Spring naar bijdragen

Ik ben


Quinn

Aanbevolen berichten

Bedankt MijnGerrit. Ik weet niet of we daadwerkelijk zoveel verschillen overigens, maar dat terzijde. Wat een beeld, al drie jaar nuchter, kan me er nog steeds geen voorstelling van maken. Leven van dag tot dag hè. Je zet me weer aan tot nog meer denken. Het hele waarom, hoe dan, wanneer etcetera. En het nadenken lukt vandaag niet erg goed, blijkbaar ergens een virus op weten te lopen. Maar, in mijn geval is wel vaker gebleken dat wat minder nadenken bijzonder helpend kan zijn. Vriendin en ik zijn erg slecht in samen communiceren en erg goed in het invullen wat de ander waarschijnlijk zal bedoelen. Dus dat misverstand is de wereld inmiddels weer uit, al weet ik nog niet zeker wat ik het weekend ga doen.

 

En dan, rust in je hoofd, meer rust van binnen en meer in balans. Jij beschrijft het als iets goed, iets wat je prettig vindt en wat in z'n algemeenheid je leven verbetert. Voor mij is rust min of meer synoniem aan angst, onzekerheid, paniek. Bezig blijven, door blijven gaan, constant nieuwe uitdagingen opzoeken. Alles om die toestand van rust en stilte maar te vermijden. Want in rust zoals ik het zie, gaat alles instorten tot een totale chaos. En geloof het of niet, ik ben een erg precies en geordend mens, op het neurotische af.

 

Hell, wat ben ik eigenlijk aan het schrijven. TLDR: help, ik wil ondanks de blessures gewoon knalhard doorrennen. (figuurlijk uiteraard)

 

Edit: fijne vakantie trouwens!

bewerkt door Quinn
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ik denk dat de drang om maar door te gaan te maken heeft met de angst geen balans te kunnen vinden. Ofwel, als ik meer in rust kom, ik doorschiet naar ledigheid en apathie. Het grote alles of niets dilemma, zeg maar. En dus maar doorgaan, terwijl het eigenlijk niet meer gaat, om te voorkomen dat er stilte valt. Hier ben ik natuurlijk enorm veel bezig met kijken naar mezelf, wat me in een aantal opzichten prima af gaat en in andere opzichten best wel beroerd. Hé kijk, ook daar zit niets tussenin. Maar goed, behoefte om voortdurend druk op mezelf te houden, overal uitdagingen in te blijven zoeken. Thrillseeker misschien? Of hangt het gewoon weer samen met dat negatieve zelfbeeld, dat zegt vanuit je aard ben je geneigd tot niets, dus dwing ik je om door te gaan.

 

Morgen ga ik naar huis, met de trein dit keer, want ik ben tenslotte zelfstandig en zelfredzaam genoeg. Dan zondag weer terug naar hier, daarvoor ga ik mijn puppy oogjes gebruiken, echt geen zin in de trein dan. En dat is voorlopig maar even het laatste verlofweekend. Het kost me gewoon te veel, zowel in de voorbereiding als in het weer wennen aan dit hier.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Quinn, waarin zitten voor jou de uitdagingen?

Feesten met sex&drugs&rock 'n roll?

Veel familie vrienden, kennissen om je heen?

Activiteiten zoals bungeejumpen? (Of is dat juist heel burgerlijk)

Muziek, schrijven, dingen maken, wat dan ook.

Of gewoon: zuipen.

Wat is jouw associatie bij niet-saai leven?

In mijn geval: heel veel mensen en dan feest met samen muziek maken en drinken.

(Alleen mijn eerste associatie, hoor!)

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Waar zitten voor mij de uitdagingen... oef, lastig. Maar goed, lastige vragen zijn juist degene die de moeite van het beantwoorden waard zijn, leer ik anderen altijd ;)

 

Ik denk dat mijn grootste uitdaging altijd is geweest te bewijzen dat mijn pa ongelijk had en dat ik er wel degelijk toe doe. Dat ik wel degelijk wat kan bereiken. Een bestaan op kan bouwen met relatie, kinderen, baan, welstand en dat dan op mijn manier, niet op die van hem en ondanks hem. Afzetten tegen dus. Ja, op mijn leeftijd nog steeds ja, triest. En toch, ondanks alles dat ik ogenschijnlijk voor elkaar heb gekregen, is het gewoon niet genoeg en niet goed genoeg.

