Hi, ik ben Patries

[Patries]

11 uur geleden zei Woodie:

Hoi Patries,

Ik heb je verhaal eens goed doorgelezen en ik weet wat je doormaakt. Ik ben ook zo'n enorm slechte slaper en heb hier ook medicatie voor. Ik hoop dat je snel terecht kan bij de slaapkliniek. Kom hierbij wel goed voor jezelf op en vraag of ze alles onderzoeken. Bij mij hebben ze alleen cognitieve gedragstherapie voorgesteld en dat proces heb ik dan ook doorlopen, maar dat heeft niets opgeleverd. Ik moest maar accepteren dat het zo is en ermee leren omgaan. Ze hebben bij mij bijvoorbeeld nooit gekeken naar de aanmaak van melatonine of een scan uitgevoerd. Ik weet hoe slopend het is. Twee, drie nachten achter elkaar niet slapen en toch maar doorgaan terwijl je kapot bent. Ik denk dat het drinken bij mij ook is ontstaan omdat ik er beter door kon slapen. Inslapen dan, ik weet dat het verder slecht is voor de kwaliteit van de slaap. Voor mij staat het stoppen met drinken nu voorop en het stoppen met de medicatie volgt hopelijk ook. Al heb ik voor mijzelf besloten dat als dit laatste niet lukt, het maar gewoon moet accepteren.  

Dank je wel Woodie, ik ga daar zeker rekening mee houden! Het gekke vind ik trouwens nog steeds dat mijn psychologen altijd weinig aandacht hebben geschonken aan mijn slaapprobleem. Ik heb allerlei therapieen gevolgd, heel veel gesprekken gehad, maar aan het slapen werd weinig aandacht besteed, ook al gaf ik altijd nadrukkelijk aan dat het vooral dat is wat mijn levenskwaliteit nekt. De depressies, de onhandigheid, het onvermogen dingen adequaat en snel in me op te nemen, het vreselijke gebrek aan energie, het vaak niet sociaal kunnen zijn, het dissocieren en het minderwaardigheidsgevoel door al die dingen waar ik zo'n moeite mee heb zijn voor zo'n groot deel te relateren aan mijn onvermogen te kunnen slapen.

Na weer een slechte nacht denk ik: "Blijkbaar zal ik niet zonder medicatie kunnen." Ik modder al zo lang door. En er is niets dat heeft geholpen uiteindelijk, met de wijn, de mirtazapine en de pammen kon ik wel wat slapen, maar uitgerust was ik ook nooit echt. Ik tolereer geen medicatie meer waaraan ik uiteindelijk weinig heb. En ook geen (zoveelste) therapie die is gericht op depressiviteit en gevoelens van minderwaardigheid: als ik eens wel normaal slaap ben ik een blij mens, een kinderhand is snel gevuld. Het is niet dat ik zielig wil doen, maar mijn hele leven is verpest door die slapeloosheid. Stomme labels als PTSS, ADD....ik weet het niet hoor, ik denk dat het vooral de slapeloosheid is waar ik mijn HELE leven al mee kamp.

En ik hoop dat ze dit serieus gaan nemen in het ziekenhuis. 

[lady jane]

Hoe kan het zijn Patries, dat je ouders/moeder daar niet serieus werk van hebben gemaakt
toen je nog jong en afhankelijk was? Je schrijft vaker dat je toen ook al aan slapeloosheid leed.
Je was toen volkomen afhankelijk van hen neem ik aan?

19 januari 2019 bewerkt door lady jane

[Patries]

8 uur geleden zei lady jane:

Hoe kan het zijn Patries, dat je ouders/moeder daar niet serieus werk van hebben gemaakt
toen je nog jong en afhankelijk was? Je schrijft vaker dat je toen ook al aan slapeloosheid leed.
Je was toen volkomen afhankelijk van hen neem ik aan?

Weet je, het was natuurlijk een andere tijd (jaren 60/70) toen ik klein was. Ik denk dat niemand goed wist hoe je daarmee om moest gaan, een kind dat niet kon slapen. Het was ook wel lastig, want soms was ik in paniek en dan maakte ik mensen wakker. 

[Woodie]

Zelfs nu blijven slaapproblemen een lastig issue. De huisarts rommelt voor mijn gevoel maar wat aan. Bij de slaapklinieken hebben ze wachtlijsten variërend van een half jaar tot een jaar en het internet staat vol met tips en ik heb van alles geprobeerd, maar ik heb ook nog niets gevonden dat mij echt goed helpt. Slapen is voor de meeste mensen een vanzelfsprekend iets terwijl het een steeds groter probleem aan het worden is. Ik merk wel dat ik het steeds meer kan loslaten. Ik pieker minder 's nachts alsof ik het heb geaccepteerd. 

