Verslaafd aan iets

[lady jane]

ik streef naar zo goed mogelijk doen en zijn
meestal ontstaat er dan ook een win-win situatie

[Lonster]

Op 2-3-2022 om 12:11 zei Rosee:

Kortom gaat het om daden of intenties?

Allebei even goed, maar inderdaad ligt het aan de omstandigheden of je het wel kan waarderen of iemand iets vanuit zijn goede hart wil doen maar niet kan.

 

[Etty]

Ik ging gisteren in bad en nam een boek mee uit de boekenkast.  Na een ingewikkelde dag had ik behoefte aan compassie voor mezelf, maar als het ingewikkeld is, dan neig ik naar zelfkritiek en schuldgedachten denken.  Ik pakte het boek van Kristin Neff  'Zelfcompassie'.  Daar las ik: 'Een ander struikelblok was de overtuiging dat ik, als ik mezelf vergaf, in feite ergens ongestraft mee weg kwam'.   Dat raakte. Ik zit op straf te wachten want daarna volgt vergeving.  Mezelf vergeven, dat lijkt onmogelijk.  Ik kan mezelf beter straffen. 

En ook: 'de hartelijkheid waarmee we onszelf kunnen bejegenen, maakt ons lijden draaglijk en biedt een verzachtende balsem voor de scherpe randjes van onze pijn. Als we onszelf behandelen als een aardige vriend of vriendin zou doen, hoeven we niet meer volkomen op te gaan in de rol van degene die lijdt'. 

Er zit een heilig moeten achter, achter dat lijden. Zo lijkt het. 

Het zijn van die eye openers die mij helpen om uit die negatieve riedel te komen, of er niet helemaal in te gaan. 

Mijn kinderen gaan helaas niet goed door een deur.  Veel wrok onderling. Weinig opening.  Afstand lijkt even de best remedie.  Dat kan niet, ik wil het fixen. Ik kan het niet een tijdje laten.   Gisteren bezocht ik een goede bekende die over een paar dagen euthanasie krijgt.  Hij krijgt zijn geliefden niet bij elkaar als het gaat gebeuren omdat een paar niet met elkaar in dezelfde ruimte willen zijn.   Op de terugweg, lopend door feestend Amsterdam, krijg ik zelf visioenen van mijn sterfbed, en stel me voor dat mijn kinderen elkaar dan niet willen en kunnen troosten.  Hard zijn naar elkaar.   Idiote gewoonte van me om alvast het ergste scenario te bedenken, er alvast rekening mee te houden.  Kijken of ik het kan. En me er enorm klote om te voelen.  

Vertrouwen dat het goed komt, dat kan ook, dat het tijdelijk is, misschien zelfs een gezonde ontwikkeling tussen die twee kan zijn.  En niks fixen!  Dit keer haal ik er iemand bij van buitenaf om er samen naar te kijken, hoe ik hier het beste in kan staan. Wat ik wel en niet moet/kan doen. Vanochtend besloten en dat voelt goed. Steun. Hulp. Niet alleen. 

Van twee mensen houden die niet in dezelfde ruimte kunnen zijn zonder dat het akelig wordt.  Vijandig, of beleefd maar kil.  Het is één op één door te vertalen naar hoe het ooit was, toen mijn moeder me dwong te kiezen en loyaal te zijn aan haar.   Samen een hekel te hebben aan mijn vader, terwijl ik niet snapte waarom.  Zijn liefde ook nodig hebben, maar niet meer mogen ontvangen.  Ik stel me nu niet partijdig op, uiteraard, maar ik vind het doodeng. Angst dat als de ander niet zal accepteren dat ik niet meega in zijn verhaal hij of zij mij ook niet meer wil zien. 

Kijken of het me lukt de impact van vroeger op te roepen, zodat het niet meer meedraait in de situatie nu en ik me blijf verdedigen, schuldig voelen en fixen.  Ik zit er dichtbij denk ik.   Ik voel steeds een verdriet omhoog komen, en het besef dat dit stamt uit de tijd dat ik klein was, niet opgewassen.  Mar het huidige verhaal en toen lopen nog door elkaar heen. 

Ik heb wat uit elkaar te trekken.  Loyaliteiten, geen partij kiezen, wat doe je als het toch van je wordt gevraagd.  Zo blijf je lekker bezig. 

