Pytje

Goedemorgen, ik wil graag aansluiten met vraag 1: hoe kom ik van de regelafstand hierboven af? en vraag 2: wat zijn frummers?

Hoi @reboot. Ja, het is weer tijd voor Hohoho. Dank voor je bemoedigende woorden!

Dank je @Cleo. Ja, ik weet het nog heel goed! Het bleek inderdaad een onbegaanbare weg, daar ben ik nu wel achter:)

Ik lees momenteel Chardonnee van Clare Pooley. Vast wel bekend bij velen van jullie. Maar zo niet, ik vind het inzichtgevend omdat het de processen in het eerste jaar zonder alcohol beschrijft. Bijvoorbeeld: vergelijk het met een hindernisbaan. Je verkeert op een dorre vlakte, die je als je thuis ervaart. Je hebt gehoord dat er ver weg een mooie bloeiende tuin is, die je via een hindernisbaan kunt bereiken. Je neemt de eerste hindernissen, raakt uitgeput, hebt geen zicht op de beloofde tuin en begint terug te verlangen naar je "thuis". In je herinnering was dat best een fijne plek. En zeker weten dat die nieuwe plek er is doe je ook niet. Eenmaal terug en weer op krachten begin je toch opnieuw te verlangen naar die andere tuin. En je begint opnieuw aan de stormbaan. Met hetzelfde resultaat. Je begint er steeds minder vertrouwen in te krijgen. Wegkomen uit je dorre tuin lijkt niet te doen. Wat je niet weet is dat je steeds het zwaarste deel van de hindernisbaan opnieuw doet. En dat de hindernissen echt minder hoog worden. En dat dat beloofde nieuwe "thuis" er echt is. Dat vraagt vertrouwen en doorzettingsvermogen. Het beeld steunt mij nu.

Hoi @Rosee.Ja, daar ben ik weer! Hoe gaat het met jou?

Hoi @Roberto, ik zou toch heel graag zien dat dit de laatste keer is.

Dank je, Bumperjim!

Met enige schroom kom ik weer om het hoekje kijken. Ik registreerde me hier in 2015. We zijn nu ruim zeven jaar verder en ik voer nog steeds dezelfde strijd. Misschien steeds een beetje anders, maar toch... In de afgelopen jaren heb ik korte en langere periodes niet gedronken. Maar altijd kwam er weer een moment waarop ik - meestal heel impulsief - weer begon. Zoals bekend: eerst rustig, maar al snel weer op het oude niveau. Vier maanden geleden ben ik in een soort van burn-out terecht gekomen. Ik noem het zo, omdat ik er geen betere omschrijving voor kan vinden. Ik ben beurtelings gespannen of heel er moe. Omdat ik in het begin moeilijk kon accepteren dat ik veel dingen niet meer voor elkaar kreeg, ben ik juist meer gaan drinken. Het hielp mij om de moeheid minder te voelen. Tot twee weken geleden. Na een heel vermoeide dag zoveel gedronken, dat ik mezelf echt kwijt was en de volgende dag verschrikkelijk was. Voor mij het moment om de waarheid onder ogen te zien - ik drink alles weg - een afspraak bij de ha te maken en te stoppen met deze vergiftiging. De ha stuurde mij door naar Tactus, waar ik over een paar weken terecht kan. In de twee daaropvolgende weken heb ik een aantal werkzaamheden neergelegd en kwam de vermoeidheid nog tig keer zo hard over mij heen. Ik heb me erbij neergelegd. Ik kan nu niet anders meer dan toegeven dat ik op een kruispunt ben aangeland. Ik heb een groot deel van mijn leven geleefd (zestig jaar) en een groot deel daarvan in een meer of mindere staat van verdoving. Ben nu - met hulp - aan het uitzoeken waar ik die verdoving voor nodig heb gehad en begrijp heel goed dat dit alleen maar nuchter kan. Vandaag de start van week 3. Het voelt ambivalent. Die derde week heb ik al zo vaak gehaald. Nu nog even de rest van mijn leven.

Inmiddels al weer twee weken geleden dat ik even de verkeerde afslag nam. Ik beluisterde deze week de Podcast van Koos van Plateringen "Eerlijk over alcohol". Ik hoorde daar voor het eerst een mogelijke verklaring voor mijn struikelen na 2 maanden: the wall. Tussen acht en zestien weken zit je op een soort plateau, waar niet veel nieuws gebeurt, je geen ontwikkelingen meer ziet en steeds minder voordelen. Pas na 16 weken ontstaat er een nieuwe fase, die van acceptatie (geloof ik). Het is dus een lastige periode, waarin je je de ene dag volledig vrij voelt van alcohol en de andere dag er heel erg mee bezig bent. Nu ik het weet, herken ik het ook wel. Ik zit nu inmiddels op tien weken. Dat voelt in ieder geval goed. De Podcast is trouwens ook wel interessant. Gelukkig eens een aantal mensen (BN'ers) die gewoon eerlijk willen zijn over hun alcoholgebruik.

Welkom Amber. Je hebt heel wat te winnen zo te lezen! Succes!

Welkom terug @harald. Ik ken je nog van een aantal jaren terug. Wat een moedig mens ben je!