[Patries]

10 uur geleden zei Woodie:

Zelfs nu blijven slaapproblemen een lastig issue. De huisarts rommelt voor mijn gevoel maar wat aan. Bij de slaapklinieken hebben ze wachtlijsten variërend van een half jaar tot een jaar en het internet staat vol met tips en ik heb van alles geprobeerd, maar ik heb ook nog niets gevonden dat mij echt goed helpt. Slapen is voor de meeste mensen een vanzelfsprekend iets terwijl het een steeds groter probleem aan het worden is. Ik merk wel dat ik het steeds meer kan loslaten. Ik pieker minder 's nachts alsof ik het heb geaccepteerd. 

Artsen, zeker huisartsen weten het vaak niet he, wat ze moeten adviseren. Ze komen dan met tips die je allang hebt uitgeprobeerd en uiteindelijk met een paar slaappillen "om tot rust te komen" en om "uit de vicieuze cirkel te raken". En dat werkt natuurlijk niet echt en zeker niet blijvend. Ik ben heel benieuwd wat ze in het ziekenhuis zullen vinden na het onderzoek en wat ze gaan adviseren. 

Nu ik ziek gemeld ben kan ik me iets beter ontspannen, maar ik slaap nog steeds beroerd hoor. Wat ik wel ga proberen is mijn dagen zoveel mogelijk te vullen met dingen die ik leuk vind om te doen. Ik wil mezelf prikkelen te genieten, dat doe ik al heel lang niet meer. Als ik thuis ben zit ik meestal maar wat voor me uit te staren door pure vermoeidheid. Gisteren ben ik naar een concert geweest en vandaag ga ik met de jongste naar een motorbeurs. Moe of niet moe, ik ga het doen. Van het concert heb ik heel erg genoten, ik heb staan dansen en springen en ik kwam helemaal vrolijk thuis.

Ik denk dat dat dissocieren en voor me uit staren mijn probleem groter maakt, het voelt als een soort half-slapen overdag. Soms kan het niet anders, dan ben ik gewoon te moe. Maar als het enigszins kan ga ik wat doen.  

[Mocktail]

Hallo @Patries,

Je hele topic gelezen, je hebt heel wat op je bordje liggen, ik bewonder je doorzettingsvermogen om zonder alcohol en medicatie jezelf hier doorheen te slaan. Ik kan met je meelezen en je positieve energie sturen. Jouw slaapprobleem, daar kan ik niets in betekenen. Ik hoop dat je met hulp daar zelf meer inzicht in krijgt.

Buiten alcohol ben ik sinds de middelbare schooltijd ook "verslaafd" aan het lezen van zelfhulpboeken. Het maakt mij niet uit waar het over gaat, of ik wel/niet in de situatie zit waar het boek over gaat. Ik lees nu bijvoorbeeld een boek over stoppen met roken, zelf rook ik al bijna 20 jaar niet meer, ook geen enkele behoefte meer aan. Ik vind het boek gewoon interessant om te lezen. Nu ik dit opschrijf en er over nadenk vind ik het (denk ik) gewoon prettig om te weten dat je de regie over je eigen leven kunt nemen (daar gaan de meeste boeken over), dat je zelf verantwoordelijk bent én dat je altijd op zoek kunt gaan naar oplossingen, hoe moeilijk ook.

Ik ben een uitstekende slaper, toch heb ik meerdere boeken gelezen over beter leren slapen. Alle boeken gaan over het aanpassen van je leefstijl waarin alle tips en tricks staan die alle slechte slapers al tientallen keren hebben geprobeerd zonder succes. Eén boek over slapen had voor mij een verrassende andere insteek. Dat boek geeft aan dat dat soort aanpassingen juist niet werken. Het maakt het slaapprobleem groter!

Dit boek gaat erover dat "de angst om niet te slapen" het grootste probleem is van niet kunnen slapen! Als je aan een goede slaper vraagt: Wat doe je om goed te kunnen slapen, zal het antwoord zijn: niks, ik leg mijn hoofd op mijn kussen en ik slaap. Als je aan een slechte slapen vraagt: Wat doe je om goed te slapen, dan volgt er een hele waslijst. Slechte slapers zijn vaak zó enorm druk met goed slapen dat dat juist belemmerd om goed te kunnen slapen. Begrijp je wat ik bedoel? Dit boek is gebaseerd op ACT (Acceptance and Commitment Therapy), het gaat erom dat je volledig leert te accepteren dat je slecht slaapt. Juist niet meer allerlei dingen willen doen om goed te gaan slapen, daarmee activeer je je hersenen en benadruk je juist dat je een slechte slaper bent. Net als een goede slaper zal je moeten leren om juist "niks" te doen om goed te slapen.

Ik heb niet de illusie dat dit boek opeens jouw wonder gaat zijn. Ik begrijp dat dit een mooie theorie is die waarschijnlijk moeilijk is om toe te passen. Ook ik heb "makkelijk" schrijven, ik heb geen slaapprobleem. Toch wou ik het even benoemen omdat het een totaal andere kijk geeft op slaapproblemen en hoe hiermee om te gaan.

Uiteraard hoop ik dat het onderzoek van 5 februari inzichten gaat geven en dat je vanuit die inzichten oplossingen kunt vinden. Tot die tijd vind je het misschien interessant om eens in dit boek te lezen.
 

