Klassement

Goedemorgen, Ik worstel met mezelf, met het forum, met alles eigenlijk. Dit heeft te maken met het loslaten van het oude vertrouwde en een nieuwe weg in slaan. Die weg ben ik al ingeslagen, maar soms is de weg geblokkeerd door stenen die ik er zelf heb neergelegd. Dan is het even pas op de plaats, niet vanuit een impuls reageren. Ik heb de draad van gisteren gelezen. Ik was en ben diep geraakt. Bewust niet gereageerd, soms iets geschreven, toen weer weggehaald. Dit hoort bij waar ik nu zit, helemaal ok. Het enige wat ik er over wil zeggen nu is dat iedereen, ongeacht zijn of haar verhaal op dit forum een plek heeft. En ja, soms raakt het diep. En zoals al eerder door iemand gezegd. We vragen allemaal om aandacht, ik ook en dat is ok. De een schreeuwt (wat dat dan ook is), de ander is bescheid en doet het indirect. De aandacht van een ander is een levensbehoefte voor iedereen. Hier regent het. Straks even boodschappen doen en dan mijn huisje wat opruimen en schoonmaken. Morgen komen mijn ouders op de koffie. Eerder zou het huis blinkend moeten zijn, nu kijk wel hoever ik kom. Verder geen plannen vandaag. Misschien vanavond nog een leuke film kijken met dochterlief. Heb het goed vandaag.

Hier heb ik slecht van geslapen. Geschrokken en teleurgesteld dat aspecten van het leven volgens sommigen er niet mogen zijn op de dagenraad. Enerzijds heb ik me voorgenomen niet te mogen oordelen hierover maar ik kan er ook niet goed omheen. Opmerkingen als het niet passend vinden tot zelf ingrijpen van de moderators vragen.....hoe koud en kil kan je zijn door zo meningen buiten te sluiten. Ik ga het toch schrijven; vragen om moderatie terwijl je zelf dondersgoed weet hoe je eigen gedrag vaak is op dit forum. Iets met balk splinter en eigen oog.....(Mattheüs 7:3-5)

Waarom kon ik gisteren erg slecht slapen door wat ik las? Zoals zo vaak moet ik dan teruggaan bij mezelf. Als eerste de context; ik zit al dagen tegen ziek zijn aan en heb moeite om de dag door te komen wachtend op vrije dagen en ik had ook nog een conflict met ouders over onbegrepen en niet serieus genomen worden. Mijn werk is verzorging van terminale cliënten in een zo genoemde palliatieve eenheid. Elke dag heb ik wel gesprekken over leven en dood, angst, ziek zijn en vooral ook een humaan einde. Vraag me nu af of iemand die ik de hele dag verzorgd heb er morgen nog is.....Ik merk dat cliënten het erg waarderen als je daar "gewoon" over kan praten met ze. Ik doe dat werk nog niet jaren, ik vind het moeilijk en het doet me veel. Ook heb ik wel eens geschreven hier over een vriendin de chronisch ziek is, eerst een mix van bezorgdheid, verliefdheid en vriendschap waar nu vriendschap van over is. Heb onderaan haar flat gestaan bang voor suïcide een ruim half jaar terug. Een tijdje terug had ze nog zoveel kalmeringsmiddelen genomen waar een normaal persoon aan zou komen te overlijden, samen met foto's en suggestieve berichten op FB. Ik las het de ochtend erna pas allemaal. Met haar ben ik heel open in gesprek over NVVE, stichting de Einder, zelfbeschikking en vooral dat ze geen poppenkast hoeft te spelen. Ik merk dat zij het erg waardeert als er normaal over leven, dood en uitzichtloosheid geschreven en gepraat kan worden. Dat we in NL een vereniging als NVVE hebben waar je heen kan en menselijk geholpen wordt zonder voor oordelen......niemand verdient het om met geklooi van medicatie een poging te doen zoals ik in eigen familie meegemaakt hebt (die persoon leeft nog en is nu gelukkig schat ik zo in) Maar ik vulde deze ochtend ook in met kil en koud.....dat had ik niet zo moeten doen. Ik ken de motieven niet van mensen die schrijven wat ze schrijven en zoals er bij mij een verhaal achter zit zal dat ongetwijfeld bij anderen ook zo zijn. wie weet had ik het bij hoop moeten laten....hoop dat alles bespreekbaar kan zijn hier op ADB en iedereen met ook de grote levensvragen hier terecht kan. Mensen waarderen het als er zonder zoveel taboe over dood en leven gesproken kan worden, ook ik vind dat niet makkelijk ook al is het deels mijn werk....ik hoop dat ADB ook die plek kan zijn. Mijn verwijten en oordelen had ik denk ik beter niet zo kunnen doen. Niet dat ik er afstand van neem nu maar wel dat ik me nu meer besef dan deze morgen....ik ken de persoon en het verhaal niet en het is gericht tegen 1 persoon en daarmee was mijn actie wel te persoonlijk. Zoals ik net gedaan heb met het geheel bij mezelf te zoeken ben ik wel erg benieuwd waar de reactie(s) vandaan komen.....welke verhalen erachter zitten....... En nu ga ik hoop ik opslomen en vroeg naar bed.

