Musashi

Nee omdat ze onbewust ontstaan kan je volgens mij ook heel moeilijk je bewuste gedachten zomaar veranderen. Het werkt op onbewust niveau en dat maakt het ook net zo moeilijk. Zoals je zegt, de gedachten voorbij laten gaan zonder er te veel waarde aan te hechten is ook al wel echt een hele grote stap, ook niet gemakkelijk.

Daarom dat het zo belangrijk is om te werken aan de onderliggende oorzaak van je verslaving ipv ‘gewoon te stoppen’. Door kinder- en jeugddtrauma’s ontstaat een gat in jezelf, je wordt afgescheiden van ‘je ware zelf’ als overlevingsmechanisme. Je kan dat gat in de destructieve zin opvullen met allerhande verslavingen. In het constructieve geval vul je het gat met zelfliefde, maar dat is een proces, geen quick fix.

Prikkel-gedachte-gevoel. Dat is normaal gezien de volgorde. Je kan de prikkel en/of gedachte leren veranderen. Het gevoel komt meestal voort uit die gedachte, waar je dus wel invloed op kan leren uitoefenen. Het probleem is dat de meeste gedachten onbewust voortkomen. Bewustzijn van je gedachten en waar ze vandaan komen is logischerwijs dan ook de eerste stap om ze te kunnen veranderen. Dat is niet gemakkelijk maar het kan.

Prikkel-gedachte-gevoel. Dat is normaal gezien de volgorde. Je kan de prikkel en/of gedachte leren veranderen. Het gevoel komt meestal voort uit die gedachte, waar je dus wel invloed op kan leren uitoefenen. Het probleem is dat de meeste gedachten onbewust voortkomen. Bewustzijn van je gedachten en waar ze vandaan komen is logischerwijs dan ook de eerste stap om ze te kunnen veranderen. Dat is niet gemakkelijk maar het kan.

En zoals mijn dochter net zei: Ook al ben je bloedfamilie, als je niet lief bent voor elkaar ben je geen echte familie. En zo is het maar net. Ik hou van mijn echte familie. ❤️

Geen probleem lieve @Reacher. Als er iemand hier de laatste tijd overal maar zit door en tussen te knallen, dan ben ik het wel. 🥴

Ik ga ook even openhartig zijn over mijn gestuiter van de laatste tijd, niet alleen hier maar ook in het echte leven. Misschien helpt dat. Mijn dochter heeft over 2 weken haar lentefeest. Ik weet niet hoe dat in Nederland zit, maar hier is dat een goddeloos alternatief voor het traditionele eerste communiefeest, dat vroeger ook in het eerste leerjaar werd gevierd. Hoewel wij hebben gekozen voor niet-katholiek onderwijs, vind ik dit feest wel een enorme mijlpaal, zowel voor haar als voor ons. Een belangrijk overgangsritueel van onbewust naar bewust leven, de eerste belangrijke zeven jaar hebben we haar maar mooi kunnen geven. Ik heb die jaren echt zo hard mijn best gedaan om mijn eigen kinder-en jeugdtrauma’s te overwinnen om echt een betere mama te kunnen zijn. Met vallen en opstaan, met goeie en kwaaie dagen. Maar dit feest doet me ook stilstaan bij zoveel dingen waar ik niet perse bij wil stil staan, het overvalt me in vlagen en ik probeer kopje boven water te houden om haar een prachtig feest te geven. En nee, geen feest voor de uiterlijke show maar een fantastische dag met hen die ons geholpen hebben en dat nog steeds doen. En toch sluipt die druk er weer in om het perfecte plaatje af te leveren, hoewel ik weet dat dat niet moet, moet het precies toch. Ik heb al heel wat van m’n checklist kunnen afchecken, foto’s zijn klaar, kaartjes in druk, menu staat op punt, en de grote kuiswerken ook zo goed als klaar en toch en toch…sluipt er zo’n gif tussendoor. Ik heb m’n eigen vader niet meer gezien sinds mijn dochter een half jaar is of zo, zij heeft dus geen herinnering aan hem. Natuurlijk zal hij er niet bij zijn, dat is ook helemaal geen issue. En toch, Hij is in beroep gegaan tegen een rechterlijke beslissing vorig jaar en dat proces is dus ook lopende. Ons eerste verweer moeten we klaar hebben rond dezelfde tijd als het lentefeest dus ja verdriet en boosheid overschaduwen toch voor een groot deel ook de climax van haar leven tot nu toe. Dus ja, het is hier ook wel echt lastig op de moment, vind ik. Voila, dat is er dan ook weer even uit. Ik heb havermoutpap met aardbeien gemaakt voor ontbijt voor mijn dochter. Ik eet mijn kiwi’s en citrussap erbij en vandaag alvast nog wat shopping en kuiswerk op de planning voor de verdere voorbereiding. Hou je haaks allemaal, ook dit gaat voorbij. 🌹

Goeie morgen, ik lees hier dat velen het momenteel wel moeilijk hebben, met drank en het leven. Ik weet niets te zeggen om het beter te maken. Alleen, je bent niet alleen! 🌹

Ik denk dat ik voor nu aan een sociale pauze toe ben. Eindelijk. Ik raak echt te veel opgezogen in dingen.Vermoeiend. Dada. Echt.

Dit is voor @Mai. Niet voor iedereen. Helemaal niet voor wie max. 10 sec. Video’s kijkt.