Veel sterkte, ik blijf je volgen.

 

 

[Patries]

4 uur geleden zei Mocktail:

 

Dit boek gaat erover dat "de angst om niet te slapen" het grootste probleem is van niet kunnen slapen! Als je aan een goede slaper vraagt: Wat doe je om goed te kunnen slapen, zal het antwoord zijn: niks, ik leg mijn hoofd op mijn kussen en ik slaap. Als je aan een slechte slapen vraagt: Wat doe je om goed te slapen, dan volgt er een hele waslijst. Slechte slapers zijn vaak zó enorm druk met goed slapen dat dat juist belemmerd om goed te kunnen slapen. Begrijp je wat ik bedoel? Dit boek is gebaseerd op ACT (Acceptance and Commitment Therapy), het gaat erom dat je volledig leert te accepteren dat je slecht slaapt. Juist niet meer allerlei dingen willen doen om goed te gaan slapen, daarmee activeer je je hersenen en benadruk je juist dat je een slechte slaper bent. Net als een goede slaper zal je moeten leren om juist "niks" te doen om goed te slapen.

 

 

Wat ontzettend leuk dat je dit aanhaalt. En ik geloof daar ook helemaal in: zoveel heb ik al geprobeerd en elke keer dat iets weer niet bleek te werken ben ik me hopelozer en ook angstiger gaan voelen: ik ben dus niet te redden.

Het beste slaap ik nog als ik zo min mogelijk met het slapen bezig ben. Gewoon liggen, hooguit denken aan leuke dingen en dan wegzakken. Met wijn en pillen lukte dat wel aardig omdat dat ervoor zorgde dat ik minder ging stressen over het slapen zelf. Veel andere mensen slapen juist slechter met wijn, ik kon zo nog wat slaap pakken omdat ik gemakkelijker in slaap viel. niet altijd, maar wel vaak. 

Zo heb ik ook een slaapcursus gevolgd. Klauwen met geld kostte het, maar al die ontspanningsoefeningen en goede raad fokten me ontzettend op. Dan lag ik daar op zo'n matje te hyperen omdat ik me niet op commando kon ontspannen, hoe erg mijn best ook deed. Dat "je best doen", dat lijkt me juist helemaal niet goed in het kader van "slapen". 

Nou ben ik benieuwd wat er tijdens dat slaaponderzoek gaat gebeuren. Ik word dan helemaal volgeplakt met van die ...hoe noem je dat?...elektroden?  die van alles registreren. Dan doe ik vast geen oog dicht... 

 

Vandaag heb ik een bijzondere dag gehad, zo fijn met mijn zoon op de motorbeurs! 

Eerder vandaag maakte ik zo iets aparts mee: ik trof, lopend in de straat waar mijn middelste kind woont (ik had hem geholpen met wat klusjes in huis) een oude vriend uit mijn studententijd die ik in geen decennia gezien had. Toch herkenden we elkaar. Hij vond het zo leuk me tegen te komen en hij nodigde me uit voor een kopje thee. We hadden elkaar nogal wat te vertellen...ook zijn leven was verre van vlekkeloos verlopen. Enfin, dat van mij nou ook niet bepaald en hij vroeg me hoe het kwam dat ik op het gebied van mannen ooit zulke bizarre keuzes had gemaakt. Ik legde hem uit dat ik geen greintje zelfvertrouwen had en dat ik al blij was wanneer er een man wat aandacht aan me besteedde. Zo niets waard voelde ik mij, zo waardeloos, zo lelijk, zo dom, zo oninteressant.

Hij keek me verbijsterd aan, zijn mond viel letterlijk open, hij schoof wat heen en weer op zijn stoel en ging toen staan. "Patries!" hijgde hij. "Hoe kan dat nou, jij was...jij was....jij was het allermooiste meisje van de klas! Hoe kan dat nou dat je zo over jezelf dacht? De jongens durfden je niet eens te benaderen.."

Ik had nog tegengeworpen dat hij misschien een vertekend beeld van me had gehad, maar hij bleef me verbijsterd aankijken: "Hoe kom je daar nou toch bij, we durfden niks, je was veel te mooi en te leuk voor ons! En NOG!!"

Het was niet dat hij me een hart onder de riem wilde steken, hij was serieus geschokt. En ik bedenk dat dit eigenlijk om te huilen is. En dat ik me nog steeds zo voel: het stomste meisje van de klas. Het lelijke, talentloze minkukeltje. Zijn reactie is zo.....het allerlaatste wat ik me kon bedenken...

20 januari 2019 bewerkt door Patries

[Mocktail]

2 uur geleden zei Patries:

Hij keek me verbijsterd aan, zijn mond viel letterlijk open, hij schoof wat heen en weer op zijn stoel en ging toen staan. "Patries!" hijgde hij. "Hoe kan dat nou, jij was...jij was....jij was het allermooiste meisje van de klas! Hoe kan dat nou dat je zo over jezelf dacht? De jongens durfden je niet eens te benaderen.."