 

[Etty]

Oh ja, en wat fijn dat drank geen optie is. De behoefte aan verdoving is zeer groot, dat wel, maar ik doorzie het steeds als niet helpend.  

[lady jane]

50 jaar geleden, moest ik mijn broertje van 12 vergezellen
naar de rechtbank in Utrecht.
Om officieel hem te laten kiezen tussen wonen bij moeder of vader.
Een vreselijk gebeuren vond ik, voor he.
Dankzij jouw verhaal zie ik in, hoe ikzelf ook die keuze moest maken
en dat het een onmogelijke keuze was.
En ja, natuurlijk kozen we beiden voor de underdog die mijn moeder toen was.
Partij kiezen, kiezen uberhaupt, zoo moeilijk gebleven. En ik maar denken
dat het komt omdat ik een Weegschaal ben♥

[Rosee]

Wat een herkenbaarheid @Etty. 

[Etty]

Overeind blijven.  Zit klem tussen twee kinderen die allebei willen dat ik partij kies, het gedrag van de ander veroordeel.  De één wat subtieler dan de ander.  

Wat ben ik gevoelig voor emotionele chantage.  Wat voel ik me schuldig.  Wat wil ik het graag fixen.  Kan niet geloven dat dit nu mijn situatie is.  Janken bij foto's van gezinnen die stralen,  bij het zien van ouders die nog kleine kinderen hebben. Willen dat ik terug kon in de tijd, weer dat schuldgevoel.  Of vooruit spoelen, in de hoop dat het goed komt. Iets om me aan vast te klampen.  Er is niets, alleen een puinhoop. 

Wie weet willen ze ons straks ook niet meer zien omdat we geen partij kiezen.  Wat staat ons te wachten. 

Ik schaam me, voel me vreselijk mislukt als ouder. 

Er is ook opluchting.  Niet meer op eieren lopen, in de hoop dat er een bom gaat barsten. Dat is nu gebeurd. Niet meer goed houden. 

Ik ben niet mijn gedachten, en verder maar even niets.  Dit gaat voorbij. 

 

[Francoise]

Aaah @Etty knuffel en een onder de riem. Wat een onmogelijke spagaat 

[Rosee]

Lieve Etty wat ontzettend moeilijk voor je, ik leef met je mee. Je kan het eigenlijk toch nooit goed doen en je hebt gedaan wat jij dacht dat het beste was, anders had je het wel anders gedaan. Het is wat het nu is en ja het gaat voorbij.  

[Francoise]

Mijn collega van 86 zei me laatst over haar kinderen . "Ik heb ze leren praten en ze hebben mij geleerd te zwijgen "

@Etty

[Etty]

Het is inderdaad vooral niet iets doen, maar  laten.  En er dan zelf mee dealen, met wat ik dan voel. Wat er omhoogkomt als je stil blijft. 

 

[Quinn]

Wat een moeilijke situatie @Etty ik zou niet weten wat je te raden. 

[lady jane]

[Reacher]

Lieve @Ettyik wens voor je dat het je lukt om in deze situatie trouw aan jezelf te blijven. Niet kiezen, wel van hen houden. Maar vooral jezelf niet kwijt raken en verliezen in deze strijd. 
 

Een onwijs dikke knuffel. 

[Lika]

.  Houd vol

[Etty]

Nog steeds behoorlijk heftig. De gedachte aan alcohol is wel in me opgekomen, of liever gezegd: de gedachte dat ik dit soort emotiestormen vroeger niet aangekund zou hebben zonder alcohol.  Ik zie nu dat het de situatie alleen maar erger zou maken voor mezelf. 

Oude verdrongen pijn speelt hier een grote rol en maakt dat ik niet goed kan kijken, handelen.   

Ik ben daar wel weer een stap mee vooruit en dat maakt me blij. Mijn hersenen maken (als ik het laat gaan)  kennelijk van de huidige situatie dat de kids zich niet alleen van elkaar, maar ook van mij afgekeerd hebben. En dat is gewoon niet zo.  Ze spreken ook hardop uit dat ze niet willen dat wij partij kiezen, en dat ze onze positie ook snappen.  Tegelijkertijd willen ze (nu nog even) ook dat we het gedrag van de ander veroordelen. En dat moet ik bij hen laten, maar ik mis daar nog vaardigheid op de momenten dat dit gebeurt.  Hoe ik dan in mijn reactie trouw kan blijven aan mezelf.   

