Lonster

Zal ik het maar zeggen dan...

"We hebben altijd geleerd dat je je haar om de vier tot zes weken moet laten knippen. Volgens kapper Jen Atkin, kapster van celebrities zoals Jennifer Lopez en Kim Kardashian, is dat absoluut niet nodig."

Het is geen strikvraag. Hoe vaak is een knipbeurt nodig volgens deze kapster van de celebs - met lang haar. Als je kort haar hebt of een bepaald model dat je bij moet houden zijn er andere regels.

Volgens mij ziet dat er precies hetzelfde uit als een tonic zonder alcohol.

Ik heb ook saté op, met patatten. Was niet heel geweldig en ik voel me ook opgeblazen.

Alleen maar buitenlanders op straat. En rode duivels op het forum. Alle Ollanders zitten thuis voor het kastje. Ik zat net een kwartier vast in de trein in Amsterdam. Dronken hooligans die er met aardig wat politiemacht uitgetrokken werden. Veel politie op straat daar.

Nee, nee, nee.

Uit de categorie Celebs. Hoe vaak moet je naar de kapper voor een knipbeurt volgens de kapper van Kim Kardashian en Jennifer Lopez?

Dat geeft waarschijnlijk nog meer stress, om een onbekende te bellen inderdaad. Succes ermee Musashi.

Mooi Bob, dat is levenskunst. Doen met wat er is en jezelf niet gek maken. De waardering voor het ouder worden, van jezelf en van de ander. Senioren niet zien als nutteloze gebrekkigen die buiten de maatschappij staan maar daar deel van uit maken en hun inbreng waarderen. Ik hoop dat ik dat over zo'n 20 jaar, mocht ik nog leven, mag meemaken. Bedankt voor de tip voor het interview, dat ga ik lezen.

Wat een leuk idee Johan. Als Mushasi geen slachtoffer heeft wil ik dat best zijn. Maar de oefening is ook om iemand te vragen om die tijd voor jou te maken. Dat klinkt misschien wat aanmatigend. Maar als je niemand hebt vandaag, ik ben nog een uurtje thuis Mushasi. Ik ben nieuwsgierig genoeg en zit me toch maar hier te vervelen. In die tijd had ik natuurlijk zelf ook nog aan het werk kunnen gaan, wat ik eigenlijk van plan was. Stuur me maar een berichtje.

Je kunt het aan iemand vragen en uitleggen. Dat je graag iets over je werk wilt vertellen om zaken op een rijtje te krijgen. Dat ze alleen maar hoeven luisteren, wel vragen stellen maar geen advies geven. En dan vragen of iemand daar even tijd voor heeft. De ander moet daar wel het geduld en de ruimte voor hebben, om echt te luisteren. Anders werkt het niet. Je kunt er ook een beloning voor bedenken of een tegenprestatie.

Zet um op Emy. Niet gaan kluizenaren, lekker naar buiten.

Volgende week is al snel. Je bent je aan het voorbereiden en de tekst heb je nu af. Als het een belangrijk project is, is het niet gek dat je daar druk om maakt. Je wilt het goed doen, daar is niks mis mee. Kun je dit weekend je zinnen een beetje verzetten, iets anders doen? Door zo'n oordeel over het niet kunnen loslaten te hebben, maak je het zwaarder. Het is belangrijk en het houd je bezig. So what? Mij helpt het vaak om als je met een belangrijk project bezig bent, de details waar je aan werkt aan een ander (vriendin, partner) te vertellen. Door dat hardop uit te spreken, kun je de zaken op een rijtje zetten en prioriteiten stellen. Het resultaat is ook vaak dat het minder door mijn hoofd maalt. Ik 'gebruik' een vriendin daarvoor, die dan geduldig luistert. Ze hoeft niet veel te zeggen. Het gaat niet om advies.