Ik had nog tegengeworpen dat hij misschien een vertekend beeld van me had gehad, maar hij bleef me verbijsterd aankijken: "Hoe kom je daar nou toch bij, we durfden niks, je was veel te mooi en te leuk voor ons! En NOG!!"

Wat een mooie ervaring @Patries!

2 uur geleden zei Patries:

 En dat ik me nog steeds zo voel: het stomste meisje van de klas. Het lelijke, talentloze minkukeltje. Zijn reactie is zo.....het allerlaatste wat ik me kon bedenken... 

Ik begrijp dat door 1 hele mooie, oprechte en lieve opmerking jouw zelfbeeld niet opeens gaat veranderen. Wat zou jij er voor nodig hebben (behalve goed slapen) om wél een realistisch beeld over jezelf te krijgen? Ik schrijf expres niet een positief zelfbeeld (uiteraard gun ik je dat ook van harte), ik denk dat jij al een grote stap vooruit zet als je een realistisch beeld over jezelf hebt.

Ondanks dat ik je niet ken durf ik mijn handen in het vuur te steken dat je géén lelijk, talentloos minkukeltje bent. Ten eerste lelijk is een relatief begrip. Door mijn werk kom ik wekelijks tientallen nieuwe mensen tegen en ik kan oprecht zeggen dat ik nog nooit een lelijk mens ben tegen gekomen. Jij, talentloos? Waarom krijg je zoveel werk in je schoot geworpen? Dan doe je toch wat goed! Drie kinderen opgevoed, ik doe het je niet na! Maak eens een lijstje waar je goed in bent! Én denk breed: goed koken? Goed luisteren? Goed sporten? Goed breien? Goed bloemschikken? Goed stoppen met drinken! Goed … vul in! Vraag eens aan je kinderen waarom zij jou waarderen. Vraag eens aan jouw vrienden waarvan zij vinden dat je erg goed in bent. Je zult van verbaast staan hoe mensen jou zien! Én leer die mensen dan ook te geloven!

20 januari 2019 bewerkt door Mocktail

[Patries]

Het is ook weer zoiets wat al levenslang speelt, Mocktail en ik heb geen idee hoe dat is gekomen. Ik herinner me nog wel dat ik als tweejarige (en ik heb nog vroegere herinneringen) in de spiegel keek en dat ik me letterlijk kapot ben geschrokken. Het beeld in de spiegel was zo niet wat ik mezelf had voorgesteld. Het was de eerste keer dat ik me realiseerde dat het gezicht in de spiegel dat van mij was, dat ik er dus zo uitzag. Ontroostbaar was ik. Dom en oninteressant en nog een hele rij aan slechte eigenschappen heb ik er later aan toegevoegd. Het speelt al bijna net zo lang als mijn slaapprobleem. Ik heb me altijd onveilig gevoeld en onwaardig te mogen leven. Elk moment verwachtte ik dat iemand mij om zeep zou helpen en dat hij daarmee de wereld een dienst zou bewijzen. Doodsbang was ik.

Ik realiseer me nu dat iedereen hier nu weet hoe gestoord ik eigenlijk ben. Maar goed...iedere gek zijn gebrek, ik heb dit nu eenmaal en tot op heden heeft niets geholpen. Gelukkig zie je er niets van, ik lijk een heel normaal mens.

Vandaag ga ik mijn zoon weer helpen en eigenlijk hoop ik stiekem dat er wat te schaatsen valt. Nu ben ik ziek, dus het mag eigenlijk niet, maar ik voel dat ik activiteiten ondernemen en leuke dingen doen heel erg nodig heb om mezelf op te krikken. Van hier op de bank blijven hangen zal ik me niet beter gaan voelen, als ik het kan moet ik actief zijn. De jaren hiervoor hebben voornamelijk bestaan uit werken, het huishouden doen en op de bank hangen. In het weekend ging ik dan nog wel eens naar de sportschool om de spiertonus wat op peil te houden, maar verder ondernam ik niets meer omdat ik veel te moe was. Zelfs in de vakanties was ik amper te porren iets te gaan doen, ik ben al in geen jaren op vakantie geweest. Omdat ik te moe was en allemaal beren op de weg zag. Mijn jongste vond het ook zo fijn om samen met me naar de motorbeurs te gaan, dat is hij niet meer gewend. Een voor zich uit starende moeder, zo heeft hij me meegemaakt de afgelopen jaren. En ik wilde wel anders en ik deed ook mijn best er iets van te maken, maar meer zat er gewoon niet in.

[Benerklaarmee]

@Patries heel heftig en het zal ook  leeg en eenzaam voelen.... Ik weet niet wat ik daar op moet zeggen, ik reageer alleen om je te laten weten dat ik je lees en met je meevoel. Niemand mag zich zo over zichzelf voelen!! En het is het ook niet waard om jezelf zo omlaag te halen. Wat maakt het dat dit kage zelfbeeld over jezelf hebt ontwikkeld... 

Het is  goed om activiteiten met je kinderen te doen! Gewoon doen! In mijn burn out 3 jr geleden moest ik vooral dit soort dingen doen! Ik zou alles aanpakken waar de energie voor is en frisse lucht is nu lekker! 