Moeilijk om te zien dat ik mijn leven en dus ook mijn ouderschap tot nu toe vooral in de overleefstand heb uitgevoerd. En voor het grootste deel ook nog weten dat dit zo was, maar er maar mondjesmaat iets in kunnen veranderen (het wrede lot voor ouders met een rugzak vrees ik).  Anticiperen en reageren vanuit angst.  Alles geven, en het vaak niet te geven hebben.  En dat ik alcohol vaak inzette om de scherpe randen er voor mezelf van af te halen.  

Onder ogen zien zonder toe te geven aan de zelfkastijding.  Dat staat op mijn bucketlist. 

 

4 mei 2022 bewerkt door Etty

[lady jane]

[Rosee]

[Etty]

Het lukt om overeind te blijven.  Trouw aan mezelf ook nog.  Ze zijn er nu aan gewend dat er geen partij wordt gekozen, geen voeding van onze kant aan het wederzijdse vijandsbeeld.  Indien nodig zoeken ze dat maar bij partners, vrienden etc. 

Er zijn twee gezinnen nu:  wij met hem en wij met haar (was het niet altijd al zo?).  Ergens zijn we allemaal opgelucht, er hoeft geen energie meer naar het goed houden met z'n vieren, het op eieren lopen. 

En we hebben er iemand bij gehaald, die een tijdje meekijkt, en die ons wil helpen. Die goed voelt. Gisteren het eerste gesprek mee gehad. Hij zei dat het hem opviel hoe streng we zijn voor onszelf en vroeg me wat ik er bij voelde als hij tegen me zei dat ik al goed genoeg was (of zoiets).  Nou ja niets dus, natuurlijk. Wat een loze woorden dacht ik. Duh. Zó makkelijk.  

Maar vanochtend schoten de tranen in mijn ogen van het onvermogen deze woorden te denken over mezelf. En van de behoeften daaronder, die eindeloos worden uitgesteld als ik niet kan zeggen tegen mezelf dat het goed genoeg is, als ik àltijd  leef met dat het eerst beter moet.   

 

[Francoise]

Pfoe , fijn @Etty, dat je nu de rust krijgt om gewoon te zijn .  Het blijft naar , je had het zo graag anders gezien .  

En ja wat een herkenning,  het altijd nog beter willen doen.  Houd dat ooit op . Merk wel dat ik milder word nu ik ouder word , misschien ook naar mezelf 

[Rosee]

Fijn om te lezen @Etty, hier ook herkenning.  Je kunt niet meer doen, er niets aan veranderen.  Moeilijk om dat te accepteren maar misschien ook een opluchting. Je bent niet verantwoordelijk.  Ik maak hier in huis hetzelfde mee, maar dan zonder partner.  Heb nog een hoop te leren, want ook al zeg ik dit ook allemaal tegen mezelf, het zit er zo ingesleten.  Al die tegenstrijdige gevoelens en dat gevoel van tekort schieten.  

[Etty]

@RoseeDenk je dat het zonder partner ingewikkelder is, of juist niet? 

 

 

[Rosee]

@Ettyik denk dat het z'n voor en nadelen heeft. Een andere dynamiek. Niet makkelijker of moeilijker. Voordeel met partner is misschien dat je het samen deelt. Maar dat kan ook juist weer een nadeel zijn

[Reacher]

Op 18-5-2022 om 06:45 zei Etty:

Het lukt om overeind te blijven.  Trouw aan mezelf ook nog.  

Ik denk hier veel over na. Trouw zijn aan jezelf is belangrijk. Vooral bij zaken als familie/gezin. Belangen gaan vaak door elkaar lopen, uiteindelijk is dan het moeilijk nog te duiden waar je zelf begint en eindigt. 
Fijn dat het lukt om overeind te blijven. 
 

En als dat niet altijd lukt.. ook dat mag hè? 

[Etty]

Jazeker mag het @Reacher.  Het niet lukken gebeurt toch, als het gebeurt.  

Bij het duiden helpt mij de volgende uitspraak van Rosenberg:  

"Natural Giving: Anything we do in life which is not out of that energy, we pay for and everybody else pays for. Anything we do to avoid punishment, everybody pays for. Everything we do for a reward, everybody pays for. Everything we do to make people like us, everybody pays for. Everything we do out of guilt, shame, duty, or obligation, everybody pays for."