Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[erik]

Opeens was daar Jannigje, zij zag mij.

Zij zag mij, hebt u enig idee hoe dat voelde?

Ik werd gezien.

Sterker nog, ik werd meegenomen.

Over in de 3e persoon over jezelf schrijven gesproken. Daarom vind ik bovenstaande zo mooi. Janigje ziet de krulhazelaar en maakt zichzelf gelukkig met gezien worden. Jezelf zien dus.

Over je vorige opmerking over 3e persoon. De spiegel van de ander over jezelf. Ik had die ervaring in Jan Geurtz verslaafd aan denken. De oefening van dat gebeurtenissen pas lading hebben als ze betrekking hebben op her zelf. Ik bedacht me dat dit bij mij niet zo werkt. Leed in de 3e persoon kan me veel meer raken.

Veel geluk met de krulhazelaar. Hoop dat jullie het samen fijn hebben.

18 april 2016 bewerkt door erik

[erik]

En plekjes geven kan ook ik niet veel mee. Klinkt zo cliché....wat doe je dan precies.....ik ken dan alleen wegstoppen zo dat ik er met mijn gevoel niet bij kan. Dat is in mijn ogen steeds gewicht voor die rugzak die je meedraagt. Travel light...verwerk dingen heel jezelf indien nodig...niet een plekje in de rugzak.....Maar wellicht begrijp ik het niet wat men bedoelt met plekje geven.....

18 april 2016 bewerkt door erik

[Jannigje]

Voor mij klinkt "je moet het een plekje geven" vaak als een advies waar ik niets aan heb, goedbedoeld, ongetwijfeld, maar je weet waar die naar kunnen leiden...

Misschien doe ik mensen onrecht aan, dat is absoluut niet mijn bedoeling, maar het komt bij mij vaak over als een antwoord uit machteloosheid.

We kunnen zo vaak niets doen aan de pijn of verdriet van een ander en we willen zo graag helpen. Ik ook.

Het is ook alsof iets wat groot en ongrijpbaar ik, teruggebracht wordt tot iets overzichtelijks, namelijk "het".

En als we " het" een "plek(je)" geven is het probleem/verdriet/de pijn weer behapbaar geworden.

No offense mensen.

Het raakt iets in mij, het is een trigger voor mij.

[Jannigje]

Monster, jij vroeg me eind maart of ik mezelf elke dag een compliment zou durven geven, hier op het forum.

Dat durf ik nog niet.

Maar ik wil wel graag een compliment delen dat ik gisteren kreeg.

er was crisissituatie in het museum en die heb ik samen met een van mijn bazen op kunnen lossen. Een bezoeker had een medisch probleem en we hebben dat goed aangepakt.

Naderhand gaf mijn baas mij een hand en zei zoiets als: dit hebben we goed opgelost.

En meteen er achteraan: ik zou je zo aannemen!

Een paar weken geleden schreef ik nog: ik ben afgekeurd.

Daarna : ik ben niet meer afgekeurd.

Gisteren zat ik op de fiets naar huis en dacht: vandaag ben ik goedgekeurd!

En niet alleen door hem, ook door mijzelf.

Ik vind zelf ook dat ik het goed heb gedaan: ik was kalm, gefocussed en doortastend. In zo'n situatie ben ik niet bang en vraag ik me niet af of ik het wel goed doe, dan handel ik.

Meestal ga ik dan achteraf heel erg twijfelen en mijzelf weer onderuit halen.

Maar gisteren niet. Vandaag trouwens nog steeds niet.

Ik voel toch een zekeren gene om dit op te schrijven.

Als hij mij had gezegd dat ik fout had gehandeld, had ik waarschijnlijk als de wiedeweerga het boetekleed aangetrokken.

Zo gewoon, zo aan gewend.

Maar vandaag geen boetekleed, vandaag een gevoeld en aanvaard compliment

[lady jane]

[huttula]

Ook dat is een gevoel waar je aan moet wennen

[Jannigje]

Klopt Huttala, ik moet inderdaad aan dat gevoel wennen.

Ik ben er heel erg bewust mee bezig, juist om de automatische gedachten voor te zijn, of in ieder geval snel in te halen als ze al met me op de loop dreigen te gaan.