Sterkte en keep fighting! Je bent meer dan je gedachten he! 

[Patries]

Dank Benerklaarmee, lief! 

[Patries]

Daar zeg je wat Etty! Ik ga daar eens heel diep over nadenken. Zo heb ik er nog nooit over nagedacht, dan zou het dus een soort wapen zijn om jezelf mee te beschermen of te verdedigen. In mijn perceptie lag alles wat er mis ging aan mij, hoe klein ik ook was. Ik gaf mezelf overal de schuld van, ik zag mezelf als puur schadelijk en nutteloos..

Ik vraag me wel af of ik als kind niet teveel van het leven verwachtte. Of ik niet het onmogelijke van mijn ouders eiste. Of ik niet van nature en extreem eisend wezen ben. Dat ik daardoor zo kwetsbaar in het leven sta.

 

Maar goed...zoveel therapieen verder ben ik er nog steeds niet uit. Het is eenzaam en triest, maar vooral ergerlijk en irritant, het is toch bezopen dat ik daar nu nog steeds mee rondzooi? 

Terwijl er zoveel mensen zijn die het in alle opzichten moeilijker hebben dan ik en die toch minder aan het strijden zijn. Die een nog slechtere start hebben gehad, die nog minder capaciteiten hebben, die met hun gezondheid kampen, grote verliezen hebben geleden en noem maar op. En dat kan ik ook niet hebben he...als ik zie hoe anderen lijden, als ik zie wat mensen elkaar aan kunnen doen, wat mensen dieren aan kunnen doen, dan zak ik weg en dan ben ik woedend op mezelf dat ik hier maar op de bank zit en er niks aan kan doen (nutteloos). Dan zit ik als een puber te dubben over de zin van al dat lijden en alles  en dan wil ik er eigenlijk helemaal niet zijn.

Patries, grow up woman.

 

ik hoop dat ik straks slaap en dat ik in staat ben morgen leuke dingen te doen. Een van mijn vrienden is jarig en hij geeft een feestje. en daar wil ik gewoon heen.

[Annasterre]

Patries, je bent wel heel streng voor jezelf hoor. Je bent hartstikke lief voor anderen hier. Waarom zo hard voor jezelf?

[Patries]

8 uur geleden zei Annasterre:

Patries, je bent wel heel streng voor jezelf hoor. Je bent hartstikke lief voor anderen hier. Waarom zo hard voor jezelf?

Ik hoop dat ik er ooit eens vanaf kom Annasterre. Het probleem is dat het zo diepgeworteld is, ik kan niet anders over mezelf denken en ik zie als ik eerlijk  naar mezelf kijk geen reden om positiever te zijn. Ik kan dat niet en ik hoop dat ik dat ooit wel zal kunnen.

Vandaag ga ik maar weer eens flink actief zijn. Eerst de hond uitlaten, dan naar de sportschool, daarna schaatsen, maar ik heb geen flauw idee of dat kan, en waar. Dat moet ik eerst gaan uitvogelen. Gisteren was het aan het dooien en ik spotte nergens iemand op de schaats helaas. Toch heb ik wel een goede dag gehad, ik heb veel voor mijn zoon kunnen doen, we zijn ook samen naar Ikea geweest om nog wat spulletjes op te halen die hij nodig had. En ik heb nog wat vrijwilligerswerk gedaan, dat doe ik naast mijn gewone werk elke maandagmiddag. 

Maar goed: vandaag moet het een sportieve dag worden met aan het einde van de dag een feestje. Wat voor mij dan weer gewoon leuk en totaal niet spannend is, want drinken op feestjes deed ik sowieso al niet, ik ben ook met de auto, want het is voor mij niet naast de deur. Er komen voornamelijk stevige drinkers, rokers en blowers. Allemaal lieve, aparte mensen met wie ik het uitstekend kan vinden. Het leuke is dat zo'n feestje altijd verrassend is, ondanks dat ik er nooit "nieuwe" mensen ontmoet. Er gebeuren vaak onverwachte dingen: gekke spelletjes, bizarre relationele ontwikkelingen, huishoudelijke ongelukjes, liedjes die gezongen worden, gekke verhalen en ga zo maar door. We zitten niet in zo'n vreselijke kring met thee en een gebakje, maar rond een tafel en daar komt dan van alles op te staan. In de zomer worden dergelijke feestjes vaak in de tuin gegeven, dan wordt er een vuurtje gestookt, er wordt geschoten op blikjes, er wordt gedanst en gezongen...enfin, het zijn altijd wel originele feestjes en ik vermaak me er uitstekend. Als men dronken en stoned begint te worden ga ik altijd naar huis.

Dan is het welletjes.

Als ik ervoor zorg dat ik actief blijf moet dit een leuke dag worden. Ondanks mijn maar erg matige nachtrust.

