Kastanje

Goedemorgen, Toch even ook hier me melden en iets van me laten horen. Ik lees niet meer mee, maar vindt jaarpact toch heel belangrijk merk ik. De afgelopen jaren zijn niet van leien dakje gegaan. Maar bij tegenslagen en bij euforie momenten heb ik geen alcohol nodig.... dat vertrouwen is er. Is de trek dan helemaal weg, nee, dat niet. Zo af en toe fluistert het duiveltje me mijn oor dat het best kan, dat ene glas. Vol vertouwen ga ik door op mijn pad. Met nieuwe plannen voor de toekomst. Wie weet kom ik wat vaker om het hoekje kijken. Een warme groet van Kastanje

Weer een maand, de tijd gaat hard. Het gaat goed met me, ik ga in september starten met een hbo-studie. Op een totaal ander gebied als waar ik werkzaam ben. Het roer gaat ook op dat vlak om. Mij werk geeft me niet de uitdaging die ik nodig heb, tijd genomen om te onderzoeken (niet alleen, ook mbv een coach), waar mijn hart ligt, waar ik blij van wordt. Betekent uit mijn comfortzone stappen, boven het maaiveld uit. Spannend, maar ik kijk er enorm naar uit. Vol vertrouwen op weg op mijn pad. Ik wens iedereen veel sterkte en vertrouwen op zijn of haar pad. Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Ik kreeg mensen op mijn pad die me op weg hielpen, waar nodig me een spiegel voor hielden, me afremden, me een duwtje in de rug gaven. Bij wie ik mocht groeien in openheid en kwetsbaar mogen zijn, mocht huilen. Dat begon met mezelf: de wil om een eerste stap te zetten. En nee met wilskracht alleen ben zou ik niet in gekomen waar ik nu ben, het heeft me wel geholpen als ik het even niet meer zag zitten. Steeds meer weer een volgende stap zetten.

Sorry, ik haak nu wel af. Geschreven over wat me al even dwars zat, lucht op. Nu toch maar gaan slapen. Ik wens jullie een goede, droge nacht.

Vervelend Acanthus, goed dat je je meld.

Jammer vind ik het dat als iemand (ik in dit geval, maar dit is ook bij anderen gebeurd) in gaat op wat jij hebt gezegd, dat dit dan je reactie is. Dat je er helemaal klaar mee bent. Irriteert me zelfs. Maar goed dat zegt alles over mij. Is immers mijn reactie.Wat jij zegt doet iets met mij en met anderen, en daarop wordt gereageerd, krijg je weerwoord. Zodra dit gebeurd dan gooi jij, zo ervaar ik dat, de deur dicht. Geen reactie meer, want jij bent er klaar mee. Ik heb daar moeite (is mijn moeite) mee.

Wil toch even reageren. Loen heeft het over dat ze het vreemd vind dat iemand zoveel voorkennis heeft voordat hij/zij zich aanmeld en wantrouwt dit. Maar kom op zeg. Dit is toch niet zo moeilijk te verklaren. Iedereen kan (zonder zich aangemeld te hebben als forum-lid) meelezen en de informatie in zich op nemen. En als hij/zij zich dan na veelal veel wikken en wegen zich toch heel moedig aanmeld dan is het toch logisch dat deze persoon veel informatie heeft. Daar hoeft toch niets slechts achter te zitten. En als je dit forum als laagdrempelig wilt blijven houden dan voorkom je dit niet. En over dat één iemand meerdere profielen kan hebben ?? Mocht het zo zijn dat deze profielen op dezelfde computer zijn aangemaakt dan klopt er iets niet in de controle hiervan. Maar als ik echt zou dit ongemerkt zou willen doen is er altijd een mogelijkheid volgens mij. Andere provider, andere computer, verschillende plekken; houd ik mijn profielen ook gescheiden, net zo gemakkelijk; raak ik niet in de war. Wie kwaad wil, bewust of onbewust, kan dit altijd bewerkstelligen. Ik vind het ontzettend vervelend dat er nu zo wantrouwend naar nieuwe mensen wordt gekeken, net of die zich eerst moeten bewijzen. Ooit ben ik opgenomen geweest en was ik de nieuwe die het moest ontgelden omdat de vorige nieuwe zich had misdragen (vond de oude groep) ten opzichte van de groep. De groep had geen zin meer in een nieuwe. Ik kan je vertellen dat dit mijn opname en mijn therapie absoluut niet ten goede is gekomen en dat gun ik niemand. Ik heb kaboutertje niet in levende lijve ontmoet, maar ik heb wel buiten het forum (via de mail en pb) contact met haar gehad. We hadden immers het één en ander gemeen. Heb ik hier spijt van ?? Nee, want ik weet dat het vanuit mijn goede hart kwam, met alle goede bedoelingen, zijn voor iemand. Dit zal ik ook blijven doen. Ik heb een groot hart. En ja, dan word ik wel eens teleurgesteld. Maar ik weiger om het slechte te laten winnen, wat dat zou betekenen dat dat ik mijn hart op slot moet gooien en dan laat ook de goede, lieve mensen niet binnen.

