeft, mede naar aanleiding van adviezen hier op dit forum en van behandelaren in de verslavingszorg om niet meteen abrupt te stoppen, maar dat onder medisch toezicht te doen, nog tot 26 oktober 2012 geduurd voordat mijn eerste dag zonder drank aan de ketting van 1780 dagen tot op de dag van vandaag werd geregen. Dag voor dag, klein houden, de stappen niet te groot maken.
Ik ben nooit in mijn leven gelukkiger geweest als nu, ondanks dat lang niet alles 'op zijn plaats staat'. Ik leerde naar mezelf kijken en karaktertrekken die me al mijn leven lang dwars zitten aan te pakken en me te verbeteren. Dat is nog steeds geen gemakkelijk, maar wel dankbaar werk. Het is mijn leven.
Dat werk, mijn leven opnieuw vorm en inhoud geven, daar gaat al mijn energie en aandacht in. Drank staat op heel grote afstand. Trek is er niet meer, gedachten an drank zijn uit mijn systeem. (Het besef blijft dat die eerste maar op een armlengte afstand staat...) Het is ook veel fijner om met mijn emoties, die de afgelopen decennia zwaar onderdrukt werden, aan de slag te gaan.
Ieder die me, ook hier op het forum (ze schrijven helaas niet allemaal meer op de dagdraad), die me geholpen heeft sluit ik in mijn hart. Eenieder die nog aan herstel, abstinentie en nuchterheid werkt wens ik veel kalmte, moed en wijsheid. En gewoon aards succes natuurlijk ook!
Over een uurtje is het zover. Dan ga ik met mezelf zitten zonder afleiding, meditatief en ga intens genieten van mijn nieuwe leven. Dank jullie wel!