 

 

[Patries]

5 minuten geleden zei Etty:

Ook dat laatste zou een overtuiging kunnen zijn die je als kind heeft geholpen om de werkelijkheid te verdoezelen. 'ik moet gewoon minder verwachten, het ligt aan mij'  'ik ben een lastig, onmogelijk kind'.   Vaak is wat we tegen onszelf zeggen ook een weerspiegeling  van wat er tegen ons is gezegd toen we klein waren.   Als je goed kijkt zie je dat het nooit echt waar is, die overtuiging. Of kun je je op zijn minst voorstellen dat het niet waar is, ook al voelt het niet zo. (ja maar, ja maar....).   

Daar kun jij niets aan doen, zo werken onze hersenen.  Die afweermechanismen zijn nodig om de meeste verschrikkelijke dingen te kunnen overleven als je nog klein en afhankelijk bent en niet kunt ontsnappen aan je situatie, maar verdwijnen helaas niet vanzelf met de volwassenheid.   En worden de hele dag door geactiveerd.  En als jouw sterkste afweer is: 'ik deug niet', dan heeft dat een hele grote impact op je leven. 

 

Dit lijkt een variant op: 'ik ben veeleisend' (ik deug niet).  Het is een manier om je aandacht  weg te leiden van : ik krijg niet wat ik nodig heb.   Het is als ouder onmogelijk om je kind volledig te geven wat het nodig heeft, mede dankzij je eigen blinde vlekken.  Hoe je jeugd ook was, we hebben allemaal onze butsen en schrammen, en die achter een dikke muur gestopt omdat we te klein waren om het allemaal te snappen of om onszelf te helpen.   Het voordeel van een klassiek slechte jeugd is dat je tenminste niet hoeft te ontkennen dat er butsen en schrammen zijn. 

Zoals ik al eerder zei heb ik veel aan PRI.  Ik heb heel veel last gehad van hele hardnekkige negatieve overtuigingen.   Toen ik een boek over PRI onder ogen kreeg, sloeg dat in als een bom.  Die negatieve gedachten als een beschermende illusie ontmaskeren leeft heel anders dan ze voor waar aanzien.  

PRI, ook hierin ga ik me verdiepen, ik ben al aan het googelen geweest om er een beetje een idee over te krijgen, maar ik wil er nog meer over weten. Een leuke jeugd had ik niet. Mijn moeder hield veel van me, maar ze was totaal anders dan ik. Ik denk dat mijn biologische vader ook wel van me hield, maar hij had een stoornis waardoor hij continu enorme driftbuien kreeg, ook naar mij gericht, hoe klein ik ook was. Als klein kind ben ik verschrikkelijk bang geweest, ik kan me dat nog heel goed herinneren. Mijn ouders scheidden en mijn moeder hertrouwde met een prima man, maar ik paste niet in het best elitaire gezin. Er was een bepaald niveauverschil tussen mij en de rest van het gezin. Er werd veel gesproken over wetenschap, klassieke muziek, politiek en ik begreep daar allemaal niets van. Ik werd een soort zondebok, een zwart schaapje. Het was niet zo dat men niets om me gaf, maar ik werd raar gevonden. Ik ben ook al heel jong het huis uitgegaan. Als puber spijbelde ik en ik zwierf rond. 

[Patries]

3 minuten geleden zei Etty:

Het boek 'Illusies' van Ingeborg Bosch geeft een goed beeld van wat het inhoudt.  Je merkt snel genoeg of het je aanspreekt.  

Ik herken veel in wat je schrijft.  Projecteer waarschijnlijk veel:)

Ik had als klein kind ook te maken met veel onvoorspelbare agressie.   Ik ben gaan denken dat ik wel een heel slecht kind moet zijn.  En zo lelijk dat het gewoon zielig was voor anderen om naar me te kijken:).  En dan mijn best doen om goed te zijn, om te voorkomen dat ik weer op mijn lazer zou krijgen.   Dat hielp natuurlijk niet, maar ik bleef erin geloven.  De hoop levend houden dat het niet meer zou gebeuren.   Vooral dat mijn best doen, dat heeft me gered. Veel gebracht ook.  Ik geloofde dat ik heel sterk was.  (en Pipi, dat was mijn voorbeeld: helemaal alleen en oersterk)

Ik ben heel veel stoerheid gaan ontwikkelen, trots op dat niets menselijks mij vreemd was en ik niet te shockeren ben. Pas de laatste jaren merk ik hoeveel angst daar eigenlijk onder zit. Hoe gewoon het voor mij voelt om op mijn hoede te zijn, op het ergste voorbereid.   Hoe ik eigenlijk iedereen op een zekere afstand houd.  Wel fijn om daar iets mee te doen,  er komt meer diepgang. 

O Etty, wat een hoop herkenning! Ik vind het wel stoer dat jij je best bent blijven doen, ikzelf ben daarmee gestopt op den duur. Zo enorm als ik op mijn tenen had gelopen als jong kind, zo gaf ik er de brui aan in mijn puberteit.Het gevoel toch nooit geaccepteerd te worden legde me lam. Als kind werd ik wel vaak uitgescholden vanwege mijn gebrek aan schoonheid om het zo maar te noemen. Eigenlijk hoefde het voor mij niet meer. Ik ging in een soort hongrstaking, legde bijna het loodje, werd opgenomen in het ziekenhuis en toen ik er weer bovenop was gekomen verliet ik heel snel het ouderlijk huis.