Kom even aanschuiven om jullie het allerbeste te wensen voor 2016. En om even een oliebol mee te pikken.

Ik wens iedereen een sprankelend en gezond 2016

Inderdaad weer een maandje, gaat eigenlijk vanzelf. Afgelopen week bij mensen wezen eten die alcohol bij het eten dronken, kon ik zonder problemen afslaan en het riep ook geen trek op. Ik weet gewoon (dat heb ik volledig geaccepteerd) een glas wijn af iets dergelijks bij het eten niet kan, maar het hoeft ook niet. Het heeft voor mij geen toegevoegde waarde. Glas water is prima. Grenzen voelen en er naar handelen gaat wel steeds gemakkelijker, maar afgelopen weekend ervaren dat de balans soms doorslaat naar het teveel. Mezelf herpakken, niet in het zelfverwijt gaan zitten (iets wat ook ook goed kon) en bijstellen waar het kan. En verbazend genoeg (voor mij dan) ben ik sneller hersteld dan voorheen. Dit is een periode in het jaar waar ik normaal richting een depressie ga, somber, zwaar. En ook dat is nog niet aan de orde. In mezelf is er veel veranderd, de lucht is opgeklaard. Ben ik dan nooit boos, kribbig of sjaggerijnig ?? Tuurlijk wel, vraag maar aan mijn dochter. Wat is dan het verschil: ik kan het voorbij laten gaan, hoef er niets mee.

Pff, wat een slecht weer. Wel weer om lekker binnen te blijven. Ik worstel wat met mezelf. Gaat over de balans vinden. Blijft een lastige voor mij. Ik moet nl. even terugschakelen, even de rem erop. Voel dat ik richting oververmoeidheid ga. Ik wil voor zijn dat ik zover kom. Op welke manier doe ik dat dan; zonder dat het alles of niets wordt. Dat is mijn worsteling op deze stormachtige dag. Ik voel nu gelukkig wel mijn grens. Waar ik die een tijdje terug niet eens voelde of pas als ik er flink overheen was gegaan.

Geen: kijk even op de dagdraad van gisteren. Daar heeft Jopie antwoord gegeven op jou vraag.

Ik heb een hele fijn ontspannen dag achter de rug. Heerlijk gewandeld, mooie mensen ontmoet, lekker gegeten. Nu wel moe en ga dan ook zo mijn bed opzoeken. Opslomen met een boek. Vakantie is weer voorbij, dus om kwart voor 6 loopt de wekker weer af. En dit was een vakantie waarin ik het werk volledig heb los kunnen laten; geen mail gelezen bijv. of lopen piekeren over wat er nog moet gebeuren. Eigenlijk is dit voor het eerst, realiseerde ik mij vanavond.

Loen: jij komt er niet meer op terug. Ik nog wel 1x. Jij hebt de discussie zelf geopend door het onzin te vinden dat je niet werd toegelaten tot de film en daar kwamen van andere forummers steunbetuigingen op, dat mag. Ik denk hier anders over, daarom heb ik op gereageerd. Wat mijn goed recht is. Jij noemde (mijn moeite met het te laat komen) dat onverdraagzaam, ook hier heb ik op gereageerd omdat ik dit niet terecht vind. Meer is het niet. Discussie mag toch gevoerd worden zonder het met elkaar eens te hoeven worden. Het zet me altijd tot nadenken; in dit geval over wat de moeite met het te laat komen met mij doet. Maar inderdaad: de zon schijnt, ik ga lekker naar buiten nu.

