Kastanje

Klavertje 4: Ik heb vele jaren therapie gehad, nodig voor een nogal beschadigd verleden met ook veel flashbacks. Tijdens het allergrootste deel van de jaren therapie van (mijn 25ste tot mijn 47ste) deed ik dat met drank in mijn lijf. Dit had geen enkele zin. Pas toen ik 2,5 haar geleden stopte met alcohol drinken èn een voor mij schat van een therapeut op mijn pad kwam kon ik pas echt beginnen met de verwerking van mijn trauma's. Absoluut niet gemakkelijk; het was heel hard werken, maar het resultaat mag er zijn bij mij. Ik sta vrij in het leven: vrij van de ballast uit het verleden met een open blik naar de toekomst. Dus bij mij is echte verwerken pas begonnen toen ik erkende dat ik verslaafd was en stopte met alcohol drinken.

Ik wens jullie een fijne dag toe samen. Geniet van elkaar.

Goedemorgen, Ja, het gaat goed met me. Doordat eerst mijn dochter en daarna ik ziek zijn geweest de afgelopen 1,5 week ontdekte ik hoe meer ik in balans ben. Dat ziek zijn vecht ik niet meer tegen. Ik pak mijn rust, meld me ziek en ontdek dan dat ik veel eerder hersteld ben dan toen ik nog er tegen liep te vechten en maar doorging totdat ik er letterlijk bij neer viel. Hoe anders is het nu. Daar ben ik blij mee

Klopt Yvonne, de volgende keer ga ik het anders doen. Vooral niet te veel van mezelf verwachten. Dat ik alles moet kunnen. Geduldig zijn is voor mij de grootste uitdaging. Ik wil alles nu en snel, zeker ook de mooie dingen.

Even een dag pas op de plaats. Dit na een volledig slapeloze nacht. Pfff, dan duurt een nacht lang. Ik heb een enerverende periode achter de rug. Met veel tranen (wat voor mij voelt als smeltwater), maar ook genieten. Mijn pad ligt vol keien, groot en klein, soms veel, soms weinig. De ene keer loop ik er om heen, de andere keer struikel ik en soms val ik. Maar zonder twijfel sta ik weer op en ga verder op de door mij ingeslagen weg. Vol vertrouwen. En nu heb ik mezelf wat overvraagt. Het lijf is moe, te moe om te slapen. De adrenaline dendert dan door mijn lijf, spierkrampen en ik krijg mijn hoofd dan ook niet stil. De hoofdpijn van de afgelopen week was eigenlijk al een teken. Maar ja, grenzen voelen is één ding, er naar handelen is nog iets anders. Soms loopt het ook gewoon zo. Dus een rustdag ingelast, niet werken. Lekker thuis aanrommelen en evt. nog een paar uurtjes slapen. Het gaat goed met me.

Weer een maand erbij. Geen alcohol. Ook geen drang of trek. Vakantie goed doorgekomen. Sinds een kleine week weer aan het werk. Als mensen mij vragen hoe mijn vakantie was: zeg ik: Rustig, te rustig. Ik had graag weg gewild. Maar dat zat er financieel niet in. Ik heb er de afgelopen jaren ook op financieel vlak er een behoorlijke puinhoop van gemaakt. En dat voor iemand die financieel geschoold is en voor anderen (lees: mijn werk) de zaakjes wel op orde heeft en houdt. Dat ik mijn eigen zaakjes niet op orde had heb ik lang verborgen gehouden, verstopt. Teveel schaamte. Dit moest ik onder ogen komen, maskers af en er mee dealen. Ik heb ontdekt dat leegte in mij (lees: eenzaamheid) niet is op te vullen door wat dan ook. Niet door mensen, niet door eten, niet door drinken, niet door spullen. Ik las het hier al op het forum: alleen door mezelf. Door zelfliefde, niet meer vluchten, maar de leegte er te laten zijn. Ik heb ontdekt dat in die leegte geen drama’s hoeven te zijn. Er is wat er is. Acceptatie dus. Van hier uit contact maken met mensen is heel anders, dan dat mijn doel is dat mensen die leegte opvullen. Kunnen ze niet. En het is ook niet eerlijk om dit van mensen te eisen, te verlangen. Bovendien krijg je dan scheve verhoudingen. Dus ik zet mijn maskers nog steeds meer af, ‘what you see is what you get’. Mijn motto van waaruit ik mijn dag in ga: Ik ben goed zoals ik ben, daar hoef ik niets voor te doen. En ik pak mijn (voor zover ik nu weet) laatste verslaving aan: geen geld uitgeven aan onnodige dingen en leven volgens een strak budget. Dat is een hele uitdaging voor mij. Het kopen van dingen (al was het maar een pen of weer een nieuw schrijfboek) gaf me een gevoel van voldoening, vulde mij. Nu ik dat niet meer doe, is die leegte extra voelbaar. En ja, dan komt wel de neiging (waar ik ook wel eens aan toegeef) om die dan weer met eten te vullen. Dan schiet ik weer in de lach hoe ik die dingen doe. De afgelopen maanden heb ik me verdiept in het christelijk geloof. Ik ben christen geworden en heb een Gemeente gevonden waarbij ik me thuis voel. Dit is voor mijzelf een zeer verrassende wending in mijn leven, maar wel één die klopt. Het is mijn eigen gekozen weg, ik ben door niemand overgehaald. En hierin vind ik mijn rust.