Het oude beeld klopt niet meer.

Het klopt niet meer.

Ik mag anders denken

Ik mag anders voelen.

En ik mag ervan genieten dat ik iets goed heb gedaan en dat dat gewaardeerd werd/word.

Ja, dat is nieuw.

[huttula]

Jannigje

Toen ik het proces aanging dacht ik dat de hele wereld veranderde.

En feite was "ik"die veranderde

Mooie groei Janigje❤

[Jannigje]

Dat klopt Huttale, de wereld verandert niet, ik wel.

Het mooie is wel dat de reacties die ik nu uit "de wereld" begin te krijgen anders zijn, maar die verandering komt inderdaad voort uit ander gedrag van mij.

Wonderlijk om te ervaren.

[Jannigje]

Onderstaande las ik vandaag, ik wil het graag delen.

Persoonlijk streef ik hier naar, maar het lukt lang niet altijd.

Conflict eindigt daar, waar je vanuit

een niet-defensieve houding en acceptatie naar iemand kunt luisteren,

voorbij ‘ik heb gelijk en jij bent fout’, vanuit een plek waar je

iemand anders’ huidige ervaring van het leven volledig kunt

erkennen, hoe absurd of onaardig het ook klinkt.

Conflict eindigt daar, waar je open kunt blijven,

terwijl je door de ander als fout wordt gezien,

zelfs al ben je er vrij zeker van dat jij gelijk hebt.

Conflict eindigt daar, waar je stopt te pretenderen

alle antwoorden te hebben en in plaats daarvan

luistert, wérkelijk luistert.

Jeff Foster

[Jannigje]

De jurk

 

Ik ben/was een trouwjurk en hang al bijna 37 jaar in de kast, zonder morren.

Mensen zijn vaak ongeduldig, maar ik heb daar geen last van.

Geen spat veranderd in al die jaren.

Jannigje daarentegen wel, die is oud geworden! Ja, 37 jaar geleden, toen ze trouwde, had ze nog een mooie huid, geen rimpel te bekennen. Ook nog geen uitgezakte lichaamsdelen, als u begrijpt wat ik bedoel. Uit discretie wil ik verder liever niet in details treden.

Maar laat ik het zo zeggen: de tand des tijds heeft diepe sporen nagelaten, letterlijk.

 

Stilletjes aan was ik een beetje in slaap gesukkeld, tot ik mijn naam hoorde noemen, na al die jaren?

Wat bleek, ze had een jubileumconcert en de dames moesten in gala.

Nou, dat is snel geregeld. Dacht ik.

Nee dus.

Buiten de waard gerekend.

Kijk, ik ben van nature nogal zeker van mijzelf, maar zij niet. Nooit geweest ook.

Zij ging vergelijken, niet echt, maar in gedachten, en ja, dan gaat het mis.

Zij praat veel hardop, dus ik kon het mooi volgen.

Links tetterde de duivel op haar schouder, u hebt hem al eens ontmoet naar ik meen. Die was er schor van, kan ook niet zingen hoor, klinkt als een schorre kraai, maar wel heel luid.

Rechts zit haar helper, maar die klinkt veel zachter, wel melodieus. Die kan vaak niet tegen die andere toeteraar op.

 

Dus die uitgemaakte zaak bleek een misvatting van mij te zijn.

Door die negatieve gedachten van haar begon ik ook te twijfelen. Stom natuurlijk, zelf gedaan ook, maar het is lastig om positief te blijven als iemand je steeds onderuithaalt.

 

Ze durfde mij niet aan te doen, was heel bang dat ze er dan te gewoon, te eenvoudig uit zou zien. Dat was wel een klap voor me.

Dan zoek je het maar lekker uit dacht ik gekwetst.

 

Maar ongeveer een week geleden begon ze te veranderen, waardoor weet ik niet, maar het beviel me wel. Ze haalde me weer uit de kast en deed me opnieuw aan.

Dat is wel grappig, zij past nog wel in mij, ondanks de andere verdeling van eh eh .....

En ja, dan zie je mijn sterke kant: ik verbloem alles, ik val soepel over dijen en billen, geen onvolmaaktheid meer te zien.

