Lonster

Gisteren Moderna gekregen en ik voel me ook wat gammel. Moe, hoofdpijn en een zere arm. Mijn lichaam is hard aan het werk om die antistoffen aan te maken. Gelukkig heb ik wel een helder hoofd, was bang dat ik wat grieperig zou zijn en dan heb ik altijd zo'n wattig hoofd. Ik ga wel eens met mijn oom naar de Delhaize bij Antwerpen, hij woont daar vlak in de buurt. Heerlijk winkelen, wat een fijne spullen allemaal. Goed brood, gebak, vis, 20 soorten tomaten. @lady janedie bonenpasta wil ik op een tortilla doen. Maar er kan vast meer mee, ik ga er eens over nadenken en wat experimenteren. De diepvries mosselen van de toko waren top. Groot en vlezig.

ReacherYvonne ikkanhet PedroArtemis Yana Lonster

Mooi vind ik dat altijd. Dat mensen gedreven worden door nare ervaringen iets moois voor anderen te doen. Ik wist nooit wat ik wilde worden. En ook niet wat mijn sterke punten waren. Dus heb ik de opleiding loopbaancounselling gedaan. Dat coachen/adviseren is nu een deel van mijn werk.

White Fang is Wittand in het Nederlands. Het is de naam van een wolfshond, die in Canada door een indiaan genaamd Grey Beaver als welpje gevonden en opgevoed wordt. Dat is niet het antwoord op de vraag maar een wikipedia-intermezzo.

Zo nou ik heb de prik ook binnen, Moderna. Had gedacht dat er alleen maar vijftigers zouden lopen, maar ik zag ook flink wat ouderen. Ik was er in 10 minuten doorheen en kon toen in de wachtkamer gaan zitten. Had gehoord dat je er wel een klein uur voor moest uittrekken. Misschien kwam het wel door het weer, dat het rustig was. Op de terugweg langs de toko gefietst en lekkere dingen gehaald voor de maaltijd, maar eigenlijk past er niks bij elkaar. Bonenpasta, zeewier, mosselen, mihoen, een rotiplaat en indonesische pindasaus. Vergeten groenten te kopen. Moet ik er zo toch nog op uit of creatief met restjes.

Sommige mensen dragen geen mondkapje, omdat ze er benauwd van worden/medische reden. Als ik het voordoe als ik de supermarkt binnenga, voel ik me alsof ik een bivakmuts opdoe en zaak ga overvallen Het feit dat je er niet een op hebt en mensen spontaan tegen je beginnen te praten, zoals bij LJ, komt omdat je zonder mondkapje makkelijker met elkaar communiceert. Je wordt er anoniem van, ik merk het ook aan hoe anders mensen met een mondkapje zich gedragen. Asocialer, alsof ze ongezien zijn door anderen. Wat deels ook zo is.

Mee eens. Je kunt best iets doms of stoms gedaan hebben, maar je bént niet stom. Jezelf met anderen vergelijken of afhankelijk zijn van complimenten, dat is best lastig om daar vanaf te komen. Maar het relativeren daarvan is dan wel weer fijn. Als ik een compliment van een leidinggevende krijg (wat weinig gebeurt) ben ik zo blij als een kind. Dat vind ik eigenlijk stom van mezelf. Maar ja, ik denk dan bij mezelf 'een kinderhand is snel gevuld', lach erom, geniet van het compliment en ga weer verder.

Dat is twee keer lekker. Ik kijk er naar uit weer te kunnen gaan zwemmen binnenkort. Wil er weer een paar kilootjes af hebben, hopelijk pas ik nog in mijn badpak. Ik ben een stadskind, maar weet ook niet altijd goed de geldende corona-richtlijnen. Kwestie van verdringing denk ik.

DAGPACTVIIIRosaYvonne ikkanhet Pedro IJsvogel KohtjeQuinn Claudius Nun Lonster Wat een lekker lange lijst vandaag, ik kom er lekker bij. Ik zal zo tussendoor ook een dansje doen, in mijn volgende pauze.

Die druppel aan de neus heb ik het dan over hè. Daar ga je toch geen papieren zakdoek voor pakken als zuinig en milieubewust type. De methode waar BJ het over heeft geldt voor racefietsers. Getver.

Eerst beginnen met vandaag. Welkom Pedro.

Nou ik ga maar eens beginnen aan het ding dat ik eigenlijk vóór 11 uur vanmorgen al af had willen hebben voor het werk. Beeh. Door dat lunchwandelen meteen geen zin meer.

Als ik die verkreukelde snotlap uit mijn jaszak haal om mijn neus af te vegen word ik inderdaad regelmatig met afgrijzen bekeken.

Als kind vouwde ik de was op. Moeder strijken en ik vouwen. Als ik echt verkouden ben gebruik ik ook papieren zakdoekjes. De zakdoek is meer voor een beetje vocht na een fietstocht bijvoorbeeld. Echt iets voor oude mensen geloof ik.

Een katoenen zakdoek heb ik ook liever. En eigenlijk zou ik die wel gestreken willen hebben, omdat dat er mooi uitziet en aanvoelt. Een gevoel van luxe. Maar dat doe ik niet omdat ik de moeite niet wil nemen. Zo ook met een fris gewassen dekbedovertrek en hoezen. Heerlijk is dat om dan in bed te stappen. Als je hoes gekreukeld is heb je hem te hard gecentrifugeerd? Ik hang die van mij netjes op en heb nooit kreukels.

Ook zo. Het kan een energieslurper zijn, om te reageren. Of om alles te willen volgen en terug te gaan lezen. Als ik bij mezelf merk dat het uit irritatie is, de reactie die ik wil geven, ga ik op mijn handen zitten. Dat is ook een goede oefening. En gewoon een tijdje níet meelezen en reageren. Of alleen op de draadjes waar je je wel betrokken wil voelen.

At nog een boterham, maar was nog steeds niet gevuld.

"I have a dream.... " 1976?

Daar is heel wat therapie aan voorafgegaan. Ik eet roti, van de rotiboer.

Het doet me een beetje denken aan de goedkeuring die je zoekt van je ouders. Bij mijn moeder heb ik dat lang gezocht, nauwelijks gekregen. Pas toen ik er niet meer op rekende en mijn eigen plan trok, kwam het dan eindelijk een keer. Dat ze uitsprak dat ze trots op me was.

Vanmiddag had ik een moeilijk gesprek. Dacht ik, maar dat bleek reuze mee te vallen. In plaats van een top-down beslissing over mijn werkzaamheden en indeling naar een nieuwe afdeling, wat ik verwachtte, kreeg ik complimenten van de nieuwe directeur over hoe ik mijn werk uitvoer. Hij pakte door en vroeg mijn mening over de reorganisatie. Van de weersomstuit kon ik natuurlijk weinig zinnigs bedenken. Zou dat nou iets typisch voor vrouwen zijn? Pff, een kinderhand is snel gevuld. Zo voelt het. Gelukkig komt er een vervolg op het gesprek.

Goed! Artemis, jij bent.

Dacht al dat jij hem zou weten Q. Een tussenvraag mag ook. Moet echt weer even wat werken en ook nog videobellen. Kijk eind van de middag wel weer.

Wit brood met zoute haring, uitjes en augurken. Ja inderdaad Yana, die fleece-restjes verdwijnen in vissenmonden (-bekken?) en eten wij uiteindelijk zelf weer op.