@Mai I ❤️ u

Ik kreeg dit inzicht even geleden tijdens een special qi-gong sessie over de lente. Qi gong is gebaseerd op chinese geneeskunde. Kort gezegd: lente = hout element = emotie boosheid. Het is nu lente dus go for it! Je boosheid richten op de juiste zaken of personen om er zelf beter van te worden, niet je verdriet laten overheersen waar je dan zelf in verdrinkt. #talkingtomyself

@Mai mijn angst staat tussen mijn verdriet en mijn boosheid in. Verdriet houdt me in mijn slachtofferrol. Angsten overwinnen geeft me boosheid en eigenlijk is dat goed. Boosheid geeft me kracht. Om het verdriet te boven te komen.

Elk vogeltje zingt zoals ie gebekt is.

Amai @Roberto doordat je me citeert zie ik ineens een dikke vette dt fout die ik dan nu ga corrigeren 😁

‘Verslaafd aan het denken’ ken ik zelf ook maar al te goed

Ik vrees dat begrijpen alleen zelfs niet toereikend is

Nee zelfs/ zeker dat niet. Bank vooruit en dikke knuffel aan jezelf 🌹

En tegelijkertijd voedt het weer mijn veronderstelling (?) dat, zolang je jezelf de onthouding ‘oplegt’ je vaak/meestal/soms (Vul zelf maar in) het tegenovergestelde resultaat bereikt met excessen als gevolg. Het moet echt zoo hard van binnen uit komen want anders gaat het pas echt helemaal mis…

Aah kaka @Remi1 je bent er ineens wel vol voor gegaan dan 🥴. toch ben ik ook wel blij dat je terug bent. 🌹 Niet terug bij af natuurlijk, je mag gewoon terug langs start passeren ☺️

Ps buiten al mijn getetter hier heb ik ook al de ramen gekuist hoor 😆

Ja dat klopt ook zeker LJ wat betreft het uit-de-slachtofferrol-stappen maar anderzijds vind ik dat dan ook weer wel heel makkelijk om te zeggen en dat er zo te veel verantwoordelijkheid op het individu wordt gelegd doordat er in de eerste plaats al sprake is van een ‘stoornis’. Ik geloof daarmee ook wel dat er een rol is weggelegd voor ‘de ander’. slaapwel @Smaragdie

Ja ik ben ook al die jaren onder de indruk geweest (en misschien nog steeds zo) dat ik met alcohol ‘behapbaarder’ ben voor anderen. Ondanks (of net omwille van 😜) alle uitleg hierover de laatste dagen) ben ik nog steeds niet helemaal mee met die ‘dry drunk syndrome’ en het verband hiermee.

Ik vind dat geen tegenstelling. Autisme wordt tegenwoordig dan ook autisme spectrum stoornis genoemd omdat het klassieke beeld (Rainman) volledig achterhaald is en het woord ‘spectrum’ een beter beeld geeft van de grote verscheidenheid die binnen deze ‘stoornis’ bestaat. Waarschijnlijk trap ik hiermee een open deur in maar ik wou het toch even gezegd hebben voor alle ‘autisten’ hier.

Hoi Roberto, ik kan niet spreken in een ander zijn plaats dus dat wil ik nu zeker ook niet doen. Ik wil wel graag reageren op je vraag met een inzicht dat ik kreeg toen je op mijn draadje enkele dagen geleden een kloosterfilmpje postte met vogelgeluiden. Ik heb het toen willen schrijven maar durfde niet goed omdat ik niet grof wilde overkomen want dat is absoluut ook niet mijn bedoeling. Maar, here we go dus, ik vind jou nl. de ‘koekoek’ van het forum. In alle betekenissen maar voor mij in de eerste plaats als vogel die met zijn aanhoudend geluid alle andere vogels overstemt. Hier komt er elk jaar eentje, dag in dag uit steekt hij er boven uit, je kan hem niet negeren en hoe harder je dat probeert te doen, hoe irritanter het wordt. Het beste is hem gewoon laten zijn en dan verdwijnt het geluid uiteindelijk wel op de achtergrond en hoor je het eigenlijk niet meer tot iemand je er terug op wijst. Weet je, ik heb zelf geen ass maar sinds vorig jaar ben ik wel, zonder testen maar door mijn dochter die wel getest geweest is, te weten gekomen dat ik een ander (zonder in detail te treden wegens te veel vooroordelen) neurodivers profiel heb. Het is sindsdien en nog steeds een zoektocht om mijn jarenlange ‘aanpassing’ ongedaan te maken en helemaal mezelf te leren zijn. Vooral ook voor mijn dochter zoek ik een weg om binnen de eenheidsworst die ‘de maatschappij’ van ons probeert te maken, onze bijzonderheden er te mogen laten zijn. Dat is niet gemakkelijk omdat niet iedereen begrijpt waar het precies om gaat. Maar toch moet ik dit blijven oefenen en trachten voor te leven, mij niet langer (te veel trachten) aanpassen en gewoon zijn wie ik ben, of anderen dat nu lusten of niet. Als het voor anderen too much is, moeten zij maar leren om op de negeerknop te duwen want ik snap ook wel dat het voor hen soms vet irritant kan zijn. Maar wij mogen er ook zijn zoals we zijn. Moraal van het verhaal: de koekoek koekoekt verder en wie daar niet tegen kan moet het ook maar zelf uitzoeken. Dat is ook hun recht.