 

Ze begon er vertrouwen in te krijgen, het hield nog niet over, maar toch.

Ze besloot mij aan te doen!

Yes!

Ze heeft ook een heel mooie sjaal, niet dat ik die nodig heb, maar ala.

Eenvoudige, maar wel mooie sieraden erbij, schoenen waarop ze hoopte het uit te kunnen houden (zij is van de platbodems, als fietsmens)

 

En daar gingen we. Zij onzeker, toch nog, ik niet, ik glom.

Ze keek, ze vergeleek.........

En het viel mee! Ja, daar stond zelfs ik van te kijken.

Ze zag dat ze niet uit de toon viel en sterker nog in sommige gevallen er beter uitzag dan anderen.

Nou ja!

Jannigje toch.

Wat een hoogmoed, dacht zij

Wat leuk, dacht ik.

 

Ze kreeg complimenten.

De avond was een groot succes.

Door MIJ.

En door de sjaal...

En door de sieraden....

En door het orkest

En door de solisten

En oké, ze hebben mooi gezongen.

Maar toch vooral door mij.

 

En zij ging ook glimmen.

Zij voelde zich heel vrouwelijk.

Zij bloeide helemaal op.

 

Dat vond ik wel ontroerend. 

 

 

 

 

 

 

 

[Nadia]

Ik vind het wel bijzonder om dit draadje te volgen. Joh, wat zit je in een positieve spiraal, je gaat steeds beter!

[Monster]

Jannigje wat mooi

[smart]

Prachtig!  

[Jannigje]

Boos ben ik, boos en gefrustreerd.

Én gewond, lichamelijk maar vooral geestelijk.

Zou ik PTTS hebben? Lijkt me niet onmogelijk.

Het gebeurt natuurlijk niet elke dag dat de politie op je inbeukt.

Maar, ik heb standgehouden!!! Jazeker, en daar ben ik trots op.

Mijn missie in dit leven is: Jannigje beschermen tegen onverlaten die haar huis proberen binnen te dringen.

Daarin ben ik dus goed geslaagd.

Alleen waren het geen onverlaten maar een bezorgde vriendin, de politie, brandweer en ambulance.

Maar ja, ik ben een deur van principes, dus ik kan geen uitzonderingen maken.

 

Ik ben bere sterk. Gaat niet vanzelf, ik moet goed eten en heel veel sporten, vooral krachttraining.

En mentale training: onverzettelijkheidstraining.

Door mij gaat Jannigje ook naar de sportschool, af en toe heeft ze geen zin, dan moet ik haar echt naar buiten duwen. En dan gauw dichtgaan.

Soms kun je geen halve maatregelen nemen.

 

Toch vind ik het achteraf wel een behoorlijk dilemma, heb ik er nou goed aan gedaan om stand te houden? Of was ik alleen maar koppig?

Zo van: als je mij aanvalt, voor mijn gevoel zelfs onterecht aanvalt, dan ga ik met de hakken in het zand.

Soms is het beter mee te buigen als bamboe in de wind, ik kan dat niet zo goed.

Jannigje herkent dat wel.

Die kan ook slecht tegen aangevallen worden, vooral als het neerkomt op “veroordeeld worden zonder proces”

Ja, dan gaan haar hakken in het zand mensen.

Of bijvoorbeeld in dit geval door de rare houding van die woningbouwvereniging.

Zij is van de harmonie, van het overleg, maar als dat niet lukt?

Als men onredelijk is in haar ogen of onrechtvaardig of oneerlijk………

Nou, dan zijn de rapen gaar.

Dan gaan die hakken!!!!!!!

Ze blijft wel altijd beleefd, dat waardeer ik wel. Ik niet altijd, moet ik eerlijk toegeven. Ik scheld nog weleens.

Zij niet, zij scheldt nooit. Nou ja, niet hardop.

In het begin was ze even uit het veld geslagen, maar dat is voorbij.

Zij heeft nu ook een missie: mij en mijn buurvrouw het raam gerepareerd krijgen!

En dan niet op haar kosten, dat vertikt ze. Tenzij het echt niet anders kan.

 

Ze is alle opties aan het onderzoeken, heeft zelfs agenten op straat aangesproken op Koningsdag met de vraag wat ze moet/kan doen.