Ik geloof niet dat ik de knop zo bewust heb omgezet, @Bob. Wel dat hij steeds meer een stukje naar definitief "off" gaat. Misschien is dat mijn weg. Ik ben wel zo iemand die een les heel vaak moet hebben om in te zien dat de keuzes anders gemaakt moeten worden. In die zin verbaas ik mezelf niet, het is meer van hetzelfde. Gelukkig weet ik ook dat ik uiteindelijk niet heel destructief blijf en uiteindelijk wel kies voor de weg naar boven. Dat vertrouwen is nu wel weer een beetje terug gekomen gelukkig.

Ja @Rosee, dat is wel een idee. Ik realiseer me nu wel beter dat het steeds op dezelfde manier gaat. De vorige keren gaf ik het daarna al gauw weer op, omdat ik de poging als mislukt zag. Nu heb ik wel echt gevoeld dat de weg met alcohol een absoluut doodlopende weg is. Ik word er ziek en depressief van. Het is geen oplossing om met moeilijke situaties om te gaan. Ik ga nu weer door met alcoholvrij leven en zie de misstap maar als een extra leermoment.

Dank je @Oskar! Ik heb de goede afsla weer genomen.

Het is weer fout gegaan. Net als alle vorige keren na een maand of twee. Ik had er deze keer zoveel vertrouwen in en ik ben nu zo verschrikkelijk teleurgesteld in mezelf. Hoeveel jaren ben ik al op deze manier bezig? De aanleiding? Het gaat eigenlijk altijd op dezelfde manier. De eerste weken let ik erg goed op mezelf. Probeer hele drukke of hele spannende momenten te mijden. Dan merk ik dat de hele erge behoefte om op dit soort momenten te drinken langzaam minder wordt en ga ik ook weer meer aan. De behoefte om te drinken komt dan wel regelmatig langs, maar verdwijnt ook weer. En dan, toch ineens, lijkt hij groter te zijn dan ikzelf. Een hele hoge golf, die me dan overspoelt lijkt het. Ik heb het weer opgepakt, al was het maar omdat ik me afgelopen dagen ziek en depressief voelde. Mijn lichaam laat me op allerlei manieren weten dat het niet meer weet hoe met deze rotzooi om te gaan. Ik heb het gevoel weer van voren af aan te beginnen. Weg trots, weg vertrouwen. Ik heb mezelf weer op het weekpact gezet: na 1 nederlaag is de oorlog natuurlijk niet verloren.

Ik schreef net op het weekpact, maar hier ook maar even noteren. Ik ben al een beetje gewend aan niet drinken. Bijvoorbeeld: ik denk niet als ik wakker word: "o jee, ik drink niet meer en moet me dus verhouden tot deze dag". En gaandeweg de dag komt steeds minder vaak het blijmoedige gevoel langs dat ik over een paar uur weer "mag". Dit alles houdt me ook op de been: het is een behoorlijke winst dat dingen losgekoppeld raken van wel of niet (kunnen) drinken. Er over denken dat ik ooit weer opnieuw aan dit proces zou moeten beginnen houdt me ook echt gemotiveerd. Toch heb ik met regelmaat nog momenten, waarop ik al deze winstpunten zo overboord wil kieperen en een goed glas aan mijn lippen wil zetten. Een goed glas, rare uitdrukking eigenlijk, want het is het meest verkeerde glas voor mij. Na die eerste zou ik echt weer van voren af aan moeten beginnen. Dat toch willen heeft met zoveel dingen te maken: na een drukke dag tot rust willen komen, een moment met mijn partner willen creëren, mijn vermoeidheid overwinnen. Ik kan wel van mezelf schrikken dat ik zo dicht bij dat punt kan komen. Wat me tot nu toe altijd wel weer helpt is weten dat het allemaal minder onschuldig is dan het lijkt op zo'n moment. Bovendien gaat het moment wel steeds redelijk snel voorbij. Vroeger kon ik daar dagen in blijven hangen, werd het echt een strijd. Dat is gelukkig niet meer zo. Kortom: ik ga maand twee ook nuchter afsluiten, hoor!

Ik vind het niet moeilijker of gemakkelijker dan andere keren. Wat mij nu meer op het rechte pad houdt is de gedachte dat 1 keer de laatste keer moet zijn. Ik heb het al zo vaak geprobeerd. Eind van de week zit ik op twee maanden. Dus de gewoonte van niet drinken is er al wel een beetje ingeslopen. En dat is fijn, ik wil ook liever niet nog een keer aan dit hele proces moeten beginnen!

Je gaat nogal wat tegelijk aan, Walther. Aan de andere kant: als je al die forums gaat bijhouden, heb je vast minder tijd om je met je verslavingen bezig te houden:). Welkom hier en succes!

@Sanmiquel, ik ga nu de achtste week in. Het gaat beter en gemakkelijker dan de voorgaande keren. Net als bij jou, zo te lezen. Je zat in de vorige periode heel erg diep weet ik nog. Gaat het nu beter met je?

Hé @Sanmiquel, twee jaar geleden stonden wij ook samen op het weekpact. Gezellig! En succes natuurlijk!

Welkom Betty, ik heb ook lang gewacht voordat ik naar de huisarts ging. Eigenlijk te gek: waarom zou je je schamen? Verslaving is volgens mij volksziekte 1 en die aan alcohol maakt daar een groot deel van uit. Je staat echt niet alleen, al lijkt dat vaak wel zo. Je hebt een eerste stap gezet, top!!