als hij nou maar niet de rijst aan het koken is

Een hele fijne dag Kastanje ik hoop dat je vanavond kan genieten van de film. Zo hier weer geschilderd. Nog een deur 2x en dan zijn de binnendeuren klaar. Maandag of dinsdag komt de buitendeur die ook nog moet en dan wordt mijn huis toch een partij mooi zeg.

79,5 kg. Blijft stabiel, ondanks de lastige week. Ik heb het eten niet meer nodig om leegte in mezelf te vullen of om emoties weg te eten. Dat is voor mij, na jaren zo met eten te zijn omgegaan, een heerlijke ontdekking.

Fijn nog even na te lezen hier. Hots je hebt wat losgemaakt! Dank daarvoor trouwens. Dit is wel waar het hier uiteindelijk om gaat. Ik werk zelf bij 113, wilde dat gisteren niet schrijven. Maar ik heb echt de wezenlijkste en mooiste gesprekken dan. Helaas weet ik nooit hoe het afloopt en dat is juist. Zo ook hier. Geen idee of wat je hier leest je moed geeft, of bevestiging in je besluit. Dat is aan jou. En er is veel respect. Er is ook angst hier. Konfrontaties maken altijd veel los. Maar in wezen hebben we hier (bijna) allemaal zelfvernietigend gedrag vertoond door extreem te drinken. Ikzelf zie dat ook als een onbewust verlangen naar rust, vrede en indirect misschien ook zelfs de dood. Het heeft bij mij ervoor gezorgd dat ik de dood nu aankan. Er vrienden mee probeer te worden. De ene keer lukt me dat beter dan de ander. Maar de keus om de tijd die ik nog heb, zo goed mogelijk in te vullen, daar heb ik meer invloed op. En dat probeer ik nu. En daar helpt zo'n dagdraad als die van gisteren aan mee.

Voor mij horen alcoholisme, depressie, zelfmoordgedachten, een rotgevoel, wanhoop, ziekte, opgeven, vallen, doorgaan, liefde, hoop en vertrouwen wel degelijk bij elkaar. Alles is onderdeel van eenzelfde proces, eenzelfde cirkel, dezelfde energie. Alles mag er zijn, iedereen mag er zijn, zonder enkele twijfel en absoluut. Hot, mijn oor en mijn steun heb je. Ik denk aan je en hoop oprecht dat je vindt wat je zoekt, wat dat ook zal zijn.

Dagdraad aangemaakt, omdat het kan. Vroeg wakker dus, maar voel me goed. Gisteren een pan mosselen verorberd in m'n eentje, barstensvol B12. Misschien is het wel zo simpel: elke dag even vragen aan je lichaam waar het nou eigenlijk écht behoefte aan heeft en het dan dat geven. Of is dat gek? Zitten we dan straks allemaal aan het ijs en de chocola en vieren we onze lusten bot op onschuldige voorbijgangers? Ik ga 't in elk geval eens proberen (dat vragen, bedoel ik, niet mijn lusten botvieren). Straks de - volgens sommigen - beste eggs benedict van de stad met een virgin bloody mary en leuk gezelschap. Mijn dag kan niet meer stuk. Fijn weekend allemaal!

Als je ingrediënten weg laat, behalve zalm, lust de echte gerrit het altijd nog

bietenstamppot met verkruimelde bumbu gehaktballetjes lekker pittig dus, en nu tjokvol. Over 1/2 uur fietsen naar Haastrecht voor ons lente tournooi, ik zal wel niet boven het net uitkomen

ABBA op max, heerlijk, vroeger lid van fanclub. Ben onrustig omdat ik van mezelf niet mag roken, zie rookdraadje. Morgen gelukkig Primavera op tv. En zo Italiaanse pasta met alleen groente

Ah ik besef nu net dat mijn inlog naam een grote dyslectie fout is er moest feniks staan -.- ach finniks is wel grappig

Nog even over gisteren. Alcoholisme en depressiviteit gaan denk ik vaak hand in hand. De ellende is dat ze mekaar niet helpen maar versterken.