Onlangs hoorde ik dat als John Lennon het over 'mother' had in zijn songs, hij het over Yoko had. Niet over zijn eigen moeder maar over zijn partner. Ik ken dat, die bezorgdheid om jouw uitval, enkel voor de betekenis van de voortgang van het werk. In plaats van je te faciliteren, te luisteren naar wat jij nodig hebt, je te steunen of in elk geval dat gevoel te geven, het keihard op je eigen bordje gooien. Ik heb wel eens steun van een stagiaire gekregen, in de laatste weken voor de vakantie en toen het al te laat was. Geen tijd om iemand in te werken, geen praktische dingen te doen die iemand zo kan overnemen. Dit jaar kreeg ik toezegging van steun, waarbij ik dat bij twee managers heb moeten verantwoorden en onderbouwen. En vervolgens werd er niks mee gedaan. Het management in de zorg en in het onderwijs is vaak verschrikkelijk en de werkdruk te hoog. Conclusie is dat je zelf een manier moet vinden om er mee om te gaan, je grenzen bewaken en je eigen medestanders en maatjes vinden zodat je niet verzuipt.

Een anti-idee fobie. Dus dat je echt geen idee hebt wat een woord betekent en daar bang van wordt.

20.000 stappen, dat is 15 km.

Ik ben wel eens in Frankrijk naar een Amerikaanse film geweest. Ervan uitgaande dat deze ofwel te verstaan was (Engels), of ondertiteld. Maar deze was gesynchroniseerd; Frans ingesproken. Dat was wel pittig, nauwelijks te volgen maar wel een leuke ervaring. Wat was de vraag eigenlijk?

Dat ik zelf dood ga vind ik niet erg. Dat anderen gaan vind ik dan weer wat minder. Als je 100 wordt, heb je nog aardig wat uitvaarten te bezoeken. Het gevoel alleen over te blijven lijkt me akelig.

Gekookte mosselen uit de diepvries. Grote vlezige, niet wat je in een bakje bij de supermarkt koopt maar bij de toko gekocht. Over de datum, dat wel.

Als je op een bepaalde manier vrolijk bent, of geïrriteerd, of afwezig, kan ik me voorstellen dat een kind zich dat af vraagt, of je gedronken hebt. Niet zo gek toch? Vanavond eet ik mosselen met pasta in een tomatensaus met veel knoflook. Heb net een 0,0% biertje gedronken om het weekend in te luiden. Straks nog even wat bloeiende plantjes ingraven en dan ga ik verder met luieren. Hopelijk is het klussen hier in de buurt straks ook gedaan.

Welkom hier Emy, mooie plannen. Angst, heimwee en paniek, heb je daar ook hulp bij, om die aan te pakken? Lijkt me best pittig om dat zelf allemaal op te pakken.

Echt kunnen luisteren en tijd voor iemand willen nemen is een mooie kwaliteit, die niet veel mensen bezitten. Het wordt erg gewaardeerd.

Ja, maar wel fijn dat je een maatje hebt op het werk. Om te checken of wat jij ervaart, niet buiten proportie is. Zeer ergerlijk als iemand jouw psycholoog of moeder gaat uithangen. In zulke gesprekken is de uitdaging om niet in de verdediging of slachtofferrol te schieten. Ik heb dat gevoel vaak (gehad) bij leidinggevenden, dat ik in de kind rol schiet. Een verongelijkt stampvoetend kind dat zich niet gezien en gewaardeerd voelt. Toen ik iets tijdens mijn opleiding kreeg over transactionele analyse snapte ik wat ik deed. En wat ik daar aan kon doen. Ik ben me op gaan stellen als volwassene, gelijkwaardige gesprekspartner. Tot mijn verbazing werkte dat best goed. Bij mijn huidige leidinggevende lukt het wat minder. Maar gelukkig heb ik een maatje op het werk die wel goed met haar kan. Ik laat haar de gesprekken aangaan over zaken die geregeld moeten worden. Dat werkt ook prima. Kan ik bij haar een beetje uit de weg blijven en bij werkoverleggen vriendelijk blijven glimlachen. Wat nu we voornamelijk thuis werken niet moeilijk is.

Ja dat is zo, ik kan me heel opgelucht voelen dat die depressies niet terug komen en het leven lichter voelt. Dus hup met wet dat chagrijn van achterlopen met het werk en klagen dat het zo druk is. Aan de slag.