Eenmaal op mezelf(15) ging ik aan de drank en ik spijbelde. Mijn ouders zullen best veel zorgen om me hebben gehad.

Net als jij ontwikkelde ik ook wel iets stoers. Althans...mijn eveneens verslaafde vrienden vonden me erg stoer. Maar de mensen die een burgerlijk leven leidden keken op me neer. Toch ging ik me in zekere zin ontwikkelen. Ik kreeg werk, ik maakte een studie af en ik werd moeder. Al gauw kwam ik er totaal alleen voor te staan. En zo kwam ik ook in het burgerlijke leven terecht: ik werkte, ik zorgde voor de kinderen en mijn leven werd gestructureerd en "normaal".

Net als jij sta ik tolerant en open in het leven. Wat jij ook zegt: niets menselijks is mij vreemd, ik kijk niet snel ergens van op en ik veroordeel mensen niet snel. Maar net als bij jou zit er nog steeds die enorme angst. En bij mij ook een diep minderwaardigheidscomplex.

Zoveel dank voor je verhaal Etty! 

[Patries]

Gisteren heb ik best een leuke dag gehad. Eerst ben ik me in het zweet gaan werken in de sportschool en daarna ben ik heel lang aan het zoeken geweest naar betrouwbaar ijs. Dat was niet te vinden, zelfs de ijsbaan in een dorp hier vlakbij was gesloten. En ook op de ondergelopen weilanden was niemand te bekennen. Dat was echt een teleurstelling. Maar in de supermarkt trof ik een collega van mijn vrijwilligerswerk en daar heb ik een uur lekker mee staan kletsen. Tegen etenstijd ben ik naar mijn feestje gereden.....het was al behoorlijk glad!.....en daar heb ik gewoon genoten, ondanks dat de waterpijp en de jointjes al snel tevoorschijn kwamen en de drank rijkelijk vloeide. Ik heb veel zitten praten met een vriend die net als ik met de auto was gekomen en die ook broodnuchter bleef. Maar de stemming zat er goed in en het was hartstikke gezellig. Over de jarige maak ik me wel heel veel zorgen, hij wordt al wat ouder, hij heeft het aan zijn hart en bloedvaten en hij leidt het leven van een student. Ook op zijn verjaardag ging hij weer helemaal los op de drank, de sigaretten en de wiet. Vandaag ga ik toch maar even een kijkje bij hem nemen, hij is een dierbare vriend van me en als hij zo doorgaat dan wordt hij niet oud. Het vervelende is dat hij zijn verslaving ontkent, hij doet dat al tientallen jaren, maar nu hij ouder wordt maak ik me steeds meer zorgen. Hij ziet zijn gebruik niet als een verslaving, want "ik gebruik ook weleens een aantal dagen niet". 

De terugweg was trouwens prachtig, maar doodeng in de sneeuw. Ik miste alle grip op de weg, remmen was ook onmogelijk. Maar ik ben heelhuids thuisgekomen en ik hoop dat dat voor de andere feestgangers, veelal op de fiets, ook geldt..

En vannacht heb ik heel redelijk geslapen, ik schat een uurtje of vijfenhalf.

[Benerklaarmee]

@Patries klinkt super dat je ook nuchter even geconfronteerd wordt met de scène zoals die in werkelijkheid is! Ik schrijf net een geel verhaal over dat ik dat zal gaan missen maar er zijn er inmiddels ook een aantal zelfs ‘gesneuveld’ door al het gebruik. Knap dat je nuchter bent gebleven en wel bent geweest. Ik ben zo bang voor de verleiding al weet ik echt wat de consequenties zijn.... 

Fijn dat je weer wat uurtjes geslapen hebt! Ik moet het sporten ook weer oppakken, dat helpt echt de gedachten buigen en mijn zelfbeeld opkrikken!! Maar nu vind ik niet drinken, niet roken en veel eten ook nog de max  

[Patries]

20 uur geleden zei Benerklaarmee:

@Patries klinkt super dat je ook nuchter even geconfronteerd wordt met de scène zoals die in werkelijkheid is! Ik schrijf net een geel verhaal over dat ik dat zal gaan missen maar er zijn er inmiddels ook een aantal zelfs ‘gesneuveld’ door al het gebruik. Knap dat je nuchter bent gebleven en wel bent geweest. Ik ben zo bang voor de verleiding al weet ik echt wat de consequenties zijn.... 