Slecht en weinig geslapen, draad van gisteren veel impact gehad. Ben helaas niet zo'n schrijver, meer prater. Hoop alleen dat ik gisteren niemand voor hoofd heb gestoten. Bericht van hot en later ook van Hannah schokte mij. Kan daar slecht tegen, komt bij mij out of the blue. Maar respect staat voor op. kan er alleen moeilijk mee om gaan. Reactie op Agnieta vind ik onterecht en daarom was ik ook weg gisteren. Gaat mij om hulp voor deze personen en niets anders. Er is hier moderator die wellicht iets kan betekenen. Maar goed, ga gedachten van ander niet invullen. Lang over gedacht om hierover iets te schrijven, toch geprobeerd. ..

En naar de film: the second best exotic marigold hotel in Groningen Forum Images, ben benieuwd ook of ik om half twee ga of om 7 uur

Ik ben diep onder de indruk wat mensen schrijven. Alleen weet ik er geen raad mee. Kaboutertje wat hoop ik dat het goed gaat met je kleine man. Gisteren heb ik met NL doet gevoetbald met allemaal van die grote mannen zoals clown. Daarna een lunch gehad. En ik ben gelijk als vrijwilliger gevraagd. En 1 ding weet ik wel Mocht ik ooit meer tijd krijgen dan weet ik absoluut dat ik daar mijn tijd aan gaat wijden. Mijn dochter werkt er en dan zie je pas waarom zij dat zo leuk vindt om te doen. Fijne zaterdag allemaal.

Ik kan het ook niet helpen Joris: heb op streng katholieke scholen gezeten.

En met 'leuk' bedoel ik simpel dat ik het hier mee eens ben.

Goedemorgen allemaal, Ik doe mee, Dagpact: Blondie jowan Bas Vandaag lekker een dag voorbereidingen treffen voor morgen. Dan vieren we de 1e verjaardag van ons mooie zoontje ;-) Een hele trotse vader wenst iedereen een mooie droge dag.

Je hoeft niet de hele trap te zien om de eerste trede te nemen.

Miriam wat een wilskracht ! Van hup NU ! Mooi om te lezen . Veel succes.

Ik ging zelf bijna oordelen en dan ga ik de kern voorbij. Het is niet aan mij om te oordelen of het een schreeuw om aandacht is, een schriftelijke bevestiging van een eindelijk definitief besluit of dat het legitiem is dit te mogen vinden van het leven. En natuurlijk hoort dit op dit forum en indien het criterium is of mij dit ondersteunt in niet drinken.....? JA! Ik kijk niet naar je met medelijden, lijkt me zelf vreselijk zielig en medelijden wekkend gevonden te worden. Doet ook geen recht aan een proces van meer dan 40 jaar. Ik hoop dat arts en je omgeving je steunen in je weg Hottentottensoldaten. En ik hoop dat je als je die behoeften hebt, tikt wat je op je hart hebt. Dat ADB voor je een veilige plek is waar je je verhaal kan doen en hier omtrent alcohol en omtrent welke beslissing je ook neemt begrip vindt. Hoop op een humane oplossing voor je en ik hoop dat oordelen van stuurlui-aan-wal je zoveel mogelijk bespaard blijven. Ik hoop dus vooral dat je je welkom blijft voelen en je je niet laat beperken door wie of wat dan ook.

Goeieavond Dag lieve Hots Tot ziens! Hier op en af Maar nog in beweging Eigenlijk gewoon een oud wijf in de overgang Zeilbootbewoner Je komt er wel

Dat vind ik wel erg lang liggen Joris

Schijt op, ik lees Snoepje!