Natuurlijk kom ik op deze mooie dag ook even aanwaaien. Dankjulliewel voor de felicitaties. Het gaat heel erg goed met me. Steeds meer geworteld, stevig. Tegelijk kunnen mee bewegen met de wind. Mooie nieuwe inspirerende ontwikkelingen. Nieuwe mensen ontmoeten. Afgelopen dinsdag mijn therapie afgesloten bij Tactus afgesloten. Afscheid genomen van mijn therapeut, met een lach en een traan. Ze vond dat ik rust en vrede uitstraalde, iets wat ze voor het eerst bij me zag. Het afscheid klopte, was op het goede moment. Afgesproken om over een jaar een afspraak te maken, om te laten zien en horen hoe het me in dat jaar is vergaan. Nu genietend van de vakantie; al baal ik er van dat ik (om financiele redenen) thuis moet blijven. Had zo graag een aantal dagen met dochterlief er echt uit geweest, even een andere omgeving. Maar het is niet anders; acceptatie en er het beste maar van maken. Ik lees af en toe wel bij (niet altijd ingelogd), het wel en wee van jullie gaat me nog steeds aan het hart.

Ook ik wist niet goed te reageren op de postings over Kaboutertje. Voel me enorm betrokken en bid veel voor haar. Maar wat hier geschreven werd, hoe goed bedoeld misschien ook, voelt niet zuiver (dank Toine voor het woord). Kaboutertje heeft hier geen zeggenschap hierin. Ook ik, net als Jopie, zou er niet aan moeten denken wanneer, als ik in een zelfde situatie zou zitten, er zo over mij geschreven zou worden; zo gedetailleerd en zo te kijk gezet. Plaatsvervangende schaamte; noemde Hannah het. Daar kan ik me wel in vinden. Ik zou dit niet willen. En of Kaboutertje dit wil, dat weet ik niet. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. In deze situatie zou Kaboutertje (vind ik) tegen zichzelf beschermt moeten worden en zolang de delier nog niet weg is, zou ze niet moeten deelnemen aan het forum. Dat is mijn mening.

Goedemorgen, Ik meld me dat toch maar weer. Ik heb op de achtergrond steeds meegelezen, hier op de dagdraad en op de draad van Kaboutertje. Haar situatie en die van haar dochter doet veel met me. Ik voel dan ook de behoefte om de mensen te zijn die ook betrokken zijn, bij jullie dus. Jullie zullen me dus weer wat vaker zien en ik zal vaker van me laten horen. Met mij gaat het heel goed, er gebeurt veel. Ik ben mooie, nieuwe stappen aan het zetten. Weer in een sneltreinvaart, maar soms is dat zo. Het klopt zoals het nu gaat. Donderdag nog een dagje werken, volgende week dinsdag de afronding bij Tactus en dan echt vakantie. Ruim 4 weken. We zijn thuis, een paar dagen naar zee, dat zou ik nog heel graag doen. Vandaag ben ik in gedachten bij Kaboutertje, er brand een kaarsje. Vertrouwen hebben in de goede afloop.

