Na 2 shitty days, veel emotionele en fysieke pijn vind ik t wel weer mooi geweest. Het lijkt of ik overdreven reageer de laatste tijd of is dat de New Me? Ik moet nog wennen aan de new me geloof ik. Maar aan de andere kant ben ok heel blij dat ik emoties kan ervaren zonder erbij te denken 'dat is de kater die spreekt' of 'je bent emotioneel omdat je hebt gedronken'. Ik hield me dus in Veel gevallen in. Eigenlijk altijd als ik erover nadenk.
Ik ben in het verleden een soort van gehersenspoeld door iemand in mijn omgeving die mij altijd vertelde hoe het moest, wat ik moest denken en voelen. Het zit er dus nog heel erg in om zo te denken. Rekening houden met de ander (invullen voor een ander dus), kijken wat het met jou doet (teveel naar jezelf kijken, de schuld bij jezelf zoeken). Een mooie theorie (psychologie) die bij mij dus verkeerd uitpakte omdat ik het teveel te vaak toepaste en niet meer mezelf was. En een soort van ontwijkende persoonlijkheid ontwikkelde. Nu is gelukkig vastgesteld dat ik geen persoonlijkheidsstoornis heb, maar trekken ervan heb ik wel.
In mijn familie is dit ook te zien, omdat diegene ook veel invloed op mijn naasten had. Iedereen gaat dus in mijn beleving heel raar met elkaar om. Mantel der liefde erover en hup, niet meer over praten. Als er eens iets pijnlijks naar boven komt, snel een ander onderwerp, of er wordt niet echt op ingegaan. Nu zijn er wel mensen die dat doorbreken, maar ik reageer daar hetzelfde op, te pijnlijk, geloof het niet, andere kant laten zien (positieve), maar niet hoeven voelen wat er echt speelt.
Terwijl ik dit schrijf denk ik weer 'overdrijf ik niet heel erg?'.. ik laat het staan, ik schrijf dit niet aan iemand die het moet af-of goedkeuren. Dit is wat ik voel.