 

Even een moment van nietsontziende eerlijkheid maar dan? Mijn reden om te gaan drinken, ben ik zelf. Niet de omstandigheden, niet de mensen die wel of niet bij me zijn op dat moment. Het drinken doe ik puur en alleen om ver weg te kunnen komen bij mezelf, bij dat beeld dat ik heb van mezelf, zoals dat is gebeeldhouwd door hem. Want dat ik ondanks alles nog steeds graag zou willen voldoen aan zijn standaarden. Triest hè, net zo'n geschopt hondje dat blijft bedelen om aandacht en liefde bij degene die schopte.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

O, lieve Quinn...wat doet dit pijn. Bij mij.

 

Jouw uitdaging ligt in het vrijmaken van.

Nee, dat is niet triest, dat is hoe 'het systeem' werkt.

 

Ga het aan, je komt er beter uit.

Het gaat om jou. Alleen om jou.

Kom bij jezelf en wie jij bent.

Puur en vol liefde.

 

Je hoeft niet te voldoen aan,

je voldoet zoals je bent  :heart:

 

Geen oordelen, niks triest,

kop op, bewustwording en leren.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Dat snap ik best Basta. Ik herken een stukje jouw strijd Quin voor zover dat kan, k heb hem zelf ook en misschien is het wel een strijd van iedereen. Ten diepste willen we horen en het liefst voelen, dat jij en ik mooi zijn ongeacht wat (in het engels zo mooi gezegd 'you 're precious'). (Je hebt zo n mooi nummer van Trijntje over 'de zee' als ik het goed heb). Het is niet het donkerste in ons wat ons bang maakt, het is het licht in ons wat we vrezen. Maar ik denk dat we met elkaar op weg zijn om te durven te schijnen, onze ware kleuren te mogen laten zien van onszelf. En daarbij de mankementen aanvaarden en nog beter te mogen omarmen. Als ik dat dat bij mezelf kan, dan kan ik dat ook beter bij de ander. Volgens mij is dat een levenslang proces! Zo voelt dat voor mij wel.

Iemand zei me eens je bent een leven lang bezig je opvoeding te verwerken. Ik weet niet of hij gelijk hebt maar die stemmen in je hoofd of althans in mijn eigen hoofd komen regelmatig terug. (je doet er niet toe, het lukt je niet, je moet beter je best doen etc)

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Wat pijnlijk Quinn.

Dat gebeeldhouwde beeld.

(leven je ouders nog trouwens?)

 

Weet je: ik voel me ook uit mijn ouders gebeeldhouwd. Maar dat waren slechts grove contouren. Ik herinner me niet dat ik ze zo erg vasthield.... want ik was ervan overtuigd dat ik het beter/anders zou gaan doen. Maar dan nog...   Ik heb zelf veel bijgeschaafd en moeten schaven ook, omdat hun maatstaven in de tijd waarin ik opgroeide volstrekt niet voldeden. (o.a. dan he)

Ik onthield echter de 'goede' dingen die zij wensten. De lastige en ongewenst-verinnerlijkte zaken pelde ik af, die ui waar het hier al eerder over ging.

 

Dan nog, bleef er bij mij iets over wat toch best nog behoorlijk op hen leek.... en vrede mee kreeg.

Ondanks mijn eeuwige verzet, hardleerse gedrag... ik ben toch echt anders dan zij zijn.

 

In mijn opleiding werd dat "je uiteindelijke karakter" genoemd: de som van de uitgewerkte/onuitgewerkte problemen, zeg maar. :blush:

 

Dus mijn restjes verzet (bv) die ik zo graag mijn eigenheid noem, zijn niets anders dan de som van gebeurtenissen van vroeger en daarna, die mij vormden.

:blush:

 

Ik heb er geen moeite meer mee t.a.v. hen.