Stoer vind ik dat!

 

Van de week kwam de stoom nog uit haar en mijn oren.

Inmiddels is zij aan het ontstomen (ik nog niet helemaal) en een strategie aan het bedenken.

Vervelend is wel dat bij haar het ontstomen gepaard gaat met te veel en ongezond eten. Dat keur ik ten zeerste af! Zij zegt dat ze daarin probeert mild te zijn naar zichzelf.

Mild zijn, als je je zo laat gaan? Hoe verzint ze het.

Ziet u het voor zich, een milde deur?

Ik niet, daarin verschillen wij dus behoorlijk van mening, we botsen nogal eens over het onderwerp mild zijn.

 

Maar goed, zij heeft dus iets onverzettelijke over zich gekregen.

Geen slachtoffer.

Zelf regie houden.

Vastberaden.

Wel meebuigen als het kan.

 

Ik ben niet de enige sterke hier in huis.

 

 

[huttula]

Mild zijn maar jezelf..herkenbaar probleem

[smart]

Gelukkig kan ik weer duimpjes plaatsen!

[smart]

Lieve Jan: hoe is het nu met je?

 

   

[Indigo]

❤️

[Gast]

Wat schrijf je prachtig Jannigje.. 

[erik]

Jannigje schrijf nog eens zo mooi.....❤

[Jannigje]

Ik heb net een stukje van mijn eigen draad terug gelezen en zit met tranen in mijn ogen.

Na het voorjaar van 2016 ben ik langzaam maar zeker steeds verder weggezakt.

De AD sloegen niet meer aan en ik ging het hellend vlak weer af.

Ik heb geknokt om hulp te krijgen, de hulp die ik nodig had.

Na veel gedoe is dat eindelijk gelukt.

Uit de tests blijkt dat ik erg slecht score op de despressieindicatoren. Of hoog eigenlijk.

Zoals een positieve uitslag die betekent dat je ziek bent.

De therapie die ik nu volg is heel leerzaam, maar helpt niet om mijn basis gevoel op te krikken. Daarom toch weer proberen met AD.

Maar ja, dan moet ik eerst van deze af.

Ik begin de moed op te geven, ik knok al zo lang.

Maar ja, wat dan?

Dit is geen leven, dus ik moet wel.

Ik voel me nu zo afgesloten, eenzaam, ver van alles af. Alsof ik vanuit een andere planeet naar de wereld kijk en me verbaas over wat zich er allemaal afspeelt.

Ik moet/wil weer op de e.o.a manier aansluiting zien te vinden.

Zoals ik me nu voel, zou ik het liefst verdwijnen, maar aangezien dat niet gebeurt, zal ik toch iets moeten.

Ik ga hier maar weer wat vaker schrijven, want ik vind het moeilijk om deze dingen op de dagdraad te zetten. Ik weet dat alles wat speelt daar mag en kan, maar toch.

[Lika]

❤️

[Lika]

Jannigje, ik herken wat je schrijft. Het is afschuwelijk. Ik hen jaren geleden best moeten zoeken naar goede medicatie. Toen dat goed ging heb ik me nooit meer zo ellendig gevoeld. Houd vol, houd moed.

[smart]

Aansluiting vinden, ik gun het je zo. Dat uit de verte turen vanuit je eigen cocon, terwijl je je afgesloten voelt dat maakt miserabel en eenzaam.

Logisch.

Hoelang moet je nu verder met de ad, voordat alles goed is ingewerkt en je resultaat mag verwachten?

 

En bedoel je met basisgevoel, je gevoel van eigenwaarde?

(een 'leerzame therapie' lijkt me om inzicht te gaan terwijl therapie in mijn ogen toch vooral bedoeld is voor basisemoties)

 

Ik denk dat hier weer schrijven goed kan zijn als je je niet ook blijft terugtrekken. Ik bedoel dat ik denk dat je door te schrijven iets met je

angsten kunt aanvangen en contacten kunt verdiepen. Je zou jezelf ertoe kunnen verplichten om ermee te stoeien. Elke dag? 3 x per week?

Ik gun je toch zo dat je je weer zoals vorig voorjaar kunt voelen!! (het is nog ergens, echt!)