Dag allemaal, De laatste weken was ik al veel minder op het forum, ik heb niets meer geplaatst. Ik moest een patroon doorbreken, ontdekken wat het met me deed wanneer ik niet meerdere keren per dag mezelf op de hoogte hield van wat er geschreven werd. Ik ben langzaam maar zeker tot de ontdekking gekomen dat het voor mij de tijd is gekomen om afscheid te nemen van het forum. Het gaat heel erg goed met me. Ik sta met beide benen in het leven, stabiel en geaard. Natuurlijk is er wel eens een storm die me wat uit balans brengt, maar ik heb het gereedschap om weer in balans te komen. Mijn valkuil is om teveel aandacht te besteden aan het negatieve, aan dat wat niet goed gaat. Als ik niet oppas word ik zo meegezogen in een negatieve spiraal. Vraagt alertheid van mij. Het forum is voor mij een heel belangrijk medium geweest voor mijn herstel. Mijn verhaal kunnen en mogen vertellen. Delen is helen. Zeker mijn motto. Mijn weg gaat nu een andere kant op, en voor nu past hier het forum niet in. Afscheid nemen betekent dat dus. Net als afscheid nemen van de therapie van ruim 2 jaar bij Tactus. Nog 1 afsluitend gesprek en dan is het klaar. Ik ben ook therapiemoe en wil nu vooral vooruitkijken, wetende dat het verleden niet weg is, maar ik hoef er niet meer in te duiken. Die fase heb ik gehad. Met een aantal mensen van het forum houd ik contact, dat vind ik heel erg fijn. Ontdekken of er meer is dat ons bindt dan alleen het forum. Voor mij is de alcohol geen issue meer, en ja voor sommige mensen zal dit misschien klinken als hoogmoed. Alcohol speelt op dit moment geen rol in mijn leven. En mocht dat wel gaan gebeuren, dan weet ik hoe hier mee om te gaan en weet ik jullie ook weer te vinden. Ik wil jullie bedanken voor jullie luisterende oor, jullie fijne reacties. Verder wens ik jullie allemaal het allerbeste en een heel fijn en goed leven waarin jullie alcohol de baas zijn. Het gaat jullie goed.

Fruitvlieg: dankjewel voor het delen.

Inderdaad: alweer een maand voorbij. Ongemerkt bijna. Maar wel goed om er even bij stil te staan. Dit 3e jaar ingaan zonder alcohol. En weer op een nieuw punt. Straks gesprek over mijn traject bij Tactus en hoe nu verder. Voor mij en mijn therapeut is dit al wel helder: we gaan naar de afronding. Nu eens kijken en horen wat mijn hoofdbehandelaar (die ik overigens vandaag voor het eerst zie en spreek) hier van vind. Ik vind het gesprek wel spannend, maar afscheid nemen van Tactus niet. Het wordt echt tijd om eigen benen te staan. Ik heb daar zin in. MijnGerrit: dankjewel voor de link. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Dankjulliewel voor de felicitaties.

Yvonne: wil je mij van de lijst afhalen ? Mijn gewicht is nu al een tijdje stabiel en sinds heel lang geen issue meer. Mijn stemming hangt niet langer af van wat de weegschaal aangeeft en wat ik al eerder schreef: eten heeft een andere functie voor mij gekregen. Van vulling naar voeding. Het bijhouden van mijn gewicht hier op kilokiller zorgt er voor dat ik er zelf toch een waarde-oordeel aan ga geven. Of het nu meer of minder is dan de vorige keer. Ik wil jullie allemaal veel succes wensen met het behalen van jullie doel. Wees niet te streng voor jezelf mocht het een keer wat minder zijn gegaan. Lief zijn voor je lijf. Dat lijf heeft je ook gebracht waar je nu bent.

Goedemorgen, Kaboutertje: ook ik ben er stil van. Wat moet deze dag moeilijk zijn voor je. Het weer is net zo triest als ik aan je denk. Ik ben in gedachten bij je vandaag. Dichtbij. Ik ga nl. straks ook met dochterlief de stad in. Ik wens je veel sterkte. Hier gaat alles goed, ik kan niet anders zeggen. Het lijkt wel of de afrondig van de therapie die er aan zit te komen mij lucht heeft gegeven. Vorig jaar benauwde me dit nog enorm, nu niet meer. Integendeel zelfs. Nu nog even een kop koffie, dochterlief uit bed zien te krijgen, ontbijten en dan even de stad in. Heb het allemaal goed.

Ik ben net thuis van de afspraak met mijn therapeut. We hebben een soort tussenevaluatie gemaakt, heel intensief. Maar ook heel goed. Conclusie van mij is (en daar was mijn therapeut het mee eens) dat het tijd wordt om de therapie bij Tactus af te ronden. Op eigen benen staan. Afhankelijk blijven van mijn therapeut houd me klein en daardoor doe ik mezelf te kort. Het wringt in mij al wel een tijdje, maar kon er niet goed de vinger op leggen. Ik voel me echt opgelucht nu. Hoe die afronding er uit gaat zien, daarover praat ik volgende week met mijn therapeut en mijn hoofdbehandelaar. Tijd voor nieuwe stappen, al ben ik die natuurlijk al vol aan het zetten. Haar woorden: "Je bent een kanjer !!" Nu moe, ook door de nagenoeg slapeloze nacht. Dus vandaag verder gewoon zijn, niets hoeft. Eerst maar eens wat eten. Tot later.