Heel herkenbaar wat je schrijft. Wat ik lees is dat je al je vluchtwegen (drank, roken, eten) hebt afgesloten. Door de vluchtwegen waren emoties, alles wat binnen kwam nog weg te poetsen. Nu niet meer, geen wonder dat alles nu zo hard binnenkomt en dat je hondsmoe bent. Ik heb zo'n zelfde fase in de therapie gehad, zo wanhopig. Misschien heb je er nu niets aan maar: het gaat over. Volhouden dus, maar ook gewoon een niets doen dag inlassen. En laat de tranen maar stromen; liters heb ik gehuild en nog soms. Ik noem het smeltwater. Mijn ervaring is dat je alleen dat op je bordje krijgt wat je aankunt, ik heb regelmatig gedacht dat ik zou verzuipen in alles wat er was. Gaande weg ontdekt dat dit niet gebeurd. Dit mede doordat ik een fantastische therapeut had die me dat steeds voorhield, ik hoop dat je in de therapie ook je wanhoop over alles wat is ter sprake kunt brengen. Delen, jezelf uitspreken (zo is het voor mij), geeft ruimte en een eerste stap tot helen. Petje af hoe je nu alles in 1x aanpakt.

Ik vind het fijn om ergens op tijd te zijn; mijn normen. Had ze beter geen algemene fatsoensnormen moeten noemen, dan generaliseer ik. Het gaat om mijn normen. Ik wil me niet verschuilen wat algemeen is. Waarom is op tijd zijn zo belangrijk voor mij ? Geeft structuur, dan weet ik waar ik aan toe ben. De gedachte dat ik ergens te laat zou zijn, roept in mij veel stress op. Als ik bijv. ergens met de trein heen moet dan calculeer ik vooraf extra tijd in voor het geval dat. En dan niet 1 trein eerder, het liefste 2. Daarmee ben ik wel aan het werk, aan het expirimenteren, onderzoeken. Het zou me een hoop opleveren wanneer er in mij de innerlijke druk weg is.

Het beloofd een mooie dag te worden vandaag. De zon schijnt hier al volop, ik hoop dat dit zo blijft. Vanmiddag een fikse wandeling maken en mensen ontmoeten. Ik kijk er naar uit.

Dat ergeren aan wanneer iemand te laat komen heb ik ook. Zeker wanneer de film al is begonnen. Heeft niets te maken met het feit dat ik onverdraagzaam zou zijn. Het op tijd komen (film, afspraak bij arts, op school enz.) heeft voor mij te maken met algemene fatsoensnormen. Ik heb dat hoog in het vaandel staan. Misschien zou ik hier in sommige situaties wat meer ontspannen kunnen omgaan, dat klopt. Loen: jij denkt hier anders over, maar om dan gelijk A3 en mij in dit geval ook onverdraagzaam en zuur te noemen vind ik nogal wat. Ik lees in het bericht van A3 niet dat hij Jet/NBV veroordeeld, hij geeft zijn mening en geeft aan wat hij zou doen. Ik lees hier geen veroordeling in.

Hoezo streng ??? Ik erger me altijd mateloos wanneer mensen, als de film al is begonnen nog binnenkomen. En waar leg je de grens dan; bij 2 min., bij 5 min. Zeg het maar. Ik snap de ophef en boosheid over het niet meer toelaten niet zo. Maar goed, zal wel aan mij liggen. Op tijd komen en ergens zijn is voor mij echt een ding en verwacht dit ook van anderen. Jullie hebben me qua eten wel op een idee gebracht. Zo geen zin om te komen: dochterlief is naar de snackbar: patat zonder (mayo heb ik zelf) en een frikandel spec. Lang geleden, moet een keer weer kunnen.

Gisteren op de dagdraad al even iets gezegd naar aanleiding van mijn 2,5 jaar zonder alcohol. Mijn stabiliteit groeit en groeit, ik heb mijn weg echt gevonden. Er gebeuren mooie dingen. Voor het eerst in mijn leven dat mijn moeder tegen mij zegt: 'Het gaat om jou' Een groter cadeau had ze me niet kunnen geven. Dit heb ik zelf verdiend; door steeds weer mijn maskers af te zetten. Masker voor masker; want ja ik heb er veel. Mezelf de tijd geven, geduld hebben. Daar zit nog steeds mijn grootste valkuil. Al kilometers ver willen zijn, terwijl in het hier en nu het te doen is. Het overlijden van Kaboutertje heeft veel met me gedaan. Zelf ook weduwe met een dochter van 13. Die dus haar vader moet missen. Confronterend. De moeder die Kabouter in de steek laat onder het mom van het geloof en mijn moeder die juist een stap in mijn richting maakt nadat ik had verteld (terwijl ze zo anti was) dat ik het geloofspad ben opgegaan. En de alcohol: die is uit beeld. Durf ik dan een glaasje wijn te drinken bij het eten (wat me weleens gevraagd wordt), nee dat ook niet. Maar ik heb daar ook geen enkele behoefte aan. Waarom zou dat ook moeten ?? Ik kies ervoor om alcoholvrij mijn leven te leven. En dat kost me geen enkele moeite.