(Wel heb ik andere vragen...omdat de zoektocht nooit echt stopt in mijn beleving)

 

Ik heb je bericht wel geliked omdat je zo open bent en ik altijd glimlach vanuit de herkenning. (je humor)

Weet je: heeft je vader niet al bereikt wat ie wou?

De enige die dat nog niet kan zien ben jij.

Jij mag de puntjes op je eigen i gaan zetten nu. En NEE: daar is niks geen triests' aan   :sun:  beslist NIET!! :excl:

 

Humor kan ook een afweermechanisme zijn, leerde mijn psycholoog me onlangs....

dus is humor ook al niet meer onbesmet ;)

 

gewoon dus jezelf gaan worden, dr zit niks anders op.  ( :heart: )

 

Erg waar wat Stekker schrijft. Bang voor ons licht!!

bewerkt door smart
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Nee, ze zijn beide al jaren dood. Pa nu dertien jaar, maar toen had ik al een jaren geen contact meer met ze. Later wel weer wat contact met ma gehad, maar dat is niet heel goed bevallen. Zij is nu zes jaar geleden overleden. Twee onbetreurde overlijdens.

Heb jaren medelijden met haar gehad, totdat we een gesprek hadden over vroeger en pa en ik vroeg of ze nooit iets had b gemerkt. Haar reactie was toen, jawel, maar als ie bij jou was, was ie niet bij mij. Daarna ook met haar geen contact meer gehad. Ze hebben elkaar verdiend.

Bitterness, een hoop woede, verdriet en onbegrip. Er is geen waarom, zegt ook deze psycholoog. En dat er geen schuld bij mij ligt. Toch voel ik me smerig en ongewenst, een monster. Want er moeten redenen zijn.

Mijn beste herinnering is nog steeds de deur die ik achter me dichtgooide op de eve van mijn achttiende verjaardag. Beetje jammer alleen dat ik daarna de deur van de kroeg open trok.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Was je enig kind?

 

 

Ineens valt me op dat je weinig ingaat op wat jou wordt aangereikt hier. Flits, ik vergis me misschien? Of lees ik te onnauwkeurig?

 

" Maar als ie bij jou was was ie niet bij  mij" wat betekent dat precies voor jou?

 

En wat maakt in godsnaam dat je jezelf als monster beschouwt??

DAT MAG NOOIT!!!

 

Daar lijkt nog iets te zitten wat te precair is, denk ik?

Klopt dat?

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Er ligt geen schuld bij jou Quinn. Je was een kind! Een kind behoort beschermd te worden door zijn ouders. Als je bescherming nodig hebt tegen je ouders dan is dat vreselijk. Daar kun je als kind niets - niets - aan doen.

Zij waren verantwoordelijk. Niet jij.

Liefs

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ja, enig kind. Ergens niet (meteen) op ingaan, betekent niet dat het niet door werkt in mijn hoofd hoor smart. Maar er zijn dingen die inderdaad zo precair zijn, dat ik het gewoon nog niet aandurf.

Ik weet dat zij verantwoordelijk waren Meya, maar weten en weten zijn twee. Net als dar rationeel, objectief en mild kijken naar anderen gemakkelijker is dan naar jezelf.

Zo treinen. Moet nog even kijken hoe laat enzo. Genoeg denktijd onderweg in elk geval.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ik bedoelde het anders Quinn. Het is meer dat ik minder goed kan terugzien waar jij je al-dan-niet in

kunt vinden bij wat een ander hier schrijft; wat jij herkent of juist niet.

Kan best ook aan mezelf liggen...

 

Ben je al gearriveerd?

Veel plezier met de jouw dierbaren! :)

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ik hoop dat je niet gaat drinken Quinn

zolang wij dat doen geven we ongewild

ook een deel van onze jeugd en de trauma's

weer door aan onze eigen kinderen.

Soms kon het niet anders, maar eenmaal

bewustzijn daarover betekent ook iets van

de plicht aangaan de rode draad door te knippen

en zelf te gaan leven, zonder de navelstreng.

Heb een goede jaarwisseling!

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden
×
×
  • Nieuwe aanmaken...