Ietje: ik heb regelmatig op bed gelegen overdag omdat ik omviel van moeiheid. Nu een stuk minder, komt ook omdat ik veel beter in mijn vel zit en invulling aan mijn leven aan het geven ben, naast mijn dochter. Ook ik had hier niet de energie voor, maar met kleine stapjes (10 min. wandelen bijv) ben ik een aardig eind op weg. En ik denk dat er meer moeders zijn die overdag op bed gaan liggen, maar dit niet zeggen. Uit schaamte, niet toe willen geven. Ietje: wees niet zo hard en streng voor jezelf. Dit alleen al kost bakken met energie.

Agnieta: ook jij mag je grenzen stellen. Als mensen teveel een beroep op je doen (zo ervaar jij dat en daar gaat het om) dan is het inderdaad een grens trekken. Ho mensen, fijn dat jullie aan mij denken, maar ik heb even tijd voor mezelf nodig; morgen ben ik er weer. Als je zelf niet die grenzen trekt dan (althans zo werkte het voor mij) komt het gevoel van: ga allemaal maar weg. Kunst is om voor dit moment te zijn. Niet gemakkelijk, het is iets waar ik zelf ook mee aan het worstelen ben.

Wat een lieve dochter heb jij Kaboutertje. Volgens mij lijken onze 2 dochters behoorlijk op elkaar. Veel meegemaakt en toch zichzelf kunnen zijn.

Ik ben ook verwend met een ontbijt op bed

LadyJane: dankjewel. Dat had ik er nog niet uitgehaald. Inderdaad een kadootje.

Zo gek gedroomd vanacht. Nou ja, gek. Mijn reactie op wat er gebeurd was nieuw en dus vreemd voor mij. Het is een terugkerende droom. Ik ben iets samen met andere mensen aan het doen. In dit geval: na een feest op school, samen de rommel opruimen en de afwas wegwerken. Ik loop even weg om wat op te halen, kom terug en de mensen waarmee ik aan het werk ben hebben alles wat zij hadden liggen opgeruimd en zijn samen in een vergadering gegaan. Zomaar, zonder iets te zeggen. Ik word alleen gelaten. Mijn normale reactie zou zijn: me gekwetst voelen, me in de steek gelaten voelen, ik moet ook altijd alles alleen doen, zeer verdrietig wakken worden. Nu: ik ga toe naar de ruimte waar de mensen zijn, klop aan, vraag iemand te spreken en spreek heel duidelijk mijn ongenoegen uit. Laat me niet afschepen. En ik word strijdbaar en boos wakker. Hoe een persoonlijk proces kan doorwerken in een droom. Ongelofelijk. Aanpassing: storende tikfout

Kaboutertje: dat van je schouders omhoog trekken herken ik. Doe dit ook bijna constant, zelfs als ik moet gaan slapen. Zodra ik eraan denk laat ik ze weer zakken. Oh ja, denk ik dan. Loslaten. Ik hoop dat je hoofdpijn snel over is vandaag. 3x in de week fysio. Pittig, maar wel goed dat je het gaat doen. Hulp accepteren is ook een hele klus.

Hoi Casper, Allereerst een hartelijk welkom op dit forum. Ik herken wat je schrijft. Eerst alleen in het weekend, dan wordt het begrip weekend steeds langer en tenslotte drink je elke dag. Althans zo ging het met mij. Ook ik dacht dat het wel meeviel met mijn verslaving. Toch naar de huisarts gegaan, ook zij vond dat het qua hoeveelheid (vergelijkbaar met jouw hoeveelheden) wel meeviel in eerste instantie. Maar toen ik zei: maar als ik het niet in huis heb word ik heel onrustig, was haar reactie: dan heb je een probleem. Via haar ben ik bij Tactus terecht gekomen, nu ruim 2 jaar geleden. Individuele training gedaan en daarna hard gewerkt aan de onderliggende oorzaken van mijn drinken. Ik ben volledig gestopt, omdat ik al wist dat minderen niet zou werken. Dan ben ik er nl. nog elke dag mee bezig; wanneer mag ik weer. Ik weet niet of jij je probleem bagitaliseert, dat kun jij alleen bepalen. Ik hoop dat de internettraining je inzicht gaat geven en je helpt bij het maken van keuzes. Ik wens je heel veel succes.

Eline: ik heb de serie gekeken. Echt de moeite waard. Geniet ervan.

Weer thuis van de tandarts, opgelucht. De tand kon simpel gerepareerd worden, gelijk laten doen. Kosten vallen dus heel erg mee. Druk gemaakt dus voor niets