Fijn dat je weer wat uurtjes geslapen hebt! Ik moet het sporten ook weer oppakken, dat helpt echt de gedachten buigen en mijn zelfbeeld opkrikken!! Maar nu vind ik niet drinken, niet roken en veel eten ook nog de max  

Ik las het Benerklaarmee! Nu bleef ik altijd al nuchter op feestjes de laatste tijd omdat ik meestal de volgende dag vroeg op moet, vaak met de auto kom en omdat ik niet meer wilde drinken dan die glazen voor het slapen gaan. Je ervaart heel erg dat de mensen steeds meer beneveld raken en uiteindelijk lukt het mij niet meer om aansluiting te vinden. Maar ik was gelukkig niet de enige die nuchter bleef! Ik heb me nooit meer geroepen gevoeld mee te gaan doen met drinken omdat ik "echt" plezier wil hebben. En dat lukt goed hoor, ik zit er niet als een stil muisje bij, ik doe volop mee. Als de mensen stoned worden en echt dronken dan ga ik weg, dat vind ik naar.

[Patries]

Gisteren was een beetje een hangdag, ik heb vooral genoten van de winterwereld. Verder ben ik met de hond naar de dierenarts geweest, ze krabde zich helemaal kapot en ik hoop dat dat na de injectie minder is geworden. We gaan het vandaag ervaren. Ik merk wel dat ik, wanneer ik minder doe, ook minder slaap. Een aantal uur heb ik we geslapen, maar uitgerust ben ik niet. Toch wil ik veel doen vandaag: met mijn middelste naar de Action (zo schattig, mijn overdreven stoere zoon koopt allemaal snuisterijtjes voor zijn huis), op bezoek bij de vriend uit mijn studententijd die ik op straat was tegengekomen, als er hier in de buurt goed ijs is schaatsen met weer andere vrienden, en als er nog tijd over is met de hond op bezoek bij mijn zus die ook honden heeft en een enorme afgesloten tuin waar de dieren heerlijk in de sneeuw kunnen rennen. 

Ik zit wel te piekeren over het werk hoor, maar ik ben bang dat het nog niet gaat. Het onderzoek duurt nog even, ik zou het prettig vinden met een bedrijfsarts te overleggen. Dus misschien ga ik daar ook nog even achteraan. 

En nu eerst maar eens onder de douche en dan wandelen met de hond!

[Benerklaarmee]

Eens met Sober. Heel lastig om voor jezelf te kiezen soms maar echt straks werk je weer en loop he jezelf weer voorbij! Je kunt nu wandelen, er voor je hondje zijn.  Komt wat dat betreft echt goed! Juist erg knap dat je voor je rust gaat en ff aan de wandel!! Geniet van de wandeling en het prachtige winterse uitzicht! Het ziet er weer super mooi uit overal! 

[Lika]

[Patries]

Dank allemaal! Ik ben even niet zo actief, ik heb mijn pols gebroken op het ijs. En ik had niet eens mijn schaatsen aan, ik stapte met mijn laarsjes het ijs op om het te proberen en daar ging ik.

Pech... 

[bumperjim]

Ik lees dat je helemaal opleeft @Patries nu je ff uit dat vreselijke werk weg bent. Lekker joh en suf van die pols, maar ja dat hoort bij t groots en meeslepend leven hè  

Wat nu mooi zou zijn is dat je een gezondere verhouding met je werk krijgt, zodat het niet zo veel van je vraagt dat je er af en toe gedwongen mee moet kappen...  

27 januari 2019 bewerkt door bumperjim

[Patries]

11 minuten geleden zei bumperjim:

Ik lees dat je helemaal opleeft @Patries nu je ff uit dat vreselijke werk weg bent. Lekker joh en suf van die pols, maar ja dat hoort bij t groots en meeslepend leven hè  

Wat nu mooi zou zijn is dat je een gezondere verhouding met je werk krijgt dat het niet zo veel van je vraagt dat je er af en toe gedwongen mee moet kappen...  

Op het ogenblik gaat werken totaal niet lukken Jim. Ondanks dat ik er best veel op uit ga voel ik me nog lang niet goed, en dat is vooral mentaal. Als ik aan werk denk krijg ik een soort wegtrekker, ik word dan helemaal angstig. Het is inmiddels zo dat ik langzaam begin te beseffen dat er het onmogelijke van me is geeist. Omdat ik in verschillende teams was ingezet kwamen alle verplichtingen, vergaderingen, communicatiestromen van al die verschillende groepen er ook nog bij, bovenop mijn normale werk. Ik kon het absoluut niet meer behappen en ik denk dat bijna niemand dat aan had gekund.

Mijn normale werk vind ik enorm leuk, maar alles wat erbij komt, plus de toegenomen digitalisering waardoor er nog meer van je gevraagd wordt (bijvoorbeeld altijd bereikbaar zijn) hebben een enorme tol geeist van mij. Ik kan me amper voorstellen ooit nog te werken, mijn hersenen schieten meteen in de paniekmodus wanneer ik eraan denk. Ik krijg nog veel mail binnen van het werk, maar ik durf het niet te openen. 

Het is wel fijn dat ik nu even lekker gezellige en sociale dingen kan doen. Normaal ben ik op zondagen volledig kapot, nu heb ik gewoon zin om mensen te zien. Ik laat lekker voor me koken vandaag, want met 1 hand lukt me dat niet zo goed..

27 januari 2019 bewerkt door Patries