Naar bed gaan is nog even geen optie voor mij. Dochterlief is bij een vriendin en komt straks thuis en wil dan niet in bed liggen. Bovendien is er bij mij tegenover een nogal luidruchtig feestje met muziek (met een snelle beat( die doordreunt in mijn huis en lijf. Eens kijken of het boek dat ik aan het lezen ben voldoende afleiding bied of anders een detective op TV, waar ik mijn aandacht op moet richten.

Morgen sta ik 2,5 jaar droog. Moest daar vooral de laatste dagen aan denken. Aan de mensen die getriggerd worden om te gaan drinken door het overlijden van Kaboutertje en wat voor impact dit heeft op haar directe omgeving. Voor mij werkte het juist andersom. Absoluut wil ik niet gaan drinken. Ik heb zelf een dochter die net zo oud is als die van Kabouter, waarvan ook de vader (mijn liefde) is overleden. Ook ik ben nog de enige die ze heeft zo ongeveer. Dat beangstigt mij wel enorm wanneer ik naar haar kijk. Wat ik eruit haal is dat het inderdaad zomaar voorbij kan zijn en dat het nog belangrijker wordt om goed voor mezelf te zorgen en er voor te zorgen dat wij (mijn dochter en ik) het goed hebben samen. Want ik weet niet hoeveel tijd ons samen nog rest. En tegelijk wil ik haar in vrijheid laten opgroeien, haar de ruimte geven om te genieten, zonder het gevoel dat ze voor mij moet zorgen. En zodra ik weer zou gaan drinken dan is haar zorgeloze leventje (als ze dat al heeft) zeker weg. Ik heb me de afgelopen tijd daarom ook bewust wat afzijdig (althans op het forum) gehouden van wat er rond Kaboutertje gebeurde, gezegd en geschreven werd. Het raakt zo aan mijn situatie dat ik niet altijd kan bepalen of mijn reactie vanuit mijn eigen pijn en onmacht komt of niet. En voor mij voelt het dan niet zuiver om te reageren.

Met de refusal die je slikt (als ik het goed heb begrepen uit wat je schreef) ga ik uit van alcoholvrij ?? Er zijn genoeg lekkere alternatieven.

Een ieder maakt toch zelf uit wat hij of zij een ander toewenst. Pfff waar hebben we het over.

Goedemorgen, Gisteren de 13e verjaardag van mijn dochter gevierd. Zij heeft een mooie dag gehad. Voor mij is de dag nog steeds één met dubbele gevoelens. Maar dat is ok. Wel doodmoe nu, vandaag een rustig dagje. Even bijkomen. Ook ik mis de gemoedelijkheid op de dagdraad, elkaar ondersteunen (uitgaande van de beste bedoelingen) in het alcohol de baas worden. Ik vraag me oprecht af hoe het gehak op elkaar moet overkomen voor mensen die de eerste stappen zetten op het erkennen van hun alcoholverslaving en hulp zoeken. Als ik voor mezelf spreek dan had ik nog wel even 2x nagedacht (als ik het al had gedaan) voordat ik me zou melden op dit forum. Ook ik heb een aantal keren de neiging gevoeld om helemaal weg te blijven, zo stond het me tegen. Ik vind het zowiezo lastig om nu mijn positie in het forum te bepalen. Dat kom ik ook in het echte leven tegen. Ik heb afscheid genomen van alles wat vertrouwd was in mijn leven en mijn nieuwe leven is nog zo pril. Het integreren van het oude leven in mijn nieuwe, dat is het lastige. En volledig afscheid nemen van het oude leven kan ook gewoon niet. En leven in 2 werelden is niet te doen. Dus dat is zoeken voor mij, maar wel een mooie zoektocht.