Ik vind het altijd schokkend als ik hoor dat iemand zelf een eind aan het leven wil maken of gemaakt heeft. "Niet uit te leggen, het onvermogen om te veranderen..." Ik vraag me dan altijd af of het echt onvermogen is of onwil uit angst (ANGST!!!) voor wat we kunnen worden. Zelf heb ik in een ver verleden een poging gedaan een eind aan mijn leven te maken. Dit mislukte tot grote frustratie van mezelf. Ik zag absoluut geen uitwegen meer in het leven. De periode na deze poging was zo mogelijk nog zwarter dan de periode ervoor. Alles en iedereen praatte op me in om het leven zonniger te zien. Onmogelijk op dat moment. Toch, doordat het leven doorging en ik in al mijn zwartheid en tegen mijn wil meekabbelde, kwam er een soort genezingsproces op gang.. eerst gevormd door zelfbevestiging dat ik niets kon, nergens voor deugde (zelfs de dood wilde me niet), door niemand geliefd was, alleen maar tot last was. Langzaam ging dit over in een vorm van: als ik dan niet dood kan, dan zál ik maar leven. Maar het leven dat ik had wilde ik absoluut niet meer. Het besef kwam druppelsgewijs dat ik, wilde ik een ander leven, zélf moest veranderen. En ik kwam langzamerhand zóver dat het me niet meer kon schelen in wát ik zou veranderen, als ik maar niet meer het leven hoefde te lijden dat ik deed.. Het duurde nog een jaar of vijf voordat ik gericht hulp zocht via verslavingszorg, maar die periode vóór verslavingszorg had ik nodig om mijn wens om dood te zijn om te buigen naar de wens om in elk geval te proberen te veranderen in iemand met een kans. Keer op keer ging dat mis of dreigde mis te gaan. De grote angst voor het onbekende, het misschien onmogelijke of ondraaglijke hield me keer op keer tegen om net even verder te gaan dan wat ik kende of kon overzien Maar ook keer op keer ging ik door. Vaak/meestal onder invloed van alcohol. Menig keer heb in die aanloop naar gerichte hulp nog naar de dood verlangd. Maar nooit meer zo sterk dat ik het heft in eigen hand wilde nemen. Langzaam groeide het zaadje van wat nu mijn onderschrift is uit tot een kapstok waaraan ik de waarde en zin van mijn leven heb gehangen. Toen ik bij verslavingszorg terecht kwam was dat nog niet het einde van de lijdensweg. Gesprekken en behandelingen leken te helpen, maar meerdere keren viel ik terug in oude gedachten- en handelingspatronen. Daarin paste ook heel vertrouwd het drinken. Pas toen ik tot het besef kwam dat niet een behandeling op zich mij daadwerkelijk kon helpen, en ook dat alcohol niet mijn probleem was, toen ik tot het besef kwam dat ik alleen mezelf daadwerkelijk kon helpen (middels behandeling) en dat ik aan een ziekte leed die ik handelbaar kon makendoor m'n hele levensvisie letterlijk op z'n kop te zetten, pas toen kwam mijn waardering voor het grote cadeau dat het leven is tot bloei. Er was wat voor nodig om mijn leven op de kop te zetten, maar nu ik dat eenmaal gedaan heb realiseer ik me dat ik vóór die tijd op de kop leefde.. vandaar dat ik er niet mee om kon gaan. Vanaf dat ik dát op de kop heb gezet staat alles goed. Niet meer op de kop, maar precies zoals ik het kan begrijpen. Ik heb dat steeds als onmogelijk, als doodeng voor me uitgeschoven. Angst dat ik in iets monsterlijks zou veranderen, dat de wereld in iets monsterlijks zou veranderen. Vandaag begrijp ik: het leven is een cadeau. Mooi of lelijk doet er niet toe, groots is het. Hottentottensoldaten,

heel veel suc6 miriam

Succes Miriam. Motivatie spat er van af, mooi om te lezen

niet binnen, ga hem nu uitprinten en naar huisarts brengen, zo, ga ik toch met goed gevoel weekend in

Even een feestontbijtje... Vandaag is het precies drie jaar geleden dat ik gestopt ben met roken... 'Af en toe eentje moet kunnen' .... dat gaat nog steeds wel eens door mijn hoofd. Maar het kan NIET, niet bij mij in ieder geval. Ik heb er inmiddels vrede mee. . Ben oprecht blij dat ik niet meer de dwang tot roken heb. Het 'moeten' is weg. Dat 'ooit' is voor mij dus aangebroken. Dat komt ook ongetwijfeld ook voor Koh, Ones en Suiker. Echt mannen, als ík het kan... dan kunnen jullie het ook, echt. Tis moeilijk, je wordt door je alter ego ook constant op het verkeerde been gezet.. maar het is het waard. Doorzetten mannen, gaat goed komen.

Finniks welkom hier!

Je kunt goed rijmen Finniks